Κλιμακώνεται η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, όπως φανερώνουν και οι πρόσφατες απολύσεις συνδικαλιστών. «Allou Fun Park», Attica Bank, «Hyatt Regency» στη Θεσσαλονίκη, «Kassinakhs AE» στον κλάδο της χημικής βιομηχανίας είναι ορισμένοι από τους χώρους όπου πρωτοπόροι εργαζόμενοι και συνδικαλιστές μπαίνουν στο στόχαστρο. Πίσω από τις προφάσεις, αυτό που πραγματικά επιδιώκει η εργοδοσία είναι να πνίξει κάθε φωνή που διεκδικεί δουλειά με δικαιώματα, μέτρα προστασίας, ΣΣΕ με αυξήσεις στους μισθούς, απέναντι στην εντατικοποίηση και το ξεζούμισμα για νέα κέρδη. Φυσικά, η εργοδοσία έχει τη στήριξη της κυβέρνησης, που επέκτεινε το αντεργατικό οπλοστάσιο, σε συνέχεια όλων των προηγούμενων. Για παράδειγμα, οι νόμοι που διευκολύνουν τις διώξεις και αίρουν κάθε προστασία της συνδικαλιστικής δράσης, είναι από τους ...αγαπημένους των κυβερνήσεων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εργαζόμενοι όμως έχουν κι αυτοί τα δικά τους όπλα: Την οργάνωση και τον αγώνα, τη συσπείρωση στα σωματεία, την αλληλεγγύη. Αυτόν τον δρόμο δείχνουν οι απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις στο «Allou», όπου οι 3 απολυμένοι συνδικαλιστές επιστρέφουν στη δουλειά, ενώ πληρώθηκαν και τα δεδουλευμένα μηνών, με το νεοϊδρυθέν σωματείο να μετράει ήδη μια μεγάλη μάχη στο ενεργητικό του. Βαδίζοντας στον ίδιο δρόμο και δίνοντας το χέρι σε όποιον σηκώνεται, οι εργαζόμενοι μπορούν να δώσουν απάντηση στην τρομοκρατία, δυναμώνοντας παντού τη σύγκρουση με την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά της.

Η κυβέρνηση της ΝΔ - όπως και όλες οι προηγούμενες - απορρίπτει συστηματικά την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού σε δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους, με τον υπουργό Οικονομικών να ξεκαθαρίζει πως «αυτά τα χρήματα δεν υπάρχουν» και πως «ακόμη κι αν υπήρχαν, δεν θα ήταν σωστό». Τι εννοεί ο ποιητής; Για ποιον «δεν είναι σωστό» να έχουν εργαζόμενοι και συνταξιούχοι ένα καλύτερο εισόδημα, να πάρουν μια ανάσα από την τεράστια ακρίβεια και το κόστος που συνεπάγεται η εμπορευματοποίηση των πάντων στο σύστημα του κέρδους; Προφανώς ο υπουργός εννοεί πως αν το κράτος διέθετε μεγαλύτερα δημοσιονομικά περιθώρια, οι προτεραιότητές του δεν θα άλλαζαν. Δηλαδή οι μισθοί πείνας στο Δημόσιο θα συνεχίζονταν κανονικά, μαζί με την υποχρηματοδότηση της Παιδείας, της Υγείας, της Πολιτικής Προστασίας κ.ο.κ. Αυτό που θα αυξανόταν θα ήταν η κρατική στήριξη στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Μην καλομάθουν κιόλας οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι! Αλλη μια κυνική ομολογία ότι οι «αντοχές της οικονομίας» ισχύουν μόνο για τους εργαζόμενους και τον λαό και ότι οι λαϊκές ανάγκες λογαριάζονται μόνο ως κόστος και βαρίδι από το κράτος του κεφαλαίου και τις κυβερνήσεις του.