Η συζήτηση αυτή ούτε «φρέσκια» είναι, ούτε κομίζει κάτι «νέο» για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Ούτε βέβαια υπάρχουν ...καθαρόαιμα «επεκτατικά» ή «περιοριστικά» «μοντέλα» της αστικής πολιτικής. Εδώ και δεκαετίες, οι διάφορες κυβερνήσεις εναλλάσσουν «φιλελεύθερα» και «σοσιαλδημοκρατικά» μέτρα διαχείρισης, διαμορφώνοντας την αναλογία σύμφωνα με τα προτάγματα και τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, σε ανάπτυξη και κρίση. Μάλιστα, αν κάτι επιβεβαιώνεται με τη νέα κρίση, είναι ότι η αστική τάξη και τα κόμματά της δεν έχουν «δόγματα» και στεγανά σε ό,τι αφορά τη στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Aλλά ότι ταυτόχρονα είναι «δογματικά» προσηλωμένοι στη στήριξη του καπιταλισμού με κάθε τρόπο, που και αυτοί δεν έχουν μεγάλη ποικιλία, από τον Φρίντμαν στον Κέινς και τούμπαλιν εδώ και δεκαετίες... Αυτό απέδειξε η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική που ψήφισε και εφάρμοσε η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η πιο «χαλαρή» που υλοποιεί σήμερα η ΝΔ, στο πλαίσιο της προσωρινής αναστολής ορισμένων δημοσιονομικών κανόνων της ΕΕ. Τον λογαριασμό όμως πάντα τον πληρώνει ο λαός. Αυτό είναι το συμπέρασμα που πρέπει να κρατήσει από την πείρα χρόνων, αλλά και από τη συζήτηση περί ...μοντέλων που εντείνεται στη σκιά των δυσκολιών που έχει το σύστημα να ξεπεράσει τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του.

Οι ενδείξεις ότι με την πανδημία δεν τελειώνουμε και ότι αντίθετα οι λαοί θα βρίσκονται για πολύ καιρό ακόμη αντιμέτωποι με τους κινδύνους και τις συνέπειές της, πληθαίνουν όλο και περισσότερο. Δεν είναι μόνο η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα που προειδοποιεί για το ενδεχόμενο ο συγκεκριμένος κορονοϊός να μετατραπεί σε ενδημική ασθένεια, που θα τη βρίσκουμε κάθε χρόνο μπροστά μας, αλλά και η ίδια η εξέλιξη με τους εμβολιασμούς, που δείχνει ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να επιτευχθεί η προσδοκώμενη ανοσία. Ηδη, οι καθυστερήσεις στην παραλαβή των αναγκαίων εμβολίων στην Ελλάδα «ρίχνουν έξω» τον όποιο προγραμματισμό διαφήμιζε η κυβέρνηση, καλλιεργώντας φρούδες προσδοκίες ότι «όπου να 'ναι τελειώσαμε με τον κορονοϊό», για να κρύψει τις ευθύνες της σε ό,τι αφορά τη συνολική διαχείριση της πανδημίας. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, και με την αποκλιμάκωση του δεύτερου κύματος να γίνεται με αργούς ρυθμούς, είναι ακόμα πιο αναγκαίο να δυναμώσει η διεκδίκηση ουσιαστικών μέτρων προστασίας του λαού, κυρίως εκεί που υπάρχει το μεγαλύτερο πρόβλημα, όπως το σύστημα της Υγείας με τις ανεπάρκειές του, οι χώροι δουλειάς με τα ανύπαρκτα μέτρα υγείας και ασφάλειας, τα «παστωμένα» ΜΜΕ, τα σχολεία κ.ά. «Εμβόλιο» για την αντιλαϊκή πολιτική που μας έφερε έως εδώ και συνεχίζει να βάζει την υγεία του λαού στην «πλάστιγγα» του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο δεν υπάρχει. Γι' αυτό το καλύτερο «φάρμακο» είναι να δυναμώσουν οι αγώνες και τη νέα χρονιά, βάζοντας στο επίκεντρο την προστασία της υγείας και των δικαιωμάτων του λαού, διαμορφώνοντας προϋποθέσεις αντεπίθεσης για τις σύγχρονες ανάγκες του.

Δεν είναι τυχαίο ότι στο επίκεντρο της συζήτησης για τις αναγκαίες «μεταρρυθμίσεις» που θα στηρίξουν το σχέδιο ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας περιλαμβάνεται σταθερά η «εξυγίανση» του τραπεζικού συστήματος, με την προώθηση της νομοθεσίας για τα λεγόμενα «κόκκινα» δάνεια, που εκθέτει σε μεγάλο κίνδυνο το «κεραμίδι» και την όποια περιουσία έχει απομείνει σε φτωχά λαϊκά νοικοκυριά. Τι ακριβώς θα κάνει όμως το «εξυγιασμένο» τραπεζικό σύστημα και ποιον ρόλο θα παίξει; Σίγουρα όχι αυτόν της στήριξης των εκατοντάδων χιλιάδων βιοπαλαιστών αυτοαπασχολούμενων και ΕΒΕ, που στενάζουν από τα χρέη και δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τον νέο γύρο δανείων και διευκολύνσεων που θα σηματοδοτήσει η απαλλαγή των τραπεζικών ομίλων από τα «κόκκινα» δάνεια. Οπως προκύπτει άλλωστε από τα στατιστικά των τραπεζών, μόλις το 30% των επιχειρήσεων που κάνουν αίτηση για δανειοδότηση από τις τράπεζες κατορθώνουν να ανταποκριθούν στις προϋποθέσεις δανειοδότησης. Είναι βέβαιο ότι αυτό το ποσοστό αφορά ένα μέρος των πολύ μεγάλων ομίλων, την ίδια ώρα που οι τράπεζες σφίγγουν τη θηλιά στη «μαρίδα» να πληρώσει απ' αυτά που δεν έχει. Με άλλα λόγια, το «ξεκαθάρισμα» των τραπεζών θα ενισχύσει το ξεσκαρτάρισμα και στους άλλους κλάδους της οικονομίας, δίνοντας ώθηση στη συγκέντρωση και διαμορφώνοντας ακόμα χειρότερους όρους επιβίωσης για τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους, που δεν έχουν τίποτα να προσδοκούν από τα «αναπτυξιακά εργαλεία» της κυβέρνησης.