Η συζήτηση αυτή ούτε «φρέσκια» είναι, ούτε κομίζει κάτι «νέο» για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Ούτε βέβαια υπάρχουν ...καθαρόαιμα «επεκτατικά» ή «περιοριστικά» «μοντέλα» της αστικής πολιτικής. Εδώ και δεκαετίες, οι διάφορες κυβερνήσεις εναλλάσσουν «φιλελεύθερα» και «σοσιαλδημοκρατικά» μέτρα διαχείρισης, διαμορφώνοντας την αναλογία σύμφωνα με τα προτάγματα και τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, σε ανάπτυξη και κρίση. Μάλιστα, αν κάτι επιβεβαιώνεται με τη νέα κρίση, είναι ότι η αστική τάξη και τα κόμματά της δεν έχουν «δόγματα» και στεγανά σε ό,τι αφορά τη στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Aλλά ότι ταυτόχρονα είναι «δογματικά» προσηλωμένοι στη στήριξη του καπιταλισμού με κάθε τρόπο, που και αυτοί δεν έχουν μεγάλη ποικιλία, από τον Φρίντμαν στον Κέινς και τούμπαλιν εδώ και δεκαετίες... Αυτό απέδειξε η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική που ψήφισε και εφάρμοσε η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η πιο «χαλαρή» που υλοποιεί σήμερα η ΝΔ, στο πλαίσιο της προσωρινής αναστολής ορισμένων δημοσιονομικών κανόνων της ΕΕ. Τον λογαριασμό όμως πάντα τον πληρώνει ο λαός. Αυτό είναι το συμπέρασμα που πρέπει να κρατήσει από την πείρα χρόνων, αλλά και από τη συζήτηση περί ...μοντέλων που εντείνεται στη σκιά των δυσκολιών που έχει το σύστημα να ξεπεράσει τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις του.