«Ασφαλώς έρχονται καιροί που η κυβέρνηση πρέπει να προβεί σε δαπάνες για την έξοδο από μία βαθιά ύφεση. Αυτοί είναι καιροί που ευνοούν μία πιο κεϊνσιανή προσέγγιση», είπε την Πέμπτη ο πρωθυπουργός, μιλώντας σε επενδυτές, την ίδια ώρα που διαφήμιζε τις παρεμβάσεις της κυβέρνησης για τη θωράκιση των επιχειρηματικών ομίλων, με τον πακτωλό χρημάτων στις επιχειρήσεις, τα αντεργατικά μέτρα και την επιτάχυνση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που ανακοίνωσε την προηγούμενη μέρα. Την ίδια ώρα, οι του ΣΥΡΙΖΑ έβγαζαν το «τεφτέρι», μιλούσαν με φανερή αμηχανία ξανά για «καθυστερημένα και ανεπαρκή» μέτρα, θέλοντας γρηγορότερα και περισσότερα για το κεφάλαιο και υπονοώντας ότι η κυβέρνηση της ΝΔ δεν μπορεί να εφαρμόσει «αποτελεσματικά» μέτρα για την «τόνωση της κατανάλωσης», γιατί είναι εκτός της «νεοφιλελεύθερης» λογικής της. Μια αντιστροφή ρόλων δηλαδή από τα προηγούμενα χρόνια, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοζε τα «εκτός δικής του λογικής» περιοριστικά μέτρα των μνημονίων, ξεπερνώντας και τους «νεοφιλελεύθερους» δασκάλους, αφού αυτό απαιτούσαν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Γιατί «σινικά τείχη» ανάμεσα στις διάφορες «εκδοχές» διαχείρισης του σάπιου συστήματος ούτε υπήρχαν, ούτε πρόκειται να υπάρξουν. Τα μόνα τείχη που υπάρχουν είναι αυτά του καπιταλιστικού κέρδους, που σηκώνονται όλο και πιο ψηλά απέναντι στις λαϊκές ανάγκες. Κι αυτά μπορεί να τα γκρεμίσει μόνο η εργατική - λαϊκή πάλη.

Παρακολουθώντας τη διαχείριση της πανδημίας από την πρώτη μέρα, δεν θα περίμενε κανείς τίποτα διαφορετικό, από το να εναποθέσει η κυβέρνηση στην ατομική ευθύνη ακόμα και την ενδεχόμενη επιστροφή των μαθητών του Δημοτικού στα σχολεία. Για ένα τέτοιο ευαίσθητο θέμα, που απασχολεί χιλιάδες οικογένειες, η επιστημονική επιτροπή τοποθετήθηκε με γενικότητες και ασάφειες, παρουσιάζοντας μελέτες για τις μαθητικές ανισότητες, λες κι αυτές προέκυψαν με την καραντίνα, ή θα εξαλειφθούν με την επανέναρξη των μαθημάτων για λίγες μέρες τον Ιούνη. Αλλα μιας και η Επιτροπή απέκτησε ξαφνικά και τέτοιες ευαισθησίες, γιατί δεν πίεσε την κυβέρνηση τόσους μήνες να διασφαλίσει ίσες ευκαιρίες πρόσβασης όλων των μαθητών στην τηλεκπαίδευση, αδιαφορώντας για το ποιοι από αυτούς έχουν τάμπλετ στο σπίτι, ποιοι χρειάζεται να κλέβουν χρόνο από τον υπολογιστή του εργαζόμενου γονέα για να παρακολουθήσουν την εξ αποστάσεως διδασκαλία, ή πόσοι άνθρωποι ζουν μέσα σε ένα σπίτι, ώστε να μπορούν τα παιδιά με την ησυχία τους να κάνουν μάθημα και ο γονιός τη δουλειά του.

Βέβαια, κάθε φορά που η συζήτηση φτάνει στο διά ταύτα, η επιτροπή δηλώνει πως «υπάρχουν και οικονομικοί λόγοι που αφορούν τους γονείς και την κοινωνία», αλλά δεν είναι αυτή αρμόδια να τους αναλύσει. Κάπως έτσι, κατά την προσφιλή της τακτική, η κυβέρνηση καταλήγει στην «ατομική ευθύνη», η οποία δεν εξαντλείται στην απόφαση μιας οικογένειας για το αν θα στείλει το παιδί στο σχολείο, αλλά επεκτείνεται και στο πώς θα καλύψει τις άλλες ανάγκες του παιδιού, αν τελικά αποφασίσει να το κρατήσει σπίτι.

«Τήρηση των μέτρων στις οργανωμένες παραλίες, χωρίς αποστάσεις στις ελεύθερες»... Με τέτοιους σχολιασμούς κυκλοφόρησαν καρμπόν ρεπορτάζ για τα πρώτα μπάνια μετά τον εγκλεισμό. Το συμπέρασμα; Η εμπορευματοποιημένη παραλία είναι ακίνδυνη, σε αντίθεση με τις ελεύθερες, και όποιος έχει να πληρώσει αποφεύγει τον συνωστισμό, άρα και τον ιό... Βεβαίως, οι εκατοντάδες που πλημμύρισαν τις πλαζ, είτε ιδιωτικές είτε ελεύθερες, είχαν προηγουμένως παστωθεί σαν τις σαρδέλες μέσα στα λεωφορεία και τα άλλα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, για να πάρουν μια ανάσα δροσιάς στη θάλασσα. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση, με fast track διαδικασίες διευκολύνει την επιχειρηματική εκμετάλλευση αιγιαλού και παραλίας, ενώ με άλλο νομοσχέδιο μεγαλώνει το όριο που μπορεί να εκμεταλλεύονται ιδιώτες στις κατά τ' άλλα «ελεύθερες» πλαζ.

Οπως φαίνεται, ο σχεδιασμός των επιχειρηματικών ομίλων να βάλουν στο χέρι και την τελευταία σπιθαμή κάθε ελεύθερης παραλίας μπαίνει σε νέα φάση, και μάλιστα με «υγειονομικό» φερετζέ. Λες και όταν υποχωρήσει η πανδημία, έχουν σκοπό να επιστρέψουν στο λαό όσες ακτές θα έχουν ήδη καταπατήσει με τις πλάτες της κυβέρνησης! Αν πράγματι ενδιαφερόταν για τον συνωστισμό η κυβέρνηση, θα είχε αφήσει ελεύθερη την πρόσβαση σε όλες τις παραλίες, για να μην είναι ο ένας πάνω στον άλλο σε μερικές μόνο από αυτές... Θα αύξανε τα δρομολόγια των λεωφορείων από και προς τις πλαζ, θα αναλάμβανε η ίδια να οργανώσει υποδομές για ασφαλές κολύμπι σε κάθε παραλία. Και εδώ, όμως, κριτήριο δεν είναι η υγεία του λαού, αλλά η οικονομία και τα συμφέροντα εκείνων που εκμεταλλεύονται ακόμα και την ανάγκη για ένα μπάνιο στη θάλασσα.