Τα ίδια δημοσιεύματα αναλαμβάνουν να συκοφαντήσουν το ΠΑΜΕ ότι δεν φεύγει από τη ΓΣΕΕ για να παίρνει την κρατική χρηματοδότηση και ότι η αντιπαράθεση με τη συνδικαλιστική μαφία στη ΓΣΕΕ είναι για να καλύψει τη συρρίκνωση των ταξικών δυνάμεων! Πόση βάση να δώσει κανείς σε ισχυρισμούς που αναπαράγουν όσα λένε τα τσιράκια των μονοπωλίων, που μόλις πρόσφατα υπέγραψαν Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με όρους τη νομιμοποίηση του κατώτατου μισθού - ψίχουλα και τη δημιουργία Εθνικού Επαγγελματικού Ταμείου, που θα προσφέρει δωρεάν τις εισφορές των εργαζομένων στα νύχια των μεγαλοεπενδυτών; Ρητορικό το ερώτημα για κάθε εργαζόμενο, που τους έμαθε πλέον και από την καλή και από την ανάποδη...

Διανθισμένη με ολίγη από ...Λένιν ήταν η συνέντευξη Δραγασάκη στο ΣΚΑΪ, όπου ανάμεσα σε άλλα απέδωσε την «αποτυχία» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να «σκίσει τα μνημόνια», όπως έλεγε πριν από πέντε ακριβώς χρόνια, στο γεγονός ότι η Ευρώπη δεν άλλαξε όσο θα περίμενε ο ΣΥΡΙΖΑ κάτω από το βάρος της κρίσης, με αποτέλεσμα η «πρώτη φορά αριστερά» να μην έχει τη στήριξη που θα ήθελε απέξω. Οπως είπε επί λέξει ο Δραγασάκης, «είχα γράψει ότι τα όρια της πολιτικής μας είναι δύο, το εσωτερικό και το εξωτερικό όριο. Από μεθοδολογική άποψη είχαμε την ίδια αντίφαση που είχε και ο Λένιν το 1917. Ξεκίνησε να κάνει μια παγκόσμια επανάσταση και κατέληξε να γίνει επανάσταση μόνο στη χώρα του. Εμείς δεν ξεκινήσαμε επανάσταση, ξεκινήσαμε ένα εγχείρημα το οποίο απαιτούσε αλλαγές στην Ευρώπη, απαιτούσε συμμαχίες και άλλα παράλληλα εγχειρήματα». Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Δραγασάκης λέει ότι όταν ο Τσίπρας επισκεπτόταν τις ΗΠΑ και «επιμορφωνόταν» στα διάφορα ινστιτούτα, ή όταν συναντιόταν μυστικά με τα επιτελεία του Σόιμπλε, λίγο πριν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, ή όταν έκανε τις επαφές του με διάφορους επιφανείς παράγοντες στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων με μεγαλοεκδότες και μεγαλοεπιχειρηματίες, οι συζητήσεις τους αφορούσαν ...μεθοδολογικά ζητήματα του μαρξισμού - λενινισμού! Δεν ξέρουμε ποια είναι τα όρια της πολιτικής τους, αλλά είμαστε βέβαιοι ότι στην κοροϊδία δεν έχουν κανένα όριο!

Την «προετοιμασία εδάφους» για τη συνάντηση Μητσοτάκη - Μακρόν έχουν ξεκινήσει τα αστικά μέσα και επιτελεία, με κοινό παρονομαστή το πόσο «θωρακίζει» η κολιγιά με τη Γαλλία τα συμφέροντα της Ελλάδας. Κι αν μιλάμε βέβαια για την «Ελλάδα» του κεφαλαίου, δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι οι δυο τους έχουν πολλά να πουν. Μπορούν για παράδειγμα να μοιραστούν το πώς η αποστολή πολεμικών πλοίων στα Στενά του Ορμούζ με την κάννη στραμμένη στο Ιράν, οι κοινές ασκήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, η «αναβάθμιση» των δολοφονικών δυνατοτήτων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, μπορούν να «θωρακίσουν» τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους απέναντι στους ανταγωνιστές. Αλλά και στο εσωτερικό, μπορούν να ανταλλάξουν εμπειρίες από το πώς σκοπεύουν να ξηλώσουν ό,τι έχει απομείνει στην Ασφάλιση, «χτίζοντας» την παραπέρα ιδιωτικοποίηση του συστήματος πάνω στα κατορθώματα των σοσιαλδημοκρατών προκατόχων τους, επιστρατεύοντας και την ένταση της καταστολής απέναντι στο εργατικό κίνημα, που πάει χέρι χέρι με την αντιλαϊκή πολιτική τους.

Πλάκα έχει όμως και το πώς υποδέχονται τα ΣΥΡΙΖΑίικα ΜΜΕ την επίσκεψη, γράφοντας διάφορα περί «μακρονισμού», με στόχο να βγάλουν λάδι την πολιτική υπέρ του κεφαλαίου και την ΕΕ. Κάνουν για παράδειγμα ότι δεν ξέρουν τίποτα για την πολιτική που εφαρμόζεται ενιαία σε όλες τις χώρες για το Ασφαλιστικό, αυτή των «τριών πυλώνων» και της απαλλαγής του κεφαλαίου από το «κόστος» της ασφάλισης, πολιτική που υλοποίησε στο ακέραιο και η δική τους κυβέρνηση με το έκτρωμα Κατρούγκαλου. 'Η παριστάνουν τους ανήξερους για την παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, μεταξύ άλλων με τα προγράμματα της «Μόνιμης Διαρθρωμένης Συνεργασίας» (PESCO), στα οποία πρωτοστάτησαν για να εμπλακεί η Ελλάδα, αλλά και τις ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις στην κεντρική Μεσόγειο, όπου έτρεχαν να «συνεισφέρουν» όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τα κοινά με τη ΝΔ συμφέροντα του κεφαλαίου υπηρέτησαν και εκείνοι ως κυβέρνηση, προσφέροντας και σήμερα στήριξη στην ίδια στρατηγική της ανάπτυξης και της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής. Οσο για τους λαούς, πρέπει να προτάξουν τα δικά τους κοινά συμφέροντα απέναντι στην ενιαία πολιτική του κεφαλαίου, που την υπηρετούν με μοιρασμένους ρόλους οι διάφορες «εκδοχές» του αστικού πολιτικού συστήματος.