Παίζει με τον πόνο του λαού ο πρωθυπουργός, που φέρνοντας την πραγματικότητα στα μέτρα του, κατά τη συνάντησή του χτες με την γενική διευθύντρια του Περιφερειακού Γραφείου Ευρώπης του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), Σουζάνα Γιάκαμπ, αναφέρθηκε σε κάποιες «πρωτοβουλίες της ελληνικής κυβέρνησης υπέρ της καθολικής πρόσβασης των πολιτών σε ένα αναβαθμισμένο και ολοκληρωμένο σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας»... Οσοι, βεβαίως, γνωρίζουν την κατάσταση που επικρατεί στα νοσοκομεία και την ανυπαρξία Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, αντιλαμβάνονται ότι απλά ο Αλ. Τσίπρας κάνει το μαύρο άσπρο για να υπερασπιστεί την κυβέρνησή του και το αντιλαϊκό της έργο. Εργο που στον τομέα της Υγείας κοστίζει κυριολεκτικά ανθρώπινες ζωές, κάτι που δεν μπορεί να κρυφτεί. Εξ ου και στη συνάντηση «και από τις δύο πλευρές εκφράστηκε ανησυχία για την επιβράδυνση των δεικτών Υγείας του ελληνικού πληθυσμού κατά τα τελευταία χρόνια και επισημάνθηκε η ανάγκη εμβάθυνσης στην πρόληψη και την αγωγή Υγείας», και τονίστηκε «η ανάγκη οικονομικής ενίσχυσης του τομέα της Υγείας, σε αντίθεση με τις περικοπές που προκρίθηκαν κατά τα προηγούμενα έτη». Υποσχέσεις δίχως αντίκρισμα αφού το δικαίωμα του λαού σε πλήρεις, σύγχρονες, δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας είναι μεταξύ αυτών που τσακίζονται ανάμεσα στη Σκύλλα της περικοπής δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα και τη Χάρυβδη του ιδιωτικού τομέα Υγείας, που ανθεί εκεί όπου ο δημόσιος υποβαθμίζεται.

Στα «κάγκελα» βγήκε ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Τρ. Αλεξιάδης, κατά τη συζήτηση στην Ολομέλεια για το Ασφαλιστικό, όταν οι βουλευτές του ΚΚΕ ανέδειξαν ότι η κυβέρνηση αποτελειώνει την Κοινωνική Ασφάλιση για να ενισχύσει την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου όπως, για παράδειγμα, των εφοπλιστών. Μάλιστα, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Ν. Καραθανασόπουλος ρώτησε τους υπουργούς Εργασίας και Οικονομικών να πουν έστω ένα φορολογικό ή άλλο μέτρο που να αγγίζει τους εφοπλιστές, συνολικά τους επιχειρηματικούς ομίλους.

«Το 2015, σε σχέση με το 2014 και τα προηγούμενα χρόνια, ο τομέας της Ναυτιλίας έχει πληρώσει πολύ περισσότερους φόρους από ό,τι πλήρωνε», κόμπασε ο Τρ. Αλεξιάδης, ενώ ζήτησε και τα ρέστα λέγοντας: «Φαντάζομαι να μην ταυτίζεστε με τους κύκλους του εξωτερικού που θέλουν η ελληνική ναυτιλία να επιβαρυνθεί φορολογικά σε εκείνο το επίπεδο που να μην είναι πλέον ανταγωνιστική»! Ο υπουργός ομολόγησε τι είναι αυτό που «καίει» την κυβέρνησή του. Η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου και στην προκειμένη περίπτωση του εφοπλιστικού. Γι' αυτό άλλωστε δεν άγγιξαν όλες τις προκλητικές φοροαπαλλαγές, όπως π.χ. το αφορολόγητο πετρέλαιο, όταν για τους αγρότες το κατάργησε, ενώ με τον «αναπτυξιακό νόμο» προετοιμάζει και άλλα προνόμια. Αυτό εννοούν όταν μιλάνε για «κοινωνική δικαιοσύνη»...

Η είδηση έχει ως εξής: Γερμανία, Γαλλία, Αυστρία, Βέλγιο, Δανία και Σουηδία, με επιστολή τους στην Κομισιόν, ζητούν - σύμφωνα με τις διαρροές - να μπορούν να κάνουν πρόσθετους ελέγχους στα σύνορά τους για τουλάχιστον ένα εξάμηνο ακόμα, επικαλούμενες «διαρκείς παραλείψεις» στα εξωτερικά σύνορα.

Θυμίζουμε ότι, όταν τον περασμένο Νοέμβρη, μετά το μακελειό στο Παρίσι, η Γαλλία έθεσε απευθείας θέμα πρόσθετων ελέγχων, πολλοί είχαν βιαστεί να το βαφτίσουν «κλείσιμο συνόρων». Στη Γαλλία έχει ανοίξει μια ολόκληρη συζήτηση σχετικά με την προστασία συνολικά των εθνικών συμφερόντων, στην οποία πρωταγωνιστούν εκπρόσωποι απ' όλο το αστικό φάσμα, θέτοντας προβληματισμούς για την πορεία της ΕΕ.

Η ουσία είναι ότι, με αφορμή και το Προσφυγικό, εκδηλώνονται μια σειρά αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, που έχουν ως αιτία την καπιταλιστική οικονομική κρίση και τις δυσκολίες εξόδου απ' αυτήν καθώς και τις μεταβολές στο συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μια σειρά θεμέλια της ΕΕ τίθενται σε αμφισβήτηση όχι από τη σκοπιά των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, αλλά από την πλευρά των επιδιώξεων αστικών τάξεων. Την ίδια στιγμή, βέβαια, αναζητούνται νέες εναλλακτικές μορφές συνεργασίας του κεφαλαίου, με πρωταγωνιστές «ευρωσκεπτικιστές» και μη. Νέες συμμαχίες «ψήνονται» και νέα «μαχαίρια» βγαίνουν, με ζητούμενο πάντα τη μέγιστη δυνατή εκμετάλλευση των εργαζομένων.