Τον Οκτώβρη του 2013, δύο χρόνια μετά δηλαδή, στο πλαίσιο της γνωστής προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ, το τροπάρι άλλαξε. «Κύκλοι» της Κουμουνδούρου, στο πλαίσιο άτυπης ενημέρωσης για τον απολογισμό του ταξιδιού του Αλ. Τσίπρα στις Βρυξέλλες, σημείωναν: «Το θέμα δεν είναι να τους πουλήσουμε τσαμπουκά, αλλά να τους δώσουμε να καταλάβουν (...) μπορούμε να πετύχουμε στη διαπραγμάτευση».

Ενα χρόνο μετά, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ο Αλ. Τσίπρας βρέθηκε στην Κρήτη και θυμήθηκε τους αλλοτινούς τσαμπουκάδες. Αναφερόμενος στις «αγορές» δήλωσε: «Μερικοί νομίζουν ότι οι αγορές θα βαράνε το νταούλι κι εμείς θα χορεύουμε στο σκοπό τους. Ε, λοιπόν, εμείς θα παίζουμε στο εξής το νταούλι, ή μάλλον τη λύρα της Κρήτης, κι εκείνοι θα χορεύουν πεντοζάλη».

Δεν ξέρουμε πόσο καλά παίζει το νταούλι ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που προκύπτει πέραν πάσης αμφιβολίας απ' τις ...στριφογυριστές του είναι ότι ξέρει να χορεύει. Σε ποιανού το ταψί; Δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη. Μια ματιά στις συστατικές επιστολές που κατέθεσε όλο το προηγούμενο διάστημα, απ' τις ΗΠΑ ως τις Βρυξέλλες, απ' το Αμπροσέτι ως τον ΣΕΒ κ.λπ. δίνει απάντηση. Ολα τα άλλα είναι πυροτεχνήματα που διαρκούν έως την ώρα της κάλπης.

Αύξηση του κατώτερου μισθού σε σχέση με το μέσο μισθό διαπιστώνει το ΔΝΤ στην τελευταία του Εκθεση για την ανεργία των νέων το 2014 σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Γαλλία, εξέλιξη που, όπως σημειώνει, «δεν είναι προς τη σωστή κατεύθυνση».

Βέβαια, από έναν τέτοιο οργανισμό, όπως το ΔΝΤ, δεν θα περίμενε κάποιος κάτι διαφορετικό. Αυτό βέβαια που αποκρύπτει, είναι το γεγονός ότι αυτή η σχέση κατώτερου και μέσου μισθού δεν προήλθε από κάποια αύξηση των κατώτερων μισθών, αλλά από την κατάρρευση όλων των μεγαλύτερων μισθών, που έπεσαν σχεδόν στα κατώτερα επίπεδα. Αυτό διαπιστώνεται και για τη χώρα μας καθώς η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων οδήγησε σε ατομικές συμβάσεις μαζικά αλλά και σε δραστική μείωση των κλαδικών μισθών οι οποίοι λίγο απέχουν από τον κατώτερο, που και αυτός όμως μειώθηκε δραστικά με την ΠΥΣ του 2012. Είναι όμως αξιοσημείωτο ότι η συμπίεση όλων των μισθών, και κατά συνέπεια και του μέσου μισθού, δεν επιβλήθηκε μόνο σε χώρες που είναι σε «ειδικά προγράμματα» αλλά και στη Γαλλία, η οποία δεν είναι σε κανένα μνημόνιο. Σε κάθε περίπτωση η Εκθεση του ΔΝΤ αφήνει «παρακαταθήκη» και υποδεικνύει νέα επίθεση στους κατώτερους μισθούς το επόμενο διάστημα, είτε είμαστε σε μνημόνια είτε όχι, στόχευση που πρέπει να έχουν υπόψη τους οι εργαζόμενοι και στη χώρα μας και ανάλογα να προετοιμαστούν.

Συνεχίζεται η συζήτηση που άνοιξε το υπουργείο Παιδείας για το ποιος θα καθορίζει τον αριθμό των εισακτέων στην Ανώτατη Εκπαίδευση, αν θα είναι τα ΑΕΙ ή το υπουργείο. Αν και κάτω από αυτή τη συζήτηση υπάρχουν πολλές προεκτάσεις, που έχουν να κάνουν με τις αναδιαρθρώσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση και τη στρατηγική ανάπτυξη των ιδρυμάτων, στην επιφάνειά της κυριαρχεί ως επιχείρημα και ως κριτήριο το πόσους μπορούν να εκπαιδεύουν κάθε χρόνο τα ιδρύματα. Κι αυτό ήρθε στην επιφάνεια λόγω της αύξησης του αριθμού των πρωτοετών στα ιδρύματα Αθήνας και Θεσσαλονίκης μέσω των μετεγγραφών, αλλά και λόγω της μεγάλης μείωσης της χρηματοδότησης των ιδρυμάτων τα τελευταία χρόνια. Ετσι, μπαίνουμε σε μια συζήτηση που τα πάντα ποσοτικοποιούνται ανάλογα με την κάνουλα της χρηματοδότησης.

Το πραγματικό ερώτημα, όμως, που θα έπρεπε να καθορίζει τον αριθμό των εισακτέων στις ανώτατες σχολές, είναι πόσους επιστήμονες χρειαζόμαστε σε κάθε κλάδο. Αυτό, όμως, το λογικό ερώτημα - κριτήριο για τον καθορισμό των εισακτέων (που θα έπρεπε να προηγείται και από αυτό να καθορίζονται χρηματοδότηση, υποδομές κ.τ.λ.) δεν μπορεί να σταθεί στον καπιταλισμό, όπου και η Ανώτατη Εκπαίδευση αναπτύσσεται με γνώμονα την κερδοφορία των επιχειρήσεων, άρα δεν μπορεί να λειτουργήσει με όρους κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας.