«Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Δηλαδή διεκδικεί την ηγεμονία. Δεν μπορεί να συμπεριφέρεται με πολιτική αυτοαναφορικότητα, ούτε να αντιμετωπίζει την κοινωνική - ταξική εκπροσώπηση με μηχανιστικό και αναγωγικό τρόπο, καταργώντας τη σχετική αυτονομία της πολιτικής. Αλλωστε η μνημονιακή καταστροφή επιβάλλει λύσεις και συγκέντρωση δυνάμεων και η υπέρβασή της καθιστά την Αριστερά επίκεντρο ενός μεγάλου κοινωνικού - πολιτικού συνασπισμού. Μήπως και η επαναθεμελίωση της Ευρώπης δεν περνά μέσα από συμμαχίες, όχι μόνο κοινωνικές - ταξικές, αλλά επιπλέον εθνικές και περιφερειακές;» (κύριο άρθρο «Αυγής», 20/6/2014).

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως δύναμη διεκδίκησης της αστικής διακυβέρνησης επιδιώκει να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ενσωμάτωση εργατικών λαϊκών στρωμάτων στη στρατηγική του κεφαλαίου, στους στόχους και επιδιώξεις του. Αυτή τη συγκέντρωση δυνάμεων και συμμαχία θέλει, όπου εργαζόμενοι και κεφάλαιο θα βαδίζουν - δήθεν - μαζί, με στόχο την καπιταλιστική ανάκαμψη. Καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες ότι έτσι θα έρθει η ανακούφιση για το λαό. Θέλει κάτι ακόμα: Ο λαός να στηρίξει και τις συμμαχίες που θα επιδιώξει εντός της ΕΕ προκειμένου να διαπραγματευτεί αλλαγές στη σημερινή πολιτική υπέρ του κεφαλαίου. Αυτά εννοεί με τα παραπάνω λίγο μπερδεμένα και ψιλο-«ευρωκομμουνιστικά»!

Αλλωστε το ότι επιδιώκει τη χειραγώγηση και υποταγή των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων στο κεφάλαιο φαίνεται και απ' αυτό που γράφει στο κύριο άρθρο της η «Αυγή»(20/6/2014): «Η ενωτική πρόταση απευθύνεται αμφίδρομα στο πολιτικό επίπεδο και την κοινωνία. Εχουν προ πολλού ξεπεραστεί τα αρχαϊκά σταλινικά σχήματα, σύμφωνα με τα οποία η λαϊκή ενότητα προϋπέθετε το ξεμπρόστιασμα των άλλων, και ιδιαίτερα των άλλων αριστερών δυνάμεων». Δεν είναι καινούργια ιστορία κόμματα με σοσιαλιστική, αριστερή ταμπέλα, ακόμα και κομμουνιστική, να παίζουν ρόλο στη χειραγώγηση εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, δυνάμεις που παίρνουν μέρος στο εργατικό κίνημα κάτω από τη σημαία της αστικής τάξης. Τι αποδείχθηκε; Οτι μόνο το ξεμπρόστιασμά τους, η αποκάλυψή τους, πραγματικά μπορεί να χειραφετήσει, να ενώσει τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα όχι με το κεφάλαιο, αλλά μεταξύ τους, συγκροτώντας τη δικιά τους συμμαχία. Και μόνο τότε οι εργαζόμενοι κατάφεραν να ανοίξουν ελπιδοφόρους ορίζοντες και όχι ως χειροκροτητές στις περατζάδες αυτών των δυνάμεων στα σαλόνια των βασιλικών οίκων παλιότερα, στον ΣΕΒ και στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς σήμερα. Πρόβλημα, λοιπόν, το ξεμπρόστιασμα, γιατί αυτό - βλέπετε - δυσκολεύει τη χειραγώγηση και ευνοεί τη χειραφέτηση.

«Πανευρωπαϊκό "θερμιδικό" πρόγραμμα το οποίο: α) θα εξασφαλίζει τη διατροφική επάρκεια, κατά τα πρότυπα του προγράμματος "food stamps" (κουπόνια σίτισης) που εφαρμόζεται στις ΗΠΑ, και β) θα παρέχει το ελάχιστο των ενεργειακών και μεταφορικών αναγκών (ηλεκτρικού ρεύματος, θέρμανσης και εισιτηρίων στις μαζικές συγκοινωνίες)». Είναι ένας από τους 4 πυλώνες της πρότασης των τριών συγγραφέων (Βαρουφάκη, Γκαλμπρέιθ, Ολαντ) του βιβλίου «ΜΙΑ ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ», όπως τους παρουσίασε η «Αυγή». Δηλαδή, είναι κεντρικό ζήτημα στη διαχείριση της κρίσης. Είναι η πρόταση (ή μέρος της) του ΣΥΡΙΖΑ για τη διαχείριση της «ανθρωπιστικής κρίσης», όπως λένε. Που ομολογεί έμμεσα ότι η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ (μοιάζουν είπε ο Αλ. Τσίπρας στην ομιλία του κατά την παρουσίαση του βιβλίου) δεν μπορεί να εξαλείψει τέτοια φαινόμενα ούτε έχει τέτοιο στόχο, απλώς θέλει να τα κουκουλώνει, μοιράζοντας ουσιαστικά ανεργία, φτώχεια και εξαθλίωση. Και πώς άλλωστε να μπορεί... Τον καπιταλισμό διαχειρίζεται!