Πρώτον: Παραμονή στην Ευρωζώνη αφού «δεν πιστεύουμε πως η διάλυση του ευρώ ή η έξοδος μιας χώρας από το σύστημα θα ήταν μία θετική εξέλιξη ... το κόμμα μας ως σύνολο θέλει να βλέπει τη χώρα στο ευρώ».

Δεύτερον: Την ενίσχυση της θέσης της ντόπιας αστικής τάξης στον ανταγωνισμό της με αυτές των άλλων κρατών - μελών, που εύσχημα ο Αλ. Τσίπρας εκφράζει σαν «αλληλεγγύη ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης και μια διαφορετική αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης». Στις δηλώσεις του ξεκάθαρα δήλωσε ότι η εφαρμοζόμενη πολιτική ευνοεί τους καπιταλιστές του Βορρά και ζημιώνει αυτούς του Νότου και κάλεσε τη Γερμανία να δώσει κάτι απ' όσα έχει κερδίσει για να στηριχτεί η καπιταλιστική ανάπτυξη στις χώρες του Νότου, διαφορετικά η ηγεμονία της θα έχει πήλινα πόδια.

Το αντίτιμο, βεβαίως, για να «βλέπει» ο ΣΥΡΙΖΑ τη χώρα στην ΕΕ και το ευρώ είναι βαρύ για το λαό. Το όνειρο του ΣΥΡΙΖΑ δεν διώχνει τον εφιάλτη για το λαό. Ας το λάβει υπόψη του για τον καθορισμό της στάσης του απέναντί του.

«Τα πράγματα δεν μπορούν να μείνουν έτσι, να πάμε σε λιγότερες και μεγαλύτερες μονάδες... οι αγρότες πρέπει να ξεβολευτούν από όσα έχουν συνηθίσει μέχρι σήμερα... ε! δε γίνεται αλλιώς ...γιατί αυτό θα κάνει ισχυρότερη την αγροτική οικονομία... για να γίνει ανταγωνιστική» (Μ. Ξαφά σε τηλεοπτική εκπομπή με αφορμή το γάλα). Μέσα σε πέντε αράδες όλη η ουσία των ταξικών μέτρων στην αγροτική οικονομία που συμπυκνώνονται και στη νέα ΚΑΠ και άλλες ρυθμίσεις της ΕΕ. Είναι αλήθεια ότι η μεγάλη αγροτική παραγωγή είναι πιο αποτελεσματική από τη μικρή και κατακερματισμένη. Γιατί έτσι επιτυγχάνεται παραγωγή σε μαζική κλίμακα, καθετοποίηση τομέων κλπ. Ποιος, άλλωστε, θα μπορούσε να διαφωνήσει σε μια τέτοια προοπτική. Ομως σε συνθήκες καπιταλιστικής οργάνωσης της οικονομίας, σε συνθήκες που κριτήριο θα είναι το καπιταλιστικό κέρδος, αυτή η εξέλιξη σημαίνει όχι μόνο ξεκλήρισμα των μεσαίων, αλλά δεν πρόκειται να λύσει τίποτα όσον αφορά τις ανάγκες του λαού για φθηνά και ποιοτικά αγροτικά προϊόντα...

Να, γιατί το ΚΚΕ μιλά για τους δυο δρόμους ανάπτυξης:

-- Ο ένας, ο δρόμος υπέρ των μονοπωλίων που επενδύει εκεί που υπάρχει το μεγαλύτερο κέρδος, αφήνοντας σε μαρασμό άλλους τομείς, που αναπτύσσει την παραγωγή σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων που τα ξεκληρίζει.

-- Και ο άλλος, ο δρόμος υπέρ της εργατικής τάξης και των συμμάχων της - ο σοσιαλιστικός τρόπος παραγωγής, που θέτει όλες τις υλικές δυνατότητες προς όφελος των λαϊκών αναγκών. Απελευθερώνει από τα ασφυκτικά δεσμά και όρια της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, αξιοποιεί και διευρύνει τις δυνατότητές τους. Δίπλα στις μεγάλες καθετοποιημένες σοσιαλιστικές μονάδες θα υπάρχει και ο παραγωγικός αγροτικός συνεταιρισμός. Ετσι και οι αγρότες θα έχουν δουλειά και θα παράγουν φτηνά και καλά ποιοτικά προϊόντα για το λαό. Αλλά αυτό απαιτεί αγώνα για αποδέσμευση από την ΕΕ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με εργατική, λαϊκή εξουσία. Να, γιατί είναι μονόδρομος για το λαό η ενίσχυση του ΚΚΕ παντού!

«Εως προχθές, ο Παναγιώτης Μπαλτάκος ήταν "εγκατεστημένος" στο στενό κύκλο του Αντώνη Σαμαρά. Η θέση αυτή και το αξίωμα του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης καθιστούσαν τον κ. Μπαλτάκο σημαντικότατο παράγοντα της κυβερνητικής πολιτικής. Ο ρόλος του ήταν αποφασιστικός σε σειρά κορυφαίων ζητημάτων. Ο ρόλος του στο κλείσιμο της ΕΡΤ, οι αντιρρήσεις για τη θέσπιση αντιρατσιστικού νόμου, ο δίαυλος επικοινωνίας με τη Χρυσή Αυγή ενοχλούσαν τους κυβερνητικούς εταίρους, αλλά ήταν στο πλαίσιο των καθηκόντων του και μπορούσαν να δικαιολογηθούν από τη βούληση του κ. Μπαλτάκου να προωθήσει μια δεξιά (έως ακραία) πολιτική ιδεολογία. Εκεί που στραβώνει η υπόθεση, όμως, είναι όταν ο ίδιος αυτονομείται και παραβιάζει την εμπιστοσύνη του προϊσταμένου του ώστε να προωθήσει δικά του συμφέροντα. Η βιντεοσκοπημένη συνομιλία του κ. Μπαλτάκου με το στέλεχος της Χρυσής Αυγής που είδε το φως της δημοσιότητας δηλώνει τη μεταξύ τους μεγάλη οικειότητα και εμπιστοσύνη, ενώ όσα υπονοεί ο πρώτος για πολιτικά αίτια της δίωξης της νεοναζιστικής οργάνωσης συνιστούν πράξη συνωμοσίας εναντίον της κυβερνήσεως την οποία υπηρετεί» («Καθημερινή» 4/4/2014). Τι λέει η εφημερίδα; Οτι το πρόβλημα δεν βρίσκεται στις σχέσεις κυβερνητικών στελεχών με τη ναζιστική εγκληματική οργάνωση που είναι στα πλαίσια των καθηκόντων τους, αλλά στο γεγονός ότι αυτές οι σχέσεις όταν αποκαλύπτονται υπονομεύουν την κυβέρνηση. Ολα τα υπόλοιπα περί καταδίκης Μπαλτάκου και Χρυσής Αυγής είναι υποκριτικά. Να, γιατί λέμε ότι οι χρυσαυγίτες είναι παιδιά του συστήματος και ότι τη Χρυσή Αυγή μόνο το λαϊκό κίνημα μπορεί να την αντιμετωπίσει.