Αυτή είναι η «ευημερία» που μπορεί να προσφέρει η καπιταλιστική ανάπτυξη στους εργάτες. Τα σχέδια κατάργησης του σταθερού μισθού δε σημαίνουν μόνο ότι ακόμα κι αν δοθεί μια αύξηση αυτή είναι υπό διαρκή αίρεση (αφού τα «μπόνους» μπορεί να αυξομειώνονται και από μήνα σε μήνα). Κύρια, σηματοδοτούν τη στρατηγική επιλογή του μεγάλου κεφαλαίου να προσαρμόσει τους όρους εργασίας σε αυτό που απαιτεί η υπεράσπιση της κερδοφορίας του. Το σταθερό ωράριο και το 8ωρο δίνουν τη θέση τους σε όσες και όποιες ώρες εργασίας επιβάλλουν οι επενδύσεις της εταιρείας, ακόμα κι αν έτσι σμπαραλιάζονται η υγεία και η οικογενειακή ζωή του εργαζόμενου. Ο σταθερός και ενιαίος για όλους μισθός δίνει τη θέση του σε ένα «ελάχιστο» ποσό που ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με τις ανάγκες του εργοδότη, δηλαδή τους ισολογισμούς της εταιρείας.

«Αν προχωρούσαμε σε σταθερή αύξηση μισθών, δε θα ήμασταν ικανοί να απαντήσουμε στις διακυμάνσεις της αγοράς», δήλωσε χαρακτηριστικά στέλεχος μεγάλης ιαπωνικής εμπορικής εταιρείας. Αυτή είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη: Πλήρης υποταγή στις «διακυμάνσεις της αγοράς», δηλαδή στα κέρδη και το προβάδισμα του κάθε μονοπωλίου, στο αποτέλεσμα των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που διαρκώς οξύνονται, με όλο και μεγαλύτερους κινδύνους για τους εργάτες.

«Το λουτρό αίματος στην Ουκρανία θέτει την Ευρώπη προ πελώριων ευθυνών. Η Ελληνική Προεδρία οφείλει να κινητοποιήσει τους εταίρους στην κατεύθυνση ανάληψης συγκεκριμένων ανθρωπιστικών και πολιτικών πρωτοβουλιών. Η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι θεατής σε μία υπόθεση που ούτως ή άλλως την αφορά». Πρόκειται για προτροπή της ΔΗΜΑΡ. Αλλά η ΕΕ και ειδικά η Γερμανία έχουν κάνει ήδη ανοιχτή παρέμβαση από την αρχή της εκδήλωσης της κρίσης, αν δεν είναι αυτή που καθοδηγεί και εξοπλίζει τις δυνάμεις της «αντιπολίτευσης» στο μακελειό, ανταγωνιζόμενη τη Ρωσία. Αποσιωπά όμως την παρέμβαση. Δείχνει συνεπής στο να προτρέπει με κάθε ευκαιρία την ΕΕ σε επέμβαση, στο όνομα της ανθρωπιστικής κρίσης, σε οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου γίνεται θέρετρο εκδήλωσης των οξυμένων ενδοαστικών αντιθέσεων και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ολοι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι της τελευταίας 20ετίας στο όνομα του ανθρωπισμού έγιναν. Μάλιστα στην περίπτωση της Λιβύης, η ΔΗΜΑΡ συνιστούσε στην ελληνική κυβέρνηση να σπεύσει, ειδάλλως, όπως ανέφερε, η ντόπια αστική τάξη θα έμενε εκτός μοιρασιάς. Μία απ' τα ίδια τώρα για την Ουκρανία...

Το τι τους επιφυλάσσει η πολυαναμενόμενη και πολυδιαφημιζόμενη από τα κόμματα της αστικής διαχείρισης καπιταλιστική ανάπτυξη, οι Ελληνες εργάτες μπορούν να το δουν από την εμπειρία των συναδέλφων τους στις χώρες όπου η οικονομία «ανθίζει» (προς το παρόν τουλάχιστον, γιατί τα σημάδια ύφεσης επανεμφανίζονται σε πολλές περιπτώσεις).

Χαρακτηριστικό είναι το εξής: Στην Ιαπωνία, η οποία τα τελευταία χρόνια εμφανιζόταν να έχει ανατρέψει τα αρνητικά πρόσημα στην οικονομία, ο σταθερός μισθός γίνεται είδος προς εξαφάνιση. Σύμφωνα με έρευνα του «Ρόιτερς», μόνο μία στις πέντε εταιρείες σχεδιάζει να αυξήσει τους μισθούς στη χώρα. Την ίδια στιγμή, έξι στους δέκα μεγαλοεπιχειρηματίες δήλωσαν ότι θα δώσουν στους εργάτες μεγαλύτερα «μπόνους», τα οποία φυσικά μπορούν ανά πάσα στιγμή να «προσαρμόσουν» ή να καταργήσουν εντελώς.