Φαίνεται πως η αντιγραφή από τον ΣΥΡΙΖΑ της ταχτικής του «παλιού ΠΑΣΟΚ», της εποχής του Ανδρέα Παπανδρέου, πάει σύννεφο. Λέμε της εποχής τού «Εξω από την ΕΟΚ» που έγινε «μέσα στην ΕΟΚ» όταν έγινε κυβέρνηση, ή του «φεύγουν οι βάσεις» που μένουν. Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τέτοια συνθήματα, ίσα ίσα, το αντίθετο. Αλλά ο Αλ. Τσίπρας δεν είναι ο πρώτος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης που έκανε «αντίσταση» και δεν πήγε στην κυβερνητική φιέστα στο Ζάππειο, για την ανάληψη της Ελληνικής Προεδρίας στην ΕΕ. Τέτοια «αντίσταση» έκανε και ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1980, όταν η κυβέρνηση της ΝΔ έβαλε την Ελλάδα στην ΕΟΚ και έκανε ανάλογη φιέστα στο Ζάππειο. Οποία ομοιότης...

«Η βιομηχανική παραγωγή στην Ευρωζώνη ανήλθε τον Δεκέμβριο στο υψηλότερο επίπεδο από τον Μάιο του 2011, ενισχύοντας τις προσδοκίες ότι θα συνεχιστεί η ανάκαμψη της οικονομίας. Ιδιαίτερα θετικά είναι τα μηνύματα πρωτίστως από τη Γερμανία και την Ιταλία, στην οποία ο δείκτης υπευθύνων παραγγελιών (PMI) για τη μεταποίηση ανήλθε στις 53,5 μονάδες, δηλαδή στο υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 32 μηνών. Σε σημαντικό βαθμό η αύξηση των παραγγελιών οφείλεται στην αύξηση των εξαγωγών για έκτο συνεχόμενο μήνα, με μοναδικές εξαιρέσεις τη Γαλλία και την Ελλάδα, όπου είχαμε μείωση των παραγγελιών για εξαγωγή. Δυστυχώς, η αύξηση της παραγωγής και των νέων παραγγελιών δεν μεταφράστηκε σε αύξηση της απασχόλησης στη μεταποίηση, αλλά, απλώς, σε στασιμότητα» («Καθημερινή» 4/1/2014). Αλλος ένας δείκτης που μιλά για «προσδοκίες ανάπτυξης» και όχι για ανάπτυξη. Ταυτόχρονα, όπου υπήρξε ανάπτυξη, δε συνοδεύτηκε με μείωση της ανεργίας. Αρα, κανένα όφελος για τους εργαζόμενους.

Πρώτον, σε ένδειξη διαμαρτυρίας γιατί δεν ήρθαν οι ελεγκτές του Ευρωκοινοβουλίου για τα πεπραγμένα της τρόικας.

Δεύτερον, γιατί ο θεσμός της Προεδρίας έχει τυπικό και όχι ουσιαστικό χαρακτήρα.

Τρίτον, γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν αξιοποιεί σωστά τη δυνατότητα της Προεδρίας της ΕΕ για την αλλαγή του μείγματος διαχείρισης.

Τέταρτον, σε ένδειξη κριτικής στο πρόσωπο του Μπαρόζο, που εκφράζει την πολιτική της λιτότητας ...και άλλες παρόμοιου τύπου εξηγήσεις.

Απαραίτητες διευκρινίσεις μη νομίζει κανείς ότι φανερώνει και αντίθεση στην ΕΕ και την Ευρωζώνη...

Το δίλημμα που προέβαλε ο Αντ. Σαμαράς, «ναι ή όχι στην Ευρώπη», γεννάει πολλούς προβληματισμούς.

Πρώτα απ' όλα γιατί η Ευρώπη είναι ένας γεωγραφικός προσδιορισμός, μια ήπειρος και άρα το δίλημμα δεν έχει νόημα. Πώς μπορεί, λοιπόν, κάποιος να πει ναι ή όχι σε ένα γεωγραφικό προσδιορισμό; Αν εννοεί την ΕΕ, πολιτική και οικονομική οντότητα που συγκροτήθηκε με επιλογή των καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης, τότε το δίλημμα έχει νόημα.

Δεύτερο, γιατί το δίλημμα δεν έχει νόημα αν το απευθύνει στον ΣΥΡΙΖΑ, που έχει δηλώσει με εκατό διαφορετικούς τρόπους ότι όχι μόνο την ΕΕ αλλά και την Ευρωζώνη τη θεωρεί δεδομένη, μονόδρομο για τον ελληνικό λαό και ότι οι όποιες αντιρρήσεις του αφορούν το εφαρμοζόμενο μείγμα διαχείρισης, όσο και αν τις πασπαλίζει με «ριζοσπαστικές κορόνες»...

Τρίτο, η διάκριση ανάμεσα σε ευρωπαϊκές και αντιευρωπαϊκές δυνάμεις είναι ψευδεπίγραφη. Στην αντίληψη του ΚΚΕ όχι μόνο η ένωση των ευρωπαϊκών λαών αλλά η ένωση των λαών όλου του κόσμου πρέπει να είναι η επιδίωξη της εργατικής τάξης. Αυτή, όμως, προϋποθέτει την αποδέσμευση τόσο από την ΕΕ όσο και από κάθε ιμπεριαλιστική διακρατική ένωση και συμμαχία, προϋποθέτει την πάλη για την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων για την εργατική - λαϊκή εξουσία σε κάθε χώρα.

Βεβαίως, επειδή το δίλημμα έχει προεκλογικό χαρακτήρα χρειάζεται να διευκρινίσουμε ότι το πραγματικό δίλημμα είναι: «Με την ΕΕ και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης ή εναντίωση στην ΕΕ, πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και εργατική - λαϊκή εξουσία;». Αυτές είναι οι δύο στρατηγικές που συγκρούονται παντού...