Εδώ και πολλά χρόνια, η ζωή τους στο χωριό πάει από το κακό στο χειρότερο. Χρόνο με τον χρόνο βλέπουν το εισόδημά τους όλο και λιγότερο κι έφτασαν, πια, στο σημείο να μην μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τα στοιχειώδη προς το ζην της αγροτικής οικογένειας. Οι τιμές που πουλούν τα προϊόντα τους στους εμπόρους παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα - σε αντίθεση με τις πανάκριβες τιμές που αυτά τα προϊόντα διατίθενται από το εμπόριο στη λαϊκή κατανάλωση - την ώρα που το κόστος παραγωγής εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα ύψη.

Και δεν είναι μόνο το υψηλό κόστος παραγωγής που ροκανίζει το αγροτικό εισόδημα. Είναι και οι απανωτές καταστροφές στην αγροτική παραγωγή από τις κακές καιρικές συνθήκες και τις αρρώστιες, τις οποίες ο ΕΛΓΑ δεν αποζημιώνει - ή δίνει κάποια ψίχουλα στους πληγέντες παραγωγούς - παρά το γεγονός ότι οι αγρότες πληρώνουν πανάκριβα ασφάλιστρα. Ιδιαίτερα τα τελευταία 4 χρόνια η αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή έχει υποστεί τρομερές ζημιές από την κακοκαιρία (ξηρασία, πυρκαγιές, παγετός, πλημμύρες κ.ά.) αλλά και από αρρώστιες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Θεσσαλία, στην οποία τα τρία τελευταία χρόνια είχαμε αποδεκατισμό της παραγωγής από την ξηρασία και τις πυρκαγιές που προηγήθηκαν και προπαντός τις 3 μεγάλες πλημμύρες που ακολούθησαν - πρώτα ο «Ιανός» και μετά οι δυο μεγάλες πλημμύρες του περασμένου Σεπτέμβρη - που μετέτρεψαν τον θεσσαλικό κάμπο σε μια απέραντη λίμνη. Η ζημιά είναι τεράστια για την περιοχή, αλλά γενικότερα για την αγροτική παραγωγή στη χώρα μας, αν ληφθεί υπόψη ότι στη Θεσσαλία παράγεται το 38% της συνολικής παραγωγής βαμβακιού, το 52,8% της βιομηχανικής ντομάτας, το 19,4% του πρόβειου γάλακτος, το 13,7% του κατσικίσιου γάλακτος, το 19,7% του αγελαδινού γάλακτος, το 40% του μαλακού τυριού, το 25% του σκληρού τυριού, το 18,5% του βόειου κρέατος, το 10% του χοιρινού κρέατος, ενώ μεγάλα είναι τα ποσοστά στις καλλιέργειες σιτηρών, δημητριακών, οπωροκηπευτικών, αμπελιών κ.ά.

Για τρίτη βδομάδα οι φοιτητές βρίσκονται στους δρόμους αντιπαλεύοντας τα σχέδια της κυβέρνησης για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Σ' αυτόν τον αγώνα έχουν δηλωμένα στο πλευρό τους εκατοντάδες σωματεία, Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, επιστημονικούς και μαζικούς φορείς. Κυρίως όμως έχουν σύσσωμο σχεδόν τον κόσμο της Εκπαίδευσης, με εκατοντάδες υπογραφές πανεπιστημιακών και ερευνητών, με πολλές αποφάσεις Συλλόγων ΔΕΠ, αλλά και Ομοσπονδιών της Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΠΟΣΔΕΠ, ΠΟΣΕΕΔΙΠ, ΟΔΠΤΕ) που απορρίπτουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και στηρίζουν τις κινητοποιήσεις των φοιτητών.

Απέναντι σε αυτά βρέθηκε ως θλιβερή μειοψηφία υπεράσπισης των κυβερνητικών σχεδίων η παράταξη της ΔΑΠ, που από την πρώτη στιγμή έβγαλε κάτι κραυγές για μειοψηφίες που κινητοποιούνται, αλλά τελικά αυτή κατάφερε να υπερψηφιστεί μόνο σε μια Γενική Συνέλευση κόντρα στις άνω των 100 που πήραν αγωνιστικές αποφάσεις. Στη συνέχεια επιχείρησε συλλογή υπογραφών σε μια πλατφόρμα που μπορεί να υπογράφει ανώνυμα και ο μπακάλης της γειτονιάς, μίλησε για παράνομες καταλήψεις και για κλειστές σχολές «με το έτσι θέλω» και τώρα που δεν έπιασε τίποτα από τα παραπάνω, επιχειρεί να τρομοκρατήσει τους φοιτητές που της γυρνούν την πλάτη, επισείοντας κίνδυνο απώλειας της εξεταστικής.

Κι επειδή «το έργο το έχουμε ξαναδεί» και είναι γνωστό ότι η ΔΑΠ μόνη της δεν μπορεί να τα καταφέρει, επιστρατεύτηκε και ο φιλοκυβερνητικός Τύπος. «Τα Νέα» ανακάλυψαν μια επίθεση σε φοιτητή στο ΕΜΠ την προηγούμενη βδομάδα και έσκουξαν στο χτεσινό πρωτοσέλιδό τους επαναφέροντας τα ρεπορτάζ τύπου «άνδρα ανομίας τα πανεπιστήμια», που η ίδια η ζωή έχει δείξει πόσο ξεφτισμένα είναι. Η «Καθημερινή» επιχειρεί να εμφανίσει τάχα τους πανεπιστημιακούς αντίθετους στις κινητοποιήσεις, καταφέρνοντας όμως να βρει σχετικές ανακοινώσεις από μόλις δυο σχολές του Πολυτεχνείου, όταν δεκάδες Σύλλογοι από όλη τη χώρα έχουν απορρίψει τα κυβερνητικά σχέδια. Και την ίδια στιγμή είναι πράγματι θλιβερή η αντίδραση της Συνόδου των Πρυτάνεων που βγήκε να αντιταχθεί στις καταλήψεις, όταν δεν έχει πει ούτε μισή κουβέντα τόσο καιρό για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και «κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της» για το θέμα.

Ολα αυτά δείχνουν τη «γύμνια» και την πίεση που δέχεται η κυβέρνηση για το απαράδεκτο σχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Κάνει ό,τι μπορεί εδώ κι έναν μήνα, έχοντας μοιράσει «επιχειρήματα» στα «παπαγαλάκια της», βγάζει τον υπουργό κάθε λίγο σε συνεντεύξεις να μας πείσει για τη δήθεν «ιστορική τομή» που θα φέρει, αλλά δεν τα καταφέρνει. Κι αυτό από μόνο του είναι μια πρώτη νίκη!