Eurokinissi

Δεν θα σταθούμε στο παρόν άρθρο στο γεγονός ότι ως εργαζόμενοι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ακρίβεια, καθώς με τον μισθό που παίρνουμε, δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε ούτε καν στις βασικές μας υποχρεώσεις. Ούτε στο ζήτημα της υποχρηματοδότησης των σχολείων, αφού πλέον αποτελεί κάτι το βέβαιο πως οι μαθητές και οι δάσκαλοι θα αγοράζουμε από την τσέπη μας το χαρτί για τα φωτοτυπικά, θα αναλαμβάνουμε εργασίες ακόμη και βαψίματος, καθαρισμού των σχολείων, καθώς και διάφορα μερεμέτια, όπως συμβαίνει σε εκατοντάδες σχολεία ανά τη χώρα.

Δεν θα σταθούμε ούτε καν στο τεράστιο κοινωνικό και εκπαιδευτικό ζήτημα των εκπαιδευτικών αναγκών που διαμορφώνονται σε πολλές περιοχές, ειδικά των εργατικών - λαϊκών οικογενειών όπως π.χ. στα σχολεία του κέντρου της Αθήνας, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών είναι παιδιά μεταναστών και προσφύγων. Παιδιά που στο επίκεντρο τίθεται καταρχάς η επιβίωσή τους. Παιδιά που έχουν ανάγκη τα σχολικά γεύματα, τα οποία για ακόμη μια σχολική χρονιά καθυστέρησαν να έρθουν και βέβαια δεν αφορούν σε όλα τα σχολεία της χώρας. Παιδιά που έχουν θέληση για μάθηση, αλλά η αδιαφορία και η αναλγησία του κράτους αποτελούν τροχοπέδη. Παιδιά και οικογένειες που ήδη βιώνουν το φάσμα της φτώχειας, της εξαθλίωσης και δεν πρέπει κανείς μας να επιτρέψει να παγώσουν και να πεινάσουν τον χειμώνα που έρχεται.

Αν μπούμε ακόμα πιο βαθιά, στα προβλήματα που εμφανίζονται μέσα στις σχολικές τάξεις, που δυσκολεύουν και κρατάνε πίσω πολλούς μαθητές μας, η εικόνα του σημερινού σχολείου των ταξικών φραγμών είναι ακόμα πιο θολή και καταθλιπτική.

Οι εκπαιδευτικοί βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τα πολλά και σύνθετα μαθησιακά και ψυχοκοινωνικά προβλήματα των μαθητών μας, που γιγαντώθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας, εξαιτίας των πολιτικών επιλογών που έκανε η κυβέρνηση στη χώρα μας, ακολουθώντας βέβαια τα χνάρια των κυβερνήσεων δεκάδων ευρωπαϊκών χωρών. Ηδη, οι επιπτώσεις στο ψυχοκοινωνικό και γνωστικό επίπεδο των μαθητών είναι αρκετές, γεγονός που το αναγνωρίζουν και το αποδεικνύουν πλέον πολλές διεθνείς, αλλά και εγχώριες έρευνες. Συγκεκριμένα, οι εκπαιδευτικοί διακρίνουν πλέον πως τα παιδιά βρίσκονται πίσω τόσο στην αφομοίωση όσο και στην κάλυψη της ύλης. Φαίνεται πως ακόμη και τα παιδιά που διέθεταν κάποιο μέσο (υπολογιστή, τάμπλετ, κινητό), προκειμένου να συμμετέχουν στην τηλεκπαίδευση, δυσκολεύονται αρκετά πλέον να αφομοιώσουν τη νέα ύλη και επιπρόσθετα έχουν εμφανιστεί υψηλά ποσοστά διάσπασης προσοχής, καθώς η γρήγορη εναλλαγή εικόνων και ήχου συνέβαλαν στο παραπάνω. Επιπλέον, έχουν εμφανιστεί συναισθήματα, όπως φόβος, άγχος, θλίψη και αγωνία, λόγω του παρατεταμένου εγκλεισμού τους και της αναγκαστικής κοινωνικής αποστασιοποίησης.

Ακόμα και από την έρευνα που παρουσιάζεται από το δίκτυο «Ευρυδίκη» με τίτλο: «Διδασκαλία και μάθηση στα σχολεία της Ευρώπης κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19», αναφέρεται ξεκάθαρα πως κατά τη διάρκεια της πανδημίας οξύνθηκαν οι ταξικές ανισότητες και διογκώθηκαν τα μαθησιακά και ψυχοκοινωνικά προβλήματα (European Commission, 2022a).

Η εν λόγω έρευνα αναγκάζεται να παραδεχτεί έστω και έμμεσα πως όλα αυτά που εντοπίζουν οι εκπαιδευτικοί και οι ψυχολόγοι, είναι μια πραγματικότητα, ακόμα και μέσα στην κανονικότητά τους...

Είναι μια πραγματικότητα πως τα μαθησιακά κενά έχουν οξυνθεί. Είναι πραγματικότητα πως ο ψυχισμός των παιδιών έχει διαταραχτεί. Είναι μια πραγματικότητα πως τα παραπάνω γιγαντώνονται στα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων, που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τα αποτελέσματα των πολιτικών επιλογών των εκάστοτε κυβερνήσεων.

Ο καθημερινός αγώνας των χιλιάδων εκπαιδευτικών είναι πραγματική όαση μέσα στο άνυδρο τοπίο της κυβερνητικής αδιαφορίας, όλο αυτό το διάστημα. Είναι φανερό ότι αυτή η προσπάθεια από μόνη της δεν αρκεί.

Αλήθεια η κυβέρνηση λαμβάνει υπόψη της πως οι εκπαιδευτικοί βρισκόμαστε ουσιαστικά δίπλα στα παιδιά μας; Λαμβάνει υπόψη πως καθημερινά μας απασχολούν ζητήματα που αφορούν την κοινωνική και ψυχική ανάπτυξη των παιδιών; Πως παρόλο που οι υποδομές σε αρκετά σχολεία είναι τριτοκοσμικές, το υλικό μάθησης, το εποπτικό και τεχνολογικό υλικό είναι ανύπαρκτα, παρ' όλα αυτά οι δάσκαλοι δίνουν καθημερινά μόνοι τους τη μάχη και δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους; Το υπουργείο μιλάει για διεπιστημονικές ομάδες, για συνεργασία τους, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις. Αλήθεια, σε ποια σχολεία υπάρχουν σταθεροί ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί, προκειμένου σχεδιασμένα να αντιμετωπιστούν τέτοιες σύνθετες καταστάσεις; Η αλήθεια είναι διαφορετική. Δεν υπάρχουν σταθεροί ψυχολόγοι στα σχολεία. Οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί είναι αναπληρωτές και πηγαίνουν σε 5 σχολεία κάθε βδομάδα. Δηλαδή μία μέρα για κάθε σχολείο με μέσο όρο 120 μαθητές! Πώς λοιπόν θα μπορέσει να σχεδιαστεί πρόγραμμα παρέμβασης, αφού στην καλύτερη περίπτωση μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς οι ειδικοί θα έχουν επισκεφτεί τα σχολεία το πολύ 5 φορές; Πώς θα μπορεί να γίνεται ουσιαστική επιστημονική παρέμβαση και επανένταξη στο σχολικό περιβάλλον, των κακοποιημένων παιδιών, όπως το παράδειγμα του Κολωνού, όταν όλες αυτές οι ειδικότητες είναι απούσες με ευθύνη του κράτους; Μεμονωμένα ο κάθε εκπαιδευτικός καλείται να κάνει ό,τι μπορεί. Το υπουργείο αποποιείται τις ευθύνες του.

Δεν μπορούμε λοιπόν να κλείσουμε τα μάτια στο εκπαιδευτικό έγκλημα που διεξάγεται και να αφήσουμε τους μαθητές μας στην αθέατη πλευρά της Ιστορίας. Ο αγώνας που δίνουμε είναι καταρχάς αγώνας υπεράσπισης του ρόλου μας ως εκπαιδευτικών, υπέρ των δικαιωμάτων των παιδιών μας. Δεν μπορούμε να μείνουμε έξω από τη διεκδίκηση ασφαλών υποδομών, πλήρους προσωπικού, επαρκούς χρηματοδότησης των σχολείων, αλλά και ύπαρξης ενός οργανωμένου κρατικού πλαισίου υποστήριξης παιδιών και εκπαιδευτικών, έτσι ώστε περιστατικά βίας και κακοποίησης να αντιμετωπίζονται έγκαιρα και μέσα από τα σχολεία, με όλο το απαραίτητο και αναγκαίο προσωπικό, με κύρια ευθύνη του κράτους. Δεν μπορούμε όμως και να παραγνωρίσουμε το γεγονός και να μην προσανατολίσουμε τον αγώνα μας ενάντια στις αιτίες των παραπάνω, που είναι συνυφασμένες με την ύπαρξη ενός βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος, που βλέπει τους ανθρώπους ως κόστος και γεννά από τη φύση του βία και παραβατικότητα.