Θα έλεγε κανείς ότι, προσκολλημένοι στη λογική του τέλους της ταξικής πάλης, αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις που βγάζει η ίδια η ζωή, ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια της πανδημίας, πόσο μάλλον να πάρουν μέρος και να στηρίξουν τους αγώνες πολλών κλάδων, τα βήματα οργάνωσης, τους απεργιακούς αγώνες που γράφουν τη δική τους ιστορία.

Είναι όμως κάτι πολύ περισσότερο. Με επιστημονικοφανείς αναλύσεις επιχειρούν να τεκμηριώσουν την επίθεση που έχουν εξαπολύσει η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό στους εργαζόμενους και το κίνημά τους, με σειρά από νόμους, αλλά και την ανοιχτή επέμβαση στα εσωτερικά των συνδικάτων, την εργοδοτική τρομοκρατία. Επιμένουν στην ίδια γραμμή της ενσωμάτωσης και του κοινωνικού εταιρισμού, που αντικειμενικά είναι γραμμή ήττας για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Με προτάσεις για τη λειτουργία και το περιεχόμενο των συνδικάτων που στοχεύουν στον αφοπλισμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, στην απονέκρωση των συλλογικών διαδικασιών και των αγωνιστικών πρωτοβουλιών. Μια διαδικασία κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση των αστικών κομμάτων, που επιχειρούν να γενικεύσουν στο σύνολο των οργανώσεων των εργαζομένων.

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ μέσα από πρωτομαγιάτικο άρθρο του στην «ΕφΣυν» αφού πρώτα αναφέρει πως «έχει αλλάξει το μοντέλο οργάνωσης της εργασίας», στη συνέχεια παρουσιάζει και τη «λύση», που, όπως λέει, είναι «μια ισχυρότερη ομάδα συνδικάτων που δεν θα βασίζεται μόνο σε παραδοσιακούς τρόπους δράσης, αλλά και στη δύναμη του διαδικτύου», πως μέσα από «διαδραστικές ψηφιακές πλατφόρμες θα μπορούν να προωθούνται η ψηφιακή και η οικονομική δημοκρατία και η κουλτούρα του δημοκρατικού διαλόγου».

Την ίδια μέρα, σε συνέντευξή του στο «ieidiseis», συνεργάτης του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, στο ερώτημα αν «μπορεί να υπάρξει σε νέους κλάδους αξιόλογος διεκδικητικός συνδικαλισμός» απαντά ότι «μπορεί να υπάρξει, αρκεί να χρησιμοποιηθούν τα ψηφιακά μέσα σε ευρεία κλίμακα για λόγους οργάνωσης, εσωτερικής επικοινωνίας, διαβούλευσης και ορατότητας. Θα ήταν παράδοξο άλλωστε να επιχειρηθεί συνδικαλιστική ανάπτυξη στις πλατφόρμες χωρίς τη χρήση των τελευταίων».

Τα άρθρα αυτά είχαν δοθεί στις εφημερίδες μέρες πριν από την Πρωτομαγιά και δημοσιεύονταν τη μέρα που βρισκόταν σε εξέλιξη ο αγώνας των εργατών της COSCO στο λιμάνι. Ενας αγώνας άνω των 2.000 εργατών που αγωνίζονται για επιχειρησιακή Σύμβαση και για την προστασία της υγείας τους. Εργάτες που είναι νέοι ηλικιακά και με διάφορες Συμβάσεις, που στον αγώνα τους αξιοποιούν όλα τα διαθέσιμα μέσα, με κύριο την οργάνωση, τις μαζικές συλλογικές διαδικασίες στη λήψη αποφάσεων και την ενεργή συμμετοχή στην πάλη, όχι ...εξ αποστάσεως. Αυτά δεν φαίνεται να πολυαπασχολούν τους αρθρογράφους ούτε τα θεωρούν άξια λόγου και αναφοράς.

Οι καθημερινές Γενικές ανοιχτές Συνελεύσεις και η συμμετοχή των εργαζομένων, τους έφεραν αντιμέτωπους με όλη την γκάμα της κρατικής καταστολής και της εργοδοτικής βίας. Αν αυτός ο αγώνας ήταν άμαζος, άνευρος ή αδιάφορος κανένας από τους μηχανισμούς της κυβέρνησης και της εργοδοσίας δεν θα ασχολιόταν. Εξάλλου, θάφτηκε από όλα τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, και κύρια από την ίδια τη ΓΣΕΕ. Η αλληλεγγύη που εκφράστηκε γεννήθηκε στην πραγματική ζωή και αξιοποίησε όλα τα διαθέσιμα μέσα και φυσικά το διαδίκτυο, αγκαλιάστηκε πλατιά, ενώ η εταιρεία και η κυβέρνηση έσπασαν τα μούτρα τους, ακόμα και με την κινητοποίηση όλου του κατασταλτικού μηχανισμού και το στήσιμο του απεργοσπαστικού μηχανισμού.

Επιχειρώντας να φέρουν στα μέτρα τους τις εξελίξεις στους χώρους εργασίας, που φέρνει η είσοδος των τεχνολογιών και των επιστημονικών επιτευγμάτων, επαναφέρουν ιδεολογήματα γύρω από το τέλος της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα στους παραγωγικούς κλάδους. Η πανδημία ήρθε όμως να ξεγυμνώσει τις θεωρητικές ακροβασίες τους. Χωρίς την εργασία των εργατών αποδείχτηκε πως όχι μόνο δεν γυρνάει το γρανάζι των μηχανών αλλά δεν κινείται τίποτα σε ολόκληρη τη Γη. Αυτό το απέδειξαν οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία της χώρας, οι καθαρίστριες και οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια, στο εμπόριο, στις ταχυμεταφορές, στις υπηρεσίες, στα καράβια και τα αεροδρόμια, στα λιμάνια και τις αποθήκες, στα χωράφια, κ.λπ. Η απαξιωμένη πριν από την πανδημία εργασία τους κέρδισε το ειλικρινές χειροκρότημα και τον σεβασμό, ονομάστηκαν ήρωες, αλλά συνέχισαν να δουλεύουν με τους χειρότερους όρους. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, που υποτίθεται ότι ο ρόλος της ήταν να βρεθεί στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισής τους, επιχείρησε να βάλει πριν ακόμα και από την κυβέρνηση τα συνδικάτα σε καραντίνα και παρατεταμένο λοκντάουν. Αν δεν υπήρχαν το ΠΑΜΕ και άλλοι αγωνιστές δεν θα κουνιόταν φύλλο. Ούτε ακόμα και η Πρωτομαγιά του 2020 θα γιορταζόταν, όπως έγινε από το ΠΑΜΕ, με όλα τα μέτρα προστασίας, με συγκλονιστικό τρόπο και έκανε τον γύρο του κόσμου.

Τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο τους βιομηχανικούς κλάδους αλλά και τους εργαζόμενους στις πλατφόρμες που ξαφνικά ανακάλυψε ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Τον τελευταίο χρόνο έχουν δημιουργηθεί αρκετά hashtag με διάφορα #cancel επιχειρήσεων. Ομως, ουσιαστικό αποτέλεσμα και νικηφόρα τροπή πήρε ο αγώνας που κινητοποίησε στην πραγματική ζωή τους εργαζόμενους, ο αγώνας όσων σε όλη τη χώρα οργανώθηκαν και συγκρούστηκαν με την εργοδοσία δίπλα στα κλαδικά ή άλλα σωματεία και άσκησαν πίεση με την απεργία τους, όταν κοκκίνισε ο δρόμος από τα μηχανάκια με τα κουτιά των ταχυμεταφορέων.

Αυτός ο εμβληματικός αγώνας των εργαζομένων της «e-food» ενέπνευσε χιλιάδες εργαζόμενους και νέους τους προηγούμενους μήνες. Και αυτό το μεγάλο παράδειγμα επιχειρούν να το κοντύνουν, να το απονεκρώσουν, όπως και το αποτέλεσμά του, που ήταν η δημιουργία σωματείου. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν και σε άλλες χώρες, με πιο χαρακτηριστικό την «Amazon» στις ΗΠΑ.

Στο άρθρο του ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ αναφέρει παράλληλα πως «τα social media λειτουργούν ως τεράστιος μοχλός δυνάμεων και μπορούν να οδηγήσουν σε μποϊκοτάζ, να στηλιτεύσουν συμπεριφορές στελεχών εταιρειών».

Χωρίς να είναι θέμα του παρόντος άρθρου το περιεχόμενο των social media και σε τι βαθμό αυτά αποτελούν εναλλακτική φωνή και ποιο είναι το πραγματικό όριό τους, με βάση τον ασφυχτικό έλεγχο στο διαδίκτυο, ιδιαίτερα όταν οι κάτοχοι ιδιοκτήτες τους είναι οι μεγιστάνες του πλούτου, όπως ο Ιλον Μασκ, ας μείνουμε στα εξής: Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ ξεχνάει να αναφέρει πως η υπεράσπιση του συστήματος Υγείας μέσα στην πανδημία έγινε από τα σωματεία των υγειονομικών. Η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας των οικοδόμων υπογράφτηκε μέσα από σκληρό αγώνα μέσα σε αυτές τις συνθήκες από τα οικοδομικά σωματεία. Ο κατάπτυστος κανονισμός εργασίας σε μεγάλες επιχειρήσεις έγινε γνωστός μέσα από τις παρεμβάσεις των σωματείων. Οι προϊστάμενοι των «χαμογελάτε για 300 ευρώ» και η στάση της εργοδοσίας αποκαλύφθηκαν από την πραγματική δράση των εργαζομένων, με καθημερινές παρεμβάσεις και αξιοποίησαν και το διαδίκτυο. Αρα το θέμα που θα έπρεπε να απασχολεί είναι πώς θα αποκατασταθεί το καταρρακωμένο από τη στάση των ηγεσιών κύρος των σωματείων και όχι πώς θα απομακρυνθούν εργαζόμενοι σε εξατομικευμένες δράσεις ή με ψευδαίσθηση δράσεων, μακριά από τη συλλογική οργάνωση, τελικά την ταξική πάλη.

Αρνείται ακόμα και να καταγράψει πως αγώνες όπως αυτός των εργατών της ΛΑΡΚΟ που ακουμπά δεκάδες μαζικούς φορείς σε πόλεις και χωριά, των εργαζομένων στα Πετρέλαια και τα Λιπάσματα Καβάλας, των πυρόπληκτων στην Εύβοια, οι μεγάλοι αυτοί αγώνες των τελευταίων μηνών έδωσαν πολύ μεγάλη ανάταση και ένα παράδειγμα για να εμπνευστεί και να ακολουθήσει, να επιχειρήσει να πολλαπλασιάσει κάθε άνθρωπος καλής θέλησης, που έχει πραγματικό ενδιαφέρον για την εργατική τάξη και το κίνημά της.

Τα social media είναι μέσο επαφής και επικοινωνίας, ενδεχομένως να συμβάλλουν λόγω του χαρακτήρα τους στην ανάδειξη ζητημάτων αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ανεξάρτητα και δεν διαμορφώνουν τον βαθμό οργάνωσης των εργαζομένων, που είναι το πραγματικό όπλο για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και τη διεκδίκηση της ζωής τους.

Οι παραπάνω απόψεις είναι συμπληρωματικές όλων όσοι το τελευταίο διάστημα ανακάλυψαν τον ψηφιακό μετασχηματισμό, όχι ως μέσο διευκόλυνσης αλλά ως μέσο για να χειραγωγήσουν τα συνδικάτα, να χτυπήσουν το δικαίωμα στην οργάνωση και την απεργία, για να φακελώσουν και να εξαπολύσουν κυνήγι μαγισσών σε αγωνιστές συνδικαλιστές.

Αν τα συνδικάτα ήταν τόσο παρωχημένα ως μορφή οργάνωσης και η απεργία ξεπερασμένη ως μορφή πάλης, δεν θα έφερναν νέο συνδικαλιστικό νόμο ούτε θα λύσσαζαν για να εμποδίσουν τη συνδικαλιστική δράση.

Αναφέρονται δήθεν με αγωνία στις νέες μορφές εργασίας ψάχνοντας το «νέο συνδικαλιστικό υποκείμενο», την ίδια στιγμή που διαχρονικά έως και σήμερα αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους αυτούς ως αόρατους, τους κρατούν έξω από επιχειρησιακές ή κλαδικές συνδικαλιστικές οργανώσεις με διάφορες προφάσεις. Εργαζόμενοι με «ευέλικτες» μορφές εργασίας, εργολαβικοί, στα πρώην stage, εργαζόμενοι περιφερειακά στο τραπεζικό σύστημα, στις τηλεπικοινωνίες και σε άλλους κλάδους μένουν εκτός Συμβάσεων, εκτός των συνδικάτων όπου πλειοψηφούν οι δυνάμεις που απαρτίζουν την ηγεσία της ΓΣΕΕ.

Είναι οι ίδιοι που πετούν έξω από τα συνδικάτα τους συμβασιούχους, που διαμορφώνουν σωματεία - σφραγίδες για την αναπαραγωγή των ίδιων συσχετισμών.

Η ονομασία που έχει αποδοθεί στις συγκεκριμένες ηγεσίες, εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, δεν αποδόθηκε άδικα. Εχει επιβεβαιωθεί όλα αυτά τα χρόνια: Στις πλατείες των «αγανακτισμένων» πετούσαν συνθήματα όπως «έξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα», στο όνομα του «ακηδεμόνευτου κινήματος». Στους σημαντικότερους εργατικούς αγώνες της προηγούμενης δεκαετίας βρίσκονταν απέναντι ή σε διαρκές «amber alert». Σήμερα ψάχνουν να ανακαλύψουν τον νέο μετασχηματισμό των συνδικάτων μέσω του διαδικτύου, θεωρώντας πως μπορούν να κρυφτούν ή να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα τους νέους. Ο αγώνας των εργαζομένων της «e-food» και δεκάδων άλλων κλάδων και χώρων δουλειάς ήταν αγώνας που άρχισε, συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε, χωρίς να πάρουν χαμπάρι τι έγινε, χωρίς να συμμετάσχουν. Δύο χρόνια μέσα στην πανδημία κυριολεκτικά εξαφανίστηκαν.

Είναι προφανές πως σήμερα το εμπόδιο στην οργάνωση των εργαζομένων είναι η χρεοκοπημένη γραμμή των εργοδοτικών συνδικαλιστών, που προτάσσει την ταξική συνεργασία και τον συμβιβασμό με τα αμύθητα κέρδη, τη λογική της ανταγωνιστικότητας και των εκάστοτε εθνικών στόχων των μονοπωλιακών ομίλων. Η μετατροπή του κινήματος σε σκαλοπάτι για να ανεβοκατεβαίνουν αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Είναι η γραμμή που σπέρνει απογοήτευση, που δημιουργεί τάσεις απομαζικοποίησης και αποστράτευσης. Αυτή που έφερε το κίνημα της εργατικής τάξης στη σημερινή του άσχημη κατάσταση.

Η ίδια η ταξική πάλη θα διαμορφώνει καθημερινά τους όρους που μέσα σε αυτούς μπορεί να γεννιούνται και νέες μορφές οργάνωσης. Αλλωστε, τίποτα δεν μένει στατικό στο κίνημα που έχει μέσα στη φύση του την κίνηση. Η ίδια η ζωή ξεβράζει διοικητικά - γραφειοκρατικά μέτρα και η πάλη αχρηστεύει κυβερνητικούς νόμους που θέλουν να απαγορεύσουν τα σωματεία και να ποινικοποιήσουν τον αγώνα των καταπιεσμένων.

Οι εργαζόμενοι είναι προφανές πως δεν μπορούν να μένουν αιχμάλωτοι σε μια τέτοια βλαβερή κατάσταση. Στο σφυροκόπημα που έχουν εξαπολύσει οι θεοί και οι δαίμονες της εκμετάλλευσης χρειάζεται ταξική ρότα και σε αυτήν την κατεύθυνση οι εργατικοί αγώνες των τελευταίων μηνών και τα μαχητικά σκιρτήματα σε αρκετούς εργασιακούς χώρους φέρνουν αισιοδοξία, δείχνουν τον δρόμο για την οργάνωση και τη μαζικοποίηση των σωματείων, δημιουργούν ταυτόχρονα μεγάλη ανησυχία στους εκμεταλλευτές των εργαζομένων και τα επιτελεία τους, τα οποία ξανάρχισαν το τροπάρι που ξέρουν από παλιά.

Ενώ όλες οι κυβερνήσεις, χρόνια τώρα, έχουν κηρύξει «εμπάργκο» στις προσλήψεις, με αποτέλεσμα να υπάρχουν τεράστια κενά σε αριθμό γιατρών και σε ειδικότητες στα δημόσια νοσοκομεία, επικαλούνται αυτήν την άθλια κατάσταση που οι ίδιοι δημιούργησαν για να προβάλουν ως «αναγκαία λύση» την αξιοποίηση των ιδιωτών γιατρών, μέτρο που υπηρετεί πολλαπλούς στόχους: Από τη μια να προσαρμόζεται η λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων στις «αρχές» της επιχειρηματικής δράσης, με αποσπασματική και περιορισμένη κάλυψη σοβαρών πάγιων αναγκών σε γιατρούς, και από την άλλη να προβάλλεται στον λαό ως «σύγχρονη» λύση για τις ανάγκες του. Αυτό που επιδιώκει η κυβέρνηση αντιστοιχεί στη λαϊκή ρήση «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο».

Το πρόσφατο νομοσχέδιο που κατέθεσε προς ψήφιση η κυβέρνηση της ΝΔ, καθώς ολοκληρώθηκε η διαβούλευση, κάνει το επόμενο βήμα, νομοθετώντας ακόμα και την υποχρεωτική είσοδο ιδιωτών γιατρών. Συγκεκριμένα, το άρθρο 47 του τελικού νομοσχεδίου αναφέρει ότι όσοι γιατροί έχουν κάνει σύμβαση με τον ΕΟΠΥΥ ή έχουν τη δυνατότητα συνταγογράφησης παραπεμπτικών που αποζημιώνονται από τον ΕΟΠΥΥ, θα «αναλαμβάνουν μέσω των ως άνω συμβάσεων την υποχρέωση να προσφέρουν υπηρεσίες Υγείας σε περιοχές και σε ειδικότητες όπου υπάρχουν διαπιστωμένες ελλείψεις του ΕΣΥ, εφόσον τους ζητηθεί και μόνο για τον απολύτως απαραίτητο χρόνο».

Η νομοθέτηση της υποχρεωτικής εισόδου ιδιωτών γιατρών στο ΕΣΥ, καλύπτοντας κενά και τρύπες, αποτελεί θρασύτατη ομολογία της κυβέρνησης ότι δεν έχει καμία πρόθεση να στελεχώσει τα δημόσια νοσοκομεία με το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό. Αλλωστε, με αυτήν τη διάταξη δεν πρόκειται να αντιμετωπιστούν τα χιλιάδες κενά σε μόνιμους ειδικευμένους γιατρούς, και κυρίως να καλύπτονται έγκαιρα και αποτελεσματικά όλες οι λαϊκές ανάγκες, όλες τις ώρες της μέρας, όλες τις μέρες του χρόνου. Η επιδίωξη είναι η «όπως να 'ναι» αντιμετώπιση ορισμένων μόνο ακραίων προβλημάτων, διότι αυτό είναι το όριο που αντιστοιχεί σε αυτήν την πολιτική ανάπτυξης υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων, στην οποία οι συνεχώς διευρυμένες λαϊκές ανάγκες σε υπηρεσίες Υγείας και η ικανοποίησή τους αποτελούν εμπόδιο.

Την ίδια ώρα λήγουν και δεν επαναπροκηρύσσονται συμβάσεις επικουρικών, ενώ οι εκατοντάδες γιατροί που είναι υποψήφιοι για τις λιγοστές θέσεις μόνιμων επιμελητών που έχουν προκηρυχθεί, ακόμα περιμένουν στην ουρά.

Βέβαια, το νομοσχέδιο αναφέρει ότι οι ιδιώτες γιατροί θα έχουν την υποχρέωση να προσφέρουν υπηρεσίες Υγείας «σε περιοχές και σε ειδικότητες όπου υπάρχουν διαπιστωμένες ελλείψεις του ΕΣΥ». Είναι σαν οι κύριοι της κυβέρνησης να μη γνωρίζουν ότι:

• Δεν υπάρχει ούτε ένα νοσοκομείο στη χώρα που να μην έχει τμήματα και κλινικές στα όρια της κατάρρευσης, ακόμα και του οριστικού κλεισίματος, λόγω έλλειψης προσωπικού.
• Στα περισσότερα τμήματα δεν αντικαταστάθηκαν όσοι πήραν σύνταξη τα τελευταία χρόνια.
• Αναστέλλονται χειρουργεία λόγω έλλειψης αναισθησιολόγων.
• Στα μεγάλα νοσοκομεία της χώρας πολλές κλινικές λειτουργούν με έναν - δύο μόνιμους γιατρούς (λίγο πριν τη σύνταξη και στον βαθμό του διευθυντή), και όλοι οι υπόλοιποι είναι νέοι επικουρικοί γιατροί (με επικείμενη ημερομηνία λήξης της σύμβασής τους).
• Στα νοσοκομεία της επαρχίας, ζήτημα είναι να υπάρχει ένας (και συχνά δεν υπάρχει κανένας) γιατρός σε βασικές ειδικότητες.

Αυτά είναι αποτελέσματα της δικής τους πολιτικής. Αφού λοιπόν εφάρμοσαν στο ακέραιο την πολιτική περικοπών, υποχρηματοδότησης, υποστελέχωσης και εμπορευματοποίησης, έρχονται να εμφανίσουν ως λύση στο πρόβλημα την ίδια συνταγή που το δημιούργησε.

Οι ιδιώτες αυτοαπασχολούμενοι συμβεβλημένοι με τον ΕΟΠΥΥ στη συντριπτική τους πλειοψηφία ασκούν υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Το περιεχόμενο της δουλειάς τους διαφέρει από αυτή του νοσοκομειακού γιατρού στις αντίστοιχες ειδικότητες. Κανένα συμφέρον δεν έχουν, αντίθετα αυτή η εξέλιξη αποτελεί ομηρία για την πλειοψηφία τους, αφού για όσο διάστημα απαιτηθεί να «προσφέρουν τις υπηρεσίες τους», αναστέλλεται η λειτουργία του ιατρείου τους, πάνε πίσω τα ραντεβού ασθενών, δέχονται χτύπημα στο εισόδημά τους, που τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί σημαντικά.

Αρκεί να θυμηθούμε το φιάσκο της περίφημης επιστράτευσης των ιδιωτών γιατρών που έκανε η κυβέρνηση κατά την πανδημία. Οι συνάδελφοι που επιστρατεύτηκαν ήταν κυριολεκτικά οι γιατροί της γειτονιάς, στην πλειοψηφία τους είχαν πολλά χρόνια να εργαστούν σε νοσοκομείο, πόσο μάλλον να αναλάβουν δεκάδες ασθενείς COVID, με βαριά λοίμωξη, ακόμα και διασωληνωμένους. Ταυτόχρονα, αυτή η απόφαση στέρησε τις υπηρεσίες τους σε δεκάδες ασθενείς που παρακολουθούσαν μέχρι τότε στα ιατρεία τους.

Η κυβέρνηση έδειξε την ...πυγμή της σε αυτούς, αλλά δεν είχε τον ίδιο ζήλο για τα ιδιωτικά μεγαθήρια της Υγείας, που κράτησαν ερμητικά κλειστές τις πόρτες τους στη νοσηλεία των ασθενών με κορονοϊό, ενώ αποζημιώθηκαν αδρά για τους σχεδόν αναρρώσαντες ασθενείς που δέχτηκαν να νοσηλεύσουν.

Στην ερώτηση πότε και για πόσο καιρό θα μπορεί ο ιδιώτης να εργάζεται σε δημόσια δομή, αναφέρεται ότι «η παροχή των υπηρεσιών αυτών γίνεται με μερική απασχόληση», ενώ σε πρόσφατες δηλώσεις του ο υπουργός Υγείας είπε: «Να μπορούν οι ιδιώτες γιατροί να απασχολούνται part time και στο ΕΣΥ (...) θα ήθελα κάποια στιγμή να λειτουργούσαμε στα πρότυπα της Αγγλίας, όπου ο κάθε γιατρός με την ίδια άνεση είναι και σε ιδιωτική κλινική και στο δημόσιο σύστημα Υγείας».

Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι το συγκεκριμένο άρθρο του νομοσχεδίου δεν θα αφορά μόνο μια έκτακτη κατάσταση, αλλά είναι το πρώτο βήμα για να γίνει πράξη η πολιτική στο πλαίσιο της οποίας θα εδραιώνεται η δυνατότητα να συνάπτει σύμβαση το δημόσιο νοσοκομείο με έναν γιατρό για όσο διάστημα χρειάζεται τις υπηρεσίες του. Πρόκειται για μέτρο που αντιστοιχεί στο «αυτοχρηματοδοτούμενο» δημόσιο νοσοκομείο, όπου το «κόστος» εργασίας και η διεύρυνση των εσόδων από την πώληση των εργασιών του στους ασθενείς μπαίνουν στη ζυγαριά της «βιωσιμότητας» και της «αξιολόγησης». Αποτελούν κριτήρια ανάπτυξης των δημόσιων μονάδων Υγείας τα οποία με διάφορες παραλλαγές διαχείρισης εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις, με σχετική καθυστέρηση στην Ελλάδα σε σχέση με άλλα καπιταλιστικά κράτη, που ήδη διαθέτουν πολύχρονη εμπειρία στην εφαρμογή τους. Το γεγονός της κατάρρευσης αυτών των «σύγχρονων» συστημάτων Υγείας κατά την περίοδο της πανδημίας δείχνει και την αντιλαϊκή κατεύθυνση όλων αυτών των μέτρων, διότι το κοινωνικά αναγκαίο μπαίνει στις συμπληγάδες της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο το σύστημα αυτό είναι γνωστό ως «locum» και είναι αποκαλυπτικές οι αγγελίες για την απασχόληση γιατρών: «Ζητούνται γενικοί γιατροί, χειρουργοί κ.λπ. για εργασία σε νοσοκομεία της Αγγλίας για τρεις μήνες με δυνατότητα παράτασης, καλές αμοιβές», αναφέρει μία εξ αυτών. Σε άλλη γράφεται: «Το νοσοκομείο βρίσκεται σε μια πολύ ελκυστική τοποθεσία πάνω στην ακτογραμμή της Ουαλίας», ενώ άξιο αναφοράς είναι ότι η υπενοικίαση γίνεται και μέσω εταιρειών σε ρόλο μεσιτικού γραφείου. Ενδεικτικά: «Η "RIG Locums" αναζητεί επειγόντως ακτινολόγους - consultants με εμπειρία στη Γενική Ακτινολογία. Πρόκειται για θέσεις εργασίας διάρκειας 2 - 6 μηνών. Τα νοσοκομεία με τις διαθέσιμες θέσεις εργασίας βρίσκονται στη νότια πλευρά της Αγγλίας».

Κάθε γιατρός από τα φοιτητικά του χρόνια διδάσκεται και διαβάζει για τη σχέση γιατρού - ασθενούς, πώς να αντιμετωπίζεται ο ασθενής στα επείγοντα, στην πορεία της νοσηλείας του, στο τακτικό ιατρείο. Πώς να προσεγγίζει με βάση το σύμπτωμα, το ιστορικό, την κλινική εξέταση. Είναι επίσης γνωστό ότι ανάμεσα στις διάφορες ειδικότητες χρειάζεται συνεργασία, συζήτηση, συμβούλια, πόσο μάλλον με τη συνεχή εξέλιξη της επιστήμης, την ατέλειωτη παραγόμενη γνώση και το διαρκώς αυξανόμενο εύρος του κάθε αντικειμένου.

Η σταδιακή επικράτηση του γιατρού - εφημερεύοντα, αυτού που θα καλύψει για ένα χρονικό διάστημα μια τρύπα και που θα αλλάζει περιβάλλον και συνεργάτες κάθε τόσο, είναι η πλήρης υποτίμηση της ιατρικής επιστήμης, με τραγικές συνέπειες και για τον ασθενή.

Το «νέο» λοιπόν του νομοσχεδίου δεν είναι σε ποιες έκτακτες ή μη συνθήκες θα δοθεί η δυνατότητα να κάνουν οι ιδιώτες συμβάσεις με το δημόσιο σύστημα Υγείας (αφού αυτό υπάρχει ήδη), ούτε αν θα καλυφθούν κάποιες εφημερίες σε ένα τμήμα που αυτήν τη στιγμή είναι υποστελεχωμένο, για τους λόγους που προαναφέρθηκαν.

Το κύριο είναι ότι προχωρά σταθερά και βήμα - βήμα η αντιστοίχιση του ιατρικού προσωπικού με το νοσοκομείο - επιχείρηση, με σύμβαση που θα καθορίζει συγκεκριμένη τιμή - ταρίφα για κάθε ιατρική πράξη, για κάθε αμοιβή. Η σχέση ανάμεσα στον γιατρό και τον ασθενή εξελίσσεται στην ουσία σε μια διαδικασία ανάμεσα στον «πάροχο» Υγείας και στις ασφαλιστικές εταιρείες, συμπεριλαμβανομένου του ΕΟΠΥΥ. Μοιραία οι ασθενείς θα αντιμετωπίζονται ως κοστολογημένα οικονομικά πακέτα, οπότε και ο «επαγγελματίας Υγείας», όπως τον ονομάζουν, αρκεί να ξέρει τι περιλαμβάνει το πακέτο του κάθε ασθενούς.

Οι ρεαλιστικές και αναγκαίες προτάσεις του ΚΚΕ για μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης όλων των κλάδων και ειδικοτήτων στις δημόσιες δομές Υγείας, για μονιμοποίηση όλων των ελαστικά εργαζόμενων (επικουρικοί, μπλοκάκι, εργολαβικοί, ατομικές συμβάσεις), για αύξηση του αριθμού εισαγωγής στις Ιατρικές Σχολές ώστε να εξασφαλιστεί μεσοπρόθεσμα η αυξημένη ανάγκη στελέχωσης των δημόσιων μονάδων Υγείας, με ανάλογο σχεδιασμό στην κατανομή των ειδικοτήτων, έχουν απορριφθεί από όλες τις αστικές κυβερνήσεις. Ο αγώνας για αυτά και άλλα αιτήματα πρέπει να δυναμώσει.

Μέσα σε αυτόν τον αγώνα θα δυναμώνει η αναγκαιότητα για ένα ενιαίο, σύγχρονο, αποκλειστικά κρατικό και δωρεάν σύστημα Υγείας, πανελλαδικά ανεπτυγμένο, με κεντρικό σχεδιασμό, πλήρως και επαρκώς χρηματοδοτούμενο από τον κρατικό προϋπολογισμό, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας, ώστε να αξιοποιούνται προς όφελος του λαού όλες οι διαθέσιμες δυνατότητες - και άλλες που μπορούν να αναπτυχθούν - της επιστήμης, της τεχνολογίας και του εξειδικευμένου υγειονομικού προσωπικού.

Αυτός είναι ο μονόδρομος που συμφέρει ασθενείς και υγειονομικούς, και γι' αυτό είναι ρεαλιστικός και αναγκαίος.