Η πανδημία του νέου κορονοϊού εξελίσσεται στην Κύπρο εν μέσω αναδιάρθρωσης του συστήματος Υγείας, με τη δημιουργία του Γενικού Συστήματος Υγείας (ΓΕΣΥ). Εχοντας λίγους μήνες εφαρμογής του ΓΕΣΥ, οι σοβαρές ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό καθώς και υλικοτεχνικό εξοπλισμό που υπήρχαν και παραμένουν στα δημόσια νοσηλευτήρια, ανέδειξαν την ανεπάρκεια στην αντιμετώπιση μιας έκτακτης κατάστασης, όπως αυτή μιας πανδημίας.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτό του Νοσοκομείου της Λεμεσού, όπου πριν από την πανδημία δεν υπήρχε πνευμονολόγος ή της Αμμόχωστου που επελέγη και ως νοσοκομείο αναφοράς χωρίς να έχει εντατικολόγους και άλλες απαραίτητες ειδικότητες ιατρών. Στο Νοσοκομείο Λευκωσίας, με τις ΜΕΘ να μην επαρκούν για τα περιστατικά Covid-19 και τους χρόνια πάσχοντες, έχοντας μάλιστα αναστείλει όλες τις εισαγωγές για προγραμματισμένα χειρουργεία, χτίζεται νέα ΜΕΘ εν μέσω της πανδημίας.

Στο Νοσοκομείο Πάφου, με τα περισσότερα κρούσματα επαγγελματιών Υγείας, κλινικές λειτούργησαν χωρίς τους ειδικούς γιατρούς τους καθώς δεν υπάρχουν πρόληψη και επαρκή μέτρα προστασίας για τους εργαζόμενους του νοσοκομείου με αποτέλεσμα αρκετοί να νοσήσουν.

Ολα τα μεγάλα δημόσια νοσηλευτήρια της Κύπρου χρειάστηκε να κλείσουν για μερικά 24ωρα ώστε να απολυμανθούν και να ελεγχθεί το προσωπικό τους. Σε κάποιες περιπτώσεις επανεμφανίστηκαν κρούσματα στα νοσηλευτήρια, κάτι που επιβεβαιώνει πως ακόμα και τώρα τα μέτρα προστασίας δεν επαρκούν με βάση τις ανάγκες που υπάρχουν. Μέχρι στιγμής, ένα σημαντικό ποσοστό των επαγγελματιών Υγείας έχει τεθεί εκτός μάχης, καθώς αποτελεί περίπου το 20% των συνολικών κρουσμάτων στην Κύπρο.

Είναι φανερό από τα παραπάνω πως το σύστημα Υγείας βρέθηκε ανέτοιμο να αντιμετωπίσει την πανδημία, καθώς τα χρόνια προβλήματα λειτουργίας των δημόσιων νοσηλευτηρίων διογκώθηκαν παραπέρα, φέρνοντας τους επαγγελματίες Υγείας και τους ασθενείς πολλές φορές μπροστά σε αδιέξοδα για την προστασία από τη μετάδοση του ιού.

Αυτή η κατάσταση στο σύστημα Υγείας «ανάγκασε» την κυβέρνηση Αναστασιάδη να πάρει αυστηρά, έκτακτα μέτρα για τον περιορισμό της πανδημίας, όπως έγινε και στην Ελλάδα και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες. Με μέτρα περιορισμού, όπως η απαγόρευση συγκέντρωσης ατόμων, το κλείσιμο των οδοφραγμάτων, η απαγόρευση εισόδου στη χώρα, ο αυτοπεριορισμός στο σπίτι με αυστηρό έλεγχο στις μετακινήσεις, η αναστολή εργασιών πολλών επιχειρήσεων, πλην σούπερ μάρκετ - φούρνων και άλλων εταιρειών «δημοσίου συμφέροντος», επιχειρούν στο όνομα της «ατομικής ευθύνης» να μετακυλήσουν στους εργαζόμενους το βάρος της ευθύνης για την αντιμετώπιση της πανδημίας, προβάλλοντας ως ατομική υπόθεση ακόμα και την εξασφάλιση των μέσων προστασίας.

Ομως, κανένας τους δεν απαντάει στο ερώτημα τι γίνεται, για παράδειγμα, με τις τεράστιες ουρές σε σούπερ μάρκετ, στις τράπεζες κ.τ.λ., τι γίνεται με τους εργαζόμενους στα εργοστάσια, στα σούπερ μάρκετ, στους φούρνους, που δεν έχουν την επιλογή να μείνουν στο σπίτι τους; Και που όταν γυρνάνε σπίτι και έχουν παιδιά, ενδεχομένως τον παππού και τη γιαγιά, πώς θα προφυλαχθούν; Τι μέτρα προστασίας, υγείας και ασφάλειας από τη διασπορά του ιού στους εργαζόμενους παίρνονται από τις επιχειρήσεις που βρίσκονται σε λειτουργία;

Γι' αυτό και σε αρκετές περιπτώσεις υγειονομικοί που μολύνθηκαν, στη συνέχεια μόλυναν και μέλη της οικογένειάς τους.

Το κράτος, προβάλλοντας την «ατομική ευθύνη» ως βασικό παράγοντα έκβασης της επιδημίας, προσπαθεί να αποσιωπήσει τη δική του ευθύνη. Το ίδιο κράτος, που τόσα χρόνια ακολουθεί πολιτική υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης των δημόσιων νοσηλευτηρίων.

Η «ατομική ευθύνη» δεν μπορεί να έχει κανένα αποτέλεσμα αν δεν στηρίζεται σε ένα ολοκληρωμένο κρατικό σχέδιο και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κρατική ευθύνη. Γι' αυτό πρέπει άμεσα να προσληφθεί όλο το αναγκαίο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, να προμηθευτεί ο απαραίτητος ιατρικός τεχνολογικός εξοπλισμός και το σύστημα Υγείας να μη βασίζεται σε «φιλανθρωπίες» και δωρεές.

Παράλληλα με τα μέτρα περιορισμού, η κυβέρνηση Αναστασιάδη, με τη στήριξη και των άλλων αστικών κομμάτων, ανακοίνωσε δέσμη μέτρων στήριξης των επιχειρηματιών. Αξιοποιώντας τα χρήματα των φορολογούμενων εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων δίνει «ζεστό» χρήμα στις επιχειρήσεις, μέσω επιχορήγησης των μισθών (οι εργαζόμενοι επιχορηγούν με τη φορολογία τους τον εαυτό τους δηλαδή!) απαλλάσσοντας τους επιχειρηματίες από την καταβολή του μισθού, καθώς και με άμεση «ένεση ρευστότητας» μέσω του τραπεζικού συστήματος, αλλά και αναστολή απόδοσης του ΦΠΑ και της έκτακτης εισφοράς για το ΓΕΣΥ.

Τα μέτρα αυτά που πήρε η κυβέρνηση της Κύπρου φανερώνουν πως οι ανάγκες του κεφαλαίου έχουν προτεραιότητα και όχι αυτές του λαού. Υπόσχονται 100 εκατ. ευρώ για τον τομέα της Υγείας, χωρίς φυσικά να είναι ξεκάθαρο αν αυτά θα δοθούν για προσλήψεις προσωπικού και την ενίσχυση των δημόσιων νοσηλευτηρίων, όπως απαιτείται, ή θα καταλήξουν, όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια, στον ιδιωτικό τομέα Υγείας για αγορά υπηρεσιών και επιχορηγήσεις. Από την άλλη, δίνουν πακτωλό χρημάτων για τις επιχειρήσεις που ξεπερνά τα 250 εκατ. ευρώ μέσω προγραμμάτων στήριξης και ανάκαμψης των επιχειρήσεων, ιδιαίτερα στον Τουρισμό.

Την ίδια ώρα, η εργατική τάξη συνεχίζει να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να γεμίζουν τα κρατικά ταμεία.

Το κλείσιμο των ιδιωτικών επιχειρήσεων, ειδικά στον κλάδο του Εμπορίου και του Τουρισμού, ανάγκασε πολλούς εργαζόμενους να ενταχθούν στο σχέδιο αναστολής εργασιών της κυβέρνησης, από το οποίο θα πάρουν μόνο το 60% του μισθού τους, την ίδια στιγμή βέβαια που οι ανάγκες βρίσκονται στο 100%, ίσως και παραπάνω, λόγω των συνθηκών της πανδημίας.

Σε επιχειρήσεις που συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά, τα μέτρα υγείας και ασφάλειας είναι ανύπαρκτα, ενώ παράλληλα με τις απολύσεις και αλλαγές εργασιακών σχέσεων έχουμε εντατικοποίηση της εργασίας σε επιχειρήσεις που σήμερα η κερδοφορία τους χτυπάει «κόκκινο».

Την ίδια ώρα, η επίθεση των εργοδοτών στα δικαιώματα των εργαζομένων συνεχίζεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απαίτηση των ξενοδόχων για αναστολή στην εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης εργασίας που εξασφάλιζε κάποια ελάχιστα δικαιώματα στους εργαζόμενους στον Τουρισμό, όταν ο Τουρισμός αποτελεί περίπου το 23% του ΑΕΠ, ενώ οι θέσεις εργασίας στον κλάδο αφορούν περίπου το 30% των συνολικών θέσεων εργασίας στην Κύπρο.

Σε άλλες περιπτώσεις εταιρείες ανέστειλαν τις εργασίες τους χωρίς να εξασφαλίσουν ούτε και αυτό το 60% του μισθού των εργαζομένων τους, αδιαφορώντας για το πώς θα τα βγάλουν πέρα. Σύμφωνα με καταγγελίες που έγιναν στις συντεχνίες των εργαζομένων, εταιρείες δεν κατέβαλαν το μισθό που όφειλαν στους εργαζόμενους, δηλώνοντας αδυναμία λόγω της μη λειτουργίας τους.

Στα εργοστάσια τα μέτρα προστασίας πάνε περίπατο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του εργοστασίου των φούρνων «Ζορπά» στην επαρχία Λάρνακας, όπου 30 και πλέον εργάτες νόσησαν. Στα σούπερ μάρκετ, όπου τα κέρδη των ομίλων έχουν εκτοξευτεί, οι εργαζόμενοι απασχολούνται με εξαντλητικά ωράρια, ενώ καταγγελίες έφεραν στο φως πιέσεις και απειλές από μεριάς της εργοδοσίας για να μη γίνει χρήση της άδειας για τη φύλαξη των παιδιών από τους γονείς καθώς αυτό θα έχει ως συνέπεια την απόλυση.

Στο αεροδρόμιο της Λάρνακας όλοι οι εποχιακοί υπάλληλοι απολύθηκαν καθώς και σε επιχειρήσεις που συνδέονται με τον Τουρισμό, όπως τα ταξιδιωτικά γραφεία, γραφεία ενοικίασης αυτοκινήτων κ.ά.

Απαιτείται τώρα όσο ποτέ οι συντεχνίες εργαζομένων να βρίσκονται «στο πόδι», στους χώρους δουλειάς ώστε να παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα υγείας και ασφάλειας, να συσταθούν εκεί που δεν υπάρχουν επιτροπές αγώνα εργαζομένων, που θα διεκδικούν βελτίωση των συνθηκών εργασίας, με σταθερές εργασιακές σχέσεις.

Οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί για τους εργαζόμενους δυσκολεύουν ιδιαίτερα και τους Ελληνες και άλλους μετανάστες που κατοικούν στην Κύπρο, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις οι περιορισμοί και το κλείσιμο των επιχειρήσεων, λαμβάνοντας μόνο το 60% του μισθού τους ή μένοντας άνεργοι, καθιστούν αδύνατη την πληρωμή του ενοικίου που σε αρκετές περιπτώσεις είναι και το 50% των απολαβών ενός εργαζόμενου στην Κύπρο. Αυτή η εξέλιξη γεννά την ανάγκη διεκδίκησης επιδότησης του ενοικίου για τους Ελληνες μετανάστες.

Παράλληλα, αρκετοί Ελληνες εργαζόμενοι που θέλουν να επιστρέψουν παραμένουν «εγκλωβισμένοι» καθώς δεν εμπίπτουν στα διατάγματα επαναπατρισμού, ενώ την ίδια στιγμή έχουν αναγκαστικά σταματήσει και την όποια οικονομική στήριξη πρόσφεραν στις οικογένειές τους στην Ελλάδα. Αντίστοιχα και οι Ελληνες φοιτητές που σπουδάζουν στην Κύπρο βρίσκονται σε δύσκολη θέση, καθώς βρίσκονται «εγκλωβισμένοι» με τα έξοδα να «τρέχουν», ενώ την ίδια στιγμή κυριαρχεί η ανασφάλεια για το τι μέλλει γενέσθαι με το εξάμηνο και τις εξετάσεις στα πανεπιστήμιά τους.

Το ίδιο και οι Ελληνες στρατευμένοι που υπηρετούν στην ΕΛΔΥΚ, όπως και στο σύνολό τους στην Ελλάδα, είναι αντιμέτωποι με τον συνωστισμό που επικρατεί στους θαλάμους που διαμένουν, όπου για να βρεθεί λύση άλλοι χώροι υπηρεσίας βαφτίστηκαν «θάλαμοι», τα αντισηπτικά αποτελούν ανέκδοτο, ενώ μεγάλα ερωτήματα παραμένουν αναφορικά με τα χρήματα που χάθηκαν σε αεροπορικά εισιτήρια καθώς και τις άδειες των στρατιωτών αφού κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα δοθούν.

Σε κάθε περίπτωση η απάντηση στο ερώτημα ποιος θα πληρώσει τον «λογαριασμό» αυτής της κρίσης, εν προκειμένω της πανδημίας και ποιος θα επωφεληθεί, γίνεται ξεκάθαρο πως και στην Κύπρο θα τον πληρώσουν οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα.

Γι' αυτό, όπως στην Ελλάδα έτσι και στην Κύπρο, αλλά και παντού, οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα. Μαζί με τους κομμουνιστές να οργανώσουν την πάλη για ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας και των δικαιωμάτων του λαού, για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα την πανδημία και την επερχόμενη κρίση.

Ταυτόχρονα, να κάνει ο λαός πράξη το σύνθημα «πολεμάμε τις αρρώστιες, πολεμώντας την αδικία», πολεμώντας κι εκείνους που με πρόσχημα τις αρρώστιες φέρνουν την αδικία. Παίρνοντας την τύχη στα χέρια του κάθε λαός θα βγει πραγματικά νικητής από τη μάχη με τον «αόρατο», αλλά κυρίως με τον ορατό εχθρό. Μόνο έτσι θα φωτιστεί η μοναδική διέξοδος, η οποία βρίσκεται στην ανωτερότητα του σοσιαλισμού, της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού, της εργατικής συμμετοχής και εξουσίας, που οδηγεί στην ευημερία του λαού και την πρόοδο της ανθρωπότητας.

Η πανδημία του κορονοϊού λειτουργεί ως καταλύτης αποκάλυψης τόσο της προϋπάρχουσας πολύ άσχημης κατάστασης των εργαζομένων στα ΜΜΕ, όσο και του ρόλου των αστικών ΜΜΕ στην κατεύθυνση επιρροής και διαμόρφωσης της συνείδησης των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, η εργοδοσία, όπως παντού, αξιοποίησε όλα τα όπλα που της έδωσε η κυβέρνηση. Δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση εκδότες και καναλάρχες, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι και μέτοχοι μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις στον κλάδο, από την πρώτη στιγμή, με πολύμορφες παρεμβάσεις, προσπαθούν να ενημερώσουν και να στηρίξουν τους εργαζόμενους στην κατεύθυνση και υπεράσπισης δικαιωμάτων και διεκδίκησης μέτρων προστασίας της ζωής, της υγείας και της δουλειάς τους με πλήρη δικαιώματα.

Αντιτάχθηκαν στις ενέργειες των πλειοψηφιών του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού στον κλάδο που «εργάζονται» για να «πείσουν» το υπουργείο Εργασίας να πάρει μέτρα «επιδότησης της εργασίας» και «παρακαλούν» την εργοδοσία να σεβαστεί τα εργασιακά δικαιώματα που και πριν από την πανδημία είχε κάνει κουρέλι!

Υπογράμμισαν ότι είναι βασικό ζήτημα πάλης τα μέτρα προστασίας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Παροχή δωρεάν για κάθε εργαζόμενο καθημερινά από την εργοδοσία, ατομικών μέτρων προστασίας, όπως μάσκες, γάντια, απολυμαντικά για κάθε θέση εργασίας, συχνή, περισσότερες της μιας φοράς, καθημερινή απολύμανση όλων των κλειστών χώρων (στούντιο, μοντάζ, μάστερ κ.λπ.) και δημιουργία εναλλακτικών χώρων γι' αυτές τις δραστηριότητες ώστε να μη συνωστίζονται οι εργαζόμενοι σε χώρους - κλουβιά με κινδύνους για την υγεία τους.

Οι άμεσες μαζικές προσλήψεις γιατρών Εργασίας ενταγμένων στο δημόσιο σύστημα Υγείας, για εντατικούς ελέγχους εφαρμογής των υποχρεωτικών μέτρων προστασίας των εργαζομένων στα ΜΜΕ.

Η απαίτηση κατάργησης όλων των αντεργατικών διατάξεων των ΠΝΠ, η ακύρωση όλων των απολύσεων που έγιναν από την 1η Μάρτη και των αρνητικών μεταβολών σε ωράρια, μισθούς, εργασιακές σχέσεις. Και προφανώς εδώ και τώρα να καταργηθούν οι απαράδεκτες απαγορεύσεις στη συνδικαλιστική δράση.

Η πραγματικότητα για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ είναι αυτή των άνω των 15 επιβεβαιωμένων κρουσμάτων, της εργασίας σε συνθήκες υπερεντατικοποίησης και συνωστισμού, ιδιαίτερα στα μεγάλα ραδιοτηλεοπτικά συγκροτήματα, με αμφίβολα μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας, με εκ περιτροπής εργασία και μείωση μισθών κατά 50%. Είναι αυτή της τηλεργασίας με πρωτοφανείς όρους για εργαζόμενους, όπως σε εταιρείες παραγωγής, που η εργοδοσία έφτασε στο σημείο να τους προειδοποιεί ότι ακόμα και «μετά το τέλος του ωραρίου δεν πρέπει να απουσιάζουν από την οικία τους αδικαιολόγητα»!

Τα αστικά ΜΜΕ, κρατικά και ιδιωτικά, έκαναν από την πρώτη στιγμή «σημαία» τους την περιβόητη «ατομική ευθύνη». Καθημερινά προπαγανδίζουν ως μονόδρομο τα απαγορευτικά κυβερνητικά μέτρα περιορισμού των δημόσιων συναθροίσεων ως στοιχείο περιορισμού της μετάδοσης του ιού. Την ίδια στιγμή, θάβουν τις δεκάδες καταγγελίες εργατικών σωματείων για συνωστισμό στους τόπους δουλειάς, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Οι αναλύσεις στα τηλεπαράθυρα φέρνουν ακόμα και τα επιστημονικά δεδομένα στα μέτρα των τραγικών ελλείψεων του συστήματος Υγείας, προκαλώντας ακόμα και τον κοινό νου, αναπαράγοντας ως κάτι το φυσιολογικό π.χ. να μην ισχύει η 14ήμερη καραντίνα για το υγειονομικό προσωπικό...

Προβάλλουν την εκπόνηση και εφαρμογή ενός ολόκληρου αντεργατικού νομοθετικού οπλοστασίου σε όφελος των επιχειρηματικών ομίλων για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης υπερσυσσώρευσης που εκδηλώθηκε με καταλύτη την πανδημία.

Επιχειρούν να «περάσουν» στο λαό την άποψη ότι οι συνέπειες της πανδημίας δεν έχουν ταξικό πρόσημο και ότι κυβέρνηση, εργοδότες και εργαζόμενοι «είμαστε στο ίδιο καράβι» και πρέπει να αναλάβουμε ο καθένας το δικό του μερίδιο ευθύνης για να βγούμε από την κρίση.

Εμμέσως πλην σαφώς και όλο και περισσότερο ανοιχτά, εννοούν ότι η «ατομική ευθύνη» εργαζομένων και λαού είναι να μένουν στο σπίτι, σιωπηλοί. Να υφίστανται αδιαμαρτύρητα όλες τις εργασιακές ανατροπές και κυρίως να μη διεκδικούν, όχι μόνο στοιχειώδη μέτρα προστασίας της ζωής, της υγείας και της δουλειάς, αλλά κυρίως ούτε να περνά από το μυαλό τους ότι υπάρχουν δυνατότητες να είναι ελάχιστες οι συνέπειες στην υγεία και τη ζωή του λαού από τον κορονοϊό, αν υπάρχει ένα αποκλειστικά δημόσιο σύστημα Υγείας, όπως το προβάλλουν γιατροί και υγειονομικοί, χωρίς καμιά επιχειρηματική δραστηριότητα, ότι η ανθρώπινη ζωή δεν παίζεται στο κέρδος. Αυτό όμως απαιτεί κοινωνία χωρίς καπιταλιστική ιδιοκτησία αλλά με κεντρικό σχεδιασμό που θα βάζει όλες τις παραγωγικές δυνάμεις, την επιστήμη και την τεχνολογία σε όφελος του λαού.

Με ωμότητα και κυνισμό «δείχνουν» ηλικιωμένους και συνταξιούχους στις ουρές στις τράπεζες ως «ανεύθυνους», αλλά την ίδια στιγμή δεν λένε κουβέντα για αναστολή πληρωμής χρεών και δόσεων ούτε ότι η μηνιάτικη σύνταξή τους τελειώνει πολύ πριν μπει η επόμενη γιατί απ' αυτήν ζουν οικογένειες.

Ταυτόχρονα, στους χώρους δουλειάς των αστών σημαιοφόρων του «πλουραλισμού» και της «ελεύθερης έκφρασης γνώμης», την ίδια στιγμή που διαφημίζουν την «αυστηρότητα» της κυβέρνησης, επιβάλλουν συνθήκες συνωστισμού στα καμαράκια μοντάζ, σε στούντιο, δεν παίρνουν μέτρα απολύμανσης, αερισμού των χώρων...

Το «νέο» ...ρεπορτάζ που ανέδειξαν τα αστικά ΜΜΕ είναι το μέτρημα των προστίμων που επιβάλλει η αστυνομία, αλλά όχι το μέτρημα των τραγικών ελλείψεων σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου συστήματος Υγείας.

«Είδηση» γι' αυτούς είναι οι ...προβλέψεις των αστρολόγων και πώς περνούν «στην καραντίνα» οι «τηλεπερσόνες», τα «ζαχαρωμένα» χειροκροτήματα στους υγειονομικούς, αλλά όταν αυτοί διεκδικούν και πριν και τώρα, τον λόγο έχει η αστυνομία, τα αιτήματά τους θάβονται, ακόμα και οι συμβολικές τους κινητοποιήσεις, όπως στη μέρα δράσης, συκοφαντούνται χυδαία.

Αλλά όλα αυτά δεν είναι καθόλου «αθώα» και πάνω απ' όλα δεν αφορούν την αντιμετώπιση της κρίσης της πανδημίας. Επιδιώκουν να «προετοιμάσουν» τη συνείδηση εργαζομένων και λαού, ώστε να συνεχίσουν να τηρούν την «ατομική ευθύνη» τους, υποτασσόμενοι στα άγρια αντεργατικά μέτρα των ΠΝΠ που εκπονήθηκαν και εφαρμόζονται για την αντιμετώπιση σε όφελος των επιχειρηματικών ομίλων της οικονομικής κρίσης που εκδηλώθηκε και η πανδημία τη βαθαίνει.

Είναι ακριβώς στην ίδια λογική, η οποία τώρα αναβαθμίζεται με ακόμα πιο σκληρά μέτρα και πλήγματα στα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, που καλλιεργήθηκε από τα αστικά ΜΜΕ στη διάρκεια της δεκαετούς καπιταλιστικής κρίσης. Οτι δήθεν «όλοι μαζί» θα βγάζαμε τη «χώρα» από την κρίση.

Το πού οδήγησε τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης η λογική αυτή δεν χρειάζεται πολλά λόγια. Την κατάσταση ζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους, αφού τα μνημόνια τα επέβαλαν για την αντιμετώπισή της και μόνο, αλλά «ζουν και βασιλεύουν».

Μαζί με όλα τα προηγούμενα βαδίζει και η άνευ όρων υπεράσπιση της ΕΕ. Με κλαψουρίσματα για τη δήθεν έλλειψη «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», δηλαδή για το πιο σύντομο ανέκδοτο των τελευταίων χρόνων, επιχειρούν να αποδείξουν ότι η άγρια διαπάλη μεταξύ των αστικών κυβερνήσεων είναι δήθεν προσωπική στάση και «προτεσταντική ιδεοληψία» των ηγετών τους.

Επιχειρούν να κρύψουν και κυρίως επιχειρούν να μη συνειδητοποιήσει ο λαός ότι η «ατμομηχανή» και η δεύτερη, η τρίτη και η τέταρτη καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ δεν μπορούν να προστατεύσουν στοιχειωδώς τους λαούς τους.

Επιχειρούν, αυτοί οι «λάτρεις» της Νέας Υόρκης, να κρύψουν ότι και εκεί και παντού στις ΗΠΑ όπου δεν υπάρχει δημόσιο σύστημα Υγείας, η πανδημία θερίζει τους φτωχούς και απόκληρους του καπιταλισμού.

Επιχειρούν να κρύψουν τις κατακτήσεις υπέρ των λαών που είχε ο σοσιαλισμός από τα πρώτα του βήματα στον 20ό αιώνα γιατί οι συγκρίσεις είναι συντριπτικές υπέρ του.

Ακόμα και τώρα θέλουν το λαό να μη θυμάται ότι αυτή η ΕΕ, αυτές οι αστικές κυβερνήσεις, χέρι χέρι με τις ΗΠΑ, επέβαλαν και διατηρούν το εμπάργκο εις βάρος της Κούβας, η οποία τους στέλνει ανιδιοτελώς ιατρική βοήθεια μαζί με αναγκαίο ιατρικό υλικό.

Επιχειρούν πάνω από όλα να μη συνειδητοποιήσει ο λαός ότι όποιο μέτρο διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης και να πάρουν οι αστικές κυβερνήσεις, όπως κι αν το ονομάσουν, οι εργαζόμενοι και οι λαοί θα κληθούν πάλι να πληρώσουν τον λογαριασμό.

Οι εργαζόμενοι, φυσικά και οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ, έχουν πλέον πείρα και πρέπει να την αξιοποιήσουν. Καμιά έκτακτη κατάσταση δεν σταματά την πάλη.

Βεβαίως, έχουν πείρα και από τις Ενώσεις τους, που υποτίθεται ότι υπερασπίζουν τα δικαιώματά τους και διεκδικούν υπέρ των εργαζομένων, αλλά πέρα από κάποιες ανακοινώσεις που καταγράφουν προβλήματα, όχι μόνο δεν διεκδικούν, αλλά συμφωνώντας με τα μέτρα ως αναγκαία, όπως λένε και η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση, πασχίζουν για την ενίσχυση των αφεντικών, αδιαφορώντας για τους εργαζόμενους.

Ούτε μια παρέμβαση αποτροπής αντεργατικών μέτρων στους ιδιοκτήτες, ούτε μια παρέμβαση για να επιβληθούν συνθήκες υγιεινής. Η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ, ως η πιο βαρύνουσα υποτίθεται, έχει τεράστιες ευθύνες όταν μπροστά σε αυτήν την κατάσταση καλεί τα αφεντικά σε τηλεδιάσκεψη για τη σωτηρία τους. Στην ίδια ρότα είναι και οι άλλες, ΕΠΗΕΑ, ΕΤΙΤΑ, ΕΤΕΡ κ.λπ. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τέτοιες ηγεσίες. Πρέπει να τους γυρίσουν την πλάτη.

Τώρα που η σκληρή πραγματικότητα για την εργατική τάξη και το λαό «έχασε τη μάσκα και αποκαλύφθηκε» σε όλες τις τραγικές διαστάσεις της, τώρα που το σύστημα της εκμετάλλευσης απογυμνώνεται από τα «φτιασίδια» του, υψώνουμε τη φωνή μας, πορευόμαστε μαζί με το ταξικό εργατικό κίνημα για την προστασία της ζωής, της υγείας και της δουλειάς με πλήρη δικαιώματα τώρα. Ανοίγουμε, έτσι, και το δρόμο για την αντεπίθεση, για μια άλλη κοινωνία, όπου στη δουλειά και στον ιδρώτα το δικό μας θα είμαστε εμείς, οι εργαζόμενοι, τα αφεντικά.

Μένουμε δυνατοί. Δεν μένουμε σιωπηλοί! Και τώρα και πάντα.

Η ανάγκη για διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου στον καπιταλισμό οδηγεί στην τοποθέτηση κεφαλαίων σε νέες αναπτυσσόμενες αγορές. Ετσι και τα ναρκωτικά, νόμιμα ή παράνομα, στον καπιταλισμό είναι πηγή κερδοφορίας. Από αυτήν την ανάγκη για μεγιστοποίηση του καπιταλιστικού κέρδους εκπορεύεται και η νομιμοποίηση ναρκωτικών, όπως η κάνναβη.

Σήμερα, η αναπτυσσόμενη βιομηχανία κάνναβης αποδεικνύεται «λίρα εκατό» για εγγυημένο κέρδος σε μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους. Αυτό αποδεικνύει η ετήσια έκθεση για την ευρωπαϊκή αγορά κάνναβης της εταιρείας επενδύσεων «Prohibition Partners». Οπως αναφέρει η ίδια η εταιρεία στην εισαγωγή της έκθεσής της, «η εταιρεία μας θεωρείται σήμερα η μεγαλύτερη πηγή δεδομένων για την κάνναβη, συνεργάζεται με περισσότερες από 500 εταιρείες, συνεργάζεται με κυβερνήσεις στη χάραξη πολιτικής για την κάνναβη, παρακολουθεί επιμελώς όλες τις νομοθετικές μεταρρυθμίσεις και παρέχει συμβουλές στις συνεργαζόμενες εταιρείες για επενδύσεις στην κάνναβη με στόχο την άμεση και εγγυημένη κερδοφορία στους πελάτες μας».

Η ευρωπαϊκή αγορά κάνναβης, σύμφωνα με την «Prohibition Partners», σήμερα βρίσκεται στο στάδιο όπου προδιαγράφεται η προσοδοφόρα εξέλιξή της, στοιχείο που ενισχύεται από την πολιτική της ΕΕ με την ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων (όπως και τα προϊόντα κάνναβης), ενώ μπορεί να εξελιχθεί ως η πιο κερδοφόρα αγορά κάνναβης στον κόσμο αφού έχει διπλάσιο πληθυσμό από τον Καναδά, όπου σήμερα έχει νομιμοποιηθεί η κάνναβη και συγκεντρώνεται σημαντικό μέρος από τα μεγαλύτερα μονοπώλια κάνναβης. Ετσι, η «Prohibition Partners» προτρέπει μονοπωλιακούς ομίλους από τις ΗΠΑ και τον Καναδά να επενδύσουν σήμερα στην ευρωπαϊκή αγορά, με εξαγορές μικρών μονάδων παραγωγής κάνναβης που δραστηριοποιούνται διάσπαρτες σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, όπως ήδη κάνει η ολλανδική «Bedrocan».

Παράλληλα, εντοπίζονται και «προβλήματα» στην ευρωπαϊκή αγορά κάνναβης. Τέτοιο είναι η αργοπορία σε νομοθετικές μεταρρυθμίσεις υπέρ της νομιμοποίησης της κάνναβης, προτρέποντας μεγάλες εταιρείες του κλάδου να ασκήσουν πίεση στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να άρουν απαγορεύσεις στην παραγωγή και εμπορία της. Σ' αυτήν την κατεύθυνση η «Prohibition Partners» εκτιμά ότι θα βοηθήσει και η εξάπλωση της γοργής αποδοχής της κάνναβης στην κοινή γνώμη, κυρίως με την προβολή των προϊόντων CBD (κανναβιδιόλη), που έχουν καθιερωθεί ως «η καλή κάνναβη» και κερδίζουν έδαφος στην ευρωπαϊκή αγορά ως φαρμακευτικά, βρώσιμα και καλλυντικά προϊόντα, ανοίγοντας και μια νέα αναπτυσσόμενη αγορά ειδών «υγιεινής διατροφής». «Επενδυτικό πρόβλημα» θεωρείται επίσης το ότι στην ΕΕ δεν υπάρχει ενιαίος κανονισμός για τα προϊόντα με βάση τη CBD και αυτό επειδή για την επόμενη 3ετία εταιρείες από τις ΗΠΑ και τον Καναδά έχουν επενδύσει περισσότερα κεφάλαια στη «φαρμακευτική» χρήση της κάνναβης στην Ευρώπη, σε σύγκριση με τις επενδύσεις που έχουν κάνει για την «ψυχαγωγική» χρήση στις ΗΠΑ.

Επιπλέον, η εταιρεία εκτιμά ότι στην ΕΕ το βάρος πρέπει να δοθεί στα προϊόντα με βάση τη CBD, διότι θα είναι όχι μόνο πεδίο κερδοφορίας, αλλά και προπομπός να χαλαρώσουν τα περιοριστικά μέτρα για την «ψυχαγωγική» χρήση της κάνναβης σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Μέχρι να γίνει αυτό η εταιρεία προτρέπει τους επενδυτές να στραφούν στη «φαρμακευτική» και «ιατρική» χρήση της κάνναβης, που σ' αυτήν τη φάση στην Ευρώπη έχει τα μεγαλύτερα ποσοστά εγγυημένης κερδοφορίας. Μάλιστα, εξαίρει το «γερμανικό μοντέλο» ως οδηγό εξελίξεων στην ΕΕ, με τους 60.000 εγγεγραμμένους χρήστες «φαρμακευτικής» κάνναβης, με τα κρατίδια της χώρας να χαλαρώνουν τους απαγορευτικούς νόμους για προσωπική χρήση κάνναβης και με τη δυνατότητα να πωλούνται τα προϊόντα κάνναβης ως διατροφικά συμπληρώματα.

Δύο στοιχεία που ξεχωρίζει η εταιρεία στην Ευρώπη σε σχέση με τις ΗΠΑ και διαμορφώνουν επενδυτικό ενδιαφέρον είναι:

• Το «φαινόμενο του ναρκω-τουρισμού» με πρωταγωνίστριες χώρες την Ολλανδία, το Βέλγιο, την Πορτογαλία και την Ισπανία (περιοχές της Καταλονίας).
• Η αγορά «ελαφριάς κάνναβης» που έχει αναπτυχθεί κυρίως στην Ιταλία και το Βέλγιο, δηλαδή νόμιμη «ψυχαγωγική» χρήση με χαμηλή περιεκτικότητα σε THC (κύρια ψυχοδραστική ουσία της κάνναβης), η οποία κυρίως προέρχεται από την παράνομη αγορά, με τις εταιρείες να χάνουν μερίδιο από την κερδοφορία τους.

Κάνοντας μια καλή «ακτινογραφία» όλων των ευρωπαϊκών χωρών και των επενδυτικών ευκαιριών που παρουσιάζει η καθεμιά, η εταιρεία κατατάσσει σε επενδυτική προτεραιότητα:

• Το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου από το 2018 είναι νόμιμη η «ιατρική» χρήση της κάνναβης, αλλά ακόμα υπάρχει μειωμένο ενδιαφέρον από ιατρούς για συνταγογράφηση. Ετσι, προτρέπει τις εταιρείες παραγωγής κάνναβης να διαθέσουν κεφάλαια για εκπαίδευση των ιδιωτών ιατρών της Αγγλίας.
• Την Αλβανία, που σήμερα είναι η κύρια παραγωγός χώρα της κάνναβης σε όλη την Ευρώπη (1.300 τόνοι κάνναβης παράχθηκαν το 2016), αλλά τροφοδοτεί την παράνομη αγορά, επικαλύπτοντας τη νόμιμη παραγωγή κάνναβης και τα κεφάλαια που έχουν επενδυθεί σ' αυτήν. Ετσι, προτρέπει τις εταιρείες παραγωγής κάνναβης να κινηθούν στην επένδυση κεφαλαίων στην Αλβανία, ώστε η κάνναβη που παράγεται να διοχετεύεται στη νόμιμη αγορά, στοιχείο που μπορεί να εκτοξεύσει ακόμα πιο γρήγορα τη νόμιμη αγορά κάνναβης της Ευρώπης ως τη μεγαλύτερη του κόσμου.
• Την Ανδόρα, που παρότι έχει πολύ μικρό καλλιεργήσιμο έδαφος, έχει αναπτυγμένη τουριστική βιομηχανία. Ετσι, προτρέπει τις εταιρείες παραγωγής κάνναβης να ασκήσουν πίεση για νομιμοποίηση της «ψυχαγωγικής» χρήσης της κάνναβης, γιατί θα υπάρξει μια μεγάλη τουριστική βιομηχανία κάνναβης και στη Νότια Ευρώπη, ως αντίβαρο στην Ολλανδία, όπου την κάνναβη που καταναλώνουν οι τουρίστες, την μονοπωλούν εγχώριες εταιρείες.
• Την Ιταλία, που έχει αναπτύξει την αγορά της «ελαφριάς κάνναβης», αλλά είναι σήμερα και η δεύτερη μεγαλύτερη αγορά «ιατρικής» χρήσης της στην ΕΕ.
• Την Πορτογαλία, που από το 2001 έχει αποποινικοποιήσει την προσωπική χρήση όλων των ναρκωτικών. Ετσι, προτρέπει τις εταιρείες παραγωγής κάνναβης να επενδύσουν στη χώρα λόγω των κλιματολογικών συνθηκών, της φθηνής εργατικής δύναμης και της αποδοχής της κάνναβης με υψηλή περιεκτικότητα σε ΤCH.
• Το Σαν Μαρίνο, που το 2019 αποποινικοποίησε την «ψυχαγωγική χρήση» της κάνναβης και ετοιμάζεται να επιτρέψει τη λειτουργία coffee shops κατά τα ολλανδικά πρότυπα.
• Τα «μικρά κράτη ως αιχμή του δόρατος των οικονομικών ευκαιριών», ξεχωρίζοντας τη Μάλτα, την Ελλάδα, την Κύπρο και τη Β. Μακεδονία, διότι βλέπουν την κάνναβη ως ευκαιρία προσέλκυσης επενδύσεων και κεφαλαίων, στοιχείο που θα δώσει ώθηση και στη νομιμοποίηση της κάνναβης.
• Τις αγορές ιατρικής κάνναβης που μέχρι το 2024 θα έχουν ραγδαία ζήτηση: Γερμανία, Τσεχία, Ιρλανδία, Ην. Βασίλειο.

Παράλληλα η εταιρεία προτρέπει τις μεγάλες εταιρείες να μην επενδύσουν κεφάλαια:

• Στη Σουηδία, επειδή το 2019 το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε ότι όλα τα προϊόντα με CBD που περιέχουν και THC θεωρούνται παράνομο ναρκωτικό.
• Στο Μαυροβούνιο, επειδή μόνο το 6% του πληθυσμού τάσσεται υπέρ της νομιμοποίησης της κάνναβης, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να αποσύρει τη συζήτηση για νομιμοποίηση της ουσίας.

Α. Η διαπάλη μεταξύ μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων που δραστηριοποιούνται στην καλλιέργεια, παραγωγή και εμπορία της κάνναβης φαίνεται να οξύνεται σ' αυτήν τη φάση. Πλέον, δεν βρισκόμαστε στις συνεργασίες της προηγούμενης 10ετίας, μεταξύ μεγάλων μονοπωλίων, στη βάση του κοινού συμφέροντος της νομιμοποίησης της κάνναβης σε ΗΠΑ και Καναδά, ως ευκαιρία να επενδυθούν πλεονάζοντα κεφάλαια της καπιταλιστικής κρίσης. Σήμερα, είμαστε στη φάση διεύρυνσης της κερδοφορίας τους. Αυτό απαιτεί μεγαλύτερες και νέες αγορές, κάτι που αντικειμενικά οδηγεί σε όξυνση των ανταγωνισμών για το μερίδιο της αγοράς που θα κατέχει το κάθε μονοπώλιο.

Αναπτύσσεται ανταγωνισμός μεταξύ καναδικών και ευρωπαϊκών εταιρειών. Τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, βλέποντας τις καναδικές εταιρείες («Canopy Growth», «Aurora», «Tilray», «Aphria») να έχουν επενδύσει πάνω από 10 δισ. ευρώ στην ευρωπαϊκή αγορά, ωθούν τις κυβερνήσεις τους να αυξήσουν την εσωτερική παραγωγή κάνναβης για να μειώσουν την εξάρτηση από τις καναδικές εταιρείες. Η Γερμανία, που θεωρείται σήμερα η μεγαλύτερη αγορά «ιατρικής» χρήσης της κάνναβης στην Ευρώπη, ανακοίνωσε ότι στοχεύει σε παραγωγή 6,6 τόνων μέχρι το 2022 δίνοντας φορολογικά κίνητρα σε γερμανικές εταιρείες.

Αναπτύσσεται ανταγωνισμός μεταξύ μονοπωλίων της ΕΕ. Η Ιταλία, που θεωρείται σήμερα η δεύτερη μεγαλύτερη αγορά «ιατρικής» χρήσης της κάνναβης στην Ευρώπη, ανακοίνωσε ότι στοχεύει να 3πλασιάσει την εγχώρια παραγωγή κάνναβης για να μειώσει την εισαγωγική της εξάρτηση από το ολλανδικό μονοπώλιο της «Bedrocan». Ετσι, η ιταλική κυβέρνηση αποφάσισε 3ετές επενδυτικό πρόγραμμα τροφοδοτώντας εγχώριες εταιρείες παραγωγής κάνναβης με 1,4 εκατ. ευρώ, με το 60% των κονδυλίων να προέρχονται από επενδύσεις δήμων και Περιφερειών.

Η Δανία ξεκίνησε πρόγραμμα εγχώριας παραγωγής κάνναβης με σύμπραξη δημόσιων και ιδιωτικών κεφαλαίων, γιατί σχεδόν όλη η κάνναβη που καταναλώνεται για «ιατρική» χρήση εισάγεται από την ολλανδική «Bedrocan», η οποία καθορίζει και τις υψηλές τιμές. Στη Δανία, το κράτος αποζημιώνει κατά 50% όσους είναι σε πρόγραμμα «ιατρικής» χρήσης της κάνναβης. Με τις τιμές της κάνναβης να καθορίζονται από το ολλανδικό μονοπώλιο, η κυβέρνηση της χώρας προχωρά σε εσωτερική παραγωγή για να μειώσει το κρατικό κόστος συνταγογράφησης.

Β. Η κερδοφορία είναι αυτή που καθορίζει το εύρος της νόμιμης ή της παράνομης αγοράς ναρκωτικών. Σ' αυτήν τη φάση, τα μονοπώλια στην Ευρώπη επικεντρώνονται στην «ιατρική» χρήση της κάνναβης με τα μάτια στραμμένα, όμως, στην «ψυχαγωγική» χρήση της, στην πλήρη νομιμοποίηση των ναρκωτικών, αφού το παράδειγμα σε ΗΠΑ και Καναδά έχει εκτινάξει τα κέρδη τους. Στο στόχαστρο παραμένει η παράνομη αγορά της κάνναβης, που κυρίως αφορά την «ψυχαγωγική» χρήση και στερεί κέρδη από τα μονοπώλια της κάνναβης. Τους προβληματίζει ο όγκος της παράνομης παραγωγής στην Αλβανία και γι' αυτό έχουν γίνει αρκετές κοινές επιχειρήσεις της αλβανικής αστυνομίας και δυνάμεων της CIA που έχουν εκπαιδευτεί στον «πόλεμο κατά των ναρκωτικών» των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική. Φαίνεται ότι αντί της καταστολής, επιλέγεται σταδιακά ο βίαιος τρόπος προσάρτησης της παράνομης παραγωγής στη νόμιμη αγορά, με επενδύσεις κεφαλαίων στην Αλβανία από μεγάλες εταιρείες των ΗΠΑ.

Σύμφωνα με το επενδυτικό ενδιαφέρον, τα μεγάλα μονοπώλια μοιράζουν την Ευρώπη σε ζώνες «ιατρικής» και «ψυχαγωγικής» χρήσης ανάλογα με τη μέγιστη κερδοφορία. Ετσι, η ευρωπαϊκή αγορά της κάνναβης χωρίζεται σε ζώνες με:

• Μεγάλα καπιταλιστικά κράτη να παίζουν ρόλο στην παραπέρα διεύρυνση της αγοράς «ιατρικής» χρήσης (Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία).
• Μικρότερες καπιταλιστικές οικονομίες να παίζουν ρόλο στην «ψυχαγωγική» χρήση της κάνναβης, ως προπομπός για τη νομιμοποίησή της στην Ευρώπη (Μάλτα, Σαν Μαρίνο, Λουξεμβούργο).
• Οικονομίες που θέλουν να θωρακίσουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξής τους με προσέλκυση επενδύσεων, κυρίως χώρες με ευνοϊκό κλίμα για την καλλιέργεια του φυτού της κάνναβης και φθηνή εργατική δύναμη (Ελλάδα, Β. Μακεδονία).

Απέναντι από το καπιταλιστικό κέρδος υπάρχουν, όμως, οι λαϊκές ανάγκες. Δύο δρόμοι που είναι ασυμβίβαστοι. Ειδικά σήμερα, που διαφαίνεται όλο και περισσότερο να μεγαλώνει το χάσμα της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών, από τη μια, και της αύξησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου, από την άλλη.

Οταν τα ναρκωτικά φέρνουν αμύθητα κέρδη, τότε θα βαφτίζονται από το μεγάλο κεφάλαιο «φαρμακευτικά», «ιατρικά», τρόπος «ψυχαγωγίας», τρόπος διατροφής. Θα επενδυθούν τεράστια ποσά για να εκπαιδευτούν ιατροί, επιστήμονες, ερευνητές, ώστε τα ναρκωτικά να μπουν ως προϊόντα στην καθημερινότητα της καπιταλιστικής αγοράς. Τεράστια ποσά θα μεταφέρονται από τη νόμιμη παραγωγή και αγορά στην παράνομη, ανάλογα με τις ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου. Χρήμα της καπιταλιστικής παραγωγής θα «ξεπλένεται» στην παράνομη αγορά των ναρκωτικών και αντίστροφα.

Απέναντι όμως και σ' αυτήν την πλευρά σήψης του καπιταλιστικού συστήματος, ο λαός, η νεολαία έχουν άλλο δρόμο επιλογής. Την οργανωμένη πάλη για μια κοινωνία χωρίς ταξική εκμετάλλευση, τη μόνη που μπορεί να εξασφαλίσει και μια ζωή χωρίς ναρκωτικά.