Σενάριο από το μέλλον;

«ΠΑΝ - ΠΑΝ - ΠΑΝ... Φορτηγό πλοίο Παναγιά η Θαλασσινή (x3) βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω εμπλοκής προπελών σε πλωτό φράγμα 2 μίλια από το ακρωτήρι Κόρακα...»!

Σήμα - αναφορά που μπορεί να πάρουν το Κεντρικό Λιμεναρχείο Μυτιλήνης, το πορτογαλικό πλωτό της FRONTEX, η κανονιοφόρος «Νικηφόρος» και όλα τα αλιευτικά που δίνουν τη μάχη της τσιπούρας στο βόρειο πέρασμα της Λέσβου, στο Στενό της Ασσου.

Μα, πλωτό φράγμα στα ανοιχτά των Στενών της Λέσβου; Είναι σαφές καταρχήν ότι εκτός όλων των άλλων σοβαρότερων εγκλημάτων των ιμπεριαλιστών, αυτή η κυβέρνηση εκθέτει κάθε ναυτικό και θαλασσινό σε κίνδυνο.

Δεν σχολιάζουμε το αν θα αποδώσει. Το αφήνουμε στον ΣΥΡΙΖΑ, που εγκαλεί την κυβέρνηση - διά στόματος Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή - γιατί αυτό το φράγμα κάνει μόνο για τσούχτρες τελικά! Επίσης το αφήνουμε στα φασιστοειδή, που θα προτιμούσαν να βυθίζουν οι λιμενικοί τις βάρκες με τους πρόσφυγες ή θα πρότειναν ακόμη και ηλεκτροφόρο φράγμα, όπως ζητούσαν για τον Εβρο.

Σε ποια άλλη χώρα του κόσμου οι αρχές τοποθετούν μόνιμα εμπόδια στην ανοιχτή θάλασσα; Σε μια χώρα που κατοικείται από έναν λαό φημισμένο για τη ναυτοσύνη του χιλιάδες χρόνια τώρα. Που έχει ένα από τα πιο εξελιγμένα φαρικά συστήματα διεθνώς. Οι θάλασσές του χαρακτηρίζονται από μεγάλη, αδιάλειπτη ιστορικά και διαρκώς αυξανόμενη ναυτική κίνηση. Με ναυτικά ατυχήματα που αν εξέλιπε το εφοπλιστικό κέρδος, θα ήταν μηδαμινά. Αλλά ας αφήσουμε την κατάφωρη προσβολή της ναυτοσύνης μας, για να δούμε το χρονικό και τους εγκληματικούς κινδύνους που δημιουργεί.

Τέλος Γενάρη του 2020 εκπρόσωποι της κυβέρνησης και ο αρμόδιος υπουργός ανακοινώνουν ότι «πρέπει να αποδείξουμε ως χώρα ότι δεν είμαστε ξέφραγο αμπέλι». «Να στείλουμε μήνυμα». Αποφασίζουν, μεταξύ άλλων, να φράξουν τη θάλασσα! Το υπουργείο Εθνικής Αμυνας διοργανώνει διαγωνισμό - εξπρές. Ολοκληρώθηκε μέσα σε λίγα 24ωρα. Αφορά την αγορά πλωτού φράγματος μήκους 2,7 μέτρων. Θα τοποθετηθεί σε περιοχή βόρεια και ανατολικά της Λέσβου, ανοιχτά της Συκαμινιάς. Το πλωτό φράγμα θα δοκιμαστεί και αν αποδώσει, τότε θα αγοράσουμε ακόμη 10 χλμ. πλωτών φραγμάτων.

Σκοπός; Να αποτρέψει το πέρασμα των ξεριζωμένων στα βόρεια και ανατολικά παράλια της Λέσβου.

Πρόκειται για πλωτή κατασκευή ύψους περίπου 1,10 μ., μοιρασμένη, ισόποσα σχεδόν, σε δύο τμήματα: Το βρεχάμενο και αυτό που θα εξέχει από την επιφάνεια της θάλασσας. Το τμήμα που θα είναι κάτω από την επιφάνεια θα αποτελείται από πυκνό δίχτυ με σύρμα και βαρίδια στην κάτω του πλευρά. Αυτό που θα εξέχει θα είναι ενισχυμένος μουσαμάς με «σημαδούρες», που θα το κρατούν στην επιφάνεια. Ολο αυτό θα αγκυρωθεί στις άκρες και ανά συγκεκριμένα μέτρα, ώστε να συγκρατείται όσο γίνεται πιο σταθερό στη γραμμή που θα επιλεγεί. Θα φέρει σημαντήρες για τη νύχτα και θα είναι πορτοκαλί ή κίτρινου χρώματος για την ημέρα. Θα ανακοινωθεί με NAVTEX και για τη διόρθωση χαρτών.

Σε τι θα διαφέρει το πλωτό φράγμα του Μητσοτάκη από το τείχος της ντροπής που έχει χτίσει το κράτος - δολοφόνος, το Ισραήλ; Σε τι διαφέρει από το τείχος του Τραμπ στα σύνορα με το Μεξικό; Μόνο στην ανηθικότητα ανταγωνίζονται. Αν υπάρχει μια διαφορά, ίσως είναι στο δολοφονικό του έργο.

Αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για τη ναυσιπλοΐα. Επικίνδυνο για τα πλοία της γραμμής, τα φορτηγά πλοία και τα σκάφη αναψυχής. Οι ντόπιοι ψαράδες στην καθημερινή μάχη με τα στοιχεία της φύσης και τις τουρκικές παρενοχλήσεις, τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν και το Φράγμα Μυταράκι! Είναι αδιανόητο για κάποιον που ταξιδεύει στη θάλασσα να του βάζουν τεχνητά εμπόδια οι ίδιες αρχές που θα έπρεπε να έχουν τον αντίθετο ακριβώς ρόλο... υποτίθεται.

Το πιο εγκληματικό, όμως, είναι για τους ίδιους τους πρόσφυγες. Οι υπεύθυνοι ξέρουν πολύ καλά ότι ένα τέτοιο εμπόδιο σε συνθήκες ταραγμένης θάλασσας δεν είναι αποτρεπτικό, ΕΙΝΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟ.

Οι μεταναστευτικές ροές δεν μειώνονται με τείχη, πνιγμούς και αυταρχισμό. Οι ξεριζωμένοι θα συνεχίζουν να μεταναστεύουν μακριά από τις βόμβες των ΝΑΤΟικών και των ανταγωνιστών τους. Η πηγή του προβλήματος βρίσκεται στις διευκολύνσεις που παρέχουν στους πολέμους του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και στους Αμερικανούς οι ελληνικές κυβερνήσεις για να δολοφονούν, να ξεσπιτώνουν και να καταδικάζουν στη φτώχεια ολόκληρους λαούς. Οι πύραυλοι στη Σαουδική Αραβία, οι βόμβες, τα καύσιμα κι οι προμήθειες των ιμπεριαλιστών γράφουν και «made in Greece». Αποθηκεύονται, συντηρούνται και φορτώνονται στη Σούδα, στο Στεφανοβίκειο, στον Αραξο, στην Αλεξανδρούπολη, στη Λάρισα, στη Θεσσαλονίκη... Κάθε γωνιά της Ελλάδας βρωμίζεται από την αρβύλα τους.

Φραγμό οφείλουν να βάλουν οι νησιώτες και όλος ο λαός στα δολοφονικά σχέδια του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων.

Η κυβέρνηση να πάρει τώρα πίσω την απόφαση για το φράγμα.

«ΣΟΚ! Οι Ελληνες μαθητές τελευταίοι στην Ευρώπη», «Μετεξεταστέοι οι Ελληνες μαθητές», «Τούβλα οι Ελληνες μαθητές». Αυτά είναι κάποια από τα πρωτοσέλιδα του έντυπου και διαδικτυακού Τύπου μετά τα αποτελέσματα του διεθνούς διαγωνισμού PISA, που αξιολογεί το επίπεδο των 15χρονων σε κατανόηση κειμένου, Μαθηματικά και φυσικές επιστήμες.

Κάνοντας παντιέρα τις «απογοητευτικές» επιδόσεις της Ελλάδας στο διαγωνισμό, η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει τις προτεινόμενες αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις ως τη «θεραπεία διά πάσαν νόσον». Η υπουργός Παιδείας, Ν. Κεραμέως, σχολιάζει: «Τα αποτελέσματα του διαγωνισμού PISA για το 2018 καταδεικνύουν μία χρόνια παθογένεια του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Απαιτούνται δομικές και ουσιαστικές παρεμβάσεις, ξεκινώντας από τα "θεμέλια", δηλαδή από το ίδιο το νηπιαγωγείο... Θέλουμε να δώσουμε έμφαση στην καλλιέργεια ήπιων δεξιοτήτων, όπως η κριτική σκέψη και η συνεργατικότητα».

Γι' αυτό άλλωστε στην ατζέντα της κυβέρνησης για την Εκπαίδευση του 2020 ξεχωρίζουν: Τα «Προγράμματα Σπουδών για τη συστηματικότερη καλλιέργεια ήπιων δεξιοτήτων», η «ενίσχυση της αυτονομίας και εξωστρέφειας των σχολικών μονάδων», η «επένδυση, με σχεδιασμό, στην εξωστρέφεια του εκπαιδευτικού μας συστήματος με την καλλιέργεια διμερών σχέσεων με χώρες που έχουν επιδείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για ξενόγλωσσα προγράμματα σπουδών στην Ελλάδα, όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα...».

Υπάρχει η απαίτηση οργάνωσης της εργασίας σε πιο διευρυμένα δίκτυα επικοινωνίας και συνεργασίας, εφόσον όλο και περισσότεροι άνθρωποι από διαφορετικές κουλτούρες εργάζονται για τον ίδιο σκοπό, σε πολυδιάστατα έργα, με τη συμβολή διαφορετικών επιστημονικών και τεχνικών κλάδων. Η κοινωνικοποίηση της εργασίας σε παγκόσμιο επίπεδο είναι γεγονός. Ομως, όσο το αποτέλεσμά της το ιδιοποιείται μία χούφτα ανθρώπων, η διαστρέβλωση, ο ανορθολογισμός και η ημιμάθεια θα διογκώνονται.

Οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί, όπως ο ΟΟΣΑ, που εξυπηρετούν τα οικονομικά συμφέροντα όλο και μικρότερου τμήματος του παγκόσμιου πληθυσμού με έντονο ανταγωνισμό, αντιμετωπίζουν την Εκπαίδευση και ως πεδίο κερδοφορίας. Αυτό συμβαίνει αφενός βραχυπρόθεσμα, μέσω επενδύσεων σε εκπαιδευτικά προγράμματα, ιδιωτικά εκπαιδευτικά και συμβουλευτικά ιδρύματα, εκπαιδευτικό τουρισμό και αφετέρου μακροπρόθεσμα, ως πεδίο βελτίωσης της βασικής τους πρώτης ύλης, της ανθρώπινης εργασίας, που θα αυξήσει την παραγωγικότητα και έτσι τα κέρδη τους.

Και να γίνει αυτό, πρέπει αντικειμενικά να αποτυπώνουν και στοιχεία της πραγματικότητας. Ωστόσο, η εικόνα που δίνουν παραμένει τμηματική και επιφανειακή. Γιατί υπάρχει ο φακός του κέρδους που παραμορφώνει τους σκοπούς. Υπάρχει η αστική αντίληψη για τη γνώση, που παρόλο που αναπτύσσεται, αυτή δίνεται με το σταγονόμετρο. Τόσο όσο επιτρέπει και απαιτεί το κεφάλαιο.

Για να δούμε ποιες είναι οι δεξιότητες που καλλιεργούνται από το PISA, αρκεί να θυμηθούμε πως πρόκειται για πρόγραμμα του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), στην έκθεση του οποίου για το PISA 2018 βρίσκουμε: «Οι μαθητές θα κληθούν να εφαρμόσουν τη γνώση τους σε άγνωστες υπό εξέλιξη καταστάσεις. Για αυτό απαιτείται ένα ευρύ φάσμα δεξιοτήτων, γνωστικών (κριτική, δημιουργική σκέψη κ.α.), κοινωνικών και συναισθηματικών (γνωστές και ως ήπιες δεξιότητες/ soft skills) και πρακτικών (διαχείριση πληροφορίας και επικοινωνίας μέσω νέων τεχνολογικών συστημάτων)».

Στενά συνδεδεμένο με τις μετρήσεις του PISA είναι και το πρόγραμμα του ΟΟΣΑ PIAAC που αφορά ηλικίες 16-65 χρονών. Αξιολογεί συγκεκριμένα τρεις «δεξιότητες - κλειδιά» στην επεξεργασία πληροφορίας: Ανάγνωση (literacy), αριθμητική (numeracy) και επίλυση προβλήματος σε πλούσια τεχνολογικά περιβάλλοντα.

Ο διαγωνισμός PISA αποτυπώνει έναν εκπαιδευτικό στόχο που αντιστοιχεί στη σύγχρονη ανάγκη για ολόπλευρη μόρφωση. Στην πράξη όμως, το εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει, κατά PISA, να καλλιεργεί στους μαθητές δεξιότητες, που εύκολα τυποποιούνται και αντικαθιστούν την παραδοσιακή «παπαγαλία».

Βασικό μέλημα είναι να μάθει κάποιος γρήγορα «τι να κάνει», γιατί το «να μάθει» είναι αργό και αντιοικονομικό. Παράλληλα, δεν καλλιεργεί τον επιστημονικό συλλογισμό (αίτιο - αποτέλεσμα), με συνέπεια να δημιουργούνται εμπόδια στις ανώτερες εκπαιδευτικές βαθμίδες. Στο χώρο της Τριτοβάθμιας, οι κατευθύνσεις ενισχύουν την κατηγοριοποίηση και την πολυδιάσπαση πτυχίων από τη μία ή τον αναχρονισμό της κατάργησης διακριτών επιστημονικών αντικειμένων από την άλλη.

Οι προβληματισμοί αυτοί προκύπτουν από τα θέματα εξέτασης, τον τρόπο αξιολόγησης και τις συνέπειες των αποτελεσμάτων.

Η επιλογή θεμάτων και προβλημάτων, κατά τα πρότυπα του PISA, ακονίζουν την αναλυτική σκέψη των μαθητών αλλά όχι τη συνθετική. Δηλαδή οι μαθητές εξασκούνται σε προβλήματα γενικής φύσης, ως προς την ανάλυσή τους με ποικίλους τρόπους και μερικώς ως προς την εύρεση μιας μεθόδου επίλυσης. Μέχρι εδώ μπορούμε να πούμε πως κάτι τέτοιο είναι απολύτως αναγκαίο για τον σύγχρονο άνθρωπο. Τότε από πού προκύπτει το πρόβλημα;

Η ανεπάρκεια της θεματολογίας έχει δύο διαστάσεις. Αφενός η πλειοψηφία των θεμάτων είναι τέτοια που επιλύονται μεν με διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά πολύ συγκεκριμένες δε. Συνεπώς η επίλυσή τους γίνεται ένα λίγο πιο πολύπλοκο «τυφλοσούρτι», χωρίς καμία καλλιέργεια της δημιουργικότητας.

Αφετέρου το πλαίσιο των προβλημάτων, ενώ είναι ρεαλιστικό, προσεγγίζεται επιφανειακά και μονοδιάστατα. Π.χ. στο παρακάτω πρόβλημα δεν παρουσιάζεται ούτε η αιτία του, πώς προκύπτει η αλλαγή του τύπου, ούτε η αναγκαιότητα λύσης του, δηλαδή οι συνέπειες.

Τα ερωτήματα είναι αμιγώς υπολογιστικής φύσης πάνω στις πρωτοβάθμιες εξισώσεις.

Αντίθετα, ουσιαστικότερη θα ήταν η χρήση του τύπου σε μια υποθετική κατάσταση, όπου ο μαθητής θα έπρεπε να υπολογίσει τα όρια των καρδιακών του παλμών, για να διαμορφώσει πρόγραμμα άσκησης που να συνάδει με την ηλικία του, σε ένα ευρύτερο πλαίσιο δεδομένων.

Η προσπάθεια να παρουσιαστεί οικείο το πλαίσιο του προβλήματος καταλήγει σε εισαγωγές όπως αυτή, που εύλογα οδηγεί τους μαθητές να πουν «Και εμένα τι με νοιάζει;».

Το βασικό κίνητρο του ανθρώπου για να λύνει προβλήματα δεν είναι απλώς το προσωπικό γούστο, αλλά κάποια κοινωνική ανάγκη. Ακριβώς επειδή στην ανάγκη αυτή βρίσκει το υποκειμενικό του όφελος, ασχολείται και συμβάλλει στη λύση. Το προσωπικό κίνητρο διαμορφώνεται κοινωνικά. Ο ακραίος υποκειμενισμός, να λύσω το πρόβλημα του άλλου, ως αντίληψη οδηγεί σε αδιέξοδο για την εμπλοκή των μαθητών. Πώς λοιπόν θα πειστεί ο μαθητής να υπολογίσει πόσους κύβους έχουν οι συνθέσεις της Σούζαν, αν δεν βρίσκει το δικό του κίνητρο; Πώς θα λύσει το πρόβλημα αν δεν το αντιληφθεί ως δικό του;

Αντίθετα, στο πλαίσιο της γεωμετρικής τεκμηρίωσης ενός ιστορικού μνημείου ο υπολογισμός του πλήθους των δομικών στοιχείων θα είχε άλλη βαρύτητα. Κάποιοι μαθητές ίσως έβρισκαν το κίνητρό τους στην ίδια την ανάγκη συντήρησης του μνημείου και της ιστορίας του. Για άλλους κίνητρο μπορεί να ήταν η αισθητική ή κάτι άλλο.

Τουλάχιστον, σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η ερώτηση «Και εμένα τι με νοιάζει;» ανοίγει μια γενικότερη συζήτηση, αντί να την κλείνει με τον εκπαιδευτικό απ' έξω.

Στο πρόβλημα αξιολόγησης της ικανότητας συσχετισμών που ακολουθεί, ως σωστή βαθμολογείται η απάντηση Γ, δηλαδή πως σε έναν χώρο το πολύ 5.000 τ.μ. θα χωρέσουν 20.000 όρθια άτομα.

Χώρια που δεν προβλέπεται χώρος ούτε για τη μουσική σκηνή, θεωρείται λογικό σε κάθε άτομο να αντιστοιχεί χώρος λίγο μεγαλύτερος από ένα πλακάκι. Πόσο παράλογο είναι ένα παιδί να απαντήσει το Β, σκεπτόμενο πως ένας άνθρωπος δεν είναι κολόνα και άρα κινείται; Ποιος είναι ο συσχετισμός που δεν έχει κάνει; Μήπως ότι τα έσοδα από 20.000 εισιτήρια είναι περισσότερα από αυτά των 5.000;

Συμπέρασμα πρώτο: Ο συντονισμός με τις απαιτήσεις του PISA σημαίνει κάποια γνωστική ανάπτυξη, αλλά όχι απαραίτητα ολόπλευρη μόρφωση.

Από την πείρα των σκανδιναβικών χωρών, φαίνεται πως οι περισσότερες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, που προτείνει ο ΟΟΣΑ, αφορούν συγχωνεύσεις σχολείων, πολυπληθέστερες τάξεις, περισσότερες εξετάσεις, αξιολόγηση εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων, σύνδεση των μισθών με τις επιδόσεις των εξετάσεων. Στην έκθεσή του προς τη νορβηγική κυβέρνηση προειδοποιεί: «Από την περαιτέρω χρηματοδότηση των σχολείων δεν υπάρχει όφελος» (ΟΟΣΑ, 2008).

Προκλήθηκε μια γενική «φρενίτιδα» σε μαθητές και εκπαιδευτικούς για να πετύχουν καλύτερη κατάταξη. Ασκήθηκε μεγάλη οικονομική πίεση προς τις οικογένειες για να υποστηρίξουν τα παιδιά τους. Το «PISA for schools» έγινε το προϊόν, που σαν άλλη «Τράπεζα Θεμάτων» δένει τις εξετάσεις όλο και πιο στενά με το αναλυτικό πρόγραμμα των σχολείων. Το φθινόπωρο του 2014 οι εκπαιδευτικοί των δημόσιων σχολείων προχώρησαν σε απεργία για την αντι-εκπαιδευτική αξιολόγηση και την ανούσια εντατικοποίηση της δουλειάς τους.

Συνέπεια ήταν και η αύξηση των ιδιωτικών σχολείων, με την ελεύθερη επιλογή του πιο ανταγωνιστικού προγράμματος σπουδών στα πρότυπα του PISA, όπως και η άμεση ενίσχυση ιδιωτικών συμβουλευτικών ιδρυμάτων. Ο όμιλος Pearson Inc., ιδιοκτήτης μεταξύ άλλων των εφημερίδων «Financial Times» και «The Economist», αντλεί το 80% των εσόδων του από εκπαιδευτικά προγράμματα και εξετάσεις. Είναι από τις μεγαλύτερες εταιρείες στην αναπτυσσόμενη αγορά της Εκπαίδευσης, με 40.000 εργαζόμενους σε 80 χώρες.

Συμπέρασμα δεύτερο: Τα Μαθηματικά υποβαθμίζονται σε αμιγώς συμπληρωματικό εργαλείο για την ανάγνωση στατιστικών διαγραμμάτων, στοιχειωδών υπολογισμών και ερμηνείας ποσοστών.

Αυτό προκύπτει και από τα γεγονότα στην άλλοτε χώρα - εκπαιδευτικό πρότυπο, τη Φινλανδία, όπου εκδηλώθηκε έντονη διαμάχη εκπαιδευτικών με ιδιαίτερα οξύ το πρόβλημα στα Μαθηματικά. Πολλοί διαφωνούσαν με τον τρόπο αξιολόγησης των μαθητών, εφόσον αξιολογεί αποκλειστικά την καθημερινή, μη επιστημονική γνώση.

Το 2005 πάνω από 200 Φινλανδοί ακαδημαϊκοί κοινοποίησαν την ανησυχία τους για τον διαγωνισμό PISA. Φινλανδοί εμπειρογνώμονες της Εκπαίδευσης σχολίαζαν: «Θεωρούμε ότι είναι αρκετά φυσικό στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ο καθένας να αποκτήσει τις βασικές δεξιότητες της αριθμητικής. Αλλά η παρούσα κατάσταση σημαίνει ότι σχεδόν όλη η τυπική Αλγεβρα και η Γεωμετρία έχουν εξαφανιστεί από το πρόγραμμα σπουδών, ως αυξημένης δυσκολίας για ένα σημαντικό τμήμα του μαθητικού πληθυσμού. Μια συνέπεια αυτού είναι ότι τα Μαθηματικά στο Λύκειο πρέπει να ξεκινήσουν σχεδόν από το μηδέν και υπάρχει πραγματικά πολύς δρόμος να διανύσει κάποιος για να φτάσει σε επίπεδο επαρκές για πανεπιστημιακές σπουδές, σε οποιοδήποτε θέμα που αφορά τα Μαθηματικά».

Τα Μαθηματικά του PISA κυρίως αφορούν κάποια δυνατότητα εκτίμησης και πρακτικές μεθόδους υπολογισμών και στατιστικής. Δεν συσχετίζονται ουσιαστικά με τις άλλες φυσικές επιστήμες, όπως άλλωστε αναπτύχθηκαν, με αποτέλεσμα την αποσπασματική προσέγγιση προβλημάτων μέσω συγκεκριμένων μαθηματικών χειρισμών.

Η πραγματικότητα, τόσο πλούσια σε ευκαιρίες μάθησης και προσεγγίσιμη με πλήθος μαθηματικών εννοιών, χρησιμοποιείται στενά ως «κράχτης» εφαρμογής μεθόδων αντί να γίνει αντικείμενο μελέτης, αφετηρία και πεδίο επιβεβαίωσης συλλογισμών.

Συμπέρασμα τρίτο: Την κριτική σκέψη και τη δημιουργικότητα, την επικοινωνία και τη συνεργατικότητα τις θέλουν «με το σταγονόμετρο».

Τον Μάη του 2014, 2.000 ακαδημαϊκοί, ένας και των οποίων ο γνωστός γλωσσολόγος Noam Chomsky, έστειλαν ανοιχτή επιστολή στον επικεφαλής του PISA και διευθυντή εκπαίδευσης του ΟΟΣΑ, λέγοντας πως ο διαγωνισμός «σκοτώνει τη χαρά της μάθησης και προκαλεί ζημιά στις βασικές παιδαγωγικές αξίες». Στις χώρες που βρίσκονται στις υψηλότερες θέσεις, είναι πολύ έντονη η απέχθεια των παιδιών για το σχολείο. Φαίνεται να ωθούνται στο να μη θέλουν να μάθουν.

Ως εκ τούτου, οι προσδοκίες που διατυμπανίζουν εξαντλούνται στο να μπορούν να σκέφτονται τόσο ώστε να μην ενοχλούν τον διευθυντή για «ψύλλου πήδημα», να έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν ιδέες μάρκετινγκ, ατομικά ή ομαδικά, για να χτυπηθεί ο ανταγωνιστής όμιλος και να εξοικειωθούν δουλεύοντας σε μεγάλες οργανωμένες ομάδες πάνω στο ίδιο πρότζεκτ ή σε start up εταιρείες.

Οταν πρόκειται να φανούν οι ουσιαστικές δυνατότητες της οργάνωσης, της κριτικής σκέψης και της ομαδικής δημιουργίας για τη δραστική βελτίωση της καθημερινότητας και της ζωής των εργαζομένων από τους ίδιους, ξαφνικά επιστρατεύονται μόνο οι πρακτικές δεξιότητες διαχείρισης πληροφοριών από εργαζόμενους σε ειδικές υπηρεσίες ή «αυτόνομοι συνεργάτες» και οι δεξιότητες χειρισμού υπολογιστικών συστημάτων επικοινωνίας εξ αποστάσεως για παντός τύπου ψηφοφορίες, από τηλεριάλιτι έως πλαίσιο δράσης σωματείων. Ετσι το σύστημα αυτορρυθμίζεται μέσω ενός ραφιναρισμένου και σύγχρονου μηχανισμού.

Η καλλιέργεια των δεξιοτήτων που συνολικά μορφώνουν τον άνθρωπο, που τον εξοπλίζουν να ανταπεξέρχεται στην κοινωνία που αναπτύσσεται μαζί και γύρω του, γίνεται από τη διδασκαλία μαθημάτων πάνω στις αρχές του αντίστοιχου επιστημονικού κλάδου και μέσω της ιστορίας του.

Στη διδασκαλία των Μαθηματικών θα έπρεπε να αξιοποιηθούν οι πραγματικές ανάγκες που οδήγησαν τον άνθρωπο να μελετήσει επισταμένα νέες ποσότητες, νέες δομές και σχέσεις ποσοτήτων, που τον οδήγησαν στην οργάνωση νέων λογικών σχημάτων, ξεκλείδωσαν νέες δυνατότητες εκτίμησης και έδωσαν βάση για νέους τρόπους τεκμηρίωσης.

Ακόμα και αν διαγωνισμοί όπως ο PISA εντοπίζουν τέτοιες αδυναμίες, οι οδηγίες προσαρμογής των εκπαιδευτικών προγραμμάτων απέχουν πολύ από το να αποτελέσουν λύση.

Οι εργαζόμενοι υπερασπίζονται τη συνδικαλιστική τους οργάνωση, απέναντι σε κάθε προσπάθεια να υπάρξει πισωγύρισμα από τις μεθοδεύσεις των νόθων

Αν εξετάσει κανείς και μόνο τις παρεμβάσεις που έχουν κάνει οι εργαζόμενοι και τα σωματεία ενάντια στους νόθους, με πλήθος αποδεικτικών στοιχείων, αντιλαμβάνεται ότι έχουν ήδη καταδικαστεί στη συνείδηση του λαού. Κατά συνέπεια, κανείς δεν πρόκειται να ανεχτεί την οπισθοδρόμηση, με αδικίες και επιστροφή των νόθων.

Δεν πιστεύουμε επίσης ότι υπάρχει δικαστήριο ούτε δικαστής που μπορεί να δικαιώσει τους νόθους σε βάρος της σημερινής διοίκησης του ΕΚΠ, την οποία επέλεξαν οι εργαζόμενοι.

Οι αγώνες, οι κινητοποιήσεις και οι απεργιακές μάχες που γίνονται διαπαιδαγωγούν νέες δυνάμεις και ταυτόχρονα βάζουν τις βάσεις για να κλιμακωθεί ο αγώνας δεκάδων Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και Σωματείων κόντρα στις επιδιώξεις κυβέρνησης και εργοδοσίας.

Ξέρουμε την κατάσταση και τις δυσκολίες. Δεν παραιτούμαστε όμως, θα συνεχίσουμε την προσπάθεια να δυναμώσουν οι αγώνες, να μαζικοποιηθούν τα Συνδικάτα, να δυναμώνει η γραμμή της πάλης, με αιτήματα στη βάση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, για αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, την ανακούφιση των ανέργων και των οικογενειών τους, για δημόσια δωρεάν Υγεία - Πρόνοια.

Αυτός ο δρόμος, της αναμέτρησης με την εργοδοσία και το καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε, ανοίγει το δρόμο για μια νικηφόρα πορεία.

Τη χρονιά που πέρασε, στην Πάτρα αποκτήσαμε μια σημαντική πείρα, που πρέπει να αξιοποιηθεί, μεταξύ άλλων από τον αγώνα που δώσαμε απέναντι στη σαπίλα και τη νοθεία μιας ομάδας της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, που χρόνια τώρα έχει κάτσει στο σβέρκο της εργατικής τάξης με μόνο στόχο την παραμονή τους στις καρέκλες για λογαριασμό των εργοδοτών και των εκάστοτε κυβερνήσεων.

Στην Πάτρα έχουμε πείρα από τέτοιες πρακτικές και μεθοδεύσεις για να αλλοιώνεται ο συσχετισμός στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλωστε, το πρωτοπαλίκαρο της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, ο εργοδότης - συνδικαλιστής Καραγεωργόπουλος, μαζί με την παρέα του εδώ στην Πάτρα, είχαν μετατρέψει το Εργατικό Κέντρο σε παραμάγαζο των ντόπιων εργοδοτών με απίστευτες νοθείες και παρανομίες.

Αυτήν την πείρα, λοιπόν, δεν μπορούμε να μην την κρατήσουμε, γιατί βοηθάει στον αγώνα που θα συνεχίσουμε να δίνουμε για συνδικάτα εργατών και όχι των εργοδοτών, κόντρα στη νοθεία και την απάτη, που αλλοιώνουν το συσχετισμό στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Το διάστημα που διανύουμε γίνεται μια προσπάθεια να αθωωθεί η άθλια πρακτική τέτοιων δυνάμεων και στην Πάτρα. Η ομάδα Καραγεωργόπουλου - Νικολάου θέλει να βγουν άκυρες οι νόμιμες εκλογές του ΕΚΠ που έγιναν τον Ιούνη του 2018. Γι' αυτό γράφονται και λέγονται πολλά. Ομως ποια είναι η αλήθεια; Τι είναι τελικά νόμιμο και τι παράνομο; Ποιος παρανομεί;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Πρώτον, στη δύναμη του Εργατικού Κέντρου Πάτρας ανήκουν σήμερα 80 σωματεία, από τα οποία τα 70 περίπου είναι ενεργά. Ενάντια στη διοίκηση του ΕΚΠ, που εξελέγη νόμιμα μέσα από μαζικές διαδικασίες τον Ιούνη του 2018, κινήθηκαν νομικά 8 σωματεία και ενώ το Πρωτοδικείο Πατρών σε τακτική δικάσιμο απέρριψε τα ασφαλιστικά μέτρα που είχαν καταθέσει τα ίδια σωματεία για να ακυρώσουν τις αρχαιρεσίες του ΕΚ.

Ποια είναι όμως αυτά τα σωματεία; Είναι νόμιμα;

Πώς είναι δυνατόν να είναι νόμιμο το Σωματείο Ναυτεργατών Δυτικής Ελλάδας, όπου ψήφισαν με φυσική παρουσία 22 ναυτεργάτες και 293 με επιστολικές ψήφους, οι οποίες έφταναν μέσα σε σακούλες, τσέπες και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς; Την ίδια ώρα, μάλιστα, είναι δεκάδες οι εξώδικες δηλώσεις ναυτεργατών οι οποίοι δηλώνουν ότι ουδέποτε ψήφισαν σε αυτό το σωματείο και ούτε απασχολούνται ή απασχολήθηκαν σε δρομολογημένα πλοία της Δυτικής Ελλάδας.

Είναι νόμιμο να ψηφίζουν εργαζόμενοι από όλη την Ελλάδα και να εκλέγουν αντιπροσώπους για το ΕΚ Πάτρας, όπως έγινε μέσα από τον Σύλλογο Ιδιωτικών Υπαλλήλων «Η Ενωση»; Ενα σωματείο που ανέστησε ο γνωστός εργοδότης - συνδικαλιστής Καραγεωργόπουλος και το έκανε πανελλαδικό με αλλαγή καταστατικού, και στο οποίο ψηφίζουν οι πάντες, ακόμη και υπάλληλοι που ανήκουν σε ΝΠΔΔ!

Είναι νόμιμο να ψηφίζουν και να εκλέγουν αντιπρόσωπο στο ΕΚΠ, μέσα από το σωματείο της πρώην προέδρου, ο Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) και πεθαμένοι;

Πώς νομιμοποιείται ένα σωματείο, όπως οι «Μουσικοί Δαυίδ», που στις αρχαιρεσίες ψηφίζουν οι εργαζόμενοι μουσικοί αλλά και οι φίλοι τους; Ετσι ακριβώς γράφει το καταστατικό τους!

Τέτοια σωματεία σήμερα καταφεύγουν στα Δικαστήρια για το Εργατικό Κέντρο Πάτρας. Τελικά ποιος είναι ο παράνομος και ποιος ο νόμιμος;

Δεύτερον, το Φλεβάρη του 2018 το Πρωτοδικείο Πατρών όρισε Προσωρινή Διοίκηση για να οδηγήσει το Εργατικό Κέντρο σε αρχαιρεσίες. Η παραπάνω ομάδα έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια την Απόφαση του Πρωτοδικείου, έβαλε εμπόδια στη συγκρότησή της και δεν παρευρέθηκε ποτέ σε συνεδρίασή της. Ποιος παρανομεί εδώ λοιπόν;

Και συνεχίζουμε...

Δεν παρέδωσαν ποτέ, ως όφειλαν, στην Προσωρινή Διοίκηση το μητρώο του ΕΚΠ, τα οικονομικά στοιχεία και όλα τα απαραίτητα έγγραφα. Παρά τα ασφαλιστικά μέτρα εναντίον τους από τη νόμιμα εκλεγμένη διοίκηση για να τα παραδώσουν, αυτοί εξαφανίστηκαν και ταυτόχρονα εξαφάνισαν και όλα τα έγγραφα και βιβλία του ΕΚ, για ευνόητους λόγους.

Μπλόκαραν ακόμη και τα λογιστικά συστήματα, με αποτέλεσμα το ΕΚ να μπει σε μπελάδες, να μην μπορεί να πληρώσει ούτε τους υπαλλήλους του, οι οποίοι πληρώθηκαν τελικά μετά από 7-8 μήνες.

Και με την ευκαιρία, ας δούμε ορισμένα ζητήματα που απαιτούν απαντήσεις: Γιατί δεν κατέθεσαν όταν ήταν αυτοί διοίκηση φορολογική δήλωση για κάποια έτη; Γιατί άφηναν απλήρωτα τα ασφαλιστικά ταμεία και την Εφορία;

Τρίτον, η Γενική Συνέλευση των αντιπροσώπων του ΕΚ Πάτρας είναι το ανώτατο όργανο του συνδικαλιστικού φορέα μας. Η ΓΣ των αντιπροσώπων, τον Ιούνη του 2018, έπραξε με βάση το καταστατικό του ΕΚ και νομιμοποίησε με απόλυτα καθαρό και νόμιμο τρόπο τους αντιπροσώπους που θα πάρουν μέρος στο Συνέδριο και στις αρχαιρεσίες του ΕΚ. Η εισήγηση της διοίκησης ψηφίστηκε ομόφωνα από τους συνέδρους.

Πού είναι το παράνομο εδώ; Αυτή είναι η δημοκρατική διαδικασία στο συνδικαλιστικό κίνημα και όχι όπως κάνανε τόσα χρόνια αυτοί, όταν τους αντιπροσώπους νομιμοποιούσε η πρόεδρος (!) και κανείς άλλος δεν είχε δικαίωμα να κάνει έλεγχο ή να πει τη γνώμη του. Και αν υποθέσουμε ότι είχαν δίκιο τότε, γιατί δεν βγήκε ούτε ένας αντιπρόσωπος από τους 140 που έπαιρναν νόμιμα μέρος να τους υπερασπιστεί μέσα στη Γενική Συνέλευση; Γιατί δεν έκανε ούτε ένας ένσταση ή οτιδήποτε άλλο;

Τους είχαν πάρει χαμπάρι όλοι οι αντιπρόσωποι, εκλεγμένοι από υπαρκτά και ζωντανά σωματεία και όχι φαντάσματα και νόθα. Οσο κι αν ψάχνουν οι νόθοι, κανένας κριτής δεν πρόκειται να τους δικαιώσει.