Εμείς δεν χρειαζόμαστε να κάνουμε το μαύρο άσπρο και να ανακαλύψουμε «βαρβάρους». Τα Εργατικά Κέντρα, οι Ομοσπονδίες, τα Συνδικάτα, οι συνδικαλιστές που πορεύονται με το ΠΑΜΕ, έχουμε ένα βασικό πλεονέκτημα. Από τη συγκρότηση του ΠΑΜΕ έως σήμερα, ήμασταν κάθε μέρα στα λιμάνια, στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στα γραφεία και στα εμπορομάγαζα, στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την ενημέρωση, την οργάνωση και την αντεπίθεση της εργατικής τάξης, διεκδικώντας τα πραγματικά αιτήματα των εργαζομένων. Κόντρα σε εργοδοσία, κυβερνήσεις και αστικά κόμματα. Για αυτή του τη δράση το ΠΑΜΕ στοχοποιήθηκε από τα αφεντικά και το μαντρόσκυλό τους, τη Χρυσή Αυγή. Αλλά και από ΜΜΕ, υπουργούς, αστυνομίες και φυσικά από τα τσιράκια των εργοδοτών μέσα στα συνδικάτα.
Ταυτόχρονα, για αυτή του τη δράση, ειδικά και τα χρόνια της κρίσης, το ΠΑΜΕ έγινε το αποκούμπι κάθε εργαζόμενου. Παρά τις όποιες διαφωνίες, που υπάρχουν σε κάθε συνδικάτο και κίνημα, οι εργαζόμενοι αναγνωρίζουν το ΠΑΜΕ ως την έκφραση της συνδικαλιστικής οργάνωσης και πάλης της εργατικής τάξης της Ελλάδας που βγήκε μπροστά. Πάλεψε, συγκρούστηκε, διεκδίκησε, εμπόδισε μέτρα. Καλλιέργησε την αλληλεγγύη. «Εχτισε» Χαλυβουργίες. Κράτησε ζωντανή την υπόγεια φωτιά του αγώνα που σιγοκαίει σε κάθε χώρο δουλειάς, όπως φάνηκε και στο πρόσφατο συλλαλητήριο για τη ΛΑΡΚΟ.
Την ίδια στιγμή, η ζωή βάζει το αμείλικτο ερώτημα: Σε αυτά τα χρόνια της κρίσης, που ανέβηκαν και κατέβηκαν κυβερνήσεις, κόμματα, ήρθαν μνημόνια, ΔΝΤ, Παγκόσμιες Τράπεζες, Γραμματείς και Φαρισαίοι, στην Ελλάδα το μόνο που δεν άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια είναι η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ!
Τη στιγμή που εκατομμύρια εργαζόμενοι στην Ελλάδα έχασαν τις δουλειές τους, απολύθηκαν, εταιρείες χρεοκόπησαν, εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά μας μετανάστευσαν, μισθοί και συντάξεις τσακίστηκαν, όλα αυτά τα χρόνια η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ συνεχίζει ακάθεκτη. Αμετακίνητη. Ακούνητη στην καρέκλα της. Αλλά και ανύπαρκτη στους χώρους δουλειάς. Είναι άραγε τυχαίο ότι ακόμη και την Πρωτομαγιά στην Αθήνα κατάφερε να κάνει «συγκέντρωση» 70 ατόμων;
Πρόκειται για μια σήψη που τη συντηρούν γιατί δεν θέλουν τα συνδικάτα να είναι στα πόδια τους. Και τη συντηρούν με εκατομμύρια ευρώ στο ταμείο της. Οταν Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, Συνδικάτα ζήτησαν να δίνεται οικονομική ενίσχυση στις οργανώσεις μέλη της, αρνήθηκαν με ομοψυχία.
Γιατί λοιπόν μια τέτοια ομάδα, η οποία έχει πέσει σε πλήρη ανυποληψία στους εργαζόμενους, που έχει εξαφανιστεί από τους χώρους δουλειάς, παραμένει στις καρέκλες της;
Μερικά χαρακτηριστικά και αναντίρρητα στοιχεία μπορούν να δώσουν απαντήσεις:
-- Ενώ η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ αρνήθηκε να καλέσει οποιαδήποτε κινητοποίηση ή να στηρίξει τις απεργίες των Εργατικών Κέντρων και των Ομοσπονδιών για το Ασφαλιστικό και τις Συλλογικές Συμβάσεις, υπέγραψε πριν λίγες μέρες σαν τον κλέφτη ΕΓΣΣΕ με τις εργοδοτικές ενώσεις και τις «ευλογίες» της κυβέρνησης της ΝΔ, παγώνοντας τους μισθούς των εργαζομένων.
-- Η ΓΣΕΕ προχωρά μαζί με τον ΣΕΒ στην ίδρυση επαγγελματικού ταμείου, ανοίγοντας τον δρόμο στην ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης που προωθεί η κυβέρνηση.
-- Στήριξε ΣΕΒ και κυβερνήσεις που προωθούν την απαγόρευση των διαδηλώσεων και των απεργιών.
-- Συνυπέγραψε την τότε Υπουργική Απόφαση για πετσόκομμα του βασικού μισθού κατά 32%, μετατρέποντας ειδικά τους νέους σε εργαζόμενους β' ταχύτητας.
-- Είχε τοποθετηθεί υπέρ του «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα για το 3ο μνημόνιο.
-- Αποδέχτηκε και στηρίζει τις απαιτήσεις των εργοδοτών στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης για εργαζόμενους - «λάστιχο», «ενοικιαζόμενους» κ.τ.λ.
Η Μαύρη Βίβλος με τα κατορθώματά τους, όμως, έφτασε σε άλλο επίπεδο. Θέλουν να μετατρέψουν ολόκληρο το συνδικαλιστικό κίνημα σε μηχανισμό της εργοδοσίας.
Σε αυτήν την κατεύθυνση υπάρχουν αναρίθμητες επίσημες και επώνυμες καταγγελίες συνδικάτων και συνδικαλιστών (και όχι «συνδικαλιστικές πηγές» με κουκούλες). Συνδικάτα και συνδικαλιστές που δεν ανήκουν καν στη δύναμη του ΠΑΜΕ, που είπαν «Ως εδώ!».
Υπάρχουν και νέα στοιχεία που επιβεβαιώνουν τις καταγγελίες μας.
Δείχνοντας ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο, ο μηχανισμός των εργοδοτών μέσα στα συνδικάτα προχώρησε σε συκοφαντίες, ψέματα, πλαστογραφίες για να κρύψει την αλήθεια.
-- Αξιοποίησε ακόμη και την προπαγάνδα των φασιστών δολοφόνων της Χρυσής Αυγής, χαρακτηρίζοντας ως εγκληματικές οργανώσεις τις Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και τα Σωματεία που έκαναν και κάνουν σημαντική προσπάθεια να οργανώσουν τον αγώνα των εργαζομένων.
-- Προχώρησε σε μηνύσεις ενάντια σε συνδικαλιστικά στελέχη από συνδικάτα της Αττικής, της Καβάλας, του Ηρακλείου.
-- Με αυταρχισμό προχώρησε ακόμη και στην αποπομπή μελών του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Καβάλας.
-- Παρεμπόδισε και παρεμποδίζει τη δράση των συνδικάτων για να πραγματοποιήσουν τις συλλογικές τους διαδικασίες για την οργάνωση της πάλης ενάντια στην κυβέρνηση που φέρνει νέο νομοσχέδιο ενάντια στα ασφαλιστικά δικαιώματα της εργατικής τάξης, π.χ. στην Καβάλα.
-- Ενώ ταυτόχρονα ζήτησαν την επαναφορά του «Συνδικαλιστικού» της Ασφάλειας, φέρνοντας ασφαλίτες και ΜΑΤ μέσα στα συνδικάτα (θυμίζουμε τους ασφαλίτες στα Συνέδρια της Θεσσαλονίκης, της Κατερίνης, τους μπράβους, ανθρώπους της νύχτας που έφεραν στο Συνέδριο της ΟΙΥΕ κ.ά.).
Εμείς λοιπόν το λέμε ξανά:
Δεν πρόκειται να νομιμοποιήσουμε την εργοδοτική παρέμβαση. Την παρουσία των ίδιων των εργοδοτών, προέδρων και διευθυνόντων συμβούλων στα συνδικάτα.
Δεν πρόκειται να ανεχτούμε και να νομιμοποιήσουμε την ωμή διαστρέβλωση των πραγματικών συσχετισμών. Δεν πρόκειται να ανεχτούμε και να νομιμοποιήσουμε τις νοθείες, τις πλαστογραφίες με διάφορους τρόπους κ.λπ.
Εμείς έχουμε στο πλευρό μας την εργατική τάξη, τα συνδικάτα της, που σχεδιάζουν, ζουν και δρουν μέσα από ζωντανές, ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες, όπως προβλέπουν τα καταστατικά τους. Που αυτήν τη στιγμή οργανώνουν νέα απεργία ενάντια στο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης της ΝΔ. Ενώ αυτοί, σαν το δεξί χέρι κυβέρνησης - εργοδοτών, βρίζουν και ρίχνουν λάσπη σε αυτούς που αγωνίζονται.
Ε, λοιπόν, ας επιστρατεύσουν όποιον μηχανισμό θέλουν. ΜΑΤ, εισαγγελείς, τον πρωθυπουργό, τον 6ο Στόλο να φέρουν, να κάνουν το Συνέδριο στη Σούδα, στο Μαξίμου, όπου θέλουν. Δεν θα τα καταφέρουν!
Αυτή η κατάσταση προφανώς δεν αφορά μόνο τους Ινδούς, Πακιστανούς ή Μπαγκλαντέζους εργάτες που ζουν και δουλεύουν κάτω από τέτοιες συνθήκες, στον Μαραθώνα, στην Μανωλάδα και οπουδήποτε αλλού. Η εργατική τάξη της χώρας μας, ανεξάρτητα από χρώμα και φυλή, θρήσκευμα και χώρα καταγωγής, έχει πολλούς λόγους να κάνει δική της υπόθεση την καταγγελία τέτοιων φαινομένων, τον αγώνα μαζί με τους μετανάστες εργάτες για καλύτερες συνθήκες δουλειάς, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και το άγριο σύστημα που τσακίζει δικαιώματα και ανάγκες.
Δεύτερον, για στοιχειώδεις λόγους ταξικής αλληλεγγύης. Γιατί το πιο ευάλωτο τμήμα της εργατικής τάξης, οι ξεριζωμένοι από τις πατρίδες τους μετανάστες, πρέπει να στηριχτούν αποφασιστικά από όλους τους εργαζόμενους. Γιατί τέτοια περιστατικά πρέπει να βρίσκουν απέναντί τους ένα πραγματικό τείχος, σαν μια γροθιά, σωματεία, μαζικοί φορείς, εργατόκοσμος να «κόβουν από τη ρίζα» κάθε χέρι που τολμάει να σηκώνεται σε βάρος εργάτη. Η σιωπή, η υποτίμηση, η ανοχή ενισχύουν και πολλαπλασιάζουν τέτοια περιστατικά, τροφοδοτούν την εργοδοτική επιθετικότητα σε βάρος όλων των εργαζομένων, όχι μόνο των μεταναστών. Αφήνουν το φόβο να φωλιάσει, να ριζώσει, να γίνει συμβιβασμός και υποταγή, αναπαράγοντας τον αρνητικό για την εργατική τάξη συσχετισμό.
Τρίτον, γιατί τέτοιες επιθέσεις δεν αφορούν μόνο τους μετανάστες. Αξιοποιούνται ως μέσο πίεσης και για τους ντόπιους εργαζόμενους, λειτουργούν «παραδειγματικά» για να ρίξουν ακόμα πιο χαμηλά τις απαιτήσεις τους. Στέλνουν μήνυμα ότι «υπάρχουν και χειρότερα», οπότε «κάτσε στ' αυγά σου, μη διεκδικείς». Για όποιον νομίζει ότι δεν τον αφορούν οι συνθήκες δουλειάς των μεταναστών, ας ρίξει μια ματιά στο πώς αμείβονταν αλλοδαποί εργάτες στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1990. Θα διαπιστώσει πολλές ομοιότητες με όσα τελικά επικράτησαν συνολικά για την εργατική τάξη της χώρας με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.
Τέταρτον, η εργοδοτική αυθαιρεσία δεν περιορίζεται στις μάντρες των σύγχρονων τσιφλικιών. Εχουν γίνει «κανονικότητα» η ανασφάλιστη δουλειά, η εργασία μέσω «δουλεμπορικών», η εντατικοποίηση, τα εργατικά «ατυχήματα» που σακατεύουν εργάτες, Ελληνες και μετανάστες. Αυτό το καθεστώς εργασιακής ζούγκλας, που διαμόρφωσαν και επεκτείνουν όλες οι αστικές κυβερνήσεις, γενικεύεται πια σε κάθε χώρο δουλειάς. Στηρίζεται στην ασυλία που έχει διαμορφωθεί για την εργοδοσία από το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Συμπληρώνει την επίθεση στο λαϊκό εισόδημα, τη φορομπηξία, την κρατική καταστολή για να πάψουν οι διεκδικήσεις.
Πέμπτον, γιατί στις πλάτες των χιλιάδων ξεριζωμένων από τις πατρίδες τους μεταναστών το κεφάλαιο και οι μηχανισμοί του καλλιεργούν το μίσος και το ρατσισμό, δηλαδή τις «αξίες» του σάπιου μέχρι το μεδούλι συστήματός τους. Ετσι αποκρύπτονται οι πραγματικές αιτίες της ανεργίας, της εκμετάλλευσης, της φτώχειας. «Ξεπλένεται» ο πραγματικός αντίπαλος για τη σύνθλιψη των εργατικών δικαιωμάτων, ενισχύεται η επιθετικότητα της εργοδοσίας σε βάρος συνολικά της εργατικής τάξης.