Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή την υπόθεση της αδιανόητης φυλάκισης με ποινή 10 ετών της καθαρίστριας που εργαζόταν σε παιδικό σταθμό στον Βόλο, ανακυκλώθηκαν στα ΜΜΕ διάφορες απόψεις, από διαφορετικές αφετηρίες η καθεμιά.

Κατά πρώτον, αξίζει να σημειωθεί πως η περίπτωση της εργαζόμενης καθαρίστριας στον Βόλο - παρά την ιδιαιτερότητά της - δεν είναι μεμονωμένη. Αφορά εκατοντάδες εργαζόμενους οι οποίοι τα προηγούμενα έτη είχαν καταφύγει σε αντίστοιχες ενέργειες, με σκοπό να καταφέρουν να βρουν μια δουλειά σε κάποια θέση στο Δημόσιο, με την ανοχή - αν όχι και τη στήριξη - διαφόρων παραγόντων των αστικών κομμάτων, που εκμεταλλεύονταν την ανάγκη τους για εργασία, στο πλαίσιο της ενίσχυσης των πελατειακών τους σχέσεων.

Περί το 2012, εξαγγέλθηκε έλεγχος διασταύρωσης της νομιμότητας των υποβαλλόμενων πτυχίων σε υπαλλήλους του Δημοσίου, των ΟΤΑ κ.λπ. Οι εξαγγελίες αυτές, μάλιστα, αξιοποιήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια ποικιλοτρόπως από τις αστικές κυβερνήσεις, τόσο για την «ηθική εξυγίανση» του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος, στο όνομα του πολέμου κατά της διαφθοράς, όσο και για τη συσκότιση των αιτιών που δημιούργησαν την κρίση και το δημόσιο χρέος, βάζοντας στο στόχαστρο αυτές τις κατηγορίες των εργαζομένων, αποκρύπτοντας την ίδια στιγμή τον πακτωλό των «νόμιμων» - για να περιοριστούμε μόνο σε αυτές - επιδοτήσεων και φοροαπαλλαγών σε μεγαλοεπιχειρηματίες, εφοπλιστές, τράπεζες κτλ. Αντίστοιχη στοχοποίηση, άλλωστε, υπήρξε ενάντια στους δικαιούχους διαφόρων επιδομάτων, συντάξεων αναπηρίας κ.λπ.

Οι ποινικές διώξεις που ασκούνται στους εργαζομένους που προσλήφθηκαν με πλαστό πτυχίο επισύρουν ποινές πολυετούς έως και ισόβιας κάθειρξης, ανάλογα με το νομικό χαρακτηρισμό που προσδίδεται σε κάθε περίπτωση.

Παρ' όλα αυτά, κοινός τόπος σε όλες τις ασκηθείσες διώξεις αποτελεί η «παράνομη» ιδιοποίηση του συνόλου των μισθών που έλαβε ο εργαζόμενος κατά τη διάρκεια της εργασίας του. Με άλλα λόγια, οι εργαζόμενοι καλούνται να δικαστούν με την κατηγορία ότι εισέπραξαν παράνομα, σε βάρος του Δημοσίου, τους μισθούς τους. Μάλιστα, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι ασκηθείσες ποινικές διώξεις αφορούν εργαζόμενους οι οποίοι απασχολούνταν σε χειρωνακτικές εργασίες, για τις οποίες δεν απαιτούνταν καμία ιδιαίτερη ειδίκευση γνώσεων.

Οι αποφάσεις των δικαστηρίων που έχουν χειριστεί κατά καιρούς τέτοιες υποθέσεις ποικίλλουν.

Αρκετές αποφάσεις εξαντλούν τα όρια της αυστηρότητας του νομοθετικού πλαισίου, επιβάλλοντας εξοντωτικές ποινές κάθειρξης και στέλνοντας στη φυλακή τους κατηγορούμενους - εργαζόμενους. Εκτός από την περίπτωση της καθαρίστριας που καταδικάστηκε σε 10 έτη κάθειρξη, εξίσου χαρακτηριστική είναι και εκείνη του οδηγού ασθενοφόρου του ΕΚΑΒ, ο οποίος καταδικάστηκε σε 13 έτη κάθειρξης και βρίσκεται στη φυλακή.

Αλλες αποφάσεις δικαστηρίων επιβάλλουν ποινές φυλάκισης οι οποίες είτε είναι εξαγοράσιμες είτε πληρούν τις προϋποθέσεις της αναστολής, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να καταδικάζονται μεν αλλά να μην οδηγούνται στη φυλακή.

Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι υπάρχουν και αποφάσεις δικαστηρίων οι οποίες απαλλάσσουν πλήρως τους εργαζόμενους, αποδεχόμενες το αυτονόητο: Οτι σε κάθε περίπτωση το Δημόσιο δεν υπέστη κάποια ζημία, εφόσον οι καταβαλλόμενοι μισθοί αντισταθμίστηκαν από την παρεχόμενη εργασία που προσέφερε ο εκάστοτε εργαζόμενος.

Αποφάσεις με τέτοιο σκεπτικό αποδεικνύουν τη δυνατότητα που έχουν οι δικαστές να κρίνουν και να αποφασίζουν με βάση τη συνείδησή τους, λαμβάνοντας υπόψη και το κοινό περί δικαίου αίσθημα, παρά το προβληματικό και αντιλαϊκό στην ουσία, ασφυκτικό νομοθετικό πλαίσιο που υπάρχει στο συγκεκριμένο ζήτημα. Ως εκ τούτου, έχουν σοβαρή ευθύνη όσοι δικαστές, μένοντας πιστοί στο γράμμα του νόμου, επιβάλλουν εξοντωτικές ποινές στους εργαζόμενους - κατηγορούμενους. Απόλυτα δικαιολογημένα, λοιπόν, τέτοιες αποφάσεις προκαλούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, όταν την ίδια στιγμή μεγαλοεπιχειρηματίες απολαμβάνουν παρόμοια αν όχι ευνοϊκότερη μεταχείριση, σε υποθέσεις με απάτες εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ευρώ.

Το «ενδιαφέρον» των στελεχών της κυβέρνησης και των λοιπών αστικών κομμάτων για την περίπτωση της καθαρίστριας στον Βόλο ήταν υποκριτικό και ψεύτικο, καθώς επί των ημερών τους έχουν δικαστεί και καταδικαστεί δεκάδες εργαζόμενοι σε αντίστοιχες περιπτώσεις.

Το πλέον αποκαλυπτικό στοιχείο της υποκρισίας τους, φυσικά, είναι η στάση τους απέναντι στο ζήτημα του καταλογισμού των μισθών των εργαζομένων από τους εισπρακτικούς μηχανισμούς του Δημοσίου, για το οποίο τόσο η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όσο και οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν έχουν προβεί σε καμία νομοθετική παρέμβαση.

Εκτός από τις εξοντωτικές ποινές φυλάκισης και κάθειρξης που επιβάλλονται στους εργαζόμενους από τα ποινικά δικαστήρια, οι εργαζόμενοι καλούνται να επιστρέψουν πίσω το σύνολο των χρημάτων που έλαβαν ως μισθούς για το διάστημα που εργάζονταν!

Ηδη, το διάστημα που μιλάμε, σε δεκάδες εργαζόμενους έχει βεβαιωθεί στις εφορίες ως οφειλή το συνολικό ποσό των μισθών τους, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να αντιμετωπίζουν όχι μόνο τον κίνδυνο των κατασχέσεων και πλειστηριασμών της περιουσίας τους, αλλά ακόμη και τον κίνδυνο άσκησης νέων ποινικών διώξεων εις βάρος τους για οφειλές και χρέη προς το Δημόσιο, το οποίο αποτελεί αυτοτελές αδίκημα.

Χαρακτηριστικά, αξίζει να αναφέρουμε περίπτωση εργαζόμενου ο οποίος αθωώθηκε από ποινικό δικαστήριο για την κατάρτιση και χρήση πλαστού πτυχίου κατά την πρόσληψή του στον τομέα της καθαριότητας του δήμου Αθηναίων. Παρ' όλα αυτά, έχει καταλογιστεί σε βάρος του το ποσό των 163.000 ευρώ, δηλαδή το σύνολο των μισθών που έλαβε για τα 13 έτη απασχόλησής του.

Ως εκ τούτου, ο υπουργός Δικαιοσύνης και η κυβέρνησή του, αντί να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την περίπτωση της καθαρίστριας από τον Βόλο, οφείλουν να αντιμετωπίσουν το ζήτημα συνολικά, παίρνοντας συγκεκριμένες νομοθετικές πρωτοβουλίες.