Πέμπτη 3 Γενάρη 2019
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Στον πάτο

Το αποκαλυπτικό δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» την περασμένη Παρασκευή περιγράφει «με το νι και με το σίγμα» την εργασιακή ζούγκλα της «ευελιξίας» και της ανασφάλειας που διαμόρφωσαν με τους νόμους τους η σημερινή και προηγούμενες κυβερνήσεις, στο έδαφος των οποίων θωρακίζονται σήμερα η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων. Μάλιστα, η έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας, τα στοιχεία της οποίας αξιοποιήθηκαν στο ρεπορτάζ της εφημερίδας μας, περιλαμβάνει και «συστάσεις» προς την κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα να συνεχίσουν στην ίδια ρότα, φυλάσσοντας ως «κόρη οφθαλμού» τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις των μνημονίων. Την ίδια μέρα, όμως, η «Αυγή» κυκλοφορούσε με τον προκλητικό πρωτοσέλιδο τίτλο «Κέρδη για τον κόσμο της εργασίας». Η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, μαγειρεύοντας τα στοιχεία του προγράμματος «Εργάνη» και προπαγανδίζοντας την εφαρμογή του μνημονιακού νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου για τον κατώτατο μισθό, προσπαθούσε να πείσει ότι η κυβέρνηση σταδιακά «γυρνάει το παιχνίδι» για λογαριασμό των εργαζομένων. Βεβαίως, τα ίδια τα στοιχεία της «Εργάνης» είναι αμείλικτα, αφού δείχνουν παγίωση της δουλειάς - λάστιχο για χιλιάδες εργαζόμενους, καθήλωση των μισθών για έναν ακόμη χρόνο, με έναν στους πέντε να μην παίρνουν ούτε καν τον άθλιο κατώτατο μισθό. Δεν πρόκειται απλά για δύο διαφορετικές «αναγνώσεις» των ίδιων αριθμητικών στοιχείων, όπως ακούστηκε σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές. Πρόκειται για την άθλια προσπάθεια της κυβέρνησης να κρατήσει στον πάτο τις απαιτήσεις των εργαζομένων, με ψέματα και αυταπάτες. Μια προσπάθεια που χρειάζεται να απαντηθεί αποφασιστικά από το εργατικό κίνημα, χωρίς αναμονή.

Δεν γιατρεύονται

«Η κοινή πορεία που έχει αποφασιστεί θα συνεχιστεί, παρά τις διάφορες αντιρρήσεις - και μάλιστα θα επεκταθεί (...) Και στο παρελθόν υπήρξαν σημαντικές διαφορές που ξεπεράστηκαν (...) Δεν είναι τα πρόσωπα που καθορίζουν τις εξελίξεις, αλλά οι κοινωνικοοικονομικές δυνάμεις κάθε χώρας, οι επιδιώξεις, τα συμφέροντα, τα οράματά τους. Αυτά και στη Γερμανία και στις άλλες χώρες επιδιώκουν οφέλη, δραστηριότητες, κέρδη (...) Το σημερινό πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός ότι η ΕΕ δεν έχει ακόμη διαμορφώσει μια συνολική πολιτική οικονομικής διακυβέρνησης, έναν νέο τρόπο αντιμετώπισης των ανισοτήτων μεταξύ του ανεπτυγμένου κεντρικού πυρήνα και της λεγόμενης περιφέρειάς της». Αυτά είπε σε συνέντευξή του στο «Βήμα» ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, εξωραΐζοντας τις μεγάλες αντιθέσεις στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ένωσης, που εκφράζονται και στη διαπάλη για το μέλλον της. Αυτό δείχνει για παράδειγμα η άνοδος του αστικού ρεύματος των ευρωσκεπτικιστών σε μια σειρά από χώρες, αλλά και τα σενάρια για μια ΕΕ των «ομόκεντρων κύκλων», όπου θα υπάρχει στενότερη συνεργασία ανάμεσα σε ομάδες κρατών και πιο «χαλαρή» με άλλες. Βέβαια, αν κανείς «σκαλίσει» την απάντηση Σημίτη, μπορεί εύκολα να διακρίνει και τον πυρήνα αυτών των αντιθέσεων και των φυγόκεντρων τάσεων, δηλαδή τα οφέλη και τα κέρδη που επιδιώκουν για λογαριασμό τους οι αστικές τάξεις κάθε χώρας από τη συμμετοχή τους στην ΕΕ. Αυτό και ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης, που κανένα «γιατροσόφι» «οικονομικής διακυβέρνησης» και κανένας πρόσκαιρος συμβιβασμός δεν μπορούν να ανατρέψουν, γεννάνε και αναπαράγουν τις μεγάλες αντιθέσεις, που όπως δείχνουν και οι σημερινές εξελίξεις, όχι απλά δεν «ξεπερνιούνται», με κάθε πρόσκαιρο συμβιβασμό, αλλά επανέρχονται στην επιφάνεια με νέα ορμή και βάθος.

Προτροπές...

Καθώς πλησιάζει η ώρα για την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών στην Ελλάδα, από διάφορες πλευρές ακούγεται το εξής επιχείρημα: Ακόμα κι αν η συμφωνία έχει τα αρνητικά της, δεν μπορεί να την κρίνει κανείς με βάση τι θα ήθελε να γίνει, «ούτε με οράματα για ένα μελλοντικό και απροσδιόριστο μέλλον, όπου όλα θα γίνουν όπως τα έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας», όπως γράφει εφημερίδα που στηρίζει την κυβέρνηση. Αντίθετα, «ρεαλιστικό κριτήριο» πρέπει να είναι το τι ήταν δυνατό να γίνει στις «συγκεκριμένες συνθήκες» και τι έγινε, πράγμα που καθιστά «μονόδρομο» την υπερψήφιση της συμφωνίας. Αλήθεια, όμως, ποιες είναι οι «συγκεκριμένες συνθήκες» που διαμόρφωσαν αυτήν τη συμφωνία; Δεν είναι ο σχεδιασμός των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Βαλκάνια, στον ανταγωνισμό τους με τη Ρωσία, όπου πρωτοστατεί η ελληνική κυβέρνηση; Δεν είναι η αντιλαϊκή πολιτική όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, και της σημερινής, που επί 27 χρόνια κρύβουν κάτω από την ονοματολογία την ουσία των διαφορών με την ΠΓΔΜ; Δεν είναι τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, που συνέδεε διαχρονικά το Σκοπιανό με την προσπάθειά της να αναβαθμιστεί στην περιοχή, εναλλάσσοντας τον εθνικισμό με τον κοσμοπολιτισμό; Δεν είναι οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις αστικές τάξεις των άλλων βαλκανικών κρατών, για τους ίδιους ακριβώς λόγους, την ίδια ώρα που τσακίζουν τους εργαζόμενους σε κάθε χώρα;

... με νόημα

Τίποτα από αυτά δεν αλλάζει, αντίθετα ενισχύονται με τη συμφωνία των Πρεσπών, δημιουργώντας μια νέα, ακόμα πιο επικίνδυνη πραγματικότητα για τους λαούς της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ, συνολικά της Βαλκανικής. Αλλωστε, το σπέρμα των αλυτρωτισμών, που αποτελούν «μαγιά» για το «διαίρει και βασίλευε» των ιμπεριαλιστών, διατηρείται και σ' αυτήν τη συμφωνία. Ας αφήσουν λοιπόν τις γαλιφιές... Προτροπές όπως αυτή - που αντανακλούν «προβληματισμούς» στο εσωτερικό όλων των αστικών κομμάτων, είτε στηρίζουν τη συμφωνία είτε ζητάνε να συνεχιστεί το παζάρι για μια «καλύτερη» - απευθύνονται προπάντων στο λαό. Αυτόν καλούν, στο όνομα του «ρεαλισμού» του κεφαλαίου, να αποδεχτεί ως μονόδρομο τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό στα Βαλκάνια και τον επικίνδυνο ρόλο που αναλαμβάνει η κυβέρνηση, όχι για τα δικά του συμφέροντα αλλά για λογαριασμό της αστικής τάξης.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

1850 Ο βρετανικός στόλος, με πρόσχημα τη διαφορά μεταξύ του βρετανικής υπηκοότητας προξένου της Πορτογαλίας Δ. Πατσίφικο και του ελληνικού κράτους, προχωρά στον ναυτικό αποκλεισμό της Ελλάδας και την κατάσχεση ελληνικών πλοίων στο Αιγαίο.

1875 Πεθαίνει ο Γάλλος λεξικογράφος και εγκυκλοπαιδιστής Πιερ Αθανάς Λαρούς.

1911 Πεθαίνει ο μεγάλος Ελληνας λογοτέχνης Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

1929 Γεννιέται ο Ιταλός σκηνοθέτης Σέρτζιο Λεόνε, ο «πατέρας» του «σπαγγέτι γουέστερν».

1930 Το Πρωτοδικείο Αθήνας αποφασίζει τη διάλυση της ταξικής Ενωτικής ΓΣΕΕ με το αιτιολογικό ότι «εργάζεται κατά του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος».

1932 Επιβάλλεται στην Ονδούρα στρατιωτικός νόμος προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι αντιδράσεις των εργατών της αμερικανικής πολυεθνικής «United Fruit Company», η οποία αποφάσισε να προχωρήσει σε εκατοντάδες απολύσεις.

1944 Ξεκινά σκληρή διήμερη μάχη του 36ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ με γερμανικό τάγμα που κινήθηκε από Γραβιά - Καστέλια προς Κουκουβίστα - Παρνασσίδα. Ο ΕΛΑΣ είχε 38 νεκρούς και 3 τραυματίες. Ο εχθρός 77 νεκρούς και περίπου 100 τραυματίες.

1951 Πεθαίνει ο πεζογράφος και ποιητής Γεώργιος Δροσίνης.

1961 Σε διακοπή των διπλωματικών σχέσεων ΗΠΑ - Κούβας προβαίνει ο απερχόμενος Αμερικανός Πρόεδρος Ντ. Αϊζενχάουερ.

1962 Εγκαινιάζεται το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας με τον αγώνα ΑΕΚ - Μπαρτσελόνα (0-6) μπροστά σε 38.000 θεατές. Το γήπεδο θα κατεδαφιστεί 41 χρόνια αργότερα.

1962 Ο Πάπας Ιωάννης ο 13ος αφορίζει τον ηγέτη της Κουβανικής Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο.

1969 Πεθαίνει στο Παρίσι ο κομμουνιστής καλλιτέχνης Τζαβαλάς Καρούσος, του οποίου η θεατρική δραστηριότητα υπήρξε συνυφασμένη με τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες του τόπου μας. Ο Καρούσος, ακόμη και στις δυσκολότερες στιγμές, εξόριστος στην Ικαρία, στη Μακρόνησο και στον Αϊ-Στράτη, δεν έπαψε ποτέ να υπηρετεί πιστά την τέχνη του, δίνοντας πνοή στο θέατρο της εξορίας. Λίγο πριν πεθάνει είχε απολυθεί βαριά άρρωστος από τη Γυάρο, όπου τον είχε εξορίσει η χούντα.

1973 Ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, οι συγγραφείς Πρεβελάκης και Παναγιωτόπουλος, ο ζωγράφος και χαράκτης Γιώργης Βαρλάμος και ο γλύπτης Κλέαρχος Λουκόπουλος δηλώνουν ότι δεν αποδέχονται τα βραβεία που τους προτάθηκαν από τη χούντα.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ