Το κάλλος εκδικείται...
Η εθνοκοινωνική Επανάσταση του 1821 οδήγησε στην απόφαση της Ελλάδας να μείνει για πάντα «οριστικά και αμετάκλητα» στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ και στην Ευρωζώνη! Αυτός ο εξωφρενικός συσχετισμός, που μοιάζει με αγωνιστική ταφόπλακα, παραγγελία σε νεκροθάφτη με δανεικά, επιχειρήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μπροστά στις κάμερες μετά το τέλος της στρατιωτικής παρέλασης της 25ης Μαρτίου. Και θα περίμενε κανείς τώρα που τα φασιστόδεντρα ανθίζουν στο ξεπεσμένο αστικό θερμοκήπιο της ΕΕ και το βρετανικό κλαρί με τα οιωνεί αποικιοκρατικά του μπουμπούκια μπολιάζεται με exit, να ανοίξει τουλάχιστον μια συζήτηση γι' αυτό το οριστικά και αμετάκλητα, ήρθε το σπίτι και το πιστόλι του Μπελογιάννη να οπλίσει με ήθος και επιμονή τους κουκουέδες, αλλά ταυτόχρονα να τραβήξει την κουρτίνα και να προβάλλουν ακόμα και τα καθωσπρεπεισμένα φασιστοειδή του τρέχοντος πολιτικού φάσματος. Αλλά άμα ένας Μπελογιάννης αντιμετωπίζεται ακόμη κι από πρωθυπουργικά χείλη περίπου σαν αναφορά στην Σκάρλετ Γιόχανσον, τότε διαφεύγουν ευκολότερα τα αφεντικά της φράουλας στην Αμαλιάδα παρά την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που με δεκάξι χιλιάρικα το κεφάλι αναγνώρισε την ικανότητα της χώρας να θρέφει φίδια στον κόρφο της.
Με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ να ανοίγει σφύζοντας από ζωή τις εργασίες του ανήμερα την σκοτεινή επέτειο εκτέλεσης του Μπελογιάννη, χωρίς πολλή προσπάθεια καταλαβαίνει κανείς τον τρόμο του πρωθυπουργού και τη σκληρή διαπραγμάτευση που έκανε με τον εαυτό του, ώστε να μη του φύγει από το στόμα, ούτε μια φορά, η λέξη κομμουνιστής για τον Μπελογιάννη... Το να περνάς το κατώφλι του σπιτιού του ανθρώπου με το γαρύφαλλο μιλώντας σαν ανθοκόμος μόνον για το γαρύφαλλο του ανθρώπου, δηλαδή να μη λες κομμουνιστή αυτόν που δήλωνε ότι πεθαίνει ως κομμουνιστής, δε συγκαταλέγεται στην γκάμα ούτε των ύβρεων, ούτε των χαρακτηρισμών που διαθέτουν και το λαϊκό αλλά ακόμα και το αστικό σύστημα αξιών στοιχειώδους πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς. Γιατί δεν πρόκειται για καταπάτηση ιδεολογικού οικοπέδου, ούτε για ανοικοδόμηση ηρώου του οπορτουνισμού. Είναι τσίπικη επικοινωνιακή μανούβρα, θλιβερότερη από της Καισαριανής τα λούλουδα γιατί προσωποποιήθηκε αναπόδραστα.
Αυτό που τρομάζει από διαφορετική σκοπιά τόσο αυτούς που δεν άντεξαν τη φονική ρετσινιά του κομμουνιστοσυμμορίτη και πέταξαν μακριά την κομμουνιστική ασπίδα στον ευρωκαιάδα, αλλά και τους καλοδιατηρημένους από το σύστημα σύγχρονους ναζί που ορέγονται να κάψουν το σπίτι του Μπελογιάννη «άμα έρθει ο καιρός», είναι τα εκατόχρονα των κομμουνιστών που είναι εδώ και τώρα όπως τότε και αύριο παρόντες στην ιστορία κι όχι ωσεί παρόντες στη διαστρέβλωσή της. Αρα ξέρουμε. Μέχρι και του χρόνου τουλάχιστον, δοθείσης ή μη αφορμής, θα βρέχει Υβρη. Πότε καλυμμένη πίσω από ψευδοεπιστημονικές ιστορικές αναδιφήσεις, αναλύσεις, μετρήσεις και αναμετρήσεις, και πότε πίσω και μπροστά από ξεμπροστιάσματα και χαμηλά σκαλιά όπου οι έμποροι των λαών και των εθνών θα χαμηλώνουνε το μπόι των ανθρώπων στο ύψος των ιδιοτελών τους αναγκών.
Τώρα ξέρουμε πώς να μαθαίνουμε ότι είναι άλλο ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο κι άλλο το γαρύφαλλο στ' αυτί ή στη γλάστρα. Τα έργα των ανθρώπων σαν τον Μπελογιάννη, όταν σφραγίζουν την ιστορία, η σφραγίδα έχει όλα τα συστατικά του κάλους. Και το κάλλος πάντα εκδικείται την ασχήμια και στο τέλος νικάει.
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Τα εγκαίνια του Μουσείου «Νίκος Μπελογιάννης» στην Αμαλιάδα στάθηκαν η αφορμή για διάφορους να αποκαλυφθούν σαν έτοιμοι από καιρό να ξεράσουν ό,τι πιο σάπιο αντιπροσωπεύουν.
Από τον βαθύ αντικομμουνισμό έως τις βαθυστόχαστες, δήθεν, αναλύσεις που εκφράστηκαν τις προηγούμενες μέρες, ένα ξεχώριζε ως κοινό στοιχείο τους: η απέχθεια για όσα πραγματικά συμβολίζει ο Νίκος Μπελογιάννης και η θυσία του.
Η αστική τάξη, μέσα από τις διάφορες πολιτικές της εκφράσεις και τις δημοσιογραφικές πένες της, έκανε καθαρό πως γι' αυτήν παραμένει ζωντανός ο εφιάλτης που έζησε τη δεκαετία του '40 από τη δράση του εργατικού επαναστατικού κινήματος, του οποίου ψυχή ήταν και παραμένει το ΚΚΕ.
Σε μια διαδικασία «κόψε εσύ να ράβω εγώ», ο ΣΥΡΙΖΑ άρπαξε την ευκαιρία που του έδινε η αντικομμουνιστική υστερία και επιχείρησε να ντύσει την αντεργατική πολιτική του με «αντιδεξιά» φορεσιά, μπας και ξεχαστούν για λίγο τα δεινά που έχει σωρεύσει η πολιτική του σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων κι ενώ ετοιμάζεται να βάλει την υπογραφή του σε νέα μέτρα σε βάρος του λαού. Συνεχίζοντας μια παράδοση καπηλείας που ο ίδιος δημιούργησε, προσπάθησε να χωρέσει την τιμή στον Μπελογιάννη, δίπλα στην αταλάντευτη προσήλωση στη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και στη διευκόλυνση των ΝΑΤΟικών σχεδιασμών στην περιοχή. Και σ' αυτό το πλαίσιο, προσπάθησε να εμφανίσει έναν Μπελογιάννη ακίνδυνο «αγωνιστή» της δημοκρατίας και αποφορτισμένο από την πολιτική και κομματική του στράτευση στην υπόθεση της ανατροπής του συστήματος που υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνοδοιπόροι του...
Μερίδα του αστικού Τύπου προσπάθησε να ξεμπερδέψει με όσα ενοχλητικά για την αστική τάξη σήμερα σηματοδοτεί η υπόθεση Μπελογιάννη, αναφερόμενη σ' αυτήν σαν κάτι από το παρελθόν, έξω από το «σύγχρονο κόσμο», ένα από τα «εμφυλιοπολεμικά» βαρίδια, που εμποδίζουν την Ελλάδα να κάνει άλματα στη νέα εποχή. Και κατά συνέπεια, ισχυρίστηκαν οι γραφίδες, όσοι υπερασπίζονται τη μνήμη του Μπελογιάννη δεν είναι άλλο από γραφικοί, κολλημένοι με το χτες, «βολεμένοι» στο ρομαντισμό τους, έως και ακίνδυνοι. Βεβαίως, αυτή η προσπάθεια αυτοακυρώνεται από το ίδιο το ερώτημα: Αν όντως ο Μπελογιάννης είναι απλώς ένα «εικόνισμα» του χτες, προς τι τόσο μελάνι και άγχος για την «αποκαθήλωσή» του; Προφανώς ενοχλεί αυτό που συμβολίζει σήμερα η θυσία του. Οπως και η υπενθύμιση του γεγονότος ότι η δολοφονία του έγινε από μια αστική «δημοκρατική» κυβέρνηση και μάλιστα του λεγόμενου Κέντρου, γεγονός που με τη σειρά του αποτελεί άλλο ένα αποκαλυπτήριο της ταξικής φύσης του αστικού κράτους, που είτε με αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, είτε με φασιστική δικτατορία, δεν υπάρχει έγκλημα που θα διστάσει να κάνει για να υπερασπίσει το συμφέρον του κεφαλαίου.
Τους ενοχλεί το παράδειγμα όχι απλά του «αγωνιστή», αλλά του συνειδητά ενταγμένου στο πολιτικό Κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ. Που δεν τα δίπλωσε, δεν συμβιβάστηκε, δεν υποτάχθηκε, δεν λύγισε, αλλά κράτησε ψηλά τη σημαία της τάξης του και του ΚΚΕ ακόμα και μπροστά στο θάνατο. Και γι' αυτό, σήμερα, 65 χρόνια μετά, εξακολουθεί να εμπνέει χιλιάδες ανθρώπους του μόχθου, να αποτελεί σύμβολο σύγκρουσης με την αστική τάξη και την εξουσία της.
Αυτοί που εμφανίστηκαν ενοχλημένοι από την ενασχόληση με το χτες δεν μπορούν να χωνέψουν ότι οι «από κάτω» έχουν μια αμύθητη περιουσία από τέτοια πρόσωπα - σύμβολα, που εξακολουθούν να τους συγκινούν ακόμα κι αν δεν τους έζησαν, και να τους οπλίζουν με κουράγιο και περηφάνια για να ανταπεξέλθουν στην πάλη. Πρόσωπα που με τη στάση τους ενέπνευσαν ένα πρωτοφανές διεθνές κίνημα συμπαράστασης, που όμοιό του δεν έχει πετύχει ούτε και ο πιο «δημοκράτης», «τίμιος» αστός πολιτικός.
Δεν έλειψαν και οι αναλύσεις που, συγκρίνοντας την εποχή που έδρασε ο Ν. Μπελογιάννης με τη σημερινή, υπονοούν ότι πλέον το ΚΚΕ «βολεύτηκε» στην αστική δημοκρατία, που του έκανε τη χάρη να το περιλάβει στο «τόξο» της.
Μάλλον τους πόθους τους περιγράφουν...
Και επειδή κάποιοι αναφέρονται και στο Συνέδριο του Κόμματος, «μαντεύοντας» ότι θα αρκεστεί σε «ρομαντισμούς» που επιβεβαιώνουν τα παραπάνω, μάλλον δεν παρακολουθούν καλά τη δράση του Κόμματος. Γιατί αν την παρακολουθούσαν, θα έβλεπαν ότι ποτέ αυτή η δράση δεν έγινε ανεκτή από το κεφάλαιο και την εξουσία του. Το επιβεβαιώνουν οι χιλιάδες κομμουνιστές εργάτες που μετράνε τη μία απόλυση πίσω από την άλλη, οι αμέτρητες δίκες από την εργοδοσία, οι θυσίες, μικρές και μεγάλες, για να ανασυνταχθεί το κίνημα και να περάσει στην αντεπίθεση. Το επιβεβαιώνει η πολιτική γραμμή του Κόμματος, που κόντρα στο ρεύμα στάθηκε εμπόδιο στο κύμα αυταπατών και απογοήτευσης ειδικά τα τελευταία χρόνια, πληρώνοντας βαρύ τίμημα.
Ενα από τα ερωτήματα, τέλος, που τέθηκαν είναι το «σε ποιον ανήκει» ο Μπελογιάννης. Λες και δεν ξέρουν ότι ο δολοφονημένος από το αστικό κράτος κομμουνιστής Νίκος Μπελογιάννης είναι ένας ανάμεσα στα 28 μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ που έχουν εκτελεστεί, εξοντωθεί ή δολοφονηθεί από τα κρατικά όργανα εδώ και σχεδόν 100 χρόνια, απ' όλων των ειδών τα αστικά «πολιτεύματα». Ενας ανυποχώρητος, που όσο και να προσπαθούν, δεν αποχαρακτηρίζεται. Δήλωση μετανοίας στην αστική τάξη δεν υπέγραψε όταν ήταν ζωντανός, όπως και άλλα χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, δεν υπογράφει ούτε και νεκρός!
Δ. Θ.
Feeds
