Προφανώς, έχουν πολλούς λόγους οι εργαζόμενοι να διαδηλώσουν και να κινητοποιηθούν ενάντια στην πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ που τσακίζει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, καμιά σχέση όμως με όσα προβάλλονται από τους διοργανωτές της συγκεκριμένης κινητοποίησης.
Είναι προφανές ότι αποτελεί ένα κάλεσμα κινητοποίησης σε αντιδραστική κατεύθυνση κάτω από τα προτάγματα επιχειρηματικών ομίλων, κύκλων της αστικής τάξης. Η κριτική που ασκείται στην κυβερνητική πολιτική είναι από τη σκοπιά της καθυστέρησης στην υλοποίηση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Ζητάνε από την κυβέρνηση να παραιτηθεί όχι γιατί είναι αντιλαϊκή, αλλά γιατί θεωρούν ότι δεν είναι ικανός διαχειριστής της αντιλαϊκής πολιτικής. Ταυτίζονται, δηλαδή, με πλευρές της κριτικής που ασκούν επιχειρηματικοί κύκλοι, ακόμα και ο ΣΕΒ σε ένα βαθμό, αφού γενικά στηρίζει την κυβέρνηση, και βέβαια με την κριτική που ασκούν σε σειρά αστικών κομμάτων όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, η Ενωση Κεντρώων κ.ά. Μια κριτική που διευκολύνει και δεν δυσκολεύει την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής από τη σκοπιά της κυβέρνησης, ενταγμένη στο στρατηγικό στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Ηταν, μάλιστα, το Φλεβάρη του 2015, την περίοδο της «σκληρής διαπραγμάτευσης», που ανήμερα του Γιούρογκρουπ υποστηρικτές τότε της κυβέρνησης καλούσαν σε διαδήλωση «δίχως κόμματα και δίχως χρώματα». Η ιστοσελίδα τους είναι ακόμα αναρτημένη!
Η διαφορά τους αφορά, βεβαίως, το γεγονός ότι οι «αγανακτισμένοι» εξέφρασαν τις θέσεις τμημάτων της αστικής τάξης και μεσαίων στρωμάτων, που επιδίωκαν μια άλλη διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, μια πολιτική εξωτερικής υποτίμησης, με έξοδο από το ευρώ, που θα οδηγούσε μεν στη χρεοκοπία την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, αλλά θα περιέσωζε τη θέση μεσαίων στρωμάτων, καθώς και τμημάτων του κεφαλαίου που θα έβγαιναν κερδισμένα από ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Είναι, επίσης, ενδιαφέρον το γεγονός ότι με την ίδια θέρμη που τηλεοπτικοί σταθμοί, όπως ο ΣΚΑΪ, προωθούσαν το 2011 το κίνημα των «αγανακτισμένων», οι ίδιοι σήμερα προωθούν τους «Παραιτηθείτε».
Επομένως, αυτό που χρειάζεται ο λαός, για να δει καλύτερες μέρες δεν είναι άλλη μια μάζωξη στο Σύνταγμα κάτω από ξένες σημαίες, αλλά την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, τη διαμόρφωση μιας πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας με γραμμή πάλης την πραγματική ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις που υπηρετούν το σημερινό δρόμο ανάπτυξης.