ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ζυμώνουν πιο βαθύ ταξικό διαχωρισμό εντός σχολείου

Νέα πρόταση υπέρ του πιο έντονου και ξεκάθαρου ταξικού διαχωρισμού των παιδιών στην Εκπαίδευση έπεσε στο τραπέζι του λεγόμενου «εθνικού διαλόγου για την Παιδεία», αυτή τη φορά από το βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Στέφο. Ο βουλευτής, με άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», έκανε λόγο για στόχο εξάλειψης των φροντιστηρίων και στη συνέχεια λέει κατά λέξη: «Ο μεγάλος αριθμός υποψηφίων που διεκδικεί μικρό αριθμό θέσεων στο Πανεπιστήμιο, σε συνδυασμό με την ανυπαρξία μηχανισμών διαφοροποίησης μέσα στο ίδιο το σχολείο, οδηγούν στα φροντιστήρια που δρουν όχι ενισχυτικά των αδυνάτων, αλλά ανταγωνιστικά των ισχυρών, συντηρώντας έτσι τον ισχυρότερο παράγοντα εκπαιδευτικής ανισότητας. Και αιτιάσεις όπως "φταίνε οι καθηγητές του δημόσιου σχολείου που ωθούν τους μαθητές στα φροντιστήρια" αποτελούν εύκολη δικαιολογία για ένα σύστημα βαθιά ταξικό».

Με άλλα λόγια, όσο πιο νωρίς ξεχωρίσουν μέσα στο ίδιο το σχολείο οι μαθητές που δε θα στοχεύουν στην Ανώτατη Εκπαίδευση, τόσο λιγότερη πελατεία θα συγκεντρώνεται για τα φροντιστήρια. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει εξάλειψη των φροντιστηρίων, καθώς - παρά τους ισχυρισμούς του βουλευτή - συνεχίζει να υπάρχει ένα ποσοστό μαθητών που από το Γυμνάσιο (σε κάποιες περιπτώσεις και στο Δημοτικό ακόμη) καταφεύγουν στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα, για να τα βγάλουν πέρα με τα μαθήματα του σχολείου, ανεξαρτήτως εξετάσεων. Και φυσικά, τα φροντιστήρια θα συνεχίζουν και για τους μαθητές που θα δίνουν εξετάσεις για την Ανώτατη Εκπαίδευση.

Το θέμα, όμως, είναι άλλο: Ο βουλευτής περιγράφει το σημερινό ταξικό σύστημα και τις - κατά τη γνώμη του - αιτίες του, όμως αυτό που προτείνει ως αντίδοτο είναι ένα ακόμα πιο βαθιά ταξικό σύστημα. Γιατί η ταξικότητα του συστήματος μπορεί να αποτυπώνεται και στα φροντιστήρια, αλλά δεν ξεκινάει από αυτά. Και δεν είναι η λειτουργία των φροντιστηρίων «ο ισχυρότερος παράγοντας εκπαιδευτικής ανισότητας». Σε μια ταξική κοινωνία είναι καθεαυτό και πρώτα απ' όλα το σχολείο ταξικό. Το παιδί μιας φτωχής οικογένειας, από την πρώτη στιγμή που θα πατήσει το πόδι του στο σχολείο, ξεκινά τη φοίτησή του με λιγότερες δυνατότητες απ' ό,τι το παιδί μιας εύπορης οικογένειας. Γιατί η φτωχή οικογένεια έχει κατά προτεραιότητα να αντιμετωπίσει μια σειρά θέματα επιβίωσης, που για την εύπορη οικογένεια είναι λυμένα. Είναι επόμενο, λοιπόν, η όποια διαφοροποίηση γίνει εντός του σχολείου να αποτυπώνει και να εντείνει ακόμα περισσότερο τις ταξικές διαφορές, προδιαγράφοντας από νωρίς διαφορετικούς εκπαιδευτικούς δρόμους για τα παιδιά της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων από τη μία και για τα παιδιά της αστικής τάξης και των ανώτερων μεσαίων στρωμάτων από την άλλη. Κι αυτός ο διαχωρισμός θα καταστήσει το σχολείο πολύ πιο βαθιά ταξικό απ' ό,τι σήμερα, γιατί «διαχωρίζοντας» τα παιδιά που υποτίθεται «δεν τραβάνε», θα τα σπρώχνει πολύ νωρίτερα εκτός της βασικής εκπαίδευσης που δικαιούνται όλα τα παιδιά να έχουν μέχρι τα 18 τους χρόνια.

Και φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που τα ακούμε αυτά στο «διάλογο» του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμίζουμε ότι και ο πρόεδρος της Επιτροπής Διαλόγου είχε καλέσει να «δούμε με τολμηρό ρεαλισμό» μια εκπαίδευση που θα «ξεσκαρτάρει» τους μαθητές, όπως γίνεται σε χώρες του εξωτερικού, όπου «ο κοινωνικός διαχωρισμός αρχίζει από πολύ πρώιμη ηλικία, όταν τα παιδιά μπαίνουν σε μια εκπαίδευση διώροφη ή τριώροφη, χωρίς να περιμένουν αυτό να συμβεί στα 18».

Γ. Σ.

Οι αστοί έχουν το φόβο του: Πούτιν κατά Λένιν

Στις 21 Γενάρη, τη μέρα της 92ης επετείου του θανάτου του Λένιν και την ώρα που το νόμισμα της καπιταλιστικής Ρωσίας «κατρακυλούσε» στα 90 ρούβλια το 1 ευρώ, ο Ρώσος Πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, έκρινε σκόπιμο να τα βάλει με τον ηγέτη της Οχτωβριανής Επανάστασης. Μιλώντας στη διάρκεια μιας συνεδρίασης του Προεδρικού Συμβουλίου για τις Επιστήμες και την Παιδεία, ο Βλαντιμίρ Πούτιν κατηγόρησε τον Λένιν πως έθεσε «βόμβα» στα θεμέλια του κράτους που έφτιαξε, εξαιτίας του σοβιετικού ομοσπονδιακού καθεστώτος που επιλέχτηκε και της παραχώρησης αυτονομίας σε μια σειρά μικρότερων εθνών, στην πολυεθνική Σοβιετική Ενωση.

Οπως είπε, «οι ιδέες πρέπει να καταλήγουν σε καλά αποτελέσματα, όχι όπως συνέβη στην περίπτωση του Βλαντιμίρ Ιλιτς», δηλαδή του Λένιν, προσθέτοντας πως οι ιδέες του Λένιν «τελικά οδήγησαν στη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης» το 1991, αφού αυτός «τοποθέτησε μια ατομική βόμβα στα θεμέλια του κτιρίου που ονομάζεται Ρωσία και κατόπιν αυτή εξερράγη».

Μάλλον, ο Πούτιν θα προτιμούσε τη Ρωσία «φυλακή των εθνών», όπως ήταν η προεπαναστατική τσαρική Ρωσία. Ωστόσο, ο Ρώσος Πρόεδρος, που ρίχνει τώρα τα βάρη των προβλημάτων της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας στον Λένιν, παραλείπει το γεγονός πως αυτό το σοβιετικό σοσιαλιστικό σύστημα, δίνοντας το δικαίωμα σε κάθε έθνος να διατηρήσει τη γλώσσα του, τα ήθη και τα έθιμά του, να διαχειρίζεται μέσα από τους σοσιαλιστικούς θεσμούς εξουσίας τον φυσικό πλούτο και τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, μπόρεσε να μετατρέψει τα εδάφη της καθυστερημένης τσαρικής Ρωσικής Αυτοκρατορίας στη 2ηπαγκόσμια δύναμη.

Γιατί, αλήθεια, τον πείραξε ο Λένιν κι όχι ο μέντοράς του και πρώτος Πρόεδρος της καπιταλιστικής Ρωσίας, Μπορίς Γιέλτσιν, που, υπογράφοντας τη διάλυση της ΕΣΣΔ, δήλωνε προς τους ηγέτες των περίπου 20 αυτόνομων περιοχών της Ρωσικής Ομοσπονδίας «πάρτε τόση κυριαρχία, όση μπορείτε να καταπιείτε»; Τότε, το «μεράκι» της νεοαστικής τάξης της Ρωσίας, που εκπροσωπούσε ο Γιέλτσιν, ήταν να γκρεμίσει, να μοιράσει ό,τι είχαν φτιάξει οι προηγούμενες γενιές. Εξέλιξη, που με την εμπλοκή και ξένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων οδήγησε στο αντιδραστικό αποσχιστικό ένοπλο κίνημα στην Τσετσενία και σε τρομερές αιματοχυσίες. Αλλά αυτά παραλείπονται από τον Πούτιν...

Καθόλου τυχαία, όμως, δεν είναι αυτή η επίθεση του Πούτιν στον Λένιν, αφού στη σημερινή καπιταλιστική κρίση στη Ρωσία, τα μεγάλα αδιέξοδα που προκαλεί το εκμεταλλευτικό σύστημα, αυξάνονται μέσα στο ρωσικό λαό, ιδιαίτερα σε όσους μπορούν να κάνουν συγκρίσεις, βλέποντας την αίγλη του σοσιαλισμού και τέτοιων μεγάλων κομμουνιστών ηγετών, όπως ήταν ο Λένιν και ο Στάλιν.

Στο απυρόβλητο ο μέντορας Γιέλτσιν

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πούτιν τα βάζει με την Οχτωβριανή Επανάσταση. Αλλωστε, οι σημερινές αρχές έχουν καταργήσει την αργία της Επανάστασης κι άλλες σοβιετικές αργίες, ενώ μέσα στο καλοκαίρι, «αθόρυβα» από τα ΜΜΕ, γκρέμισαν κι ένα σοβιετικό μνημείο, που βρισκόταν έξω από το Κρεμλίνο, τον «Οβελίσκο της επανάστασης», που είχαν στήσει οι μπολσεβίκοι με τα ονόματα επαναστατών, όπως του Μαρξ και του Ενγκελς.

Στο πρόσφατο παρελθόν, ο Πούτιν είχε κατηγορήσει τους Σοβιετικούς κομμουνιστές γιατί είχαν προχωρήσει στη μεταφορά της Κριμαίας από τα όρια της Σοβιετικής Ρωσίας στα όρια της Σοβιετικής Ουκρανίας. Η κατηγορία αυτή σίγουρα έγινε με «κλειστά τα μάτια», δηλαδή χωρίς τον υπολογισμό των οικονομικών, γεωγραφικών όρων, αλλά και των πολιτικών, εκείνης της εποχής, αφού μιλάμε για μια διοικητική αλλαγή μέσα στο πλαίσιο του ενιαίου κράτους της ΕΣΣΔ. Ο Πούτιν και τότε προτίμησε να ακολουθήσει το ρητό «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται», νομίζοντας πως επειδή δεν υπάρχει η ΕΣΣΔ μπορεί να κατηγορεί τους κομμουνιστές. Την ίδια ώρα, σιώπησε για τον μέντορά του, Γιέλτσιν, ο οποίος πάνω στο μεθύσι του, το κυριολεκτικό και το μεταφορικό «μεθύσι» της αντεπανάστασης, όταν το Δεκέμβρη του 1991 υπέγραφε τη διάλυση της ΕΣΣΔ, μαζί με τους Προέδρους της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας, «ξέχασε» να θέσει το ζήτημα της επιστροφής της Κριμαίας στη Ρωσία, αφού τότε οι τρεις τους υπέγραφαν τη διάλυση του ενιαίου κράτους και θα είχε κάθε δικαίωμα να θέσει ένα τέτοιο ζήτημα.

Αλλά, όπως φαίνεται, ο σημερινός εκπρόσωπος της τάξης των καπιταλιστών της Ρωσίας, δείχνοντας το πραγματικό ταξικό του μίσος, προτιμά να τα βάζει με τους ηγέτες των μπολσεβίκων, κι όχι με τον προηγούμενο εκπρόσωπο της τάξης των καπιταλιστών της Ρωσίας, τον Γιέλτσιν. Οπως λέει ο λαός μας, «το αίμα (το ταξικό), νερό δεν γίνεται».

Ε. Β.

Ελεύθερος από την υποταγή στους εκατομμυριούχους...

Ούτε για σενάριο επιστημονικής φαντασίας β' κατηγορίας, πόσο μάλλον για βάση «μυθιστορηματικής βιογραφίας»...

Στο νέο βιβλίο του Τζ. Μπαρνς για το Σοβιετικό συνθέτη Ντμίτρι Σοστακόβιτς αναφερόμαστε και στην ολοσέλιδη σχεδόν παρουσίαση που του αφιέρωσε προ ημερών η «Εφημερίδα των Συντακτών», με τον εύγλωττο τίτλο «Ο Σοστακόβιτς και ο Στάλιν». Τι, λοιπόν, «νέο» πρόκειται να μας δώσει το εν λόγω βιβλίο για τη ζωή και το έργο του μεγάλου σοβιετικού συνθέτη, πέρα από τα γνωστά αναμασήματα για τον «καταπιεσμένο από το καθεστώς» μουσικοσυνθέτη; Τίποτα! Τουλάχιστον αν κρίνουμε με βάση την εν λόγω παρουσίαση με τα χαρακτηριστικά κομμάτια του στυλ «Η ζωή του Ντ. Σοστακόβιτς κύλησε μεταξύ διώξεων και αποδοχής από το καθεστώς, με τον συνθέτη, όπως σκιαγραφείται και στο μυθιστόρημα του Μπαρνς, να καταλήγει ταπεινωμένος, ερείπιο σωματικό και ψυχικό. Θυσιάζει την αξιοπρέπειά του, ακόμα και τη μουσική του, μπροστά στη δύναμη της εξουσίας». Αυτό θα πει «επιστημονική»... μυθιστορία.

Και μάλιστα «έγκυρη». Να πώς τεκμηριώνεται: Το 1948 ο Σοστακόβιτς επισκέπτεται τις ΗΠΑ και μιλά μονότονα! «Σαν να θέλει να πείσει το αμερικάνικο κοινό ότι λέει όσα του υπαγορεύει το καθεστώς». Βέβαια, αν είναι να το πάμε τόσο «έγκυρα», μπορεί και να 'χε βαρεθεί από τα αντικομμουνιστικά κλισέ, λέμε εμείς...

«Το 1960, όταν του ζητάνε να γίνει μέλος του Κόμματος και πρόεδρος της Ενωσης Συνθετών, ο Τζ. Μπαρνς τον βάζει να σκέφτεται ότι ένα ήταν το μεγαλύτερό του λάθος: "έζησε πάρα πολύ"». Κακώς κάνει ο Μπαρνς λέμε εμείς! Θα έπρεπε «να τον βάζει να σκέφτεται» (!) ότι ο καπιταλισμός ήταν το καλύτερο σύστημα που υπήρξε. Τι, όχι; Δικός του δεν είναι ο Σοστακόβιτς; Ο,τι θέλει τον κάνει...

Πέρα από την πλάκα, ωστόσο, πέρα και από τη γνωστή «μυθιστορία», υπάρχει η αλήθεια της ζωής και του έργου του Σοστακόβιτς. Που δε θα μπορούσε να μην ακολουθήσει κι αυτός τη μοίρα όλων των μεγάλων κομμουνιστών δημιουργών. Ηταν πολύ μεγάλος για να μπορέσουν να τον αγνοήσουν. Γι' αυτό προσπαθούν όχι μόνο να τον φέρουν σε αντιπαράθεση με την κοινωνία που του έδωσε όλες τις δυνατότητες να μεγαλουργήσει, αλλά και να τον υποβαθμίσουν, να τον εμφανίσουν ως ένα υποταγμένο, φοβισμένο ανθρωπάκι, που τάχα αποδεχόταν τα πάντα προκειμένου να σώσει τη ζωή του. Λες κι ένας τέτοιος «ταπεινωμένος» άνθρωπος που δε βίωνε, δεν ένιωθε δικά του όσα συντελούνταν στο πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο, θα μπορούσε να γράψει τέτοια μεγαλειώδη μουσική, για να υμνήσει την επανάσταση, όσο λίγοι! Λες και από ένα τέτοιο «ερείπιο» θα μπορούσε ποτέ να γραφτεί η 2η Συμφωνία για την Οχτωβριανή Επανάσταση, η 3η για την Παγκόσμια Ημέρα της Εργατιάς, η 7ηγια το ηρωικό Λένινγκραντ, η 11η για την επανάσταση του 1905 στη Ρωσία, η 12η που εμπνέεται από την Οχτωβριανή Επανάσταση και είναι ειδικά αφιερωμένη στον Λένιν.

Λογικό για τους αστούς μελετητές του να μην μπορούν να «νιώσουν» εκείνο που ο ίδιος, τρία χρόνια πριν πεθάνει, έλεγε το 1972: «Το μεγαλύτερο ευτύχημα για το σοβιετικό καλλιτέχνη είναι ότι το δημιουργικό του έργο είναι αξεχώριστο από τους γενικότερους μεγάλους στόχους της ανθρώπινης κουλτούρας, ότι νιώθει δική του υπόθεση τη ζωή και τις τύχες του λαού του και δε μετράει την κοινωνική πρόοδο, παρά με το μέτρο του κοινού συμφέροντος. Αυτό το κρίνω σαν μεγάλο πλεονέκτημα για έναν καλλιτέχνη, γιατί τον γλιτώνει από άκαρπες περιπλανήσεις και από ατομικιστικές αυταπάτες».

Εννοιες ξένες για τους αστούς...

Γι' αυτό και το 1956 ο ίδιος επέλεξε να απαντήσει σε άρθρο των «New York Times» με τίτλο: «Ο Σοστακόβιτς απόκτησε το δικαίωμα να είναι λιγάκι ελεύθερος». Μια απάντηση που ταιριάζει και στους όψιμους αστούς μελετητές του. «Γιατί μόνο λιγάκι ελεύθερος; Εμείς στην ΕΣΣΔ είμαστε μαθημένοι στην πλήρη ελευθερία: Είμαστε ελεύθεροι από την υποταγή στους εκατομμυριούχους, ελεύθεροι από δωροδοκίες, ελεύθεροι από τους εκδότες (...). Εμείς οι Σοβιετικοί μουσικοί εκτιμάμε βαθιά την πνευματική ελευθερία που έχουμε στην τέχνη μας, που κατακτήθηκε απ' τον εργαζόμενο λαό. Εχουμε υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στο λαό για τον οποίο γράφουμε τη μουσική μας (...). Δεν έχω συναντήσει καλλιτέχνη που να μην έχει ανάγκη συμβουλών από την κοινωνία και τους αντιπροσώπους της, από το Κόμμα και την κοινότητα των μουσικών». Από εκεί έπαιρνε συμβουλές ο Σοστακόβιτς. Ο συγγραφέας του βιβλίου;

Α. Π.