Αντιγράφουμε ενδεικτικά ένα απόσπασμα από την ανακοίνωση του ΜΕΤΑ, της συνδικαλιστικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ: «Η μεγάλη πλειονότητα των εργαζομένων και του ελληνικού λαού, με το μεγαλειώδες και συγκλονιστικό ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, έστειλε ένα συντριπτικό μήνυμα αντίστασης και αγώνα ενάντια στους - ανοιχτούς και χωρίς όρια - εκβιασμούς, αλλά και τα τρομοκρατικά διλήμματα, όχι μόνο των δανειστών - "θεσμών" και της τρόικας εσωτερικού, αλλά και στο εσωτερικό μέτωπο των εργοδοτών και των παρατρεχάμενών τους, οι οποίοι ευθυγραμμίστηκαν απόλυτα με τις απαιτήσεις τους, επενδύοντας και σε πολιτικές εξελίξεις σε βάρος του λαού και της χώρας».

Δυστυχώς, σε αυτή τη θλιβερή επιλογή της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, έβαλε για ακόμα μια φορά γερές πλάτες και το ΠΑΜΕ, το οποίο με τη θέση του απέναντι στο δημοψήφισμα, συντάχθηκε αντικειμενικά με τις αντιδραστικές δυνάμεις του ΝΑΙ και επιβεβαίωσε το μεγάλο χάσμα που έχει με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων (...) Αυτή η ΓΣΕΕ (...) είναι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τις ανάγκες των εργαζομένων και δεν εκφράζει παρά μόνο τα πρόσωπα που συγκροτούν μια πρόσκαιρη και απονομιμοποιημένη πλειοψηφία».

Παλιός και νέος εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός έχουν μεγάλες και μοιρασμένες ευθύνες για τη συμβολή τους στον εγκλωβισμό του λαού στα κάλπικα διλήμματα της κυβέρνησης, της εργοδοσίας και των ιμπεριαλιστικών θεσμών. Ενώ ξέρουν καλά ότι είτε το «ναι» επικρατούσε, είτε το «όχι», οι εξελίξεις που δρομολογούνται είναι από χέρι αντεργατικές - αντιλαϊκές, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, ο καθένας από το πόστο του, να χειραγωγήσουν και να αποπροσανατολίσουν το λαό, να τον παραδώσουν δεμένο χειροπόδαρα σαν λάφυρο στον επόμενο γύρο των διαπραγματεύσεων ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους δανειστές.

Associated Press

Αστεγοι σε παλιότερη ουρά για συσσίτιο, στο Τόκιο. Η αναζήτηση διεξόδου για τις επιχειρήσεις μεγαλώνει τα ζόρια για το λαό

Γράφει, μεταξύ άλλων: «Οπως αναφέρεται σε δημοσιεύματα αμερικανικών εφημερίδων, ότι ο όγκος εξαγωγών από την Ιαπωνία έχει μειωθεί, ενώ η βιομηχανική της παραγωγή εξασθενεί. Οι οικονομολόγοι και οι αναλυτές επισημαίνουν πως μέχρι στιγμής τα δεδομένα δηλώνουν πως η οικονομία της Ιαπωνίας ίσως να έχει περισταλεί σχεδόν 1,5% το δεύτερο τρίμηνο του 2015», ενώ το πρώτο τρίμηνο είχε αύξηση του ΑΕΠ κατά 3,9% σε ετήσια βάση, πλήττοντας, όπως εκτιμούν τα κυβερνητικά σχέδια για αναζωογόνηση της ιαπωνικής οικονομίας. «Πάντως, τα κέρδη των επιχειρήσεων της χώρας ενισχύθηκαν την τελευταία διετία, επειδή ωφελήθηκαν από την υποχώρηση της ισοτιμίας του γιεν προς το δολάριο».

Φαίνεται ότι η κατάσταση είναι αρκετά σοβαρή αν συνδυαστεί με το γεγονός ότι το μήνα Μάη, ο όγκος των ιαπωνικών εξαγωγών στην Κίνα μειώθηκε κατά 4,5%. «Πρόκειται για την τέταρτη διαδοχική μείωση σε μηνιαία βάση, όταν η Κίνα συνιστά τη δεύτερη μεγαλύτερη εξαγωγική αγορά της Ιαπωνίας με πρώτη εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών. Η κινεζική αγορά, ειδικότερα, απορροφά σχεδόν το ένα πέμπτο των εξαγωγών της Ιαπωνίας. Σοβαρότερο πλήγμα δέχονται οι κομβικοί κλάδοι της χώρας, όπως η αυτοκινητοβιομηχανία, οι ημιαγωγοί και ο χάλυβας, αναφέρει σε άρθρο της η The Wall Street Journal. Τους τελευταίους μήνες, οι εξαγωγές ιαπωνικών αυτοκινήτων στην Κίνα διαμορφώνονται σχεδόν στο ήμισυ των επιπέδων του αντιστοίχου διαστήματος του 2014. Οι δε εξαγωγές χάλυβα ελαττώνονται αδιαλείπτως τους προηγούμενους εννέα μήνες.

Μια πρώτη επισήμανση είναι ότι η βαθιά διεθνοποίηση των οικονομιών, ιδιαίτερα των ισχυρών, δηλαδή των μεγάλων κρατών, ασκεί μεγάλη αλληλεπίδραση στην πορεία ανάπτυξής τους. Η επιβράδυνση στην Κίνα έχει ανησυχήσει τους διεθνείς διακρατικούς καπιταλιστικούς οργανισμούς όπως το ΔΝΤ, τον ΟΟΣΑ, αλλά και την Ευρωζώνη. Γιατί ακριβώς μειώνονται οι εξαγωγές άλλων καπιταλιστικών κρατών, όπως στο παράδειγμα της Ιαπωνίας. Και αυτή η μείωση επιδρά αρνητικά στην καπιταλιστική ανάπτυξη, δηλαδή φέρνει επιβράδυνση. Αλλωστε, η διέξοδος από την κρίση διαφόρων απαιτεί επενδύσεις. Επίσης, όλο το χρονικό διάστημα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, αστοί οικονομολόγοι, πολιτικοί, οι καπιταλιστές, επιμένουν σε δύο ζητήματα για την ανάκαμψη. Στην άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας και στην εξωστρέφεια, δηλαδή στην αύξηση των εξαγωγών. Η άνοδος της παραγωγικότητας γιατί αυξάνει το ποσοστό κέρδους, και οι εξαγωγές, γιατί η εσωτερική αγορά είναι κορεσμένη. Στην προκειμένη περίπτωση, το πρόβλημα βρίσκεται στις εξαγωγές της Ιαπωνίας στην Κίνα. Η μείωσή τους επιδρά αρνητικά στην ιαπωνική καπιταλιστική οικονομία.

Και μια δεύτερη επισήμανση, τα κέρδη των επιχειρήσεων της Ιαπωνίας αυξήθηκαν την τελευταία διετία, επειδή ωφελήθηκαν από την υποχώρηση της ισοτιμίας του γιεν προς το δολάριο. Πράγματι, η δημοσιονομική πολιτική του Αμπε αύξησε τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά δεν αύξησε τις επενδύσεις.

Να θυμίσουμε ένα παράδειγμα που έχουμε ξαναγράψει στο «Ριζοσπάστη» 16/5/2015 για την Ιαπωνία. «Η Toyota, η οποία έχει αποκομίσει μέχρι στιγμής 18 δισ. δολάρια σε κέρδη από τις αρχές της χρονιάς, έχει ευεργετηθεί πολύ από την οικονομική πολιτική του Ιάπωνα πρωθυπουργού, Σίνζο Αμπε. Ούτως ή άλλως, το εξασθενημένο γιεν, το οποίο βρίσκεται στο επίκεντρο της πολιτικής του, σχεδιάστηκε να συνδράμει την παραγωγή των μεγάλων εξαγωγέων της χώρας. Ωστόσο, αντί να τα επενδύσει εντός συνόρων, προσφάτως η εταιρεία ανακοίνωσε ότι σχεδιάζει να κατασκευάσει νέα εργοστάσια στην Κίνα και στο Μεξικό και αυτό μεταφράζεται σε επενδύσεις 1,4 δισ. δολαρίων».

Βεβαίως δεν ξέρουμε αν η «Τογιότα» θα επενδύσει στην Κίνα, αλλά η τάση είναι αυτή. Τεράστια κέρδη αλλά όχι επενδύσεις στην Ιαπωνία. Θα περίμενε κανείς επενδύσεις μετά την κρίση, δηλαδή διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου μέσα στην Ιαπωνία. Αλλά στο νόμο του κέρδους, απόλυτο νόμο του καπιταλισμού, επιδρούν πολλοί παράγοντες και μάλιστα αντιφατικά. Το φτηνό γιεν αύξησε τα κέρδη, αλλά στην οικονομία της Ιαπωνίας δεν αυξήθηκαν οι πωλήσεις λόγω χαμηλών μισθών. Αν όμως αυξάνονταν οι μισθοί, θα μειώνονταν τα κέρδη. Η «Τογιότα» προτιμά εξαγωγή κεφαλαίων γιατί βρίσκει φτηνό εργατικό δυναμικό, μεγάλες αγορές με μειωμένο κόστος μεταφοράς, αφού τα εργοστάσια που θέλει να κατασκευάσει είναι μέσα ή δίπλα στις αγορές που θέλει να απλωθεί, βορειοαμερικάνικη και κινέζικη.

Είπαμε πιο πάνω ότι δεν ξέρουμε αν κατασκευάσει εργοστάσιο στην Κίνα. Και αυτό γιατί, σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Καθημερινής», «η αύξηση του κόστους της εργασίας στην Κίνα σε συνδυασμό με την επιβράδυνση των ρυθμών ανάπτυξης, αλλά και την αυστηρότητα των κινεζικών αρχών εξωθούν πολλές ξένες επιχειρήσεις να εγκαταλείπουν τη χώρα. Το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα οξύ για τις ιαπωνικές επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν, αφενός το διπλασιασμό του κόστους της εργασίας μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια και αφετέρου την υποτίμηση του ιαπωνικού νομίσματος. Είναι ενδεικτικό ότι στον κρίσιμο για την Κίνα τομέα της μεταποίησης, οι αποδοχές ενός εργαζομένου έχουν σχεδόν τετραπλασιασθεί σε διάστημα λίγων χρόνων: το 2012 έφθασαν τα 13 γουάν την ώρα, ενώ το 2000 δεν ξεπερνούσαν τα 3,4 γουάν την ώρα.

Παράλληλα, ο Τζια Βάιχενγκ, νομικός σύμβουλος επιχειρήσεων δηλώνει βέβαιος πως "θα εξακολουθήσει να αυξάνεται ο αριθμός των ιαπωνικών εταιρειών που θα εγκαταλείπουν την Κίνα". Η εικόνα αυτή της Κίνας, 40 χρόνια από τότε που η χώρα άνοιξε τις πόρτες της έστω και διστακτικά στον εξωτερικό κόσμο, προκύπτει από ρεπορτάζ της ιαπωνικής οικονομικής εφημερίδας Nihon Keizai Shimbun, που θεωρείται αντίστοιχη της Wall Street Journal και των Financial Times. Σε αυτό τονίζεται ότι στην οικονομική δυσπραγία των ιαπωνικών επιχειρήσεων προστίθεται και η αυστηρότητα των κινεζικών ρυθμιστικών αρχών που με μεγάλη ευκολία πλέον επιβάλλουν πρόστιμα και κυρώσεις στις ξένες επιχειρήσεις, καθώς οι κινεζικές επιχειρήσεις δεν ενδιαφέρονται πλέον για την τεχνογνωσία που στο πρόσφατο παρελθόν τους προσέφεραν οι ξένες επιχειρήσεις. Ετσι από έρευνα του ιαπωνικού υπουργείου Οικονομίας προκύπτει ότι μέσα στο 2013 έφυγαν από την Κίνα 205 ιαπωνικές επιχειρήσεις όταν μόλις ένα χρόνο νωρίτερα είχαν φύγει μόνον 17.

Το αποτέλεσμα είναι να επιβραδύνονται διαρκώς οι ξένες επενδύσεις στην Κίνα: τους πρώτους πέντε μήνες του έτους δεν αυξήθηκαν παρά μόνον κατά 10,5% φθάνοντας στα 47 δισ. ευρώ. Σημειωτέον ότι στο ίδιο χρονικό διάστημα οι κινεζικές επενδύσεις στο εξωτερικό σημείωσαν αύξηση 47,4% φθάνοντας στα 40 δισ. ευρώ».

Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση της Κίνας σχετικά με την προοπτική ανάπτυξης κάνει στροφή στην εσωτερική αγορά και στις εξαγωγές κεφαλαίων.

Από τον Οκτώβρη του 2014 γράφονταν άρθρα σε διεθνή οικονομικά περιοδικά ότι ο Πρόεδρος της Κίνας, Σι Τζινπίνγκ, προωθεί οικονομικές μεταρρυθμίσεις και στην ανάπτυξη της εσωτερικής αγοράς, με ενίσχυση του τομέα των υπηρεσιών, αντί να εξαρτάται η ανάπτυξη της οικονομίας μόνο από τις εξαγωγές που μειώνονται συνεχώς λόγω της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Η εσωτερική αγορά της Κίνας είναι τεράστια και υπάρχει μεγάλο έδαφος ανάπτυξης.

Βεβαίως, στην προτελευταία Σύνοδο Κορυφής της Οικονομικής Συνεργασίας Ασίας - Ειρηνικού (APEC) στο Πεκίνο, ο Πρόεδρος της Κίνας, Σι Τζινπίνγκ, ανακοίνωσε την αναβίωση του Δρόμου του Μεταξιού, ενός δικτύου θαλάσσιων και χερσαίων υποδομών για μεταφορές από την Κίνα μέχρι τη Μεσόγειο, την Ευρώπη και την Αφρική, με τη δημιουργία επενδυτικού ταμείου 40 δισ. δολαρίων για τη χρηματοδότηση αυτών των έργων. Το ταμείο θα δημιουργήσει ένα δίκτυο που θα συνδέει λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικούς σταθμούς και πόλεις της Κεντρικής και της Νότιας Ασίας, αλλά και την Ασία με τις άλλες ηπείρους. Στόχος είναι η επέκταση του εμπορίου της Κίνας και του ελέγχου της στις θαλάσσιες μεταφορές. Το συγκεκριμένο ταμείο είναι «Αποθεματικό Ταμείο» των BRICS, κόντρα στο ΔΝΤ. Οι BRICS αποφάσισαν επίσης τη δημιουργία «Αναπτυξιακής Τράπεζας», κόντρα στην Παγκόσμια Τράπεζα, με έδρα τη Σαγκάη, τη θέση του προέδρου της οποίας ανέλαβε για την επόμενη πενταετία η Ινδία. Το κεφάλαιο με το οποίο θα ξεκινήσει θα είναι 50 - 100 δισεκατομμύρια δολάρια. Αντίστοιχα, το αρχικό κεφάλαιο του Ταμείου θα είναι 100 δισ. δολάρια.

Η Κίνα αποφάσισε να διαθέσει 40 δισ. δολάρια κρατικό χρήμα στο πλαίσιο του γενικότερου προγράμματος τόνωσης της επιβραδυνόμενης κινεζικής οικονομίας, ενώ στο εσωτερικό φαίνεται ότι προσανατολίζονται σε πολιτική ενίσχυσης της ζήτησης. Αρα όντως αυξάνει μισθούς.

Ετσι, η Κίνα επιμένει, στην εσωτερική ανάπτυξη και στις εξαγωγές κεφαλαίων. Την ίδια περίοδο, ο Πρόεδρος της Κίνας, Σι Τζινπίνγκ, δήλωνε ότι «υπάρχουν κίνδυνοι, αλλά δεν είναι για να τρομοκρατούμαστε». Αλλωστε, με επιβράδυνση της οικονομίας της η Κίνα αναμένεται να πιάσει ρυθμούς γύρω στο 7% του ΑΕΠ το 2015.

Τέλος, δεν είναι σίγουρο ότι οι ιαπωνικές επιχειρήσεις φεύγουν από την Κίνα μόνο για τους λόγους που αναφέρονται ή υπάρχουν και άλλοι. Με βασικό την επιδίωξη των ΗΠΑ για ζώνη ελεύθερου εμπορίου στον Ειρηνικό με συμμετοχή 12 κρατών και από τις δύο όχθες του, Αμερική και Ασία, ανάμεσά τους και οι Ιαπωνία, Καναδάς, Μεξικό, Μαλαισία κ.λπ., που γίνεται και κόντρα στην Κίνα, με στόχο την υπονόμευσή της. Αρα μπορεί να είναι και γεωπολιτικοί λόγοι.

Σε πρόσφατο ντοκουμέντο του αμερικάνικου Πενταγώνου αναφέρεται: «Οι ενέργειες της Κίνας αποτελούν πηγή εντάσεων στην περιοχή Ασίας - Ειρηνικού», παραπέμποντας στις εδαφικές διαφορές της Κίνας με γείτονές της για διαφιλονικούμενα νησιά στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας και τις προσπάθειες του ασιατικού γίγαντα για ενίσχυση της αμυντικής του ικανότητας. Αλλωστε και οι κόντρες Κίνας - Ιαπωνίας στη συγκεκριμένη περιοχή οξύνονται. Βεβαίως, είναι καθαρό ότι η πολιτική υπηρετεί την οικονομία, ακόμη και με άλλα μέσα όπως είναι ο πόλεμος. Οι ανταγωνισμοί συνολικά είναι οξυμένοι όσο ποτέ. Με κινδύνους μακελέματος λαών.

Παρά τις δύσκολες στιγμές, η αστική τάξη είδε με ανακούφιση την κατάληξη του δημοψηφίσματος, την κοινή - δηλαδή - ανακοίνωση των κομμάτων της αστικής διακυβέρνησης ότι με κοινές θέσεις θα προχωρήσουν στις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ. Ανεξάρτητα από τις επιθυμίες ή και τη θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, όπως εκφράστηκαν στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, η αστική τάξη έχει κάθε λόγο να είναι ήσυχη ως προς ένα κρίσιμο ζήτημα: Την ομόφωνη και ομόθυμη στήριξη των αστικών κομμάτων σε μια ενιαία στρατηγική, γεγονός που συμβάλει στην ακόμα μεγαλύτερη χειραγώγηση των λαϊκών συνειδήσεων, στην επίτευξη του στόχου να παλεύει ο λαός κάτω από τη σημαία της αστικής τάξης.

Το πλαίσιο αυτής της ενιαίας στρατηγικής το υπενθύμισε χτες και ο ίδιος ο ΣΕΒ με επιστολή του προέδρου του προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τους ομολόγους του στις χώρες της ΕΕ, όπου σημειώνει ότι «Η συμμετοχή στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι είναι ο μόνος δρόμος για οικονομική ανάπτυξη, γεωπολιτική σταθερότητα, κοινωνική συνοχή». Με την ίδια επιστολή ζητά «να αποκατασταθεί κατεπειγόντως η ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες στο πλαίσιο μιας συνολικής συμφωνίας» και βεβαιώνει ότι «η ελληνική επιχειρηματική κοινότητα είναι διατεθειμένη να υποστηρίξει περαιτέρω δημοσιονομικά μέτρα, για να ενισχυθεί η θέση της χώρας στη Ζώνη του ευρώ».

Το γεγονός ότι ο λαός δεν εξουσιοδότησε κανένα να προχωρήσει σε μια επώδυνη συμφωνία - μνημόνιο, με αντιλαϊκά μέτρα, προσπερνάται σαν ανύπαρκτο.

Οπως σημειώνει ήδη η ΚΕ του ΚΚΕ «ανεξάρτητα από χειρισμούς και συνθήματα, κοινό σημείο των κομμάτων που πρότειναν ΟΧΙ ή ΝΑΙ είναι η αποδοχή της ΕΕ και της Ευρωζώνης και η υποταγή του λαού στα μονοπώλια, κάτω από τη σημαία της λεγόμενης εθνικής ενότητας».

Αυτό εκφράζεται και στα περίφημα 4 σημεία της κοινής ανακοίνωσης των αστικών κομμάτων, με τα οποία ο λαός εμφανίζεται, ανεξάρτητα από το τι ψήφισε, να ομονοεί στο μονόδρομο της Ευρωζώνης.

Με την κοινή τους ανακοίνωση μαζί ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΠΟΤΑΜΙ ομολογούν το στόχο τους για «αξιόπιστες μεταρρυθμίσεις», αποδέχονται ότι αυτές θα έχουν «υφεσιακές επιπτώσεις», για τις οποίες εύχονται να είναι «κατά το δυνατόν λιγότερες». Πρόκειται για ευθεία αναφορά σε νέα φορολογία και περικοπές σε συντάξεις και άλλα «κόστη».

Κοινή θέση στο ανακοινωθέν είναι η «ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας», ενώ κοινή είναι και η αγωνία τους για την «αποκατάσταση της ρευστότητας στο χρηματοπιστωτικό σύστημα».

Ολοι μαζί αποδέχονται ότι πρέπει να υπάρχει νέο μνημόνιο, ενώ κοινή βάση είναι πλέον το περίφημο πακέτο Γιούνκερ στο πλαίσιο του οποίου προβλέπονται: Πλήρης κατάργηση του ΕΚΑΣ, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67 για όλους, αύξηση των εισφορών Υγείας στις κύριες και επικουρικές συντάξεις, αντίστοιχη αύξηση στις εισφορέςΥυγείας των μισθωτών, μείωση των δαπανών για συντάξεις, μείωση των μισθών του Δημοσίου, διατήρηση της εισφοράς αλληλεγγύης, διατήρηση του μνημονιακού νόμου για τους μισθούς (4172/13) κατάργηση εισφορών υπέρ τρίτων (πλήττει ειδικά ταμεία), παραμονή του ΕΝΦΙΑ, αύξηση στον ΦΠΑ με υψηλούς συντελεστές, πρόσθετη φορολόγηση αγροτών. Επιπλέον το «αναπτυξιακό πακέτο» της σχετικής πρότασης περιέχει: Ιδιωτικοποιήσεις σε λιμάνια, αεροδρόμια, ακίνητη περιουσία, Ενέργεια, αύξηση στα τιμολόγια ρεύματος και ελεύθερη τιμολόγηση στο φυσικό αέριο.

Ενιαία θέση έχουν στην επιδίωξη για πρωτογενή πλεονάσματα που οδηγούν σε περικοπές, και στο κρισιμότερο όλων στο «Δημοσιονομικό Συμβούλιο» που θα λειτουργεί σαν αυτόματος κόφτης δαπανών σε περίπτωση αποκλίσεων.

Για την προώθηση αυτών των θέσεων ομονοούν και εκτιμούν ότι το «όχι» στο δημοψήφισμα «δε συνιστά εντολή ρήξης, αλλά εντολή συνέχισης και ενίσχυσης της προσπάθειας». Κάνουν καθαρό ότι από κοινού θα συμβάλουν στο πώς καλύτερα θα εξυπηρετηθούν οι ανάγκες των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων, εντός των κανόνων και του πλαισίου της λυκοσυμμαχίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και σ' αυτήν τη βάση εξουσιοδότησαν την κυβέρνηση να διαπραγματευτεί για την αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους, για την εξασφάλιση πόρων για την παραπέρα κρατική στήριξη του εγχώριου κεφαλαίου, μαζί βεβαίως με την πρόσβαση του κεφαλαίου σε χρηματοδότηση μέσω «αναπτυξιακών προγραμμάτων» από το «πακέτο Γιούνκερ», το ΕΣΠΑ κ.λπ., καθώς και νέες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις (τις περιβόητες μεταρρυθμίσεις), δηλαδή νέα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα «για την ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας», που θα προστεθούν σε αυτά που ήδη ματώνουν το λαό.