Στο άρθρο του αναπαράγει όλο το φασιστικής έμπνευσης οχετό, ότι το ΚΚΕ καθοδηγείται από χαφιέδες, πράκτορες κ.λπ. Αρθρο που κάλλιστα θα μπορούσε να φιλοξενηθεί στον ιστότοπο της Χρυσής Αυγής.

Αλλωστε και οι χρυσαυγίτες, στην ιστοσελίδα τους, ανάλογου περιεχομένου εμετική αρθρογραφία δημοσιεύουν αυτές τις μέρες, σ' ένα συμπτωματικό συντονισμό, όχι μόνο με τον αρθρογράφο της «ΕφΣυν», αλλά και με άλλα προβοκατόρικα δημοσιεύματα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Αποδεικνύοντας ότι ο συντονισμός ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑίικα και χρυσαυγίτικα επιτελεία είναι... «ανωτέρου επιπέδου».

Το αντικείμενο του άρθρου είναι βέβαια η στάση του ΚΚΕ στο προσεχές δημοψήφισμα.

Πένες που αναπαρήγαγαν όλα τα προσχήματα που συνόδευαν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε μια σειρά χώρες (π.χ. Γιουγκοσλαβία), έχουν πρωτοστατήσει στην επίθεση στο ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια, έχουν υπερασπιστεί ακόμα και ασφαλίτικου τύπου χτυπήματα ενάντια στο κίνημα, καλό είναι να σκέφτονται, πριν αναφερθούν σε πράκτορες, ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου καλό είναι να μη μιλάνε για σκοινί».

Αποφεύγουν να τοποθετηθούν για την πρόταση που είχε καταθέσει ο πρωθυπουργός πριν μερικές μέρες στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, πρόταση 47 σελίδων και βάλε, που κατά το 80% είναι ίδια με αυτές των εταίρων τους.

Δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί δεν υιοθέτησαν τα ερωτήματα που πρότεινε το ΚΚΕ. Δεν μπορούν να αντικρούσουν την πρόταση του ΚΚΕ, όπως άλλωστε δεν μπόρεσαν να το κάνουν ούτε στη Βουλή, γι' αυτό έπνιξαν με συνοπτικές διαδικασίες και επικαλούμενοι διαδικαστικά ζητήματα, φοβούμενοι μάλιστα ότι με μια ονομαστική ψηφοφορία θα εκτεθούν βουλευτές τους που λένε λόγια παχιά για ρήξεις και συγκρούσεις, ενώ στην πραγματικότητα φοβούνται όπως ο διάολος το λιβάνι την πραγματική ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους!

Ελλείψει λοιπόν επιχειρημάτων, ο συντάκτης της «ΕφΣυν» καταφεύγει στην πρακτορολογία. Αλλωστε, το σχήμα είναι απλό, όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι πράκτορας του αντιπάλου μας. Απλό, παλιό, ΠΑΣΟΚικο και αυριανικό, δοκιμασμένο για πάνω από 30 χρόνια.

«Στο δημοψήφισμα, ο κόσμος της εργασίας και ο ελληνικός λαός καλούνται να δηλώσουν την απόφασή τους, να πουν ΟΧΙ στα μνημόνια, ΟΧΙ στη λιτότητα, ΟΧΙ στους εκβιασμούς που εκπορεύονται από το διεθνές, το ευρωπαϊκό και το ντόπιο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.

(...) Το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο στην Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΔΝΤ, μαζί με τους τραπεζίτες, το κεφάλαιο και την ντόπια τρόικα, με εκβιασμούς, απειλές και τελεσίγραφα, απαιτούν εδώ και τώρα από την κυβέρνηση να υπογράψει συμφωνία συνέχισης των μνημονίων και των καταστροφικών πολιτικών που συνθλίβουν τα εργατικά δικαιώματα και οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή.

Σήμερα, οι εργαζόμενοι μπαίνουν σε θέση μάχης για την απόκρουση των αντιλαϊκών σχεδιασμών και των εκβιασμών των δανειστών - τοκογλύφων. Με ένα μαζικό ΟΧΙ, την Κυριακή στις 5 του Ιούλη, θα στείλουν μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι είναι αποφασισμένοι να βάλουν τέρμα στη μνημονιακή λεηλασία και στην κατεδάφιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Με ένα βροντερό ΟΧΙ, θα απαιτήσουν τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, το πέρασμα των τραπεζών υπό δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο, την ανακατανομή του παραγόμενου πλούτου υπέρ του λαού, την αποκατάσταση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, για να υπάρξει ανάπτυξη σε όφελος του λαού και του τόπου και για να αντιμετωπιστεί η ανεργία.

Με ένα παλλαϊκό ΟΧΙ, θα απαιτήσουν επίσης απ' την κυβέρνηση να μην κάνει ούτε βήμα πίσω και χωρίς ταλαντεύσεις και συμβιβασμούς, να δώσει λύσεις στα δίκαια αιτήματα που θέτει το εργατικό και λαϊκό κίνημα και που άλλωστε ήταν και προεκλογικές εξαγγελίες και προγραμματικές της δεσμεύσεις.

Οι εργαζόμενοι, έχοντας αποκτήσει μεγάλη πείρα από τους αγώνες ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές και με το χέρι στην καρδιά στις 5 του Ιούλη, θα στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα, υπερψηφίζοντας μαζικά το ΟΧΙ, για ν' ανοίξει μια νέα αναγεννητική πορεία για το λαό και τη χώρα μας».

Αυτά που το ΜΕΤΑ παρουσιάζει σαν «δέλεαρ», για να υπερασπιστεί τη θέση της υπέρ του «όχι», είναι όλα φούμαρα. Κυρίως σε ό,τι αφορά την «αποκατάσταση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων», η πρόταση της κυβέρνησης προβλέπει χειροτέρευση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων (αύξηση εισφορών για τους ασφαλισμένους, ενοποιήσεις Ταμείων, αύξηση της εισφοράς στον κλάδο Υγείας), ενώ στο σύνολό της, η πρόταση της κυβέρνησης είναι ίδια με αυτή των ιμπεριαλιστικών θεσμών, τουλάχιστον στο 80% των μέτρων που προτείνει.

Να λοιπόν πώς διαμορφώνεται το δίπολο του αποπροσανατολισμού: Από τη μια η εργοδοσία (ή τουλάχιστον ισχυρές μερίδες της) και τα κόμματα του λεγόμενου «ευρωπαϊκού μετώπου», που πιέζουν τους εργαζόμενους να ψηφίσουν «ναι» στο δημοψήφισμα. Κι από την άλλη η κυβέρνηση και η ΧΑ, μαζί με τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ, που χρησιμοποιούν επιχειρήματα, όπως αυτά του ΜΕΤΑ, υπέρ του «όχι».

Η λύση για τους εργαζόμενους βρίσκεται έξω από αυτές τις συμπληγάδες των ψευτοδιλημμάτων και των εκβιασμών. Βρίσκεται στην ξεκάθαρη θέση ότι τόσο η πρόταση της κυβέρνησης, όσο και αυτή των ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ συνιστούν μνημόνια, που θα χαντακώσουν κι άλλο το λαό. Μπροστά στο δημοψήφισμα, η μόνη θέση που απαντάει στα συμφέροντα των εργαζόμενων είναι αυτή: Οχι στην πρόταση των ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ. Οχι στην πρόταση της κυβέρνησης. Αποδέσμευση από την ΕΕ, με το λαό στην εξουσία.

Η πορεία προς το δημοψήφισμα που πρότεινε ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, και ενέκριναν στη Βουλή ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή με το κίβδηλο δίλημμα ο ελληνικός λαός να επιλέξει το μνημόνιο της συγκυβέρνησης αντί αυτού της τρόικας, που είναι το ίδιο αντιλαϊκά και υπέρ του κεφαλαίου, προβλήθηκε από την κυβέρνηση ως εξής: «Απέναντι στον εκβιασμό απαντάμε με δημοκρατία»...

Είναι, λοιπόν, αφορμή να θυμηθούμε ορισμένα παραδείγματα άλλων δημοψηφισμάτων σε κράτη - μέλη της ΕΕ, για να δούμε το πώς αξιοποιεί η αστική τάξη τέτοιες διαδικασίες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όσες περιπτώσεις η απόφαση του λαού δε συνάδει με τις επιθυμίες των αστικών τάξεων, αυτή ανατρέπεται και μέσα από εκβιασμούς, τρομοκρατία και αξιοποίηση όλων των μηχανισμών που διαθέτουν οι αστοί για τη χειραγώγηση των λαϊκών στρωμάτων, αλλά ταυτόχρονα αξιοποιούν τα αποτελέσματα στα δικά τους παζάρια. Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα της Ιρλανδίας και της Δανίας. Οι Δανοί στο δημοψήφισμα στις 2/6/92 για την Ιδρυτική Συνθήκη της ΕΕ, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ψήφισαν με 50,7% κατά της Συνθήκης. Στις 18/5/93 οι αστοί, μετά από παζάρια με τις άλλες αστικές τάξεις της ΕΕ, για να μην ενταχθεί η Δανία στην ΟΝΕ, γιατί έτσι συνέφερε το κεφάλαιο, εκβίασαν νέο δημοψήφισμα και έτσι πέτυχαν 56,8% υπέρ της συνθήκης. Στη Ιρλανδία, χαρακτηριστικό είναι το δημοψήφισμα για τη Συνθήκη της Λισσαβόνας. Οι Ιρλανδοί την απέρριψαν στις 2/10/2008 με 53,2% και στη συνέχεια η αστική τάξη έκανε δεύτερο δημοψήφισμα, προβάλλοντας κάποιες μικρές τροποποιήσεις και κατάφερε να αποσπάσει στις 2/10/2009 το 67,1% υπέρ της συνθήκης.

Η πείρα, επίσης, που υπάρχει από τη χρήση των δημοψηφισμάτων μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικά συμπεράσματα. Για παράδειγμα, δημοψηφίσματα αξιοποιήθηκαν και σε άλλες χώρες, για να περάσουν αντιλαϊκά μέτρα. Με δημοψήφισμα στην Ιταλία πέρασαν αντεργατικές αλλαγές στο δημόσιο τομέα, σε βάρος συνολικά των εργαζομένων το 2000, σε μια χώρα που έχει πιθανά τα περισσότερα δημοψηφίσματα από το 1974. Με δημοψήφισμα τα συμβιβασμένα και εργοδοτικά συνδικάτα επίσης στην Ιταλία έστειλαν τους εργάτες να ψηφίζουν για περικοπή κατακτήσεων και δικαιωμάτων τους στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.

Τα δημοψηφίσματα, επομένως, που εντάσσονται στα αστικά συντάγματα διαφόρων καπιταλιστικών κρατών μπορούν να αξιοποιηθούν, αφενός ως το «αμορτισέρ» για να εκτονωθούν λαϊκές αντιδράσεις, αλλά και για λογαριασμό των παζαριών που κάνει η κάθε αστική τάξη με τους εταίρους της. Από την άλλη, δίνοντάς τους τον προσανατολισμό κάθε φορά εκεί που θέλει καναλιζάροντας τη λαϊκή βούληση αποσπά τη λαϊκή συναίνεση σε αντιλαϊκές επιλογές. Ετσι, λοιπόν, δεν είναι ούτε μπορούν να είναι το απαύγασμα της δημοκρατίας, όπως υποστηρίζει η συγκυβέρνηση, πολύ απλά γιατί το αποτέλεσμά τους διαμορφώνεται μέσα σε ένα συγκεκριμένο αντιλαϊκό πλαίσιο.

Επομένως, αυτό που εμφανίζεται από αστούς και οπορτουνιστές ως «άμεση δημοκρατία», σε συνθήκες καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, μπορεί να συμβάλει στη θωράκιση της αστικής εξουσίας και του αστικού πολιτικού συστήματος. Οτι η σημερινή αστική δημοκρατία - που ακόμα και τα τυπικά δικαιώματά της σταματούν μπροστά στις πύλες των εργοστασίων και των εργασιακών χώρων - έχει και τον αυταρχισμό και την καταστολή, αλλά και τη χειραγώγηση με την ψευδαίσθηση της συμμετοχής και της έκφρασης. Παρ' όλα αυτά, οι κομμουνιστές οφείλουν να αξιοποιούν και το δημοψήφισμα, όπως και τις εκλογές στο κοινοβούλιο, για να διαφωτίσουν, να αποκαλύψουν, να προβάλουν τις θέσεις τους και να προσπαθήσουν να εμποδίσουν τον εγκλωβισμό και την παγίδευση του λαού σε ψεύτικα διλήμματα. Αυτό, άλλωστε, κάνει και το ΚΚΕ με τη συγκεκριμένη στάση που διαμόρφωσε για το δημοψήφισμα της Κυριακής, δηλαδή καλώντας το λαό να ρίξει στην κάλπη την δικιά του πρόταση: «Οχι στην πρόταση των ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ. Οχι στην πρόταση της κυβέρνησης. Αποδέσμευση από την ΕΕ, με το λαό στην εξουσία»

Για τους εργάτες και τα άλλα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα μοναδικός δρόμος που μπορεί να τους δώσει προοπτική είναι να πυκνώσουν τις γραμμές του εργατικού - λαϊκού κινήματος, να παλέψουν σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, σε συστράτευση με το ΚΚΕ.