MotionTeam

Ακόμα κι αν δεχτεί κάποιος ότι η κυβέρνηση παζάρεψε το δικό της σχέδιο απέναντι στο σχέδιο της τρόικας, η σύγκριση των δύο κειμένων έρχεται να επιβεβαιώσει ότι τα αντιλαϊκά παζάρια εξελίσσονται με μοναδική «κόκκινη γραμμή» τα συμφέροντα των διαφόρων τμημάτων του κεφαλαίου. Συγκλίσεις και ταυτίσεις εμφανίζονται σε μια σειρά από ζητήματα, π.χ. στο θέμα της κατάργησης του ΕΚΑΣ (όπου η διαφορά είναι λίγους μήνες μπρος ή πίσω), και στο θέμα των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης (όπου επίσης η διαφορά αφορά στο από πότε ακριβώς δεν θα βγαίνει κανείς κάτω από τα 67 στη σύνταξη), και στο θέμα του ΕΝΦΙΑ (όπου υπάρχει πλέον απόλυτη ταύτιση στη διατήρησή του), και στο θέμα της αύξησης των εισφορών Υγείας στις κύριες και επικουρικές συντάξεις, και στο θέμα των μισθών του Δημοσίου, όπου εκεί η ταύτιση είναι απόλυτη για παραπέρα συμπίεσή τους.

«Πάμε για μια καλή συμφωνία», είπε μπαίνοντας στο υπουργικό συμβούλιο το βράδυ της Παρασκευής ο Κατρούγκαλος. Πάμε σε δημοψήφισμα, είπε βγαίνοντας ο πρωθυπουργός.

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να εγκλωβίσει το λαό στα διλήμματα που η ίδια βάζει, χωρίς κανείς να γνωρίζει τι υπάρχει από πίσω, πρέπει να πέσει στο κενό. Γιατί αυτό που κρύβει συνειδητά είναι ότι η ίδια η κυβέρνηση παραμένει προσκολλημένη στο αντιλαϊκό μνημονιακό πλαίσιο, το οποίο διατηρεί και ισχύει στο ακέραιο. Το γεγονός ότι ζητά από το λαό να διαλέξει ποια παραλλαγή μνημονίου προτιμά, των δανειστών, ή το κυβερνητικό, είναι απλά εκβιασμός.

Προ των πυλών βρίσκεται η ακόμη μεγαλύτερη χρεοκοπία του λαού, είτε υπάρξει τελικά συμφωνία ανάμεσα στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ) είτε όχι. Σε κάθε περίπτωση, στα παλιά αντιλαϊκά μέτρα θα έρθουν να προστεθούν και νέα, συνεχίζοντας το χτύπημα στο εργατικό - λαϊκό εισόδημα. Ο λαός δεν πρέπει να γίνει χειροκροτητής στα διάφορα αντιλαϊκά σενάρια. Μοναδική διέξοδος είναι η πάλη του για ανάκτηση δικαιωμάτων, του εισοδήματός του, ξήλωμα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, κατάργηση μνημονίων και αντιλαϊκών νόμων, διεκδίκηση των σύγχρονων δικαιωμάτων του. Είναι ο δρόμος της ρήξης με τις πραγματικές αιτίες των δεινών του, την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Την ίδια ώρα, τα κυβερνητικά στελέχη είχαν πάθει αφωνία ως προς το τι ακριβώς συμφώνησαν στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ που έγινε Πέμπτη και Παρασκευή. Η έκθεση που ενέκριναν, με τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις της επόμενης 10ετίας, επιβεβαιώνει την ένταση των αντιλαϊκών μνημονίων διαρκείας σε όλη την ΕΕ.

Ανάμεσα σ' άλλα αποφάσισαν: Ευρωπαϊκό «Δημοσιονομικό Συμβούλιο»: Το νέο όργανο θα συντονίζει και θα «συμβουλεύει» τα εθνικά «Δημοσιονομικά Συμβούλια», σε ό,τι αφορά την απαρέγκλιτη τήρηση των αντιλαϊκών στόχων που προβλέπονται στους κρατικούς προϋπολογισμούς. Επί της ουσίας, προαναγγέλλουν την εφαρμογή αλλεπάλληλων αντιλαϊκών μέτρων, με στόχο την ανάκαμψη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων. Υπενθυμίζεται ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει καταθέσει στους «θεσμούς» της τρόικας πρόταση για τη λειτουργία ελληνικού «Δημοσιονομικού Συμβουλίου», το οποίο θα προχωρά σε «αυτόματες οριζόντιες μειώσεις» όλων των κρατικών δαπανών (συντάξεις, μισθοί, επιδοτήσεις κ.λπ.), σε περιπτώσεις αποκλίσεων από τους αντιλαϊκούς στόχους.

Με αυτά τα δεδομένα, όποια κι αν είναι η εξέλιξη, υπάρξει ή δεν υπάρξει συμφωνία για το «ελληνικό πρόβλημα», η απόφαση για νέα μέτρα - λαιμητόμο για εργαζόμενους και συνταξιούχους, για τη λαϊκή οικογένεια, έχει ήδη παρθεί. Κι αυτά τα μέτρα προστίθενται σ' εκείνα που επέβαλαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με τους μνημονιακούς νόμους, τους οποίους η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διατηρεί στο ακέραιο. Το παιχνίδι της κολοκυθιάς, που εμφανίζει την κυβέρνηση να παζαρεύει για το βαθμό εξαθλίωσης του λαού, δεν μπορεί να κρύψει την ωμή κοροϊδία. Οι διαβεβαιώσεις ότι δε θα υπάρξουν νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις είναι ένα χονδροειδέστατο ψέμα καθώς κάθε αύξηση στους έμμεσους φόρους, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι αυξήσεις εισφορών σε μισθούς και συντάξεις οδηγούν σε νέες μεγάλες απώλειες στο ήδη πετσοκομμένο λαϊκό εισόδημα και τα εναπομείναντα δικαιώματα του λαού.

Θα φουντώσουν τις επόμενες μέρες τα κοκορέματα από την πλευρά της συγκυβέρνησης, οι μεγάλες κουβέντες για ρήξη από πλευράς της συγκυβέρνησης παρόλο που επίσημα προσπαθεί να καθησυχάσει ότι δεν πρόκειται για «έξοδο απ' το ευρώ». Πρέπει να γίνει κατανοητό από το λαό ότι η ρήξη που επικαλούνται είναι μια ρήξη - καρικατούρα, δεν αποτελεί ρήξη με τις πραγματικές αιτίες που γεννάνε τα αντιλαϊκά μέτρα και τα μνημόνια διαρκείας, δηλαδή ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους. Μια έξοδος από το ευρώ, μια αλλαγή νομίσματος, διατηρώντας απείραχτο το κεφάλαιο, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και την εξουσία του δεν σηματοδοτεί διέξοδο υπέρ του λαού. Αποτελεί στην πραγματικότητα έναν διαφορετικό τρόπο για να συνεχιστεί η χρεοκοπία του. Ο λαός θα κληθεί να πληρώσει την υποτίμηση του νομίσματος, με τον πληθωρισμό να σαρώνει το λαϊκό εισόδημα, ενώ το πιθανότερο είναι ότι στη συνέχεια θα ακολουθήσει και ένα νέο «πακέτο οικονομικής βοήθειας», που θα συνοδεύεται από νέα αντιλαϊκά μέτρα.

Για την επί της ουσίας συμφωνία στη στρατηγική της ΕΕ η κυβέρνηση αξιώνει από το εργατικό - λαϊκό κίνημα να βάλει πλάτη στη διαπραγμάτευση εντός της ΕΕ, να αποδεχτεί μέτρα που τσακίζουν το λαό, στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος». Γιατί ξέρει πως όποια μέτρα κι αν πάρει σε συμφωνία με τους δανειστές ή όχι, θα χρειαστεί να καθυποτάξει το κίνημα για να τα εφαρμόσει. Γι' αυτό εκβιάζει για συναίνεση πάνω σε «εθνικούς» στόχους, που είναι όμως στρατηγικές στοχεύσεις του κεφαλαίου και όχι του λαού. Καλούν το λαό να διαλέξει ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη.

Οι ώρες και οι μέρες για την εργατική τάξη είναι πράγματι κρίσιμες. Καλείται από την κυβέρνηση να πάρει αποφάσεις στο γήπεδο του αντιπάλου.

Αυτό που πρέπει να 'ναι καθαρό είναι πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο γύρο εκβιασμών σε βάρος του λαού και μάλιστα σε συνθήκες όπου η Ευρωζώνη δύσκολα ανακάμπτει από την κρίση και οι αντιθέσεις γίνονται οξύτερες.

Ο λαός δεν πρέπει να υποκύψει στους εκβιασμούς και την κοροϊδία που στήνουν για άλλη μια φορά η κυβέρνηση (όπως έκαναν και οι προηγούμενες) και οι δανειστές προκειμένου να τον βάλουν στη γωνία, να αποσπάσουν τη συναίνεση ή την ανοχή του στη συνέχιση της χρεοκοπίας του. Πρέπει να βάλει τις δικές του «κόκκινες γραμμές», να διεκδικήσει την κατάργηση του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, την ανάκτηση όλων όσα έχασε την περίοδο της κρίσης, να παλέψει ενάντια στα νέα αντιλαϊκά σχέδια. Υπάρχει ο δρόμος, που έδειξαν τα συλλαλητήρια σωματείων, συνδικάτων με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ στις 11 και 23 Ιούνη, ο δρόμος που έδειξε η μεγάλη συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα.

Να διαλέξει το δρόμο της ρήξης με τις πραγματικές αιτίες που γεννούν τα δεινά του λαού, των εργαζομένων, της ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους.

Κύριοι δικαστές, η συγκυρία σας ανέθεσε έναν από τους σοβαρότερους ρόλους της δικαστικής θητείας σας. Η ευθύνη που επωμίζεται το δικαστήριό σας στις παρούσες συνθήκες είναι μεγάλη. Είναι ευθύνη:

Για την αποκάλυψη της ειδεχθούς αλήθειας που περιβάλλει τους σκοπούς και τη δράση της εγκληματικής οργάνωσης ΧΑ.

Για την αποκάλυψη της ιστορικής συνέχειας του απεχθέστερου, τρομερότερου και πλέον απάνθρωπου πολιτικού μορφώματος της ανθρώπινης ιστορίας και της πολιτικής σκέψης και δράσης.

Για την αποκάλυψη της βιαιότερης μορφής εκμετάλλευσης των ανθρώπων, της ανθρώπινης εργασίας και ζωής, την αποκάλυψη των ρατσιστικών πογκρόμ, της φυσικής και ηθικής εξόντωσης των φυλετικών και πολιτικών αντιπάλων της, όπως παρατίθεται στο παραπεμπτικό βούλευμα.

Είναι ευθύνη για την αποκάλυψη της στυγερότερης έκφρασης, επίθεσης και καταδίωξης της εργατικής τάξης και των αγώνων της για καλύτερη ζωή.

Για την αποκάλυψη της αγριότερης, σκοτεινής και πλέον βορβορώδους εκδήλωσης θηριωδών αισθημάτων ενάντια στην ανθρώπινη ζωή.

Για την αποκάλυψη της χαράς από τη θέα και τη μυρωδιά του ανθρώπινου αίματος: "Τους λιώσαμε, τους λιώσαμε, τους λιώσαμε!..." παραληρούσε ο Λαγός μετά την απόπειρα ανθρωποκτονίας στους εργάτες του ΠΑΜΕ. Εστριβε το μαχαίρι μέσα στο κορμί του Παύλου Φύσσα ο Ρουπακιάς, για να μην αποτύχει η ενέργειά του...».

ΡΕΤΖΟΣ

Φυσικά, σε μια πρώτη (και αφελή) ανάγνωση, θα έλεγε κανείς πως οι επισημάνσεις της ΑΔΙΠ έχουν βάση, αναμφισβήτητα, ακουμπούν σε μια πραγματικότητα που έχουμε βιώσει στις σπουδές μας. Τα προηγούμενα χρόνια, ιδιαίτερα πριν την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, ήταν συχνό το φαινόμενο να μπαίνουν και να βγαίνουν μαθήματα από ένα πρόγραμμα σπουδών, ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων στα μέλη ΔΕΠ, με την επιρροή που είχε ένας συγκεκριμένος καθηγητής. Εντονο ήταν, επίσης, το φαινόμενο προγράμματα σπουδών να μην αλλάζουν καθόλου, να μένουν σε παρωχημένες γνώσεις και ακατάλληλα πεπαλαιωμένα συγγράμματα, λόγω της απροθυμίας κάποιων μελών ΔΕΠ να καταβάλουν κόπο για να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις ή λόγω των ασχολιών τους με την επιχειρηματική δράση μέσα στα ΑΕΙ.

Ολα τα παραπάνω έχουν δώσει τη σημερινή εικόνα των προγραμμάτων σπουδών, που, στην πλειοψηφία τους, περιέχουν πολλά μαθήματα με ξεπερασμένο περιεχόμενο, μαθήματα που σχετίζονται με τα διδακτορικά και τις ερευνητικές και άλλες δραστηριότητες μελών ΔΕΠ, που ωστόσο δεν ενσωματώνονται στον κορμό του προγράμματος, ενώ αρκετές φορές δεν έχουν καν σχέση με το αντικείμενο σπουδών.

Αυτή η κατάσταση δεν είναι ούτε τσαπατσουλιά και προχειρότητα, ούτε προϊόν μιας διαπλοκής, που με μια δήθεν εξυγίανση μέσα στις σχολές μπορεί να αρθεί. Αντίθετα, αντανακλά με ακρίβεια αφενός την κεντρική κατεύθυνση στα προγράμματα σπουδών, που δεν είναι άλλη από την ολοένα και μεγαλύτερη προσαρμογή τους στις επιταγές των μονοπωλίων. Αφετέρου, δείχνει πώς επιδρούν οι επιμέρους επιχειρηματικές βλέψεις, φιλοδοξίες ακόμα, των παραγόντων που διαμορφώνουν ένα πρόγραμμα σπουδών και που, στον καπιταλισμό, είναι εντέλει πιο καθοριστικές από την ίδια την εξέλιξη του κάθε επιστημονικού αντικειμένου και σίγουρα απέναντι από τις πραγματικές λαϊκές μορφωτικές ανάγκες.

Με τις παραινέσεις της, η ΑΔΙΠ επιχειρεί να «συμμαζέψει» την παραπάνω εικόνα, να δώσει κατευθύνσεις για την πιο αποτελεσματική προσαρμογή των προγραμμάτων σπουδών στις παρούσες ανάγκες της κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Σε αυτό το πνεύμα παρακολουθούμε και τις τελευταίες αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, που γενικά παρουσιάζουν ανομοιομορφία.

Η γενικότερη κατεύθυνση είναι αυτή της μεγαλύτερης αποσύνδεσης του πτυχίου από το επάγγελμα. Ετσι, για παράδειγμα, βλέπουμε να προχωρούν τα πιστοποιητικά παιδαγωγικής επάρκειας στις λεγόμενες «καθηγητικές σχολές», να εισάγονται διάφορες κατευθύνσεις στο 3ο ή 4ο έτος σπουδών (π.χ. στο Φιλολογικό στο ΑΠΘ συζητούν να βάλουν κατευθύνσεις με τίτλους «ερευνητή φιλόλογου» (!!) και «φιλόλογου εκπαιδευτικού»...). Αφαιρούνται, επίσης, πολλά μαθήματα επιλογής, με το πρόσχημα της ελάφρυνσης του φόρτου εργασίας, εξυπηρετώντας ταυτόχρονα την τεράστια έλλειψη διδακτικού προσωπικού, αλλά και ενισχύοντας κυρίως τις κατευθύνσεις εκείνες που έχουν ενδιαφέρον για τις μεγάλες επιχειρήσεις του κάθε κλάδου.

Σε αρκετά Τμήματα, συζητιέται η εισαγωγή διπλωματικής εργασίας στο τελευταίο έτος, εκεί όπου δεν υπάρχει, ενώ καταγράφονται και πολλές αλλαγές σε σχέση με τις πρακτικές ασκήσεις, που αλλού γίνονται υποχρεωτικές, αλλού προαιρετικές, χωρίς να υπάρχει ενιαία εικόνα.

Οι αλλαγές περιλαμβάνουν επίσης τη διαμόρφωση μιας βάσης (υποδομών, ηλεκτρονικών συγγραμμάτων κ.ά.), για να υποδεχτεί τα λεγόμενα μαθήματα εξ αποστάσεως εκπαίδευσης (e-learning), καθώς και την ψηφιοποίηση της διδασκαλίας. Πρόκειται για μεθόδους, που αφενός δίνουν ζεστό χρήμα μέσα από το ΕΣΠΑ και το πρόγραμμα «Ψηφιακή Σύγκλιση», σε επιχειρήσεις στο χώρο της ψηφιακής τεχνολογίας. Αφετέρου, δομούνται προγράμματα ξενόγλωσσα για την προσέλκυση «φοιτητικού τουρισμού», όπως αποκαλείται η προσέλκυση ξένων φοιτητών, με δίδακτρα, τα οποία, παρά τις εξαγγελίες και τις αλλεπάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις της συγκυβέρνησης, δεν έχουν καταργηθεί. Οι εξελίξεις αυτές επιταχύνουν τη γενίκευση των ταχύρρυθμων προγραμμάτων κατάρτισης, που θα λειτουργούν παράλληλα και ενισχυτικά προς τα δομημένα προγράμματα σπουδών και θα πουλούν πιστοποιήσεις και προσόντα.

Μεγάλη συζήτηση γίνεται, επίσης, για την καλύτερη προσαρμογή των προγραμμάτων σπουδών στο ελληνικό Σύστημα Πιστωτικών Μονάδων και την αντιστοίχησή του με το ευρωπαϊκό ECTS (European Credit Transferand Accumulation System). Στόχος του συστήματος αυτού είναι η διευκόλυνση της κινητικότητας φοιτητών, ερευνητών, αποφοίτων, ώστε να αξιοποιείται ενιαία και πιο αποτελεσματικά το επιστημονικό δυναμικό της ΕΕ, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς της απέναντι σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Στη χώρα μας ειδικότερα, το σύστημα αυτό είχε πατήσει πάνω σε ένα προϋπάρχον σύστημα με διδακτικές μονάδες, που αποτιμά τη βαρύτητα κάθε μαθήματος μέσα σ' ένα πρόγραμμα σπουδών. Πρόσφατα, σηκώθηκε πολύς καπνός για τη διατήρηση των διδακτικών μονάδων αντί των πιστωτικών από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με τη ΝΔ και διάφορες αστικές εφημερίδες να κάνουν αντιπολίτευση για το δήθεν «grexit» των ελληνικών πτυχίων. Φυσικά, η συγκυβέρνηση έτρεξε να διευκρινίσει ότι οι διδακτικές μονάδες θα αντιστοιχίζονται πλήρως στις πιστωτικές και κανένας ανησυχητικός λόγος δε συντρέχει για τη λειτουργία του ECTS. Δηλαδή, η αποσύνδεση του πτυχίου από το επάγγελμα προχωρά, είτε με πιστωτικές είτε με διδακτικές μονάδες...

Στην ουσία, η αντιστοίχηση των κύκλων σπουδών σ' ένα σύνολο πιστωτικών ή διδακτικών μονάδων (60 για ένα έτος, 180 για 3 έτη και 240 για τις 4ετείς σπουδές), παράλληλα με τη δυνατότητα πλέον ίδρυσης διετών, ακόμα και μονοετών προγραμμάτων σπουδών (με τις αντίστοιχες πιστωτικές μονάδες), διαμορφώνει το περιβάλλον εκείνο για τη μεγαλύτερη και ταχύτερη περιπλάνηση των φοιτητών από πρόγραμμα σε πρόγραμμα, από κατάρτιση σε κατάρτιση.

Το «κερασάκι στην τούρτα» είναι η συζήτηση για την αναγνώριση των πενταετών προγραμμάτων σπουδών ως master, που περιλαμβάνεται στο τελευταίο νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας. Τα Πολυτεχνεία κι οι Γεωπονικές «πετάν τη σκούφια τους», τα ΤΕΙ διαμαρτύρονται και μέσα σε όλο αυτό το χορό του αποπροσανατολισμού, όλοι - πλην των δυνάμεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στα Πανεπιστήμια - αφήνουν εντέχνως απ' έξω την αναγνώριση των κολεγίων, αλλά και των τριετών, διετών και μονοετών σπουδών, που προορίζονται τελικά για την πλειοψηφία των φοιτητών και σπουδαστών.

Οι εξελίξεις αυτές, προφανώς, είναι σημαντικές και σε καμιά περίπτωση δε μας είναι αδιάφορες. Οσο σύνθετο κι αν είναι το ζήτημα της προάσπισης του επιστημονικού περιεχομένου των σπουδών, πρέπει να γίνει υπόθεση του φοιτητικού κινήματος, μέσα σε όλες τις δυσκολίες και τους αρνητικούς συσχετισμούς του. Με παρεμβάσεις συλλογικής διεκδίκησης μέσα στις επιτροπές προγραμμάτων σπουδών που έχουν στηθεί, στις συνελεύσεις των Τμημάτων, στις Κοσμητείες και στις Συγκλήτους. Μέσα από τους εκλεγμένους αντιπρόσωπους μέλη και φίλους της ΚΝΕ, του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών. Με τις Επιτροπές Αγώνα του ΜΑΣ, που θα συζητούν και θα κατεβάζουν στις φοιτητικές συνελεύσεις προτάσεις για την παρέμβαση στο ίδιο το περιεχόμενο σπουδών, στην κατεύθυνση της απαγκίστρωσής του από τις επιταγές των μονοπωλίων. Που φυσικά αυτή μπορεί να είναι οριστική, στο βαθμό που οικοδομείται μια πραγματικά φιλολαϊκή οικονομία και εξουσία, μόνο στα πλαίσια της οποίας μπορεί η Εκπαίδευση να προσανατολίζεται στις ανάγκες της επιστήμης και τις διευρυμένες λαϊκές ανάγκες. Σε αυτές τις συνθήκες, το πρόγραμμα σπουδών θα συγκροτείται από ομάδες εργασίας επιστημόνων ειδικών, εκπροσώπων των εργατών της σοσιαλιστικής παραγωγής σε κάθε κλάδο, εκπροσώπων των φοιτητών.

Χωρίς, λοιπόν, να έχουμε καμιά αυταπάτη ότι το ζήτημα αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί ολοκληρωμένα στα σημερινά πλαίσια, με βάση τη συνολικότερη πρόταση του Κόμματος για την Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση, είναι στο επίκεντρο της παρέμβασής μας, για παράδειγμα, η αποστέωση των προγραμμάτων σπουδών από τα θεωρητικά μαθήματα ή αντίστροφα το βάρος που μπορεί να δίνεται στη θεωρία σε κάποια αντικείμενα και να υποσκελίζεται το κομμάτι της εφαρμογής τους. Είναι στα αιτήματά μας η διπλωματική εργασία και η πρακτική άσκηση σε όλα τα επιστημονικά αντικείμενα, καθώς το πρώτο βοηθά να γίνεται στο τέλος των σπουδών μια πιο ολοκληρωμένη συνθετική επιστημονική δουλειά, ενώ το δεύτερο βοηθά το φοιτητή να δει την εφαρμογή της πιο ακαδημαϊκής, θεωρητικής γνώσης στην παραγωγή και εργασία. Ζητούμε να εμπλουτιστούν τα προγράμματα σπουδών σε όλα τα αντικείμενα με μαθήματα Φιλοσοφίας, Πολιτικής Οικονομίας, Ιστορίας, ώστε να γίνεται κάθε φορά κατανοητό το κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο αναπτύσσεται κάθε επιστήμη και οι ειδικοί όροι της. Αντίθετα, απαιτούμε να βγουν από τα προγράμματα σπουδών όλα τα μαθήματα επιχειρηματικότητας, μαθήματα καινοτομίας, που γίνονται τις περισσότερες φορές σε συνεργασία με τους εκπροσώπους των επιχειρήσεων.

Είναι σαφές ότι τα ζητήματα του περιεχομένου σπουδών, όπως αποτυπώνεται στα προγράμματα σπουδών, απαιτούν σε βάθος μελέτη τόσο του αστικού ιδεολογικού οπλοστασίου, των εξελίξεων στους κλάδους της καπιταλιστικής παραγωγής, όσο και μελέτη των δικών μας θεωρητικών αρχών και εργαλείων, της επιστημονικής θεωρίας του μαρξισμού-λενινισμού. Ιστορικά, ωστόσο, έχουν υπάρξει λαμπρά παραδείγματα επιστημόνων, σε πολλά διαφορετικά επιστημονικά αντικείμενα, που άνοιξαν προοδευτικούς δρόμους μέσα από την επιστήμη τους, πηγαίνοντας κόντρα στις αντιεπιστημονικές ανορθολογικές θεωρίες, καταλήγοντας πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: όσο η επιστήμη συνθλίβεται στις συμπληγάδες των νόμων του καπιταλιστικού κέρδους, δεν μπορεί παρά να περιορίζεται και να στρεβλώνεται συνεχώς. Μπροστά στα 100χρονα του Κόμματος, οι νέοι σύντροφοι μπορούν και πρέπει να ψάξουν και να μελετήσουν αυτά τα παραδείγματα, τη ζωή και το έργο τους, να αναδείξουν την υπεροχή στη θεωρία και στη στάση ζωής που είχαν οι κομμουνιστές επιστήμονες.