Το απόσπασμα είναι απ' τη χτεσινή ομιλία του Αλ. Τσίπρα σε Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Τι σόι πράμα είναι ο ΟΑΣΕ που θα κάνει, όπως διατείνεται ο πρωθυπουργός, όλα αυτά τα καλά και άγια; Παράρτημα του ΝΑΤΟ. Αντιγράφουμε από έκδοση του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών του ΝΑΤΟ, του 1995, (σελ. 70, 71, 73): «Μεταξύ των αποστολών των δυνάμεων και των στρατηγείων του ΝΑΤΟ συμπεριλαμβάνεται και η υποστήριξη του ειρηνευτικού έργου του ΟΑΣΕ (...) να συνεισφέρουν στην επίτευξη των στόχων του ΟΑΣΕ που είναι η πρόληψη συγκρούσεων, η αντιμετώπιση κρίσεων και η ειρηνική διευθέτηση διαφορών. (...) Ο ΟΑΣΕ είναι το μοναδικό βήμα που προσφέρεται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, αλλά και στον Καναδά και τις ΗΠΑ, για το χειρισμό θεμάτων όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η έννομη τάξη, η ασφάλεια...».

Η αλήθεια είναι πως σε ορισμένα ζητήματα η συνέπειά τους είναι υποδειγματική. Ο πρωθυπουργός επικαλέστηκε τη «Διαδικασία της Κέρκυρας», το 2009. Τι έγινε τότε; Διεξήχθησαν οι εργασίες της Συνόδου του ΝΑΤΟ και του ΟΑΣΕ, στον οποίο την προεδρία ασκούσε η Ελλάδα και συμφωνήθηκε η εν λόγω διαδικασία για την αντιμετώπιση των προκλήσεων στον τομέα της ασφάλειας στην ΕΕ. Εκδηλώθηκε, δηλαδή, έντονα η πρόθεση κοινής δράσης των κυβερνήσεων Ευρώπης, ΗΠΑ και Καναδά ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς τόσο στην Ευρώπη, όσο και ευρύτερα στον κόσμο, με μεγαλύτερη αξιοποίηση του ΝΑΤΟ και των όποιων δυνατοτήτων συνεργασίας με τη Ρωσία υπήρχαν, οι οποίες διερευνήθηκαν σε ειδική παράλληλη σύνοδο ανάμεσά τους, καθώς και των μηχανισμών του ΟΑΣΕ.

Μάλιστα, η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, είχε πασχίσει για την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό του ΟΑΣΕ, έτσι ώστε αυτός να εξυπηρετεί με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Προσπάθεια που συνεπικουρούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα πλειοδοτούσε ζητώντας: «Στο πλαίσιο της αναβάθμισης του ΟΑΣΕ έχει προταθεί Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ασφαλείας, εξοπλισμένο με μηχανισμούς έγκαιρης προειδοποίησης και πρόληψης συγκρούσεων (...). Να αποκτήσει αρμοδιότητα και την πρακτική ικανότητα διευθέτησης των συγκρούσεων στο χώρο ευθύνης του».

Για την ιστορία, λίγες μέρες μετά τους ύμνους του ΣΥΡΙΖΑ στον ΟΑΣΕ, στις 3 Ιούλη του 2009, υπερψηφίστηκε από την Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΟΑΣΕ, που συνήλθε στο Βίλνιους, πρωτεύουσα της Λιθουανίας, το αντικομμουνιστικό ψήφισμα με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Για την επανένωση της διαιρεμένης Ευρώπης. Η ενθάρρυνση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των δικαιωμάτων των πολιτών στην περιοχή του ΟΑΣΕ στον 21ο αιώνα». Πρότεινε μάλιστα την καθιέρωση της 23ης Αυγούστου σαν Ευρωπαϊκής ημέρας μνήμης των θυμάτων του «σταλινισμού και του ναζισμού»... Ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Δραγασάκης απουσίαζε κατά την ψηφοφορία του κατάπτυστου αυτού ψηφίσματος...

Τι προωθούσε, δηλαδή, το ψήφισμα του ΟΑΣΕ; Την εξίσωση του σοσιαλισμού που εγκαινίασε η Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, για την οποία ο πρωθυπουργός χτες ισχυρίστηκε ότι συνεπήρε την «ευρωπαϊκή αριστερά» που εκπροσωπεί, και του ναζισμού, τον κοινό αγώνα των λαών Ελλάδας - Ρωσίας (ΕΣΣΔ) εναντίον του οποίου εξήρε επίσης ο Αλ. Τσίπρας...

Είναι ύπουλο, όπως προβάλλεται και αξιοποιείται, το επιχείρημα της αξιοπρέπειας ως αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους εταίρους. Γιατί η κυβέρνηση πουλάει τσαμπουκά όταν την ίδια ώρα συνεχίζει από κει που σταμάτησε η προηγούμενη. Με δεδομένη την κατάσταση της στασιμότητας της ελληνικής οικονομίας και τους κινδύνους εκδήλωσης νέας κρίσης, γιατί αυτό δείχνουν όλα τα στοιχεία και κυρίως η νέα μεγάλη βύθιση της βιομηχανίας, που, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, σημειώνει ραγδαία επιδείνωση στο δείκτη κύκλου εργασιών το Γενάρη του 2015, υποχωρώντας κατά 16% έναντι υποχώρησης 5,2% το Γενάρη του 2014. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ αναδεικνύουν την αδυναμία εξόδου της εγχώριας βιομηχανίας από την ύφεση, ενώ προοιωνίζονται ακόμη χειρότερες μέρες.

Τι είπε ο πρωθυπουργός μετά τη συνάντησή του με την Α. Μέρκελ; Δε θα καταστρέψει το θετικό έργο της προηγούμενης κυβέρνησης, άρα, ένα το κρατούμενο, θα συνεχιστεί η προηγούμενη αντεργατική - αντιλαϊκή πολιτική στο σύνολό της. Οτι υπάρχει ανάγκη συνέχισης της δημοσιονομικής προσαρμογής και των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών. Οτι υπάρχει ανάγκη προώθησης και νέων μεταρρυθμίσεων, άλλωστε τις επεξεργάζεται ο ΟΟΣΑ, για την καπιταλιστική ανάκαμψη.

Αξίζει η λαϊκή στήριξη ή έστω η αναμονή, «να δούμε τι θα κάνουν και αυτοί», όταν η κυβέρνηση βαδίζει στα χνάρια της προηγούμενης προβάλλοντας στην Ελλάδα μια τζάμπα μαγκιά απέναντι στους εταίρους της, όταν την ίδια ώρα συναλλάσσεται μαζί τους για την ανάκαμψη του κεφαλαίου με αντιλαϊκά μέτρα;

Ας σκεφτεί ο λαός: Μήπως της αφήνει χρόνο και ελεύθερο πεδίο να διαπραγματεύεται αντιλαϊκά χάνοντας ο ίδιος πολύτιμο χρόνο από την οργάνωση της πάλης για την ικανοποίηση των δικών του αναγκών;

Είναι λοιπόν λαϊκή αξιοπρέπεια ο τσαμπουκάς υπέρ του κεφαλαίου με το λαό εξαθλιωμένο; Σίγουρα όχι και ας το ντύνει η κυβέρνηση με την «πατριωτική» προπαγάνδα περί «ανεξάρτητης Ελλάδας».

Η συγκυβέρνηση, με πρωτοβουλία και της προέδρου της Βουλής, προχώρησε σε ορισμένες κινήσεις που αξιοποίησε επικοινωνιακά δίνοντας το χαρακτήρα φιέστας. Η πρώτη αφορά τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής για το μνημόνιο αντιστρέφοντας την πραγματικότητα. Δηλαδή, λέγοντας ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση και τη φτώχεια και όχι το αντίθετο, πως το μνημόνιο αποτελεί διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης σε βάρος του λαού. Συσκοτίζοντας βεβαίως τις αιτίες της κρίσης, που βρίσκονται στο DNA της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αυτής της ανάπτυξης που θέλουν να ξαναστήσουν στα πόδια της. Στην πραγματικότητα, έξω από εργαλείο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στο αστικό πολιτικό σύστημα, συμβάλλοντας στην αναμόρφωσή του, αυτή η διαδικασία τίποτα διαφωτιστικό δεν θα προσφέρει στο λαό.

Η δεύτερη αφορά τη συγκρότηση της λεγόμενης Επιτροπής Αλήθειας για το χρέος, που έχει δήθεν ως σκοπό τη μελέτη για το ποιο τμήμα του χρέους είναι παράνομο και επαχθές. Εχει σημασία ότι αυτή η επιτροπή ξεκίνησε τις διαδικασίες της την ίδια μέρα που ο Γ. Βαρουφάκης, από τη Ν. Υόρκη, διαβεβαίωνε το ΔΝΤ ότι η Ελλάδα θα πληρώνει τις υποχρεώσεις στους δανειστές της στο διηνεκές. Ανεξάρτητα εάν αυτή η κίνηση εκφράζει αντιθέσεις στο εσωτερικό της αστικής τάξης, του κεφαλαίου, τη διεκδίκηση απομείωσης του χρέους με σκοπό να δοθεί περισσότερο κρατικό χρήμα στο κεφάλαιο, αξιοποιείται για να συσκοτίσει την ουσία, ότι η κυβέρνηση αναγνωρίζει το χρέος - ως όφειλε, όπως κάθε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης - και δεσμεύεται ότι ο λαός, που δεν το δημιούργησε, θα συνεχίσει να το πληρώνει κανονικά, είτε ντούκου είτε με δόσεις, είτε ολόκληρο είτε «κουρεμένο».

Ενα ακόμα βασικό στοιχείο της κυβέρνησης είναι τα εθνικιστικά συνθήματα και η ανάλογη προπαγάνδα, που παρουσιάζεται ως πατριωτισμός και εθνικά υπερήφανη στάση.

Αυτός ο εθνικισμός γίνεται προσπάθεια να ντυθεί με την αίγλη των λαϊκών αγώνων, του ΕΑΜικού κινήματος, ενάντια στη ναζιστική κατοχή της περιόδου 1941 - 1945. Καταρχήν είναι ανιστόρητο το επιχείρημα ότι τότε ήταν όλοι οι Ελληνες μαζί. Γιατί εκείνη την περίοδο διεξαγόταν ταξική πάλη. Γιατί απέναντι στο λαό δεν ήταν μόνο οι αστικές δυνάμεις, συνεργάτες των Γερμανών, αλλά και αυτές που ήταν με τους «συμμάχους», τη Μ. Βρετανία, τις ΗΠΑ. Ολοι μαζί, με συμμάχους τους Αγγλους, επιχείρησαν να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα το Δεκέμβρη του 1944 προκειμένου να σταθεροποιηθεί η αστική εξουσία. Ενώ η συνέχεια δόθηκε με την ένοπλη πάλη του λαού μέσα από τις γραμμές του ΔΣΕ το τρίχρονο 1946 - 1949. Στόχος αυτής της προσπάθειας είναι να κρυφτεί ο πραγματικός ταξικός αντίπαλος των εργαζομένων, που είναι το κεφάλαιο και η εξουσία του, η ΕΕ και οι άλλοι έξωθεν σύμμαχοί τους. Αποσκοπούν επίσης να κρύψουν ότι την ίδια ώρα που μιλάνε για εθνικά υπερήφανη στάση, ανεξαρτησία κ.λπ., όχι μόνο αποδέχονται όλες τις δεσμεύσεις στην ΕΕ αλλά είναι έτοιμοι ακόμα και να βάλουν το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ επιδιαιτητές στο Αιγαίο!

Ουσιαστικά, προβάλλουν εθνικιστικά συνθήματα ως πατριωτικά, καλώντας την εργατική τάξη, το λαό, σε στράτευση κάτω από τη σημαία της ντόπιας αστικής τάξης, αναζητώντας συμβιβασμούς με τους δανειστές σε όφελος του κεφαλαίου.

Η συγκυβέρνηση βαφτίζει πολυδιάστατη και υπερήφανη εξωτερική πολιτική την εμπλοκή για λογαριασμό του κεφαλαίου στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Εμφανίζεται να ακουμπά στις πλάτες των ΗΠΑ στον ανταγωνισμό τους με τη Γερμανία σε επίπεδο Ευρώπης. Δηλώνει ετοιμότητα να έχει ενεργητική συμμετοχή στα ιμπεριαλιστικά ΝΑΤΟικά σχέδια στη Μέση Ανατολή και τη Β. Αφρική με πρόσχημα την προστασία των «χριστιανικών πληθυσμών». Καλεί όλους τους ανταγωνιστές για επενδύσεις στην Ελλάδα και σε τομείς που εκδηλώνονται αντιθέσεις, π.χ. Ενέργεια, υποδομές κ.λπ. Διεκδικεί ρόλο γεφυροποιού ανάμεσα σε ευρωατλαντικό μπλοκ και Ρωσία κ.ά.

Την ίδια ώρα, Αμερικανοί υπουργοί μπαινοβγαίνουν στην Ελλάδα. Ετσι, πρόσφατα, η αμερικάνικη πρεσβεία ενημέρωνε ότι η Βικτόρια Νούλαντ, υφυπουργός Εξωτερικών, συζήτησε με την κυβέρνηση για όλη την ατζέντα των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, από την κρίση στην Ουκρανία, το Σκοπιανό και το Κυπριακό, έως την εκστρατεία εναντίον των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους».

Τι μπορεί να σημαίνουν όλ' αυτά; Οτι βάζει το λαό στο «λάκκο των λεόντων».

Η κυβέρνηση προβάλλει το επιχείρημα πως αυτά μπορούμε να κάνουμε για το λαό, αυτά κάνουμε, δηλαδή ψίχουλα στους εξαθλιωμένους. Βεβαίως, η κυβέρνηση κρύβει ότι το αυτά μπορούμε καθορίζεται από τις δεσμεύσεις που έχει απέναντι στο κεφάλαιο και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Οτι η στήριξη της ανάκαμψης των επενδύσεων και των κερδών τους δεν πάει μαζί με την ανάκτηση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, πολύ περισσότερο με την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, όπως ψευδώς αφήνει να εννοείται η κυβέρνηση.

Οταν τα περίφημα μέτρα «για την ανθρωπιστική κρίση» που παίρνει η κυβέρνηση είναι μέτρα που είναι ενταγμένα στη Στρατηγική «Ευρώπη 2020», η οποία έχει ως στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, δηλαδή με το ένα χέρι τσακίζει εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και με το άλλο δίνει μερικά ψίχουλα στα ακραία θύματα αυτής της πολιτικής.

Να μην ξεχνά ο λαός ότι η κυβέρνηση θεωρεί πλούσια τα λαϊκά νοικοκυριά με πάνω από 800 ευρώ εισόδημα το μήνα.

Ας σκεφτεί ο λαός: Του αξίζει μια τέτοια ζωή;

Ο λαός πρέπει να δει πέρα από την κυβερνητική προπαγάνδα, να δει την ουσία της, να μη στοιχηθεί πίσω από την κυβέρνηση, τους στόχους του κεφαλαίου και των συμμάχων του, να μην ανεχτεί μια ζωή με ψίχουλα. Στο χέρι του είναι να παλέψει για την ανάκτηση όλων όσα έχασε στην κρίση, για ξήλωμα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, τη διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών. Ολα αυτά βεβαίως προϋποθέτουν ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την εξουσία τους. Γι' αυτό χρειάζεται να ανοίξει ο δρόμος σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση με προοπτική την εργατική - λαϊκή εξουσία.