«(...) Αυτά τα δυόμισι χρόνια η Ελλάδα μπόρεσε και πέτυχε το μεγαλύτερο νοικοκύρεμα κράτους που έχει γίνει ποτέ στην Ιστορία. Βγήκε στην ανάκαμψη, έπιασε τους στόχους της νωρίτερα απ' ό,τι οι περισσότεροι πίστευαν, δεν έχει πια ελλείμματα κι ήταν έτοιμη να βγει τελείως από την εποχή των Μνημονίων», είπε ξεκινώντας την ομιλία του ο Σαμαράς, παρουσιάζοντας σαν «νοικοκύρεμα» την εξαΰλωση των όποιων εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων είχαν απομείνει σε δημόσια Υγεία, Παιδεία, Ασφάλιση. Η περιλάλητη «μείωση των ελλειμμάτων» ακριβώς αυτό αφορά, την απομείωση των όποιων κοινωνικών παροχών είχαν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Το δε «τέλος των μνημονίων» αποτελεί άλλο ένα προπαγανδιστικό παραμύθι για το τέλος του παρόντος προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, καθώς στο πλαίσιο της ΕΕ συνεχίζουν και εντείνονται τα μνημόνια διαρκείας μέσω των μηχανισμών μόνιμης επιτήρησης όλων των κρατών - μελών για παραπέρα φτήνεμα της εργατικής δύναμης.

Eurokinissi

Επιβεβαιώνεται ότι ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης που υπερασπίζονται τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ περνά πάνω από τα συντρίμμια των λαϊκών δικαιωμάτων

Ακριβώς για να περάσει σε δεύτερο πλάνο αυτήν τη στρατηγική τους ταύτιση με την Κουμουνδούρου, ο Αντ. Σαμαράς έσπευσε να την ...εκθέσει στο κεφάλαιο, υποστηρίζοντας ότι «εκείνα που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι πρόκειται να κάνει εάν ποτέ έβγαινε στην εξουσία, είναι εκείνα τα οποία με βεβαιότητα οδηγούν στη χρεοκοπία και επομένως οδηγούν στις αναταράξεις των Αγορών που βλέπουμε»!

«Οταν, φίλες και φίλοι, λες ότι δεν θα πληρώσεις τόκους», συνέχισε ο Σαμαράς, «όταν λες ότι δεν θα πληρώσεις χρεολύσια στο χρέος, αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα: χρεοκοπία! Αυτός είναι ο ορισμός της χρεοκοπίας. Εκείνοι μιλάνε για χρεοκοπία. Οι θεσμικές αποφάσεις των Συνεδρίων τους τα λένε αυτά και μιλάνε για χρεοκοπία». Στην πραγματικότητα, αποδίδει στον ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστικά που δεν έχει, εφόσον στελέχη του διαβεβαιώνουν σε όλους τους τόνους το κεφάλαιο όχι μόνο ότι τα συμφέροντά του δεν θα κινδυνεύσουν από μια «αριστερή» διακυβέρνηση, αλλά θα εξυπηρετηθούν και καλύτερα ακόμα! Χώρια το γεγονός ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ανταλλάσσουν κατηγορίες, την ώρα που στο μονόδρομο της ΕΕ και του κεφαλαίου έχουν οδηγήσει σε χρεοκοπία τα λαϊκά νοικοκυριά, ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος, και με ποιο μείγμα αστικής διαχείρισης, θα τους εξασφαλίσει κάποια ψίχουλα επιβίωσης.

«(...) μας οδηγούν σε σύγκρουση με όλους τους εταίρους μας ταυτόχρονα και ότι πια βάζουν την Ελλάδα όχι μόνον στην απομόνωση μέσα στην Ευρώπη, αλλά βάζουν την Ελλάδα εκτός Ευρώπης» συνέχισε την κοκορομαχία ο Αντ. Σαμαράς, απευθυνόμενος ουσιαστικά στα ντόπια μονοπώλια που βλέπουν τα συμφέροντά τους να εξυπηρετούνται καλύτερα εντός ΕΕ και με ευρώ, παρουσιάζοντας τη ΝΔ ως εγγυητή και ικανότερο διαχειριστή των συμφερόντων τους.

«Και ποιος είναι ο πρώτος και πιο άμεσος κίνδυνος, αν συγκρουστούμε με την Ευρώπη εξαιτίας της ανευθυνότητας του ΣΥΡΙΖΑ; Θα χαθούν τα χρήματα της ΚΑΠ - της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής - που παίρνει ο Ελληνας αγρότης (...) Τι άλλο θα κινδυνεύσει άμεσα; Τα χρήματα από το νέο ΕΣΠΑ (...) Και, βέβαια, θα κινδυνεύσει και η ενίσχυση ρευστότητας που δίνει η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα στο σύνολό του», συνέχισε ο Αντ. Σαμαράς την κινδυνολογία του, προκειμένου να δεχτεί ο λαός να συναινέσει και σε νέες θυσίες, συντασσόμενος με τα συμφέροντα των μονοπωλίων. «Ξέχασε» μόνο το γεγονός ότι τα κονδύλια που αναφέρει είναι πληρωμένα στο σύνολό τους απ' τον ελληνικό λαό μέσα από την άγρια φορολόγησή του, και επανακατευθύνονται στη χώρα μέσα από στοχευμένες διαδρομές και «ενισχύσεις. καταπώς βολεύει τα μονοπώλια του κάθε κλάδου.

Παραπέρα, παρουσιάζοντας ο Σαμαράς ως «ανακούφιση» για το λαό κάποια μέτρα που πήρε (π.χ. μείωση ΦΠΑ στην εστίαση, μείωση ΕΦΚ στο πετρέλαιο), μέτρα η όποια θετική επίδραση των οποίων εξανεμίστηκε στο πλαίσιο της γενικότερης αντιλαϊκής πολιτικής, φοροεπιδρομής, ανεργίας και εισοδηματικής καθίζησης στα λαϊκά νοικοκυριά, έταξε και «έναν οδικό χάρτη για τη μείωση όλων των φορολογικών συντελεστών». Στην πραγματικότητα, το βάρος του πέφτει στη μείωση της φορολόγησης των επιχειρηματικών κερδών και των μεγαλοεισοδηματιών επιβεβαιώνοντας την ταξικότητα της πολιτικής του.

Εταξε, επίσης, «προώθηση της συνταγματικής αναθεώρησης», άλλο ένα ζήτημα που ιεραρχεί ψηλά στις προτεραιότητές του το κεφάλαιο (εξ ου και την «ανάγκη» μιας τέτοιας αναθεώρησης αναγνωρίζουν και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ), προκειμένου να κατοχυρώσει και θεσμικά την εξουσία και κερδοφορία του στις νέες συνθήκες.

Τέλος, ο Σαμαράς δεν παρέλειψε να δώσει τα διαπιστευτήριά του στο ΝΑΤΟ και να διαφημίσει τη «Γεωστρατηγική δύναμη που έχει σήμερα η Ελλάδα (...) Τη νέα πολιτική που ακολουθεί για το πιο σημαντικό από όλα τα οποία έχουμε, τα ενεργειακά μας αποθέματα». Αποσιώπησε βέβαια το γεγονός ότι απ' αυτή την ενεργειακή πολιτική κέρδη έχουν να αναμένουν μόνο τα μονοπώλια που παίρνουν θέση για να βάλουν στο χέρι τους πόρους του λαού και του τόπου. Οσο δε για την περιλάλητη γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας μέσω της «ενεργειακής», της «επιχειρηματικής», της «στρατιωτικής» και όποιας άλλης διπλωματίας θέλουν να επικαλούνται αυτός και η τάξη του, παρέκαμψε μια σειρά ιστορικά παραδείγματα (από Μικρασία έως Κυπριακό) που αποδεικνύουν ότι τις κόντρες της ντόπιας αστικής τάξης με τις αστικές τάξεις άλλων χωρών της περιοχής, τις πλήρωσε πάντα και μόνο ο λαός με ποτάμια απ' το αίμα του...

Ο Αλ. Τσίπρας παρουσιάζοντάς το, το Σάββατο, απ' το βήμα του Διαρκούς Συνεδρίου του κόμματός του απευθύνθηκε καταρχήν στο λαό. Του πρόσφερε αφειδώς:

-- Κάλπικα διλήμματα του τύπου «λιτότητα ή ανάπτυξη», «υποταγή ή διαπραγμάτευση», πασχίζοντας να τον πείσει ότι τον αφορά η διαπραγμάτευση για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας σαν να πρόκειται να έχει μερίδιο στα κέρδη της, όταν η επίτευξή της απαιτεί να υποθηκεύσει τη ζωή του και των παιδιών του.

-- Ανέξοδες και δίχως αντίκρισμα, όπως έχει πολλές φορές αποδειχτεί, υποσχέσεις περί ισονομίας και αξιοκρατίας, πάταξης της διαφθοράς και της διαπλοκής.

-- Ψίχουλα σε 300.000 εξαθλιωμένα νοικοκυριά όπως δωρεάν ρεύμα και κουπόνια σίτισης.

-- Φρούδες υποσχέσεις σε εργαζομένους και ανέργους μοιράζοντας στους πρώτους ακάλυπτες επιταγές για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και αποκατάσταση των ΣΣΕ και «τρατάροντας» τους δεύτερους ...300.000 θέσεις εργασίας, μέσω των γνωστών, και με ημερομηνία λήξεως, προγραμμάτων ανακύκλωσης της ανεργίας.

Eurokinissi

Οι νέες διαβεβαιώσεις Τσίπρα στην αστική τάξη επιβεβαιώνουν τον κάλπικο και ανέξοδο χαρακτήρα των υποσχέσεών του στο λαό...

Τη διαβεβαίωσε ακόμα ότι για λογαριασμό της θα διεκδικήσει:

-- «Την πραγματικά ισότιμη συμμετοχή της χώρας μας στην Ευρωζώνη», ότι θα δώσει τη μάχη «για την απαλλαγή της Ελλάδας από το βραχνά του χρέους», παρουσιάζοντας τη διεκδίκηση της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του σαν συμφέρουσα για το λαό, όταν με απόλυτη βεβαιότητα στο κυνήγι αυτού του στόχου θα μπουν ενέχυρο τα εναπομείναντα δικαιώματά του.

-- Οχι πρωτογενή πλεονάσματα, «που είναι το άλλο όνομα της λιτότητας», που αφαιρούνται δηλαδή απ' το κεφάλαιο και την ενίσχυσή του, αλλά ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, που επιτυγχάνονται με σφαγιασμό δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα.

-- Συμφωνία για αναπτυξιακά εργαλεία.

-- Προστασία του τραπεζικού συστήματος στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

-- Η διαπραγμάτευση για το χρέος να κινηθεί «εντός των πλαισίων της ευρωπαϊκής ένωσης και των ευρωπαϊκών θεσμών στα πλαίσια μιας νέας ρεαλιστικής συμφωνίας εξυπηρέτησης του χρέους και ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας» και με στόχο εκτός απ' τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, «ρήτρα ανάπτυξης» στην αποπληρωμή του, περίοδο χάριτος στην εξυπηρέτησή του για την άμεση εξοικονόμηση πόρων για την ανάπτυξη και την επανεκκίνηση της οικονομίας.

-- Εξαίρεση του προγράμματος δημόσιων επενδύσεων από τους περιορισμούς του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης για ορισμένη χρονική περίοδο.

-- Συμφωνία για «Ευρωπαϊκό New Deal», με δημόσιες επενδύσεις για την ανάπτυξη.

-- Ποσοτική χαλάρωση με απευθείας αγορά κρατικών ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Δεσμεύτηκε ενώπιόν της ότι ανεξάρτητα από την πορεία της διαπραγμάτευσης στην ΕΕ, εγγυάται:

-- Πρόγραμμα επεξεργασμένο και κοστολογημένο, για την επανεκκίνηση της οικονομίας, σε συνθήκες δημοσιονομικής ισορροπίας.

-- Ρύθμιση ληξιπρόθεσμων οφειλών (σ.σ. των επιχειρήσεων) προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία.

-- Ρύθμιση «κόκκινων» δανείων που «αποτελεί κεντρικό ζήτημα για την επανεκκίνηση της οικονομίας» και θα κινείται στον αντίποδα αυτής της «κυβέρνησης Σαμαρά, η οποία με νόμο παρέδωσε τις υπερχρεωμένες επιχειρήσεις στις τράπεζες».

-- Παρεμβάσεις στο κράτος και στους μηχανισμούς του που θα επιτρέπουν στις επιχειρήσεις να διεκπεραιώνουν τις δουλειές τους γρήγορα κι ανέξοδα. Αυτό το τελευταίο είναι το «κράτος στρατηγείο» για το κεφάλαιο, όπως το είχαν ονομάσει οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα επί Σημίτη. Δηλαδή το κράτος που θα συμβάλει στην ανάπτυξη και ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων είτε με τις δημόσιες υποδομές, είτε με επιδοτήσεις για επενδύσεις, αλλά θα συμβάλει και με σχεδιασμό για διευκόλυνση της κερδοφορίας.

Το ΚΚΕ και τότε έκανε κριτική ότι όσο και αν εμφανιζόταν ως ριζοσπαστική και ανατρεπτική αυτή η πρόταση δεν σήμαινε τίποτα άλλο από αναγνώριση του χρέους, ως κάτι που οφείλει ο λαός να πληρώσει, αλλαγή του τρόπου με τον οποίο θα το πληρώσει, εξασφάλιση πόρων που θα διατεθούν στην ενίσχυση του κεφαλαίου.

Το ΚΚΕ πρόβαλε σαφή και καθαρή γραμμή για το χρέος με κριτήριο τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Δήλωσε ευθύς εξαρχής ότι το χρέος «δεν είναι του λαού», δεν οφείλει να το πληρώσει, δεν δημιουργήθηκε εξαιτίας των δαπανών για τα ούτως ή άλλως κουτσουρεμένα δικαιώματα σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, δημιουργήθηκε για τη στήριξη των μεγαλοεπιχειρηματιών, εξαιτίας των ΝΑΤΟικών εξοπλισμών, εξαιτίας των επιπτώσεων από τη συμμετοχή στην ΕΕ. Ο εξωτερικός δανεισμός είναι πάγια τακτική όλων των καπιταλιστικών κρατών, μικρών ή μεγάλων, είναι απαραίτητο στοιχείο της καπιταλιστικής οικονομίας, γι' αυτό υπερχρεωμένο κράτος είναι και οι ΗΠΑ. Η οποιαδήποτε ρύθμιση του χρέους αποσκοπεί στο να μπορεί το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος να ξαναδανειστεί. Να ρυθμιστεί δηλαδή το χρέος για να ξαναμεγαλώσει.

Σε αντίθεση με τη λογική και τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ δήλωσε εξαρχής ότι μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος για το χρέος είναι: Η μονομερής διαγραφή όλου του χρέους, ενταγμένη στο στόχο για αποδέσμευση από την ΕΕ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΔΝΤ κ.λπ.) και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.

Ετσι, το Νοέμβρη του 2013 ο Γ. Δραγασάκης δηλώνει: «Τι θα κάνουμε με το χρέος; Το αυτονόητο. Αυτό που προτείνει το Διεθνές Ταμείο για όλον τον κόσμο»!!!

Και το Γενάρη του 2014, με συνέντευξη στην εφημερίδα «La Stampa» ο Αλ. Τσίπρας υπερασπίζεται την πρόταση: «Θα χρειαζόταν μια ρήτρα για την αποπληρωμή των δανείων, που να συνδέεται με την ανάπτυξη: Αν το ΑΕΠ είναι θετικό, πληρώνουμε, αλλιώς όχι. Θα ήταν αναγκαίο και ένα new european deal, ένα μεγάλο πακέτο επενδύσεων για την ανάπτυξη - ιδίως στον ευρωπαϊκό Νότο - που να χρηματοδοτήσει την ανάκαμψη». Και σε συνέντευξή του στο γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων DPA ξεκαθαρίζει για πολλοστή φορά: «Δεν αποτελεί δική μας επιδίωξη οι μονομερείς ενέργειες στο θέμα του χρέους (...) Μέσα από διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς μπορούμε να βρούμε μία λύση η οποία θα είναι βιώσιμη και εποικοδομητική για όλες τις πλευρές».

Μέσα στο 2014 άρχισε να υπερασπίζεται την επιλογή για επιμήκυνση. Σε πρόσφατες συνεντεύξεις τους Γ. Δραγασάκης, Γ. Σταθάκης, Γ. Μηλιός και άλλα στελέχη υπερασπίζονται τη γραμμή «5ετές μορατόριουμ στην πληρωμή τοκοχρεολυσίων», αφού δεν φαίνεται άμεσα δυνατή πανευρωπαϊκή συμφωνία για «"κούρεμα" μέρους του χρέους έτσι ώστε να γίνει βιώσιμο και να αποπληρωθεί», χωρίς βεβαίως να εγκαταλείπεται ένας τέτοιος στόχος. Αυτή τη θέση μέσες - άκρες διατύπωσε και ο Αλ. Τσίπρας στο διαρκές συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε όλες τις εκδοχές της - απ' το λογιστικό έλεγχο για τον εντοπισμό του επαχθούς χρέους έως την επιμήκυνση στην αποπληρωμή του - η αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος έχει ως βασικό προαπαιτούμενο το φόρτωμα των βαρών στο λαό, την ελάφρυνσή του προς όφελος του κεφαλαίου.

Ερώτημα λοιπόν: Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική για το χρέος; Πολιτική διαχείρισής του υπέρ του κεφαλαίου την οποία εφάρμοσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ;