Το ΚΚΕ και τότε έκανε κριτική ότι όσο και αν εμφανιζόταν ως ριζοσπαστική και ανατρεπτική αυτή η πρόταση δεν σήμαινε τίποτα άλλο από αναγνώριση του χρέους, ως κάτι που οφείλει ο λαός να πληρώσει, αλλαγή του τρόπου με τον οποίο θα το πληρώσει, εξασφάλιση πόρων που θα διατεθούν στην ενίσχυση του κεφαλαίου.

Το ΚΚΕ πρόβαλε σαφή και καθαρή γραμμή για το χρέος με κριτήριο τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Δήλωσε ευθύς εξαρχής ότι το χρέος «δεν είναι του λαού», δεν οφείλει να το πληρώσει, δεν δημιουργήθηκε εξαιτίας των δαπανών για τα ούτως ή άλλως κουτσουρεμένα δικαιώματα σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, δημιουργήθηκε για τη στήριξη των μεγαλοεπιχειρηματιών, εξαιτίας των ΝΑΤΟικών εξοπλισμών, εξαιτίας των επιπτώσεων από τη συμμετοχή στην ΕΕ. Ο εξωτερικός δανεισμός είναι πάγια τακτική όλων των καπιταλιστικών κρατών, μικρών ή μεγάλων, είναι απαραίτητο στοιχείο της καπιταλιστικής οικονομίας, γι' αυτό υπερχρεωμένο κράτος είναι και οι ΗΠΑ. Η οποιαδήποτε ρύθμιση του χρέους αποσκοπεί στο να μπορεί το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος να ξαναδανειστεί. Να ρυθμιστεί δηλαδή το χρέος για να ξαναμεγαλώσει.

Σε αντίθεση με τη λογική και τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ δήλωσε εξαρχής ότι μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος για το χρέος είναι: Η μονομερής διαγραφή όλου του χρέους, ενταγμένη στο στόχο για αποδέσμευση από την ΕΕ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΔΝΤ κ.λπ.) και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.

Ετσι, το Νοέμβρη του 2013 ο Γ. Δραγασάκης δηλώνει: «Τι θα κάνουμε με το χρέος; Το αυτονόητο. Αυτό που προτείνει το Διεθνές Ταμείο για όλον τον κόσμο»!!!

Και το Γενάρη του 2014, με συνέντευξη στην εφημερίδα «La Stampa» ο Αλ. Τσίπρας υπερασπίζεται την πρόταση: «Θα χρειαζόταν μια ρήτρα για την αποπληρωμή των δανείων, που να συνδέεται με την ανάπτυξη: Αν το ΑΕΠ είναι θετικό, πληρώνουμε, αλλιώς όχι. Θα ήταν αναγκαίο και ένα new european deal, ένα μεγάλο πακέτο επενδύσεων για την ανάπτυξη - ιδίως στον ευρωπαϊκό Νότο - που να χρηματοδοτήσει την ανάκαμψη». Και σε συνέντευξή του στο γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων DPA ξεκαθαρίζει για πολλοστή φορά: «Δεν αποτελεί δική μας επιδίωξη οι μονομερείς ενέργειες στο θέμα του χρέους (...) Μέσα από διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς μπορούμε να βρούμε μία λύση η οποία θα είναι βιώσιμη και εποικοδομητική για όλες τις πλευρές».

Μέσα στο 2014 άρχισε να υπερασπίζεται την επιλογή για επιμήκυνση. Σε πρόσφατες συνεντεύξεις τους Γ. Δραγασάκης, Γ. Σταθάκης, Γ. Μηλιός και άλλα στελέχη υπερασπίζονται τη γραμμή «5ετές μορατόριουμ στην πληρωμή τοκοχρεολυσίων», αφού δεν φαίνεται άμεσα δυνατή πανευρωπαϊκή συμφωνία για «"κούρεμα" μέρους του χρέους έτσι ώστε να γίνει βιώσιμο και να αποπληρωθεί», χωρίς βεβαίως να εγκαταλείπεται ένας τέτοιος στόχος. Αυτή τη θέση μέσες - άκρες διατύπωσε και ο Αλ. Τσίπρας στο διαρκές συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε όλες τις εκδοχές της - απ' το λογιστικό έλεγχο για τον εντοπισμό του επαχθούς χρέους έως την επιμήκυνση στην αποπληρωμή του - η αντίληψη του ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος έχει ως βασικό προαπαιτούμενο το φόρτωμα των βαρών στο λαό, την ελάφρυνσή του προς όφελος του κεφαλαίου.

Ερώτημα λοιπόν: Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική για το χρέος; Πολιτική διαχείρισής του υπέρ του κεφαλαίου την οποία εφάρμοσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ;