Κι όμως, υπάρχει ελπίδα! Οχι στη μεταφυσική, αλλά στην πράξη που βεβαιώνεται. Το πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη του 2014, η μεγάλη απόδειξη με τις πάνω από χίλιες οργανώσεις του λαϊκού κινήματος να έχουν κάνει ένα βήμα μπροστά, παρακαταθήκη για τα επόμενα. Μετρήσιμα και τα αποτελέσματα από τους χώρους δουλειάς, όπου κι όταν μπαίνει σε κρίση η θέση για ανασύνταξη του κινήματος (οι πρόσφατες εκλογές στο Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής παρέχουν πολύτιμη εμπειρία).

Εδώ είμαστε. Δώδεκα βήματα πίσω, ένα μπροστά κι ας δείχνουν τα πράγματα πως απ' το περσινό ξεκίνημα της χρονιάς δεν πέρασε μια μέρα.

Με το έμπα του 2014, για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το ποια τάξη κυβερνά, ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός θωρακίστηκε με δύο νέους νόμους που ενίσχυσαν παραπέρα τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ενιαίος φόρος ακινήτων, άρση της παρεχόμενης προστασίας για τα ληξιπρόθεσμα χρέη των λαϊκών νοικοκυριών προς τις τράπεζες, εξοντωτικά πρόστιμα για τα ληξιπρόθεσμα χρέη των λαϊκών στρωμάτων προς το Δημόσιο, ένα πακέτο που συντείνει στη συγκέντρωση γης και μικρής περιουσίας σε ολοένα και λιγότερα χέρια.

Παράλληλα, σε μια επιχείρηση «θολά νερά», το σάπιο σύστημα ανακάλυπτε και πρόβαλλε τη διαφθορά ως απόδειξη της δικής του καθαρότητας. Το ΚΚΕ έκανε καθαρό ότι θα σταθεί απέναντι σε κάθε προσπάθεια αποπροσανατολισμού του λαού, αξιοποίησης των σκανδάλων για να συγκαλυφθεί το γεγονός ότι οι πραγματικές αιτίες των λαϊκών προβλημάτων βρίσκονται στην οικονομία και την πολιτική που υπηρετούν το καπιταλιστικό κέρδος. Το κυνήγι του κέρδους - τόνισε - στηρίζεται πάνω από όλα στους αντεργατικούς - αντιλαϊκούς νόμους, που κατοχυρώνουν την κλοπή του ιδρώτα των εργαζομένων και τη διαπλοκή του κράτους με τα μονοπώλια. Από εκεί απορρέουν και τα φαινόμενα διαφθοράς και εξαγοράς, το παράνομο χρήμα.

Στο κλείσιμο του Μάρτη, μετά την εαρινή σύνοδο της ΕΕ, πύκνωσαν τα μαύρα σύννεφα πάνω από τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα - όσα είχαν απομείνει. Το νέο πακέτο περιλάμβανε: Παραπέρα μείωση των εργοδοτικών εισφορών και νέα αντιασφαλιστικά μέτρα, στο όνομα της «βιωσιμότητας» του ασφαλιστικού συστήματος. Μείωση των τριετιών και μάλιστα με την επίκληση της προστασίας των μακροχρόνια ανέργων. Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Στο τραπέζι έπεσε και η αυστηροποίηση του πλαισίου για την κήρυξη απεργίας, αλλά και η νομοθέτηση του «λοκ άουτ».

Η προεκλογική περίοδος (για την Ευρωβουλή και τις τοπικές διοικήσεις) αξιοποιήθηκε από την αστική τάξη για να επιταχυνθούν οι διεργασίες για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, με παράλληλη άμεση προβολή των αξιώσεων του μεγάλου κεφαλαίου. Στο αποτέλεσμα του ΚΚΕ αποτυπώθηκε μια τάση επανασυσπείρωσης, που εκφράστηκε τόσο με το ποσοστό στις ευρωεκλογές όσο και με αυτό στις περιφερειακές, ενώ κομμουνιστές δήμαρχοι αναδείχθηκαν σε τέσσερις δήμους (Πάτρα, Χαϊδάρι, Πετρούπολη και Ικαρία), που έγιναν στη συνέχεια πέντε (Καισαριανή).

Το εκλογικό αποτέλεσμα κατέγραψε τη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, το συνολικό όμως αποτέλεσμα δεν σηματοδότησε ανατροπή προς όφελος του λαού. Αν και σημαντικό μέρος ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ επένδυσαν σε αυτή την επιλογή έναν αριστερό προσανατολισμό, ωστόσο η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο παρά εξέφρασε ισχυροποίηση ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής, αντιμονοπωλιακής πολιτικής.

Πριν λοιπόν ακόμα κλείσουν οι κάλπες του Μάη άρχισαν οι εξετάσεις στον ΣΕΒ για το χρίσμα. ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίστηκαν μπροστά στους βιομηχάνους ο καθένας το δικό του μείγμα διαχείρισης, βεβαίωσαν ότι αυτό μπορεί να εξασφαλίσει καλύτερα την «ανταγωνιστικότητα», τις επενδύσεις, την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας. Η αντιπαράθεσή τους για το μείγμα διαχείρισης δεν είναι αδιάφορη για τους βιομηχάνους. Αντίθετα. Τους απασχολεί το αν θα πρέπει να γίνει νέο «κούρεμα» του χρέους (μέσω ευρωπαϊκής συμφωνίας), όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, ή εάν θα γίνει ρύθμιση και επιμήκυνση της αποπληρωμής του. Τους απασχολεί με ποιον τρόπο θα διατεθούν περισσότεροι πόροι για στήριξη των δραστηριοτήτων τους. Σε τέτοιες ανησυχίες επιχείρησαν να απαντήσουν ο καθένας από την πλευρά του, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση.

Με τις πρώτες ζέστες αποκαλύφθηκε κι ο χειμώνας που περιμένει τα νέα παιδιά. Η περίφημη «τράπεζα θεμάτων» έφερε μεγάλα ποσοστά μετεξεταστέων, κυρίως στα μαθηματικά, σε διάφορα Λύκεια της Αθήνας. Το πολυδιαφημιζόμενο «νέο Λύκειο» αναδείχθηκε όλο και πιο ταξικό, αποθαρρύνοντας μαθητές από τα λαϊκά στρώματα να συνεχίσουν σε αυτό, σπρώχνοντας τα παιδιά στην κατάρτιση και τη μαθητεία, στο μεροκάματο από τα 15, χωρίς να έχουν ολοκληρώσει τη βασική τους εκπαίδευση. Το μαύρο μαντάτο χαιρετίστηκε δεόντως από τους ιδιοκτήτες φροντιστηρίων, που είδαν μια ευκαιρία για αύξηση της πελατείας τους.

Μια απεργία, στη ΔΕΗ, έδειξε ότι η αναμέτρηση με την πολιτική του κεφαλαίου είναι μια υπόθεση που χρειάζεται αντοχή, σταθερότητα, ικανότητα να αντιμετωπίζονται οι κινήσεις της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, οι προσπάθειες χτυπήματος ενός αγώνα. Εδειξε ότι ένας αγώνας, για να πατάει γερά στα πόδια του, να αποκτά τη δυνατότητα συνέχειας και προοπτικής, χρειάζεται να έχει πλαίσιο που δεν κοιτά το δέντρο (βλέπε νόμος για «μικρή ΔΕΗ») και να χάνει το δάσος (στρατηγική απελευθέρωσης της Ενέργειας). Οτι χρειάζεται αποκάλυψη και καλή γνώση της στρατηγικής που επιβάλλει τις αναδιαρθρώσεις, όχι για να απογοητεύονται οι εργαζόμενοι, αλλά για να διατάσσουν ανάλογα τις δυνάμεις τους. Η συνδικαλιστική πλειοψηφία στη ΔΕΗ απέδειξε ότι δεν μπορεί και δε θέλει να οργανώσει τέτοιους αγώνες, επειδή οι δυνάμεις που την αποτελούν είτε συμφωνούν είτε δεν εναντιώνονται στην πολιτική της απελευθέρωσης της Ενέργειας. Μετά από την επιστράτευση, άφησε τους απεργούς κυριολεκτικά στην τύχη τους, σπέρνοντας απογοήτευση και ηττοπάθεια.

Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή βεβαίωσαν τη φρικαλεότητα του ιμπεριαλισμού, που οικοδομεί τραγωδίες για τους λαούς κάθε γωνιάς του πλανήτη. Οποιος γεμίζει οργή μπροστά στο συνεχιζόμενο αιματοκύλισμα του Παλαιστινιακού λαού και τις εξελίξεις σε Συρία - Ιράκ δεν αρκεί να τα αντιμετωπίζει ως μια «ανθρώπινη τραγωδία» καθώς εκδηλώνεται σε μια περίοδο που η ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής αποτελεί πεδίο έντονων ανταγωνισμών, διεργασιών και ανακατατάξεων. Ολόκληρη η περιοχή της Μέσης Ανατολής, μια περιοχή γεμάτη φυσικό πλούτο και με κρίσιμη γεωστρατηγική θέση, «φιλοξενεί» εξελίξεις που συνθέτουν ένα περίπλοκο «κουβάρι», με απρόβλεπτες συνέπειες για τους λαούς. Παράλληλα οι εξελίξεις στην Ουκρανία μαρτυρούν ότι το κέντρο της Ευρώπης αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ και, πρωτίστως, τη Γερμανία με την καπιταλιστική Ρωσία για τον έλεγχο αγορών, το μοίρασμα των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων.

Ατέλειωτες οι παρεμβάσεις αστικών επιτελείων για την περιβόητη «συναίνεση» και «συνεννόηση». «Ολοι μαζί να σώσουμε τη χώρα», επαναλάμβαναν, ενώ ανάμεσα στα μονοπώλια και τους εκπροσώπους του, από τη μια μεριά, και τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, από την άλλη, δεν υπάρχει κανένα «όλοι μαζί». Θυσία έγιναν μόνο τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Ο λαός μάτωσε και ματώνει, για να υλοποιηθεί η αντιλαϊκή στρατηγική, που χάραξαν τα μονοπώλια και η ΕΕ πολύ πριν από την κρίση.

Το «όλοι μαζί να σώσουμε τη χώρα» ξέφτισε γρήγορα, καθώς άρχισαν οι διαρροές για νέο αντιλαϊκό πακέτο: Χτύπημα στα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, στις παροχές Υγείας και Πρόνοιας, ακόμη μεγαλύτερη επιβάρυνση της λαϊκής κατανάλωσης με αλλαγές στον ΦΠΑ, κατάργηση κοινωνικών επιδομάτων και παροχών, παραπέρα συμπίεση των αμοιβών, επιτάχυνση του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων κ.ά.

Στο παρά πέντε της εκλογής, ή μη Προέδρου της Δημοκρατίας, με ορατή σε κάθε περίπτωση την προσφυγή στις κάλπες για να αλλάξει ο Μανωλιός, το κρίσιμο για τους εργαζόμενους είναι να εστιάσουν στο ενιαίο κριτήριο, με βάση το οποίο οι βουλευτές του αστικού πολιτικού συστήματος αντιμετωπίζουν την αξίωση για διασφάλιση της σταθερότητας του αντιλαϊκού δρόμου της ΕΕ και του κεφαλαίου, το προχώρημα των αναδιαρθρώσεων, τη στήριξη της ανάκαμψης του κεφαλαίου με κοινωνική συνοχή, την πρόσδεση, δηλαδή, της εργατικής τάξης στο άρμα των καπιταλιστών. Να έχουν καθαρό, δηλαδή, πως είτε γίνουν είτε δεν γίνουν άμεσα εκλογές, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση, πρέπει να βρίσκει απέναντί της καθημερινά το λαό στο δρόμο, καθώς το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω», μας τέλειωσε.

Ο στίχος του ποιητή για το μέλλον που δε θα 'ρθει από μονάχο του έτσι νέτο σκέτο, δένει με το «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Και βεβαίως με γνώση που πατάει σε μια στέρεη μνήμη. Μνήμη που δηλώνει ότι χωρίς ισχυρό ΚΚΕ δεν υπάρχει βήμα μπροστά.

Ετσι, οι χουλιγκάνικες κερκίδες εκπαιδεύτηκαν να ζητάνε πλούσια αφεντικά με διασυνδέσεις στην πολιτική αρένα για να συγκρούονται με τ' αφεντικά της αντίπαλης ομάδας και η μπάλα να παίζεται μεταξύ ιδιωτικών στρατών, έμψυχη ιδιοκτησία τραμπούκων του χρήματος.

Το δάσος των κεραιών των διεθνών και ντόπιων τηλεοπτικών σταθμών που φύτρωσε μπροστά απ' τα παλιά λουλουδάδικα της πλαϊνής εισόδου του Κοινοβουλίου, ώστε να συλλεγούν τα άνθη του κακού στις δύο τελευταίες προεδρικές ψηφοφορίες, αντιμετωπίστηκε εντός, εκτός κι επί τ' αυτά ως θέαμα ελκυστικό, εξόχως ελληνικό: Κάτσε κόσμε για να δεις πώς παίζεται η ψηφοφορία ως λοταρία. Κι αν οι ξένοι φρικάρουν με θρίλερ τύπου η σιωπή των αμνών, αφού εκεί το παιχνίδι παίζεται με νόμιμα λόμπι και παραγωγές χολιγουντιανών προδιαγραφών, μπορούν να διασκεδάζουν με τους σύγχρονους Ελληνες που παίζουν τον Αριστοφάνη ως τραγωδία, οπότε οι όρνιθες γκαρίζουν και το πολιτικό νόημα συμπυκνώνεται στην καλύτερη διαφήμιση της δεκαετίας (συμπεριλαμβανομένης της κρίσης) «πουτ δε κοτς ντάουν».

Καλή χρονιά, λοιπόν, με την ευχή να μην κρεμαστεί κι αυτή απ' το τσιγκέλι της ερώτησης του τίτλου... Γιατί είναι ώρα για «put the votes down».

Ο αυταρχισμός εκφράζεται με πολλές μορφές, άλλοτε οξυμένα, με αξιοποίηση των κατασταλτικών μηχανισμών (επιθέσεις των ΜΑΤ και λουκέτα στις σχολές στις 17 Νοέμβρη και στις 6 Δεκέμβρη, παρεμπόδιση των φοιτητών στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ κλπ.), και άλλοτε με όρους ενσωμάτωσης, με προσπάθεια παρέμβασης στη λειτουργία των φοιτητικών συλλόγων, στοχεύοντας στη δυνατότητά τους να διεκδικούν συλλογικά τα δίκαια αιτήματά τους. Ειδικότερα η προσπάθεια παρέμβασης στο φοιτητικό κίνημα, στους συσχετισμούς και προσανατολισμούς του και πλέον, πιο συστηματικά, στις ίδιες τις δομές του, γίνεται και μέσω του νόμου - πλαισίου, με τα μέτρα για ενιαία ψηφοδέλτια για την εκπροσώπηση φοιτητών στα διοικητικά όργανα.

«Αναβάθμιση των φοιτητικών συλλόγων μέσα από τη δημιουργία νέας Ενωσης, που θα δίνει στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα ενιαία δομή και οργάνωση. Ετσι, ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας, Πρύτανης, Κοσμήτορας ή Καθηγητής, θα γνωρίζει ποιοι εκπροσωπούν το φοιτητικό κίνημα, πέρα και έξω από κομματικά συμφέροντα» (πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος»).

Κοινή συνισταμένη όλων είναι η θέση: «Ψήφιση ειδικού νόμου που να ορίζει με σαφήνεια τη λειτουργία και την οργάνωση του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος, αλλά και των Συλλόγων»(Συνέντευξη Τύπου της ΔΑΠ, 1/12/2014).

Σε αυτήν την κατεύθυνση είναι ενταγμένη και η αναφορά του υπουργού Παιδείας, Αν. Λοβέρδου, για «συγκρότηση των ΕΦΕΕ και ΕΣΕΕ», που για χρόνια δε συγκροτούνται με ευθύνη των παρατάξεων της συγκυβέρνησης, ΔΑΠ και ΠΑΣΠ. Εκεί εντάσσεται και η πρόταση της ΔΑΠ για «κατάργηση της ανενεργής ΕΦΕΕ και δημιουργία νέας ένωσης σε πανελλαδικό επίπεδο για φοιτητές και σπουδαστές και αναγνώρισή της από την Πολιτεία».

Θέλουν να μετατρέψουν τους Συλλόγους σε όργανα του κράτους, βαστάζους της αντιλαϊκής πολιτικής και συνομιλητές των κυβερνήσεων στα σαλόνια της πλουτοκρατίας. Να χτυπήσουν τη συλλογική οργάνωση και δράση των φοιτητών για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους. Προτείνεται μάλιστα να έχουν αναβαθμισμένο ρόλο ως συνομιλητές της European Student's Union, να εκδίδουν φοιτητικές αξιολογήσεις, να είναι δηλαδή το μακρύ χέρι των οργανισμών των μονοπωλίων μέσα στις σχολές.

Απόδειξη των στοχεύσεων της άρχουσας τάξης και της κυβέρνησης για την επιβολή «σιγής νεκροταφείου» απέναντι στα λαϊκά προβλήματα που γεννά η πολιτική της είναι το γεγονός ότι ταυτόχρονα ανοίγει και η συζήτηση για την ίδρυση ειδικού σώματος πανεπιστημιακής φύλαξης, που θα έχει την ευθύνη «να υπερασπίζεται τη νομιμότητα, να εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία των ιδρυμάτων και τη σωματική ακεραιότητα των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας, την πρόληψη παράνομων δραστηριοτήτων και την άμεση επέμβαση για την αποτροπή της βίας» (Συνέντευξη Τύπου της ΔΑΠ).

Νομιμότητα για την κυβέρνηση είναι η απρόσκοπτη έρευνα για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, η λειτουργία εργαστηρίων και υποδομών των πανεπιστημίων για τα συμφέροντά τους, οι εργολαβίες που θησαυρίζουν μέσα από την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων τους. Νομιμότητα είναι να βάζουν οι φοιτητές βαθιά το χέρι στην τσέπη σε όλες τις πλευρές της φοιτητικής μέριμνας και φυσικά... παρανομία είναι ο αγώνας με όλες τις μορφές ενάντια σε αυτή την κατάσταση.

Για τη νομιμοποίηση της σημερινής πραγματικότητας στη συνείδηση των φοιτητών και των εργαζομένων γονιών τους, οι δυνάμεις της άρχουσας τάξης αξιοποιούν τις συνθήκες που οι ίδιοι διαμόρφωσαν. Από την εκφυλιστική κατάσταση που επικρατεί στην πλειοψηφία των συλλόγων, με ευθύνη των ΔΑΠ - ΠΑΣΠ που πλειοψηφούν χρόνια σε αυτούς, τη διαπλοκή με καθηγητές και εταιρίες για την εξαγορά συνειδήσεων, τη νοθεία στις εκλογές, τα ρουσφέτια στις εξεταστικές, τις τραμπούκικες επιθέσεις απέναντι σε φοιτητές, το σαμποτάρισμα των Γενικών Συνελεύσεων όπου πλειοψηφούν, είτε τη μετατροπή τους σε «γήπεδο», ώστε να εμποδίζεται η πραγματική συζήτηση μεταξύ των φοιτητών.

Αξιοποιούν ακόμα τις θέσεις των δυνάμεων του οπορτουνισμού (ΕΑΑΚ - ΑΡΕΝ) που απαξιώνουν τη λειτουργία των οργάνων του φοιτητικού κινήματος, τις τυχοδιωκτικές τους ενέργειες, ώστε να μη ριζοσπαστικοποιούνται οι αγώνες, να μένουν στην κριτική απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση, ώστε να ενσωματώνεται με την κυβερνητική εναλλαγή, να μην αναδεικνύεται η ταξικότητα της αντιλαϊκής πολιτικής. Γι' αυτό αφήνουν στο απυρόβλητο τα μονοπώλια, την εξουσία τους και αναλώνονται μονάχα στα πρόσωπα που υλοποιούν αυτή την πολιτική («να παραιτηθεί ο Πρύτανης των ΜΑΤ, Φορτσάκης»).

Στο ίδιο πλαίσιο, αξιοποιούν και δυνάμεις του λεγόμενου «αντιεξουσιαστικού χώρου», αλλά και δήθεν «ανεξάρτητα» σχήματα, που λειτουργούν ως «συγκοινωνούντα δοχεία», για να περάσουν την απάθεια και τη συντηρητικοποίηση της νεολαίας, την απομάκρυνσή της από το οργανωμένο, αγωνιστικό σπουδαστικό κίνημα. Είναι χαρακτηριστική η αρθρογραφία σε ναυαρχίδες του αστικού Τύπου για «το φασισμό της κομματοκρατίας» στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Θέλουν τους φοιτητές «εντός των τειχών» της αστικής εξουσίας, να αποδέχονται ως αιώνια τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα. Θέλουν, πάνω απ' όλα, να χτυπήσουν την πρωτοπόρα δράση των μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, την προσέγγιση χιλιάδων νέων με τις θέσεις και το Πρόγραμμα του ΚΚΕ.

Σε αυτή την κατεύθυνση, η άρχουσα τάξη, με το «μαστίγιο» και το «καρότο» των αυταπατών, καλλιεργεί, όχι απλά την παθητική στάση των φοιτητών των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, αλλά και την ενεργή τους στήριξη στις αναδιαρθρώσεις. Σε αυτή την κατεύθυνση στοχεύει η τοποθέτηση του προέδρου της ΟΝΝΕΔ ότι «η σπουδάζουσα νεολαία (...) πρέπει να βγει μπροστά και να συντελέσει μια εκπαιδευτική επανάσταση».

Σε πρόσφατη άλλωστε συνέντευξή του, ο Πρύτανης του ΕΚΠΑ κ. Φορτσάκης, αφού μεθόδευσε το προηγούμενο διάστημα, με τη στήριξη της κυβέρνησης και άλλων διοικήσεων ΑΕΙ, την παγίωση της ιδιωτικής αστυνομίας και την πλήρη κατάργηση του ασύλου, έδωσε το στίγμα των αντιδραστικών αυτών εξελίξεων: «Τα κόμματα να μας αφήσουν ήσυχους», είπε και εννοούσε να πάψουν οι δυνάμεις που θέλουν την εκπαίδευση και την έρευνα για τις λαϊκές ανάγκες και όχι για τα μονοπώλια, να πάψουν δηλαδή οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ μέσα στα πανεπιστήμια. Πήγε παραπέρα μάλιστα, προτείνοντας... ηλεκτρονικές ψηφοφορίες ακόμα και για τις βουλευτικές (!) εκλογές, εκθειάζοντας το Facebook ως μέσο δήθεν έκφρασης της πλειοψηφίας, στοχεύοντας στις συλλογικές διαδικασίες των φοιτητών, στα συλλογικά όργανα, που η ίδια η ύπαρξή τους είναι καθοριστική για το χαρακτήρα του φοιτητικού κινήματος.

Σήμερα, υπάρχει πείρα στους εργαζόμενους και τους φοιτητές από τους σχεδιασμούς της άρχουσας τάξης και της κυβέρνησης για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Είναι η λειτουργία των συλλόγων σε όλη την ΕΕ ως μηχανισμών ενσωμάτωσης της νεολαίας στους αστικούς σχεδιασμούς, σύλλογοι που είναι κυνηγοί χορηγών του πανεπιστημίου. Είναι πρόσφατο το γεγονός όπου φοιτήτριες πανεπιστημίου φωτογραφήθηκαν γυμνές σε περιοδικό για την εύρεση πόρων...

Η υπόθεση της ανασύνταξης του φοιτητικού - σπουδαστικού κινήματος αντικειμενικά περνά από την ανάγκη να δοθεί νέα πνοή στις ίδιες τις δομές του, να προκύψουν συλλογικά όργανα διεκδίκησης και αγώνα. Αυτό δεν είναι υπόθεση μόνο του φοιτητικού κινήματος, αλλά πρέπει να πάρουν θέση και τα σωματεία των εργαζομένων στα ΑΕΙ, οι σύλλογοι διδασκόντων. Είναι επιπλέον υπόθεση ευρύτερα της νεολαίας, του λαϊκού και εργατικού κινήματος, να παλευτεί από κοινού, ενταγμένο μέσα στην προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού κινήματος.

Επομένως, το καθήκον για τα παιδιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων είναι σημαντικό. Να ξεπεράσουν φόβους και αυταπάτες ότι η σωτηρία βρίσκεται στην καλύτερη σύνδεση των πανεπιστημίων με τις επιχειρήσεις. Να αντιπαλέψουν τις στοχεύσεις της κυβέρνησης για την προσαρμογή των πανεπιστημίων στα μέτρα του κεφαλαίου, μέσα από τη συμμετοχή και τη δράση τους στη ζωή των συλλόγων, με τη συγκρότηση επιτροπών ετών και εξαμήνων. Με δράση που θα στοχεύει στην κατάκτηση των σύγχρονων αναγκών των φοιτητών, κόντρα στην ΕΕ και την καπιταλιστική εξουσία. Με αυτόν τον τρόπο θα ξεπεραστεί ο εκφυλισμός και θα απομονωθούν οι δυνάμεις που τον δημιούργησαν. Ταυτόχρονα, θα αφοπλιστεί η κυβέρνηση από επιχειρήματα, αλλά και όσοι αξιοποιούν τη σημερινή κατάσταση για να γίνουν «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη» της κυβερνητικής καρέκλας.