Στα επιτεύγματα της κυβέρνησης, ο πρωθυπουργός συγκαταλέγει «την πιο θεαματική δημοσιονομική προσαρμογή που έχει γίνει ποτέ: Μηδενίσαμε το δημοσιονομικό έλλειμμα! Το 2015 τα πρωτογενή πλεονάσματα που βγάζουμε θα καλύπτουν και τις δαπάνες σε τόκους! Πράγμα που είχε να συμβεί στην Ελλάδα πάνω από σαράντα χρόνια, κι έχει συμβεί ελάχιστες φορές από ιδρύσεως ελληνικού κράτους».

Πράγματι, έτσι είναι. Αλλά σε βάρος ποιανού έγινε αυτή η προσαρμογή; Στις πλάτες ποιων καλύφθηκαν τα ελλείμματα και προέκυψαν τα πρωτογενή πλεονάσματα; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Τη δημοσιονομική ανάκαμψη την πλήρωσε εξολοκλήρου ο λαός, δηλαδή ο μόνος που δεν ευθύνεται για τα κρατικά ελλείμματα και χρέη!

Το λαό τάραξε στη φορολογία η κυβέρνηση. Από αυτόν στέρησε ακόμα και τα στοιχειώδη στην Υγεία και στην Πρόνοια, μειώνοντας τα κονδύλια και αυξάνοντας την «ανταποδοτικότητα» των υπηρεσιών που προσφέρουν οι κρατικές δομές. Από το λαό κόπηκαν οι συντάξεις, κύριες και επικουρικές. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Αν και το πράγμα βγάζει μάτι, ο Αντ. Σαμαράς ισχυρίζεται λίγο - πολύ ότι το ξεζούμισμα του λαού άξιζε τον κόπο, επειδή «ήλθε η ανάκαμψη και μάλιστα υπό συνθήκες δύσκολης δημοσιονομικής προσαρμογής! Το τρίτο τρίμηνο της φετινής χρονιάς, για πρώτη φορά ύστερα από 24 τρίμηνα, η οικονομία κινήθηκε ανοδικά. Με 1,7%, δηλαδή πολύ περισσότερο απ' ό,τι προέβλεπαν και οι πιο αισιόδοξοι μέχρι χτες. Και η ανεργία άρχισε ήδη να υποχωρεί, σε πείσμα όσων προέβλεπαν την εφιαλτική διόγκωσή της».

Πώς έγιναν όλα αυτά; Απαντάει ο Αντ. Σαμαράς: «Απλά, οι μεταρρυθμίσεις που ξεκινήσαμε άρχισαν ήδη να αποδίδουν! Βεβαίως, έχουν να γίνουν ακόμα πολλά. Αλλά για πρώτη φορά έγιναν τομές αδιανόητες έως τώρα». Για την ανάκαμψη, ισχύει ό,τι και με την κάλυψη των ελλειμμάτων: Κάποιος την πληρώνει και κάποιος δρέπει τους καρπούς της. Οι ρόλοι είναι και εδώ μοιρασμένοι. Οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πλήρωσαν την έξοδο από την κρίση, που οδηγεί σε «ξέφωτο» μόνο για το κεφάλαιο.

Μήπως όμως τώρα, που η ελληνική καπιταλιστική οικονομία αναπτύσσεται με 1,7% θα αυξηθούν οι μισθοί, θα επανέλθουν οι λεγόμενες «κοινωνικές παροχές» στα προ κρίσης επίπεδα, θα επιστραφούν τα λεφτά που κλάπηκαν από τα Ταμεία με το PSI; Μήπως θα καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι, που στέλνουν τους εργαζόμενους σαν πρόβατα σε σφαγή να διαπραγματευτούν κατά μόνας τους όρους πώλησης της εργατικής τους δύναμης;

Αν η ανάπτυξη είναι χαράς ευαγγέλιο για το λαό, τότε γιατί συζητάμε πάλι για νέες ανατροπές στο Ασφαλιστικό, για νέες απολύσεις στο Δημόσιο, για νέες μειώσεις στις συντάξεις; Γιατί συζητάμε για απαγόρευση επί της ουσίας της συνδικαλιστικής δράσης;

Οπως πλήρωσε την έξοδο από την κρίση, έτσι ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει την ανταγωνιστικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας στη φάση της ανάκαμψης, που κι αυτή κανείς δεν την εγγυάται. Αν το ιδεολόγημα της κρίσης ήταν ότι «πρέπει να σωθούμε», στη φάση της ανάκαμψης αντικαθίσταται από το «δεν πρέπει να ξανακυλήσουμε». Αυτό είναι το υπόβαθρο του εκβιασμού για όλα τα επόμενα μέτρα, που δεν έχουν τέλος, επειδή δεν έχει τέλος η δίψα των επιχειρηματικών ομίλων να βγάζουν ολοένα και μεγαλύτερο κέρδος, να βελτιώνουν διαρκώς τη θέση τους στον ανταγωνισμό, για να κυριαρχήσουν, ή για να μη χαθούν.

Αυτό το υπόβαθρο, δεν το αμφισβητεί ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, που κηρύττει ότι το δικό του μείγμα διαχείρισης, περισσότερο επεκτατικό ή λιγότερο περιοριστικό, εγγυάται καλύτερα τη διατήρηση και αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης.

Στο άρθρο του, ο Αντ. Σαμαράς δίνει και δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα για το πώς εννοεί τις μεταρρυθμίσεις που έγιναν και που πρέπει να συνεχιστούν και να βαθύνουν. Γράφει: «Το 2012, η Ελλάδα με βάση τη διεθνή κατάταξη ανταγωνιστικότητας της Διεθνούς Τράπεζας βρισκόταν στην 147η θέση στη δημιουργία νέων επιχειρήσεων.

Σήμερα, με τις μεταρρυθμίσεις που ήδη έγιναν, η Ελλάδα βρίσκεται στην 36η θέση! Ανέβηκε μέσα σε δύο χρόνια 111 θέσεις! Και φέτος θα ανέβει ακόμα περισσότερο. Σε δύο - τρία χρόνια θα βρίσκεται στην πρώτη δεκάδα διεθνώς. Κι αυτή είναι τελικά η αληθινή λύση στο πρόβλημα της ανεργίας. Γιατί όλες οι οικονομίες που βρίσκονται μπροστά σε αυτήν την κατάταξη, δεν έχουν κανένα πρόβλημα ανεργίας...».

Κοντολογίς, ο Αντ. Σαμαράς λέει ότι τα «γραφειοκρατικά» εμπόδια στη σύσταση νέων επιχειρήσεων επιβάρυνε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και ότι τώρα που το πρόβλημα λύνεται, είναι βέβαιο ότι θα μειωθεί και η ανεργία. Κατ' αρχήν, η άρση όποιων εμποδίων υπήρχαν στην ανάπτυξη της επιχειρηματικής δραστηριότητας, σαν κατάλοιπο μιας προηγούμενης φάσης ανάπτυξης του καπιταλισμού, όπου ο κρατικός παρεμβατισμός ήταν περισσότερο αναγκαίος στο κεφάλαιο, είναι ζήτημα αστικού εκσυγχρονισμού.

Δεν μπορεί, όμως, να παραγνωρίζει κανείς ότι γίνεται σε βάρος των εργαζομένων και του λαού. Γιατί η «γραφειοκρατία» δεν αφορά κυρίως τον αυτοαπασχολούμενο και τον μικροεπιχειρηματία, που τρέχει από υπηρεσία σε υπηρεσία, για να ανοίξει ένα μαγαζάκι και να βγάλει ένα μεροκάματο, κι αυτό μέχρι να τον «ρουφήξει» ο ανταγωνισμός. Αντίθετα, αφορά τις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις, που θέλουν να επενδύσουν μεγάλα ποσά, προσδοκώντας βέβαια μεγάλα κέρδη.

Αυτές είναι που περιορίζονται, για παράδειγμα, από τους περιβαλλοντικούς και άλλους όρους, από τις «αγκυλώσεις» της εργατικής - ασφαλιστικής νομοθεσίας που έχουν απομείνει και πάει λέγοντας. Αυτές είναι που ζητάνε την άρση κάθε περιορισμού στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, στην εκμετάλλευση του περιβάλλοντος, των πρώτων υλών, των παραγωγικών δυνατοτήτων που δίνει η φύση. Γι' αυτούς νομοθετεί η κυβέρνηση και χάρη στις δικές τους επενδύσεις σκαρφαλώνει η χώρα την κλίμακα της ανταγωνιστικότητας.

Αυτό, βέβαια, καθόλου δε φέρνει τους εργαζόμενους σε καλύτερη μοίρα, όπως προσπαθεί να πείσει ο Αντ. Σαμαράς. Μπορεί, βέβαια, στη φάση της ανάκαμψης η ανεργία να υποχωρεί σχετικά με την περίοδο της κρίσης, μπορεί σε ορισμένους κλάδους να υπάρξει και μια σχετική βελτίωση στους μισθούς, αλλά η γενική τάση δεν αντιστρέφεται. Η ανεργία δεν μπορεί να εξαλειφθεί στον καπιταλισμό, όση κι αν είναι η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας.

Συμβαίνει, μάλιστα, μια οικονομία να είναι ψηλότερα στην κλίμακα της ανταγωνιστικότητας και η ανεργία να είναι σχετικά μεγάλη, επειδή εισάγει τεχνολογία για να αυξήσει την παραγωγικότητα και έτσι πετάει εκτός παραγωγής ζωντανή εργατική δύναμη. Σε κάθε περίπτωση, η ανεργία δεν εξαλείφθηκε στην υπόλοιπη Ευρωζώνη, παρά το γεγονός ότι η ανταγωνιστικότητα των περισσότερων κρατών - μελών της είναι αθροιστικά πολύ μεγαλύτερη από αυτήν της Ελλάδας, όπως ο ίδιος ο Αντ. Σαμαράς λέει. Αντίθετα, η ανεργία στην ΕΕ και την Ευρωζώνη βρίσκεται σε ιστορικά υψηλά.

Ακόμα πιο πέρα: Τι θέσεις εργασίας είναι αυτές που φτιάχνονται; Στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι θέσεις προσωρινής ημιαπασχόλησης και υποαπασχόλησης, ή επίσης προσωρινής αυτοαπασχόλησης, που απλά συγκαλύπτουν την πραγματική ανεργία. Παράδειγμα γι' αυτό είναι στη χώρα μας ο τουρισμός. Τους καλοκαιρινούς μήνες η ανεργία μειώνεται, αλλά οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται στα ξενοδοχεία και τις επισιτιστικές επιχειρήσεις είναι άθλιες, προσωρινές, κακοπληρωμένες, μέχρι και απλήρωτες.

Μάλιστα, ο Αντ. Σαμαράς φτάνει να επικαλείται την άρση του καμποτάζ στην κρουαζιέρα σαν τη μεταρρύθμιση που βελτίωσε την ανταγωνιστικότητα και έφερε δουλειές. Γράφει στο άρθρο του: «Εμείς, λοιπόν, καταργήσαμε το "καμποτάζ", με αποτέλεσμα να έλθουν φέτος 4 εκατομμύρια τουρίστες μόνο από τα κρουαζιερόπλοια! Και να δώσουν πολύτιμη ώθηση στον τουρισμό. Το ίδιο συνέβη με τις συγκοινωνίες, τα ταξί, τα φορτηγά, τους όρους λειτουργίας των καταστημάτων».

Αλήθεια, αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε γιατί η ανεργία των ναυτεργατών αυξάνεται αντί να μειώνεται. Γιατί παραμένουν άνεργοι πάνω από 15.000 ναυτεργάτες, αν το «καμποτάζ» εμπόδιζε τις δουλειές να «ανοίξουν»; Κι αν ο τουρισμός αυξήθηκε και φέρνει κέρδη, τότε γιατί καταργούνται οι Συλλογικές Συμβάσεις στα καράβια και στα ξενοδοχεία, αντί να αυξάνονται οι μισθοί των εργαζομένων;

Κι αν η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας ωφελεί το εμπόριο, γιατί τα μικρομάγαζα κλείνουν με το σωρό; Γιατί ο τζίρος συγκεντρώνεται σε ολοένα και λιγότερες μεγάλες εμπορικές επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι σ' αυτές αμείβονται με λιγότερα και εργάζονται σε χειρότερες συνθήκες;

Σε τελική ανάλυση, επαληθεύεται ότι από τις μεταρρυθμίσεις-αναδιαρθρώσεις ωφελημένοι βγαίνουν οι καπιταλιστές, οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι και όχι βέβαια οι εργαζόμενοι και ο λαός. Αυτό θα συνεχίσει να γίνεται όσο τα μονοπώλια κρατούν τα γκέμια της οικονομίας, όσο το κράτος αποτελεί δύναμη επιβολής των συμφερόντων τους πάνω στη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Να τι πρέπει να γίνει σήμερα! Να δεθεί καλύτερα ο αγώνας ενάντια στο αλυσόδεμα του λαού, με την πάλη για το σπάσιμο της αλυσίδας.

Αυτό σημαίνει σύγκρουση και ρήξη με το κεφάλαιο και τη στρατηγική του, σημαίνει ανάδειξη του λαού σε πραγματική αντιπολίτευση με όρους κινήματος απέναντι σε οποιαδήποτε κυβέρνηση θέλει να διαχειριστεί τον βάρβαρο καπιταλισμό. Σημαίνει, σε τελική ανάλυση, ανασύνταξη του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση και ισχυρό ΚΚΕ. Ετσι μόνο θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για το λαό να προχωρήσει πραγματικά μπροστά!

Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο βρίσκεται μια εκστρατεία ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για την ορθολογική χρήση των αντιβιοτικών - καθώς η 18 Νοέμβρη έχει καθιερωθεί ως τέτοια μέρα. Κοινή επισήμανση είναι πως η συνεχόμενη και χωρίς - όπως υποστηρίζεται - τις απαραίτητες ενδείξεις χρήση των αντιβιοτικών, οδηγεί στην κατάργησή τους, καθώς τα μικρόβια γίνονται πια ανθεκτικά στη χορήγησή τους.

«Ηρθε πια το τέλος των αντιβιοτικών;» - όπως επρόκειτο «να έρθει το τέλος της Ιστορίας», όπως προειδοποιούσαν βαθυστόχαστοι φιλόσοφοι; Ιδού η απάντηση που έδωσε η καθηγήτρια παθολογίας και λοιμώξεων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Ελένη Γιαμαρέλου στο σχετικό ερώτημα του «Ρ», στη συνέντευξη Τύπου στο υπουργείο Υγείας (20.11.2014). «Η άποψη ότι έχει φτάσει το τέλος των αντιβιοτικών δεν είναι αλήθεια 100%, με την έννοια ότι σε όποιο βόθρο να πας και να μαζέψεις μύκητες και μικρόβια εάν βρεθούν ειδικοί βιοχημικοί, χημικοί και μικροβιολόγοι θα μπορέσουν να συνθέσουν πιθανότατα καινούργια αντιβιοτικά. Αλλά, αυτό είναι τεράστιο κόστος για μια φαρμακευτική εταιρεία να φτιάξει ένα καινούργιο αντιβιοτικό, το οποίο καινούργιο αντιβιοτικό μέχρι να ελεγχθεί πλήρως και να βγει στο εμπόριο θέλει 15 χρόνια. Και μπορεί στα πέντε χρόνια να αποδειχτεί ότι δεν είναι δραστικό, στα δέκα να αποδειχτεί τοξικό και στα 14 να αποδειχτεί ότι είναι αναποτελεσματικό. Και τι σκέπτεται η φαρμακοβιομηχανία; Αφού δει στο τέλος του χρόνου το μπάτζετ της λέει: Αυτά τα λεφτά που μου περισσεύουν τι με συμφέρει να τα κάνω; Να τα επενδύσω σε ένα καινούργιο αντιβιοτικό ή να φτιάξω ένα φάρμακο για τη χοληστερίνη ή την υπέρταση που θα το παίρνει ο άλλος για μια ολόκληρη ζωή; Γι' αυτό ο πρωθυπουργός της Αγγλίας Κάμερον υποχρέωσε την πολυεθνική Γκλάξο (GSK) - που είναι αγγλική εταιρεία - να προχωρήσει στην αγορά καινούργιων ουσιών από μικρές εταιρείες για να προχωρήσουν σε μεγάλες έρευνες. Αυτό έκανε και ο πρόεδρος Ομπάμα και η Γερουσία στις ΗΠΑ. Δηλαδή υπάρχει μια κινητοποίηση. Επομένως, να πούμε τέλος των αντιβιοτικών για 15 χρόνια, απ' την άποψη ότι για να βγει μια καινούργια δραστική ουσία χρειάζονται 15 χρόνια».

Δικαιώνει, έτσι τη θέση του ΚΚΕ, για την αντιμετώπιση του φαρμάκου ως κοινωνικού αγαθού, που σημαίνει τα εξής: Να αναπτυχθεί η πάλη για αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, στο οποίο θα περιλαμβάνεται και ένας ενιαίος κρατικός φορέας έρευνας, παραγωγής, εισαγωγής και διάθεσης δωρεάν των φαρμάκων σε όσους τα έχουν ανάγκη. Κάτι, βεβαίως, που προϋποθέτει οικονομία και κεντρικό σχεδιασμό στην υπηρεσία των εργατικών - λαϊκών αναγκών.

Στη συνέντευξη Τύπου της 20.11.2014 αναφέρθηκε ότι - μετά από έρευνα - αποδείχτηκε ότι εκείνοι που προμηθεύονται τα αντιβιοτικά χωρίς συνταγή αυξήθηκαν από 16% σε 24,2% το 2014. Στο ερώτημα γιατί υπάρχει αυτή η αύξηση, η απάντηση ήταν: Μετά τη δημιουργία του ΠΕΔΥ, όπου είναι δύσκολη η πρόσβαση, η επίσκεψη στον ελευθεροεπαγγελματία γιατρό - που είναι εξουσιοδοτημένος να συνταγογραφεί για λογαριασμό του ΕΟΠΥΥ - στοιχίζει γενικά 10 ευρώ. Το φτηνότερο αντιβιοτικό είναι 3 - 4 ευρώ. Ετσι αυτός που έχει πρόβλημα το αγοράζει απευθείας για να γλιτώσει την επίσκεψη.

Και αυτό το στοιχείο δικαιώνει τη θέση του ΚΚΕ για την πάλη για ένα ενιαίο δημόσιο σύστημα Υγείας με δωρεάν παροχή υπηρεσιών με ταυτόχρονη κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Για όλα αυτά, όμως, πανηγυρίζει η χτεσινή «Αυγή» ότι «Το τείχος έπεσε στη Θουριγγία» και ότι «Περιμένοντας την Αριστερά» και με το ισπανικό «Podemos» θα γίνει πιο ...ανθρώπινος ο καπιταλισμός. Οι εργαζόμενοι ας βγάζουν τα συμπεράσματά τους...

«Εποπτευόμενοι σταθμοί»: Χώροι όπου θα μπορούν ανά την επικράτεια να ανοίξουν κράτος και ιδιώτες για να μπορούν οι χρήστες να κάνουν ...«ασφαλή» χρήση ναρκωτικών ουσιών. Το συγκεκριμένο εγχείρημα εντάσσεται στο άρθρο 14 του νομοσχεδίου του υπουργείου Υγείας με τίτλο: «Σύσταση Επιστημονικών Ιατρικών Εταιρειών και λοιπές διατάξεις». Μήτρα του είναι η στρατηγική της ΕΕ «για την καταπολέμηση των ναρκωτικών» (ήδη οι χώρες της ΕΕ μετρούν πολλά παρόμοια μέρη, εκεί τα λένε «shooting room», χώρος να τρυπιέσαι), που, από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μέχρι σήμερα, το εντάσσει ως σοβαρό θέμα ...υγείας, επικεντρώνεται και όχι τυχαία στη «μείωση της βλάβης», δηλαδή των συνεπειών από το φαινόμενο και όχι στην ουσία του, δηλαδή στην καταπολέμηση των αιτιών που το γεννούν και το αναπαράγουν. Εννοείται ότι δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Οι αιτίες βρίσκονται στην ίδια την καπιταλιστική κοινωνία, στα αδιέξοδα που γεννά αντιτάσσοντας σ' αυτά την καλλιέργεια της ψυχολογίας της «φυγής», έστω και για λίγο, από τη βάρβαρη πραγματικότητα μέσω της «ουσίας», αφού αυτή δεν μπορεί να αλλάξει. Η λύση στη χρήση βεβαίως δεν μπορεί να είναι άλλη από την απεξάρτηση. Τελικά, αυτό το εγχείρημα, και συνολικά αυτή η πολιτική, είναι «ριζοσπαστική και ανανεωτική» ή βαθιά ανήθικη κι εγκληματική;

Καταρχήν, κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι τέτοιοι χώροι θα λειτουργήσουν αποτελεσματικά. Ομως, το θέμα δεν είναι αυτό. Πρόκειται για άλλο ένα εγχείρημα που στόχο έχει τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών. Τέτοιου είδους προτάσεις στοχεύουν να νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του λαού η τοξικοεξάρτηση και παράλληλα να καλλιεργήσουν την ανοχή στη διάδοση -με επιδημικές διαστάσεις πλέον- του φαινομένου.

Θυμίζουμε ότι η αρχική πρόταση για δημιουργία τέτοιων χώρων είχε γίνει από το δήμαρχο Αθηναίων, Γ. Καμίνη, στη λογική του να μαζέψει τις πιάτσες από πλατείες και κεντρικούς δρόμους και να τις... στεγάσει σε κλειστούς χώρους για να μη χαλούν τη βιτρίνα της πόλης. «Πατά» πάνω στο πρόβλημα της χρήσης της ίδιας σύριγγας από πολλούς χρήστες και της διάδοσης νοσημάτων όπως ηπατίτιδα Β και C, AIDS, υπαρκτό πρόβλημα, και προβάλλουν ως λύση τους «Εποπτευόμενους σταθμούς», αλλά αυτό δεν είναι λύση, λύση είναι η απεξάρτηση. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ επανειλημμένα έχουν μιλήσει για τη δημιουργία κλειστών χώρων, προκειμένου να κρυφτεί το πρόβλημα των ναρκωτικών, καταδικάζοντας εκατοντάδες ανθρώπους να θάβονται ζωντανοί. Επανειλημμένα έχουν προπαγανδίσει το, φασιστικής έμπνευσης, ιδεολόγημα «οι χρήστες είναι χρόνιοι ασθενείς που πρέπει να παίρνουν το χάπι τους σ' ένα νοσοκομείο». Τώρα αυτή η λογική γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη, γίνεται κάλεσμα «έλα φέρε τη δόση σου και κάν' την εδώ»!

Είναι γεγονός ότι επιχειρείται η υπονόμευση κάθε προσπάθειας απεξάρτησης (τέτοια είναι και οι «Εποπτευόμενοι σταθμοί»), η συρρίκνωση θεραπευτικών προγραμμάτων, η διάλυση των Κέντρων Πρόληψης και η μετατροπή κάθε κρίκου της αλυσίδας που αφορά την τοξικοεξάρτηση (πρόληψη, θεραπεία, κοινωνική ένταξη) σε πεδίο κερδοφορίας για τους ιδιώτες, ανοίγοντάς τους το δρόμο με το νόμο που ψηφίστηκε πέρυσι «Κώδικας Ναρκωτικών». Αποτελούν μέρος ενός σχεδίου που μετράει χρόνια πίσω («η πρόταση των 5» για αποποινικοποίηση τη δεκαετία του '90, οι δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου την ίδια δεκαετία κάθε σπίτι να έχει και ένα δενδρύλλιο ινδικής κάνναβης κ.ά.), μόνο που σήμερα εντείνεται συνειδητά ακριβώς γιατί οξύνονται η καπιταλιστική κρίση και οι οδυνηρές συνέπειές της για τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Συγχρόνως, είναι μέρος μιας προπαγανδιστικής εκστρατείας (από αστούς πολιτικούς και κονδυλοφόρους, οπορτουνιστές και διάφορους «ελευθεριακούς» δημοσιολόγους) που έχει στηθεί για να δημιουργήσει μια κοινωνική ανοχή στο φαινόμενο των ναρκωτικών αλλά και να εξαπολύει κάθε τόσο συντονισμένη επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ, διαστρεβλώνοντας τις θέσεις του, καθώς το μέτωπο ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά και τη ναρκω-κουλτούρα βρίσκεται σταθερά ψηλά στην ιεράρχηση της ιδεολογικής, πολιτικής και μαζικής πάλης του ΚΚΕ.

Και επειδή οι ιδεολογικοί κύκλοι και οι υποτελείς κονδυλοφόροι τους θα έχουν στηθεί και αυτή τη φορά στη γωνία, επινοώντας «σενάρια φαντασίας του ΚΚΕ» και «πάλι μόνο οι ΚΚΕδες είναι αντίθετοι», να θυμίσουμε ότι οι επιστημονικοί φορείς και όσοι ασχολούνται με την καθημερινή δουλειά ενάντια στο μέτωπο των ναρκωτικών, για να σώσουν τους εξαρτημένους, συμφωνούν με τις θέσεις του Κόμματος.

Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τον κίνδυνο αν δεν κάνεις πρωτογενή πρόληψη. Διαχρονικά, οι κυβερνήσεις αξιοποιούν τα Κέντρα Πρόληψης ως άλλοθι της εγκληματικής πολιτικής τους. Πανηγυρίζουν στο όνομά τους όταν τους βολεύει, αποκρύπτοντας ότι έχουν περικόψει μέχρι και 70% την κρατική χρηματοδότηση από το 2011, ότι 1 εργαζόμενος των Κέντρων Πρόληψης (ΚΠ) αναλογεί σε 27.500 ανθρώπους πανελλαδικά, περίπου 1 εργαζόμενος προς 40.000 ανθρώπους στην Αττική, ενώ υπάρχουν περιοχές χωρίς ΚΠ -όπως η Περιφέρεια Πειραιά, οι περισσότεροι δήμοι στη Δυτική Αττική- τα κενά των οποίων εθελοντικά προσπαθούν να καλύψουν οι εργαζόμενοι γειτονικών ΚΠ.

Την ώρα που κόπτονται υποκριτικά για την ασφάλεια των χρηστών (αύξηση των κρουσμάτων του ιού του Εϊτζ μέχρι και 1000% πριν δυο χρόνια) και να μην καταλήγουν φυλακή, κλείνουν με τις ευλογίες τους προγράμματα (όπως το «streetwork» στη Θεσσαλονίκη το οποίο, μεταξύ άλλων, διανέμει καθαρές σύριγγες και το εναλλακτικό πρόγραμμα φυλάκισης ανηλίκων, το οποίο έχει στόχο να μη φτάνουν καν στο δικαστήριο οι ανήλικοι αλλά να παραπέμπονται κατευθείαν σε «στεγνό» πρόγραμμα). Βάζει οικονομική θηλιά στο ΚΕΘΕΑ, το «18 ΑΝΩ», τον ΟΚΑΝΑ, εξουθενώνει οικονομικά και επαγγελματικά εκατοντάδες εργαζόμενους.

Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τα ναρκωτικά όταν λες το παραμύθι ότι «τα ναρκωτικά είναι επικίνδυνα γιατί είναι παράνομα» και κρύβεις το γεγονός ότι είναι επικίνδυνα για τη ζωή, τη σκέψη και τη συνείδηση της νεολαίας.