Ο Θ. Φέσσας ξεχώρισε στην ομιλία του το θέμα του Ασφαλιστικού, σαν βασικού παράγοντα για την παραπέρα μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», τις ανατροπές στο συνδικαλιστικό νόμο, τη θεμελίωση της πλήρους απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων, με τη «θωράκιση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας», την οριστική κατάργηση της υποχρεωτικής διαιτησίας (ΟΜΕΔ), την αναβάθμιση του «κοινωνικού διαλόγου» και την επέκταση της «μαθητείας». Αν βάλει κανείς αυτές τις «προτάσεις» δίπλα στα ζητήματα που «ανοίγουν» και προωθούν αυτήν την περίοδο η κυβέρνηση και η τρόικα, θα διαπιστώσει την καταπληκτική τους ομοιότητα.

Το δεύτερο που προκύπτει, είναι ότι οι κυβερνήσεις πριν από την κρίση δεν ήταν λιγότερο αντιλαϊκές από τις σημερινές, που επιπλέον υπογράφουν μνημόνια. Για παράδειγμα, οι βιομήχανοι και οι άλλες μερίδες του κεφαλαίου δεν έπαψαν ποτέ να ζητούν ανατροπές στο Ασφαλιστικό, που σχετίζονται άμεσα με τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

Θυμίζουμε, όμως, ότι μια από τις βασικές αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις, ο νόμος Σιούφα, έγινε πολύ πριν την κρίση και τα μνημόνια. Θυμίζουμε, επίσης, ότι το σχέδιο Γιαννίτση, ο πυρήνας του οποίου εφαρμόζεται με τη νομοθεσία των πέντε τελευταίων χρόνων, συντάχθηκε και έγινε προσπάθεια να γίνει νόμος σχεδόν μια δεκαετία πριν ξεσπάσει η κρίση και προκύψουν τα μνημόνια.

Το ασφαλιστικό σύστημα των τριών πυλώνων ήταν συστατικό στοιχείο της στρατηγικής της Λισαβόνας και κατόπιν της στρατηγικής «Ευρώπη 2020». Προβλέπει, μεταξύ άλλων, την παροχή μιας σύνταξης - επίδομα από το κράτος. Από εκεί και πέρα, το «συμπλήρωμα» για να επιβιώσει ο συνταξιούχος θα προέρχεται από τα επαγγελματικά ταμεία και την ιδιωτική ασφάλιση, όπου είναι καθορισμένες οι εισφορές, αλλά κανείς δεν εγγυάται ούτε τη σύνταξη, ούτε το ύψος της.

Αυτό το σύστημα έχει ήδη δρομολογηθεί στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, έχει προχωρήσει η μετατροπή της επικουρικής ασφάλισης σε επαγγελματική, οι εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές έχουν μειωθεί, το κράτος θεσπίζει από το 2015 τη λεγόμενη «βασική σύνταξη» των 360 ευρώ και πάει λέγοντας. Οι βιομήχανοι θέλουν ταχύτερους ρυθμούς και σε καμιά περίπτωση δε συναρτούν την ανάγκη τους για παραπέρα μείωση του «μη μισθολογικού κόστους», με το αν υπάρχει μνημόνιο ή όχι, αν κυβερνάει η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ ή όποιος άλλος.

Αρα, κριτήριο για το αν ένα κόμμα θέλει και μπορεί να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική δεν είναι το πώς τοποθετείται απέναντι στην τρόικα και στα μνημόνια, αλλά το πώς τοποθετείται απέναντι στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, στα μονοπώλια, στο κεφάλαιο. Πιάνοντας από εδώ το νήμα, είναι περισσότερο καθαρό σήμερα ότι η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις μεταξύ τους υπαρκτές διαφορές στο ζήτημα της διαχείρισης του χρέους και των ελλειμμάτων, ταυτίζουν την ευημερία του λαού με την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, μέσα στην ΕΕ και με καλύτερη αξιοποίηση της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας.

Να γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση διεξόδου για το λαό. Επειδή ο ΣΕΒ, όταν απαγγέλλει τα «θέλω» του, απευθύνεται και στον ΣΥΡΙΖΑ, με τη βεβαιότητα ότι έχει απέναντί του «ευήκοον ους»...

Είκοσι τρεις μαθητικές διαδηλώσεις έγιναν την περασμένη Δευτέρα σε πόλεις σε όλη την Ελλάδα και οι περισσότερες από αυτές ήταν πολύ μαζικές. Δεκάδες ήταν τα σχολεία που με διάφορες μορφές (καταλήψεις, αποχές κ.ά.) κινητοποιήθηκαν στην Αττική, ενώ σε εκατοντάδες μετριούνται τα σχολεία που οι μαθητές τους βγήκαν στους δρόμους πανελλαδικά, σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, με στήριξη και κοινή δράση με γονείς και εκπαιδευτικούς. Είχε προηγηθεί η συμμετοχή εκατοντάδων μαθητών στο πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη, ενώ οι μαθητικές κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν και χτες σε γειτονιές της Αθήνας και παράλληλα, έγιναν και γίνονται συνελεύσεις σε σχολεία και προσπάθειες συντονισμού των σχολείων σε τοπικό επίπεδο. Ολα αυτά δείχνουν ότι υπάρχουν διαθέσεις, ώστε η συσσωρευμένη αγανάκτηση που συγκεντρώνεται στους μαθητές για το σημερινό σχολείο να εκφραστεί αγωνιστικά και διεκδικητικά.

Οι μαθητές έχουν κάθε λόγο να αγανακτούν, να ξεσηκώνονται, να κινητοποιούνται. Ας σκεφτούμε λίγο:

Τα σημερινά παιδιά από το Δημοτικό ακόμα έχουν φτάσει στο σημείο να αγχώνονται αν χρειαστεί να χάσουν μια μέρα από το σχολείο, γιατί θα τους συσσωρευτεί διπλάσια ύλη και εργασίες. Φτάνουν στα Γυμνάσια φορτωμένα με έναν όγκο πληροφοριών συχνά άχρηστων και σίγουρα ασύνδετων μεταξύ τους και στα 15 τους χρόνια καλούνται να κάνουν πρόωρα επιλογές ζωής. Αναγκάζονται να ξεκινούν τα φροντιστήρια όλο και νωρίτερα. Γιατί το σχολείο δε φτάνει. Γιατί δεν προλαβαίνουν να αφομοιώσουν και να κάνουν κτήμα τους ό,τι διδάσκονται. Τα βιβλία τους είναι γεμάτα από διαστρεβλώσεις και μισές αλήθειες... Φτάνουν στο Λύκειο και συναντούν ένα Γολγοθά: Τρέξιμο από το πρωί μέχρι το βράδυ, συνεχόμενες πανελλαδικού τύπου εξετάσεις και από την Α' Λυκείου μπαίνουν στο λούκι να κυνηγούν βαθμούς για την πρόσβασή τους σε κάποια σχολή, αντί να μορφώνονται απρόσκοπτα και να ολοκληρώνονται ως προσωπικότητες. Ζουν με ένα διαρκές άγχος και φορτώνονται οι οικογένειές τους με τεράστιο οικονομικό κόστος, όχι μόνο για να περάσουν σε κάποια σχολή, αλλά ακόμα και για να πάρουν το απολυτήριό τους. Από πέρσι, φορτώθηκαν επιπλέον με την «Τράπεζα Θεμάτων», έναν νέο μεγάλο όγκο ύλης δηλαδή, με εκατοντάδες θέματα που πρέπει να διαβάζουν από τώρα ή να εκπαιδεύονται σε αυτά στα φροντιστήρια, προκειμένου να τα μάθουν για τις εξετάσεις στο τέλος της χρονιάς. Πρόκειται για ένα μέτρο χωρίς ουσιαστικό παιδαγωγικό νόημα και αξία, που τα αποτελέσματά του φάνηκαν επιπλέον πέρσι με την πληθώρα των μετεξεταστέων, με νέα φροντιστήρια και ιδιαίτερα μέσα στο καλοκαίρι. Και σ' όλα αυτά προστίθενται οι ελλείψεις εκπαιδευτικών, οι ελλείψεις βιβλίων στα ΕΠΑΛ ακόμα και σε πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα, το πρόβλημα με τις μεταφορές που αφορά χιλιάδες μαθητές και τις οικογένειές τους...

Ενάντια σε όλα αυτά κινητοποιούνται οι μαθητές, αυτά τα προβλήματα αφορούν τα αιτήματά τους. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα μεγάλα προβλήματα των σχολείων. Το ίδιο δεν μπορεί να αμφισβητείται και το δικαίωμα των μαθητών να κινητοποιούνται και να διεκδικούν. Ομως, τα δίκαια αιτήματα των μαθητών το υπουργείο Παιδείας τα αντιμετώπισε με απαξιωτικό τρόπο, σαν να μην υπάρχουν, αφού ο υπουργός Παιδείας αναφέρθηκε στις μαθητικές κινητοποιήσεις σαν... καταλήψεις που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή ενόψει της επετείου του Πολυτεχνείου. Επιστράτευσε τις απειλές για μαθήματα μέσα στο Πάσχα, που υποκριτικά προβλέπονται στο Προεδρικό Διάταγμα για την αναπλήρωση της ύλης που χάνεται από καταλήψεις, την ίδια στιγμή που η ύλη που χάνεται από τις ελλείψεις εκπαιδευτικών είναι πολύ περισσότερη. Επιπλέον, ήρθε και η παρέμβαση της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου που στέλνει εισαγγελείς και αστυνομικούς στα σχολεία της χώρας, για να τρομοκρατήσει τους μαθητές και να σταματήσουν τον αγώνα τους.

Η τρομοκρατία, λοιπόν, δεν πρέπει να περάσει. Γονείς, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι πρέπει να σηκώσουν τείχος αλληλεγγύης και στήριξης των δίκαιων αιτημάτων των μαθητών για το σχολείο που έχουν ανάγκη σήμερα, για το σχολείο που τους αξίζει, που θα τους μορφώνει κι όχι θα τους εξοντώνει, που δε θα χρειάζεται να πληρώνουν για το κάθε τι, αλλά που θα μπορούν να παίρνουν όλα τα παιδιά ολοκληρωμένη και ουσιαστική μόρφωση. Οι μαθητές έχουν δικά τους συλλογικά όργανα, έχουν τα μαθητικά τους συμβούλια, τα 5μελή και τα 15μελή, έχουν θεσμοθετημένο δικαίωμα να συνεδριάζουν, να κάνουν γενικές συνελεύσεις, να κουβεντιάζουν, να αποφασίζουν και να δρουν συλλογικά, με τις μορφές που αποφασίζουν, διεκδικώντας όλα όσα τους ανήκουν στη μόρφωση και τη ζωή. Εχουν κάθε δικαίωμα να ορθώνουν ανάστημα, να παίρνουν στα δικά τους χέρια την οργάνωση της συλλογικής τους δράσης, να έχουν γνώμη, να αναπτύσσουν τη δημιουργικότητα και τη φαντασία τους για να κάνουν πράξη τα όνειρα και τις ανάγκες τους για ένα καλύτερο σχολείο, για μια καλύτερη ζωή.