Πού καταλήγει ο αρθρογράφος; Σημειώνει: «Κατόπιν τούτων, είναι φανερό ότι η αναγκαιότητα για ένα ολοκληρωμένο - καθολικό - αποτελεσματικό δημόσιο σύστημα πρόληψης των νόσων, πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, επείγουσας - δευτεροβάθμιας - τριτοβάθμιας περίθαλψης, αποκατάστασης, που θα παρέχει σε όλους, ασφαλισμένους και ανασφάλιστους, ισότιμες, ποιοτικές και δωρεάν υπηρεσίες υγείας, ως θεμελιώδες δικαίωμά τους, αναγνωρισμένο θεωρητικά από το Ελληνικό Σύνταγμα, δεν μπορεί να υπηρετηθεί παρά μόνον με ένα big bang των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα. Την ανατροπή της παρούσας κυβέρνησης μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές και τις ευρωεκλογές, τη θεαματική άνοδο στις προσεχείς κοινοβουλευτικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ και πολιτικών σχημάτων αποφασισμένων να συμμαχήσουν μαζί του και την ανάδειξη ενός κυβερνητικού μετώπου συνολικής ανασυγκρότησης της χώρας».

Η απάντηση είναι απλή: Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα που θέλει να διαχειριστεί τον καπιταλισμό, δεν μπορεί και δεν θέλει να καταργήσει την επιχειρηματική δράση στην Υγεία. Αλλωστε, από τον τομέα αυτό προσδοκά να προσελκύσει κεφάλαια για επενδύσεις, πράγμα για το οποίο κατηγορεί τη σημερινή κυβέρνηση ότι δεν το κάνει. Για να θολώσει μάλιστα τα νερά, λέει ότι η πολιτική της κυβέρνησης υπηρετεί «κερδοσκοπικά συμφέροντα», σαν να υπάρχει επένδυση από την πλευρά του καπιταλιστή που να μη γίνεται για το κέρδος! Με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να πείσει ότι με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, οι επιχειρηματίες θα συνεχίσουν να δραστηριοποιούνται στον ιδιωτικό τομέα Υγείας, αλλά με «υγιείς» επενδύσεις και σε «αρμονία» με το δημόσιο σύστημα της Υγείας. Αρα, σε ό,τι αφορά την ουσία, καμιά κοσμογονία δεν πρόκειται να υπάρξει προς όφελος του λαού και στο χώρο της Υγείας, αν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η τάση είναι μη αναστρέψιμη όσο ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής παραμένει κυρίαρχος, όσο το κεφάλαιο κάνει κουμάντο στην οικονομία και την εξουσία. Από αυτήν τη σκοπιά, καμιά κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού δεν μπορεί να εξασφαλίσει καθολικό δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας για όλους. Αυτό που σήμερα χρειάζεται ο λαός, είναι να οργανώσει τη δική του εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, για να βάλει εμπόδια στην παραπέρα εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών. Ταυτόχρονα, να συγκεντρώνει δυνάμεις στην προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και στην Υγεία, με κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης στην Υγεία, για σύγχρονες, υψηλού επιπέδου, καθολικές και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας για όλο το λαό.

Η πεποίθηση πως η Αμερική πάσχει εξαιτίας σοβαρού "χάσματος δεξιοτήτων" (...) Πρόκειται για μια από αυτές τις ιδέες-ζόμπι που έπρεπε να τις έχει σκοτώσει η εμπειρία (...) αν το πρόβλημα ήταν η έλλειψη δεξιοτήτων θα βλέπαμε τους εργαζομένους με τις κατάλληλες δεξιότητες να τα πηγαίνουν καλά και όσους δεν τις έχουν να τα πηγαίνουν άσχημα (...)

Ομως τώρα η ανεργία παραμένει πολύ υψηλότερη, ανεξαρτήτως βαθμίδας εκπαίδευσης, σε σύγκριση με τα προ της κρίσης επίπεδα (...) οι μακροχρόνια άνεργοι δεν διαφέρουν σε δεξιότητες από όσους απολύθηκαν και βρήκαν σύντομα δουλειά (...) επιρρίπτοντας στους ανέργους την ευθύνη για τα δεινά τους, αποσπούν την προσοχή από τα διογκούμενα κέρδη και τα μπόνους, ενώ η ανεργία και οι μισθοί παραμένουν σε στασιμότητα».

(PAUL KRUGMAN/ «THE NEW YORK TIMES»/ «Καθημερινή», 2/4/2014).

Ουσιαστικά, είναι προγράμματα τα οποία συγκαλύπτουν προσωρινά ένα μέρος της ανεργίας, αφού μετά την «εκπαίδευση - κατάρτιση» οι νέοι ξαναπερνούν στην ανεργία, με την ελπίδα ότι ίσως τους ζητηθεί από κάποια επιχείρηση να δουλέψουν με μισθό 411 ευρώ.

Δε θα σταθούμε εδώ στα προγράμματα ανεργίας. Αλλο είναι το ζήτημα σ' αυτό το άρθρο. Το παραπάνω απόσπασμα δείχνει πως ακόμη και αστοί αναλυτές απορρίπτουν την άποψη ότι αιτία της ανεργίας, και μάλιστα της μακροχρόνιας ανεργίας, είναι η «έλλειψη δεξιοτήτων» με βάση τη ζήτηση των επιχειρήσεων. Τα όσα γράφει ο Κρούγκμαν είναι ενδεικτικά. Επομένως, η αιτία είναι άλλη. Και, βεβαίως, η πραγματική αιτία της ανεργίας συμβάλλει στη συνειδητοποίηση της λύσης του προβλήματος και της διεξόδου για τους εργαζόμενους.

Ο Κρούγκμαν λέει ότι το συγκεκριμένο επιχείρημα συγκαλύπτει αφενός τα μεγάλα κέρδη των επιχειρήσεων, αφετέρου τη στασιμότητα των μισθών. Είναι και αυτό. Δηλαδή τα κέρδη μεγαλώνουν, αλλά οι μισθοί μένουν καθηλωμένοι, για να μεγαλώνουν τα κέρδη. Εδώ στην Ελλάδα τούς μείωσαν δραστικά με νόμο και πρόσφατα η ΓΣΕΕ υπέγραψε τάχα σύμβαση με αυτούς τους μισθούς, των 586 ευρώ μεικτά. Δηλαδή νομιμοποίησε το νόμο. Ταυτόχρονα, η ανεργία συμπιέζει τους μισθούς, άρα βολεύει και τις κυβερνήσεις και τους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Το βασικό ζήτημα είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη και το κυνήγι του κέρδους, που ωθεί στην αλλαγή της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου, δηλαδή της σχέσης μέσων παραγωγής/εργατών, επειδή οι καπιταλιστές κυνηγούν την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, βασικό παράγοντα της ανταγωνιστικότητας και της αυξανόμενης αναπαραγωγής των κερδών. Ετσι, επενδύουν σε μέσα παραγωγής που αυξάνουν την παραγωγή εμπορευμάτων στη μονάδα του χρόνου, δουλεύοντας με λιγότερο εργατικό δυναμικό. Αντί να μειώνουν το χρόνο εργασίας, απολύουν. Να, η βασική αιτία της ανεργίας σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Επίσης, η καπιταλιστική οικονομική κρίση ωθεί σε μείωση της παραγωγής, σε κλείσιμο επιχειρήσεων, άρα σε απολύσεις. Βεβαίως, στο παράδειγμα των ΗΠΑ έχουμε έξοδο από την κρίση και πέρασμα στην ανάκαμψη. Αλλά η ανάκαμψη είναι αναιμική. Ενώ οι επενδύσεις γίνονται σε νέα μέσα παραγωγής που αυξάνουν την παραγωγικότητα. Με αυτούς τους όρους, όμως, η ανεργία ελάχιστα μπορεί να μειωθεί. Αυτή η κατάσταση στην ουσία της ισχύει για όλες τις καπιταλιστικές οικονομίες και στην Ελλάδα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί το 1,5 εκατομμύριο των ανέργων.

Να, γιατί λέμε ότι η ανεργία είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό. Οποιο κόμμα ή κόμματα και αν βρίσκονται στην κυβέρνηση, αυτή την τάση ούτε να την αντιστρέψουν μπορούν, ούτε να την καταργήσουν. Θα τη διαχειρίζονται με ανάλογα προγράμματα. Αλλωστε, αυτά τα προγράμματα για την ανεργία, οι λεγόμενες ενεργητικές πολιτικές, εφαρμόζονται σήμερα από την κυβέρνηση, αλλά τα έχει στο πρόγραμμά του και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Επομένως, η πάλη για άμεσα και ουσιαστικά μέτρα προστασίας των ανέργων είναι το τελευταίο σημείο άμυνας της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό. Τέτοια μέτρα έχει καταθέσει το ΚΚΕ στη Βουλή με τη μορφή προτάσεων νόμου, αλλά τις έχουν απορρίψει τα κόμματα της διαχείρισης, αφού έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την πολιτική για την αναπαραγωγή της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Η πάλη αυτή πρέπει να συνδέεται οργανικά με την πάλη για ανατροπή του καπιταλισμού, δηλαδή της εξουσίας του κεφαλαίου, για την εργατική, λαϊκή εξουσία και οικονομία, δηλαδή το σοσιαλισμό. Εδώ η οικονομία θα υπηρετεί τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες των εργαζομένων, άρα θα αναπτύσσεται συνεχώς, επομένως θα εξαλείψει και την ανεργία.

Να, γιατί πρέπει να δυναμώσει η εργατική, λαϊκή αντιπολίτευση, να ανασυνταχθεί δηλαδή το κίνημα, να οργανωθεί η λαϊκή συμμαχία. Ζητήματα που απαιτούν πανίσχυρο ΚΚΕ παντού, στο κίνημα, στη Βουλή, στους δήμους και τις περιφέρειες, στην Ευρωβουλή. Τώρα, λοιπόν, στην εκλογική μάχη ψήφο στο ΚΚΕ.