Καταλήγοντας δηλώνει δικαιωμένος, διεκδικώντας απ' τους καπιταλιστές τα εύσημα επειδή «δεν υπερψήφισε τη σύμβαση», που «παρά τις διακηρύξεις για επενδύσεις και ανάπτυξη, ουσιαστικό όφελος για τον τόπο φαίνεται πως δεν υπάρχει, όταν ακόμη και εκπρόσωποι του επιχειρηματικού κόσμου, από το βήμα συνεδρίου, ασκούν έντονη κριτική για τον αγωγό ΤΑΡ, λέγοντας ότι το πιο πιθανό είναι να μην αφήσει τίποτα στη χώρα ως προς το κατασκευαστικό του σκέλος, καθώς οι διαγωνισμοί "βγαίνουν" με προδιαγραφές μόνον "για ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια", δηλαδή είναι στην πράξη κομμένες και ραμμένες για συγκεκριμένες εταιρείες. Εμείς δεν έχουμε τίποτε άλλο να προσθέσουμε».

Η παραπέρα προώθηση της ευελιξίας, η ολοκληρωτική απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η μείωση των μισθών, για να εξασφαλιστεί η «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων, η επιπλέον απαλλαγή κατά 3,9 μονάδες των εργοδοτών από τις εισφορές τους προς τα ασφαλιστικά ταμεία και τους οργανισμούς και η ενίσχυση των επιχειρήσεων με νέα προγράμματα επιδοτούμενων και φθηνών θέσεων «απασχολησιμότητας», στο όνομα της αντιμετώπισης τάχα της ανεργίας, είναι η «συνταγή» που θα ακολουθηθεί και τα επόμενα χρόνια.

Ταυτόχρονα με αυτές τις εξαγγελίες, ο υπουργός Εργασίας, σε μια προσπάθεια παραπλάνησης και εξουδετέρωσης των εργατικών αντιδράσεων, πλέκει το μύθο ότι δήθεν η ανεργία εμφανίζει σημάδια ανάσχεσης, υπόσχεται ότι «τα πιο δύσκολα έχουν περάσει» και εμφανίζει τις πολιτικές πτωχοκομείου, όπως το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» μερικών δεκάδων ευρώ, ως την πεμπτουσία της «προνοιακής» πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ.

Πέραν όμως των συγκεκριμένων αντεργατικών μέτρων, εξίσου ενδιαφέρον παρουσιάζει η προσπάθεια που κάνει ο υπουργός να θεμελιώσει με τα γνωστά ιδεολογήματα της αστικής τάξης την αντεργατική πολιτική.

Ο υπουργός φτάνει σε σημείο να ενοχοποιήσει ευθέως την εργατική τάξη και τα όποια δικαιώματα δεν της είχε αφαιρέσει μέχρι πριν την κρίση ως την αιτία για την αύξηση της ανεργίας. Συγκεκριμένα, για την εκτόξευση της ανεργίας σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, ισχυρίζεται ότι αυτή οφείλεται «και σε προϋπάρχουσες δυσκαμψίες που εμπόδισαν μια πιο ήπια προσαρμογή της απασχόλησης» (!) και πως «στην Ελλάδα δεν υπήρχε ένας οργανωμένος μηχανισμός για τη μείωση του χρόνου εργασίας, σε αντιστάθμισμα για τη διάσωση των θέσεων εργασίας»!

Οταν η κυβέρνηση και το κεφάλαιο μιλάνε για «μηχανισμό μείωσης του χρόνου εργασίας», εννοούν το μοίρασμα μιας θέσης εργασίας στα δυο, με υποαπασχόληση και μερική απασχόληση, με εκ περιτροπής εργασία, με δουλειά λίγους μήνες το χρόνο, με μισθούς και δικαιώματα στα Τάρταρα. Αυτό είναι το «εργασιακό μοντέλο» που επιφυλάσσει η «ανάκαμψη» που τώρα ευαγγελίζονται.

Με αυτήν τη λογική, ο υπουργός ισχυρίζεται ότι η ανεργία πήρε τέτοιες διαστάσεις επειδή οι επιχειρήσεις δεν μπορούσαν ακόμα πιο ασύδοτα να διαμορφώνουν όπως τους συμφέρει τα ωράρια εργασίας, να επιβάλλουν αχαλίνωτα την εκ περιτροπής εργασία, τα δίωρα και τρίωρα.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται με θράσος πως για την ανεργία φταίει το γεγονός ότι δεν προχώρησαν έγκαιρα οι αντεργατικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, που εδώ και χρόνια εφαρμόζονται σε άλλες χώρες της ΕΕ, και όχι η αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή, ο ανταγωνισμός για το μεγαλύτερο κέρδος, η προσπάθεια του κάθε καπιταλιστή να «πνίξει» τον ανταγωνιστή του και όλοι μαζί την εργατική τάξη.

Η «δαιμονοποίηση οποιασδήποτε μεταρρύθμισης στους θεσμούς της απασχόλησης, οι αλλεργικές αντιδράσεις και μόνο στο άκουσμα της λέξης "ευελιξία" (...) οι αλλαγές που χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως "ζούγκλα"» είναι το δημόσιο παράπονο του υπουργού Εργασίας, για το γεγονός ότι στη χώρα μας υπάρχουν δυνάμεις συνδικαλιστικές και πολιτικές, καθώς και ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης που δεν αποδέχονται το «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω» και αντιπαλεύουν τις αντεργατικές ανατροπές.

Αντιστρέφοντας πλήρως την πραγματικότητα, ισχυρίστηκε ακόμα ότι πρέπει να μειωθούν εκ νέου οι εισφορές των εργοδοτών, γιατί έτσι θα γίνουν νέες προσλήψεις. Τα ίδια έλεγε και όταν ήταν να θεσμοθετήσει η κυβέρνηση με νόμο τη μείωση του κατώτερου μισθού. Μάλιστα, σύμφωνα με «οικονομετρικά υποδείγματα» που επικαλέστηκε στην προχτεσινή του ομιλία, χωρίς βέβαια να τα παρουσιάσει, ο Γ. Βρούτσης υποστήριξε ότι «μια μείωση των εισφορών κατά 3,9 ποσοστιαίες μονάδες θα οδηγήσει σε πρόσληψη τουλάχιστον 30.000 ατόμων»!

Αυτό που δεν είπε ο υπουργός είναι ότι η μείωση αυτή θα εξασφαλίσει στις επιχειρήσεις σε ετήσια βάση πάνω από ένα δισ. ευρώ και θα ρημάξει τους ασφαλιστικούς οργανισμούς (ΟΑΕΔ, ΙΚΑ), που θα χάσουν αυτά τα θεσμοθετημένα έσοδα. Οσο για τις «νέες προσλήψεις», αυτές βρίσκονται μόνο στη σφαίρα της εικονικής πραγματικότητας που κατασκευάζει.

Εμείς θα σημειώσουμε μόνο ότι από το Σεπτέμβρη του 2012, που επιβλήθηκε η απαλλαγή των εργοδοτών από τις εισφορές για την Εργατική Εστία και την Εργατική Κατοικία, χαρίζοντάς τους μέσα σε ένα χρόνο 250 εκατ. ευρώ, μέχρι το Σεπτέμβρη του 2013, το ποσοστό ανεργίας ανέβηκε από το 26% στο 27,4%, οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 77.000 και οι απασχολούμενοι μειώθηκαν κατά 53.000 (στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ).

Σύμφωνα όμως με τον υπουργό Εργασίας, αύξηση των προσλήψεων θα φέρουν επίσης η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και η επέκταση της ευελιξίας! Ιδού τι ισχυρίζεται προκλητικά:

«Στην αύξηση των προσλήψεων και στην τόνωση της απασχόλησης, εκτιμούμε ότι θα συμβάλουν και μια σειρά άλλων μέτρων για την ενδυνάμωση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας. Τόσο με την ευέλικτη οργάνωση του χρόνου εργασίας (...) όσο και με τη δυνατότητα των επιχειρήσεων να αυξομειώνουν χωρίς δυσκολίες το προσωπικό τους. Γι' αυτό το λόγο προσαρμόσαμε (σ.σ. μείωσαν στο μισό) το κόστος αποζημίωσης απόλυσης».

Δηλαδή, η επέκταση της ευελιξίας, που μετατρέπει σε λάστιχο το ωράριο και το προσαρμόζει στις διακυμάνσεις της παραγωγής, αυξάνοντας το απλήρωτο μέρος της εργασίας και επιβαρύνοντας την υγεία των εργαζομένων, καθώς και η επιβολή δίωρων και τρίωρων, θα φέρουν - σύμφωνα με τον υπουργό - νέες προσλήψεις, όταν αποδεδειγμένα έχουν οδηγήσει σε μείωση των θέσεων εργασίας. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, κοροϊδεύει τους εργαζόμενους ότι οι εργοδότες επιδιώκουν την ευελιξία για να προσλάβουν περισσότερους εργαζόμενους, όταν με αυτά τα μέτρα θα χρειάζονται ακόμα λιγότερα χέρια στις επιχειρήσεις τους!

Γι' αυτό η κυβέρνηση ετοιμάζεται να τους φιλοδωρήσει και με την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων. Οπως ισχυρίστηκε ο υπουργός, «πρέπει να δίνεται η δυνατότητα στις επιχειρήσεις να αναδιοργανώνουν την παραγωγική τους δομή». Να κλείνουν δηλαδή ή να συρρικνώνουν εργοστάσια, να μεταφέρουν κεφάλαια σε άλλους κλάδους, να εξαγοράζουν και να πωλούν επιχειρήσεις και γι' αυτό να απολύουν ανεμπόδιστα το προσωπικό τους.

Βέβαια, η νομοθετική προσαρμογή που ετοιμάζει η κυβέρνηση, ελάχιστα θα προσθέσει στα προνόμια που απολαμβάνουν ήδη οι εργοδότες σε ό,τι αφορά τις απολύσεις. Αυτές είναι ήδη απελευθερωμένες για τη συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων, ενώ οι μεγάλοι όμιλοι βρίσκουν άλλες «τρύπες» για να παρακάμπτουν ακόμα και την τυπική έγκριση από τον υπουργό Εργασίας, που προβλέπει σήμερα ο νόμος.

Αν πάλι ο εργοδότης αποφασίσει να απεμπλακεί «μια κι έξω» από μια ζημιογόνα εταιρεία, υπάρχει και το παράδειγμα του «Καριπίδη», των «Σπρίντερ» και άλλων, που έκλεισαν τα μαγαζιά τους χωρίς καν να απολύσουν τους εργαζόμενους, εγκλωβίζοντάς τους σ' ένα αέναο πήγαινε έλα από τα δικαστήρια στο υπουργείο, προκειμένου να εξασφαλίσουν ακόμα και αυτό το κουτσουρεμένο επίδομα ανεργίας.

Επιπλέον σε όλα αυτά, η κυβέρνηση σπεύδει να προικίσει τους επιχειρηματικούς ομίλους με νέους φθηνούς και ευέλικτους εργαζόμενους, επεκτείνοντας τα προγράμματα «απασχολησιμότητας». Μόνο τους πρώτους μήνες του 2014, αναμένεται να τους δοθεί η δυνατότητα να «απασχολήσουν» ή να καταρτίσουν περίπου 300.000 ανέργους και ειδικά νέους και μέσω αυτών να ενθυλακώσουν ακόμα 700 εκατομμύρια ευρώ.

Αυτά τα λεφτά είναι μόνο για την πρώτη δόση, αφού η προγραμματική περίοδος 2014-2020, με συναπόφαση της ΕΕ, μόλις τώρα αρχίζει και η εκταμίευση κεφαλαίων προς τις επιχειρήσεις, υπό το πρόσχημα της αντιμετώπισης της ανεργίας, θα συνεχιστεί απρόσκοπτα. Μόνο που αυτή δεν είναι «Εγγύηση για τη Νεολαία», όπως ονομάζεται η εν λόγω ευρωενωσιακή πρωτοβουλία, αλλά εγγύηση για πιο φθηνό εργατικό δυναμικό, εγγύηση για την απρόσκοπτη κερδοφορία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Τα μέτρα, που έχει δρομολογήσει η κυβέρνηση, δεν αφορούν την έξοδο από την κρίση για τους εργαζόμενους, αλλά τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας στη φάση της (αναιμικής) ανάπτυξης που προβλέπουν. Αρα, το παραμύθι ότι με την ανάπτυξη θα αρχίσει η αντιστροφή της κατάστασης υπέρ των εργαζομένων, δεν πρέπει να τους παρασύρει. Οπως το κεφάλαιο τους φόρτωσε την κρίση, με τον ίδιο τρόπο και με ακόμα χειρότερα μέτρα θα προσπαθήσει να τους φορτώσει τη διατήρηση και την αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν έχει να δώσει τίποτα άλλο. Προϋπόθεση σήμερα για την κερδοφορία του μονοπωλιακού κεφαλαίου είναι η κατακόρυφη αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με την κατάργηση έως τη συντριβή των βασικών εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων, αλλά και τη ληστρική εκμετάλλευση των αναγκών της, για την αναπαραγωγή της εργατικής της δύναμης (Υγεία, κατοικία, Εκπαίδευση κ.λπ.). Ολα όσα ζούμε σήμερα είναι η πραγματοποίηση αυτής της στρατηγικής.

Γι' αυτό το ΠΑΜΕ σημείωνε με έμφαση στο κάλεσμα για ανασύνταξη του κινήματος: «Οι εργαζόμενοι έχουν έναν και μόνο δρόμο. Να προχωρήσουν με αφοβία σε συστηματική οργάνωση και οργανωμένη απειθαρχία που θα αμφισβητεί όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά τη μήτρα που δημιουργεί τα μνημόνια και κάνει κόλαση τη ζωή του λαού. Την εξουσία των μονοπωλίων. Αυτή είναι η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική και απαιτεί το λαό πρωταγωνιστή στο επίπεδο της οικονομίας και της πολιτικής για να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει και της ζωής του».

1.«Η Αυτοδιοίκηση πλήττεται βάναυσα και στα τρία χρόνια της μνημονιακής πολιτικής πνέει τα λοίσθια. Ο "Καλλικράτης" επιχειρεί να χρησιμοποιήσει την Αυτοδιοίκηση ως ιμάντα μεταφοράς αντιλαϊκών επιλογών που παράγονται στο εργαστήριο των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών».

Η Τοπική Διοίκηση είναι μηχανισμός του αστικού κράτους. Οι δήμοι και οι περιφέρειες (παλιότερα και οι νομαρχίες) αποτελούν επίπεδα διοίκησης, άσκησης της αστικής εξουσίας σε τοπικό/περιφερειακό επίπεδο που έχει την εκάστοτε χρονική στιγμή, το αντίστοιχο πολιτικό περιεχόμενο. Οι δήμοι και οι περιφέρειες «καθοδηγούνται» από τις κεντρικές κατευθύνσεις των αστικών κυβερνήσεων.

Για παράδειγμα: Ο προϋπολογισμός που συντάσσουν κάθε χρόνο όλοι οι δήμοι της χώρας πρέπει να είναι προσαρμοσμένοι απόλυτα στις κατευθύνσεις που δίνει το κράτος. Αυτό πρακτικά γίνεται με εγκυκλίους που αποστέλλονται κάθε χρόνο από το υπουργείο Εσωτερικών σε δήμους και περιφέρειες. Εάν ένας δήμος δεν τηρήσει αυτές τις κατευθύνσεις, πολύ απλά, η Αποκεντρωμένη Διοίκηση (διορισμένη αρχή από το κράτος, δηλαδή άλλο επίπεδο άσκησης εξουσίας) δεν εγκρίνει τον προϋπολογισμό και ο δήμος πρέπει να φτιάξει νέο.

Είναι αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει αυτονομία, αυτοδιοίκηση έξω από το συγκεκριμένο πλαίσιο της αστικής εξουσίας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ανεξάρτητα από το ποιες είναι οι αρμοδιότητες της Τοπικής Διοίκησης, η αποκέντρωση ή η συγκέντρωσή τους γίνεται πάντα με κριτήριο τις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της αστικής εξουσίας.

Ο «Καλλικράτης» ήταν ένα απαραίτητο βήμα που έκανε το αστικό κράτος σε συνθήκες που διαμορφώθηκε η ανάγκη για την καπιταλιστική ανάπτυξη και για την αστική εξουσία να ξεπεραστεί ο προηγούμενος διοικητικός κατακερματισμός (μεγάλος αριθμός δήμων, πρόβλημα στην ανάθεση και εκτέλεση έργων όταν εμπλέκονται πολλοί φορείς, μεγαλύτερο προσδοκώμενο κέρδος από μεγαλύτερα έργα κ.λπ.). Το εάν αυτή η αλλαγή έφερε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα ή όχι έχει σχέση και με άλλους παράγοντες, όπως η καπιταλιστική οικονομική κρίση που μπορεί να μην ευνόησε σε επενδύσεις μεγάλου μεγέθους.

* * *

2.«Είναι αγώνας για την επιβίωση της Αυτοδιοίκησης. (...) Ας ανασκουμπωθούμε λοιπόν και ας δώσουμε στον θεσμό το νόημα και την αξία που του αφαίρεσαν. Ο αγώνας είναι διμέτωπος στα κινήματα, στη συγκρότηση μετώπων αντίστασης, αλλά και στην επεξεργασία εναλλακτικών προτάσεων για το μέλλον της χώρας και της Αυτοδιοίκησης».

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί αυταπάτες ότι μια άλλη διαχείριση της Τοπικής Διοίκησης μπορεί να λειτουργήσει φιλολαϊκά. Οτι θα είναι ικανή να δώσει διέξοδο στις λαϊκές οικογένειες που βιώνουν: Τη φορολεηλασία μέσω δημοτικών τελών και φόρων, επιβολή τροφείων στους παιδικούς σταθμούς, κατασχέσεις ποσών από τραπεζικούς λογαριασμούς από δήμους για χρέη, κατάργηση υπηρεσιών (παιδικοί σταθμοί, Βοήθεια στο Σπίτι, άλλες δομές Πρόνοιας), εξαιτίας των άγριων περικοπών σε χρηματοδότηση και απολύσεις προσωπικού, ιδιωτικοποιήσεις τομέων ακόμα και ολόκληρων δομών των δήμων.

Οτι οι Τοπικές Διοικήσεις με άλλη διαχείριση μπορούν να γίνουν εργαλεία υπέρ του λαού, όταν τα κλειδιά της οικονομίας τα έχει το κεφάλαιο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να παρουσιάσει τα όσα συμβαίνουν στους δήμους και τις περιφέρειες σαν ζητήματα που μπορούν να λυθούν ως διά μαγείας μόνο μέσα από άσκηση μιας διαφορετικής πολιτικής διαχείρισης. Η Τοπική Διοίκηση στον καπιταλισμό δεν μπορεί να λύσει τα οξυμένα εργατικά - λαϊκά προβλήματα που επιδεινώνονται από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις. Σε μια προηγούμενη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τις δεκαετίες 1960 -1970 και σε ένα βαθμό το 1980, μπορούσαν τοπικές διοικήσεις να συμβάλουν στην επίλυση ορισμένων λαϊκών προβλημάτων που αφορούσαν υποδομές (σχέδιο πόλης, δρόμοι, υδροδότηση, ηλεκτροδότηση κ.λπ.), άλλωστε αυτά ήταν οι βασικές αρμοδιότητες.

Η Τοπική Διοίκηση αναλαμβάνει σήμερα ρόλο στη διαχείριση της εξαθλίωσης εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, εξαιτίας της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, αναλαμβάνει ευθύνη στην παροχή υποβαθμισμένων, στοιχειωδών υπηρεσιών Υγείας - Πρόνοιας, με την αξιοποίηση εργαζομένων μέσω προγραμμάτων με χαμηλούς μισθούς, χωρίς ουσιαστικά εργασιακά δικαιώματα κ.λπ.

* * *

3.Ο αρθρογράφος της ΑΥΓΗΣ αναρωτιέται: «Ποιοι αντιστάθηκαν στις ελαστικές σχέσεις εργασίας; Ποιοι εφάρμοσαν όλες τις μνημονιακές κατευθύνσεις, ΚΟΙΝΣΕΠ, ΜΚΟ, εργασία πέντε ημερών κ.ο.κ.; Ποιοι ανέχθηκαν τη δραματική περικοπή πόρων της Αυτοδιοίκησης;»

Ας επιχειρήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα:

-- Οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ άλλοτε στο όνομα της πραγματικότητας που είχε διαμορφωθεί υπεράσπιζαν στο συνδικαλιστικό κίνημα τη θέσπιση ποσοστών μερικής απασχόλησης, άλλοτε στο όνομα της απόκτησης εργασιακής εμπειρίας υπεράσπιζαν προγράμματα τύπου «stage». Δήλωνε ο Αλ. Τσίπρας το 2009: «Εχουμε μετατρέψει ένα πρόγραμμα που σε όλη την ΕΕ λειτουργεί ως πρόγραμμα απόκτησης εργασιακής εμπειρίας, απόλυτα θεμιτό (...) Εμείς δε λέμε να μην υπάρχουν ευρωπαϊκά προγράμματα stage αλλά να είναι όντως προγράμματα απόκτησης εργασιακής εμπειρίας (...) Θα αυστηροποιήσουμε τους όρους, ώστε να υπάρχουν προγράμματα απόκτησης εμπειρίας, 6 μήνες, με μισθό 700 ευρώ, Ασφάλιση που θα δίνει το Δημόσιο από εθνικούς πόρους».

-- Για τη συγκρότηση Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις (ΚοινΣΕπ) δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστάτησαν σε πολλούς δήμους. Με μερικούς ανέργους προσπάθησαν να λειτουργήσουν παιδικούς σταθμούς, αθλητικά προγράμματα κ.ά... Κίνηση που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών που δεν αντέχουν να λειτουργήσουν ακριβώς, γιατί δεν μπορούν να αντέξουν το βάρος του ανταγωνισμού ιδιωτών. Αλλά και στην καλλιέργεια συνείδησης στους εργαζόμενους ότι με τέτοια προγράμματα μπορούν να λύσουν το πρόβλημά τους.

-- Είναι χαρακτηριστικό ότι πολύ πριν από την ψήφιση του νόμου 3250/2004 για την επέκταση στο Δημόσιο και στους δήμους της μερικής απασχόλησης, είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται ελαστικές σχέσεις εργασίας με απόφαση της ΚΕΔΚΕ - ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ συμφώνησαν σε αυτό.

-- Απ' τις αρχές του 2000 είναι αναρίθμητες οι περιπτώσεις όπου οι παρατάξεις του ΣΥΝ στήριξαν προσλήψεις εργαζομένων με ευέλικτες μορφές απασχόλησης. Μόνο στο Δήμο Αθηναίων τους πρώτους τέσσερις μήνες του 2005 - με τη συμφωνία ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ - προσλήφθηκαν 860 εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή με μερική απασχόληση.

-- Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησαν με τη διαγραφή ποσών που χρωστά εδώ και χρόνια το κράτος στους δήμους, αποδεχόμενοι έναντι των 10,5 δισ. ευρώ, το ποσό του 1,7 δισ. ευρώ και σε 8 ετήσιες δόσεις και άτοκα. Την ίδια ώρα που οι δήμοι δανείζονται από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων με υψηλό επιτόκιο.

4.Λέει το κείμενο: «Το διακύβευμα, επομένως, των αυτοδιοικητικών εκλογών είναι κρίσιμο και εξαιρετικά επίκαιρο: η Αυτοδιοίκηση θα λειτουργήσει ως ένας πυλώνας λαϊκής εξουσίας και συμμετοχής των πολιτών ή θα παραμείνει ένας γραφειοκρατικός, αποστεωμένος θεσμός παραγωγής παραγόντων και παραγοντίσκων προθύμων να υπηρετήσουν τις κεντρικές πολιτικές που θα τους υπαγορευτούν;»

Η ουσία δε βρίσκεται μόνο στο τι έκαναν στο παρελθόν ή τι θα κάνουν στο μέλλον. Η ουσία βρίσκεται στο ότι συσκοτίζεται σκόπιμα ο ρόλος του θεσμού της Τοπικής Διοίκησης που την εμφανίζουν σαν κάτι που μπορεί να λειτουργήσει έξω από τις κατευθύνσεις των κυβερνήσεων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης .Υποτάσσουν το πολιτικό περιεχόμενο της μάχης στη λογική της διαφορετικής, καλύτερης, πιο αποτελεσματικής διαχείρισης, στη διεκδίκηση της κυβέρνησης.

Στη μάχη των τοπικών εκλογών κρίνεται ό,τι κρίνεται και σε κεντρικό επίπεδο και στις ευρωεκλογές. Αν θα ενισχυθούν ή όχι αυτές οι δυνάμεις που μπορούν να συμβάλουν να διαμορφωθεί εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, με την οργάνωση και κινητοποίηση των εργαζομένων ενάντια στην ΕΕ, στην εξουσία του κεφαλαίου, στις κυβερνήσεις του και στις αντιλαϊκές Τοπικές Διοικήσεις όπως και να αυτοαποκαλούνται. Αν, δηλαδή, θα ενισχυθούν ή όχι οι δυνάμεις που στηρίζει το ΚΚΕ.