Ακόμα τρεις νεκροί προστέθηκαν στο μακρύ κατάλογο των εργατών που έχουν χάσει τη ζωή τους δουλεύοντας στην κατασκευή αθλητικών υποδομών, αυτή τη φορά για τη διοργάνωση του Παγκόσμιου Κυπέλλου ποδοσφαίρου που θα διεξαχθεί στη Βραζιλία το καλοκαίρι του 2014. Το περιστατικό έρχεται λίγες μέρες μετά από τις αναφορές που έγιναν σε διεθνή Μέσα ενημέρωσης για τις συνθήκες εργασίας που επικρατούν στο Κατάρ, όπου θα διεξαχθεί η ίδια διοργάνωση το 2022. Ωστόσο, δεν είναι οι μοναδικές περιπτώσεις όπου εργάτες πεθαίνουν πάνω στη δουλειά είτε από ελλειπή μέτρα ασφαλείας είτε λυγίζοντας υπό το βάρος των εξαντλητικών ωραρίων και παθήσεων που προκύπτουν από τις συγκεκριμένες συνθήκες εργασίας.

Το γεγονός πέρασε στα «ψιλά» παρόλο που δεν είναι το μοναδικό, παρόλο που και στην Ελλάδα οι νεκροί από εργατικά ατυχήματα στα έργα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 ήταν δεκάδες. Σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις - φιέστες των τελευταίων χρόνων έχουν καταγραφεί ουκ ολίγα εργατικά «ατυχήματα» κι όμως οι εκάστοτε ηγέτες των διοργανωτριών σαν έτοιμοι από καιρό κάνουν τις γνωστές δηλώσεις συλλυπητηρίων προς τις οικογένειες των νεκρών μέσα στις οποίες πάντα -και όχι τυχαία- ξεπροβάλλει η αποφασιστικότητά τους για ολοκλήρωση των έργων και συνεπώς των διοργανώσεων υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Αυτή είναι η αποφασιστικότητα της αστικής τάξης που μπροστά στα κέρδη της δε λογαριάζει ανθρώπινες ζωές και δε θα μπορούσε από τη φύση της να κάνει διαφορετικά. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν δημοσιευτεί, είναι πολλές οι περιπτώσεις εργατών στο Κατάρ που δουλεύουν καθημερινά - επτά μέρες τη βδομάδα κάτω από αφόρητη ζέστη για τουλάχιστον 12 ώρες, δίχως δωρεάν πόσιμο νερό ή τρόφιμα, με μισθούς - πείνας που μετά βίας ξεπερνούν τις λίγες εκατοντάδες ευρώ, ενώ ακόμη και αυτές οι πενιχρές αποδοχές δεν τους δίνονται, αφού πολλοί είναι απλήρωτοι για μήνες. Παρόμοιες συνθήκες και σκλαβοπάζαρα έχουν στηθεί μέσα και έξω από τα εργοτάξια στη Βραζιλία με αποτέλεσμα ο κατάλογος των νεκρών εργατών να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.

Και σε αυτές τις περιπτώσεις η υποκρισία οργανώσεων όπως η Διεθνής Αμνηστία κ.ά. περισσεύει μιας και παρουσιάζονται σαν να μην έχουν δει ή ακούσει ξανά τι συμβαίνει σε άλλα έργα τέτοιου είδους. Ο ΓΓ της Διεθνούς Αμνηστίας είχε δηλώσει παλιότερα για το Κατάρ: «Η FIFA έχει καθήκον να στείλει δημόσια ένα ισχυρό μήνυμα ότι δεν θα ανεχθεί παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε κατασκευαστικά έργα που σχετίζονται με το Παγκόσμιο Κύπελλο... Είναι απλά ασυγχώρητο μετανάστες εργαζόμενοι να τυγχάνουν ανελέητης εκμετάλλευσης και να στερούνται τους μισθούς τους σε μια από τις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου». Ο ΟΗΕ αναγνωρίζει - λέει - ότι λαμβάνονται μέτρα για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, ωστόσο πρέπει να ληφθούν κι άλλα. Οσο και να προσπαθούν να κρύψουν την αλήθεια δεν μπορούν και όπως λέει και ο λαός μας, χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει... Οι υποδομές τόσο σε Βραζιλία όσο και στο Κατάρ χτίζονται υπό καθεστώς άγριας εκμετάλλευσης και αποδεικνύεται περίτρανα πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, πως όσο φανταχτερές και αν αποδειχθούν οι διοργανώσεις αυτές στο μέλλον, εν τέλει το μάρμαρο θα το έχουν πληρώσει οι λαοί με των οποίων τους κόπους, τον ιδρώτα και τις ζωές τους κάποιοι θα θησαυρίσουν. Και είναι πάντα οι ίδιοι... Τυχαίο;