Την ώρα που η ΔΕΗ, για να απαντήσει στην κοινωνική κατακραυγή, ανακοίνωνε την «κοινωνική ευαισθησία» της, με αφορμή το θάνατο της 13χρονης στην Ξηροκρήνη, μια ακόμα τραγωδία εξελισσόταν σ' ένα φτωχόσπιτο, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στο Κορδελιό. Η κυβέρνηση - δέσμια των ταξικών συμφερόντων που υπηρετεί - επέλεξε να απαντήσει στην κατακραυγή με νέα πρόκληση: Ανακοίνωσε «προστασία των ευάλωτων νοικοκυριών και, ταυτόχρονα, βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής βιομηχανίας από το υψηλό ενεργειακό κόστος». Επιεικώς αυτό είναι «δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη». Είναι άθλιος εμπαιγμός, προαγγελία νέας τραγωδίας. Η δήθεν κοινωνική ευαισθησία προς όσους δεν έχουν να πληρώσουν τα πανάκριβα τιμολόγια της ΔΕΗ είναι σκέτη κοροϊδία που πρέπει να απαντηθεί άμεσα: Με οργάνωση της λαϊκής πάλης και έμπρακτη αλληλεγγύη ώστε να μην κοπεί το ρεύμα σε κανένα λαϊκό σπίτι. Διεκδίκηση, παράλληλα, να μειωθούν τα τιμολόγια της ΔΕΗ. Να δυναμώσει η πάλη για ενιαίο κρατικό φορέα Ενέργειας, όργανο της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, στηριγμένο στην κοινωνικοποίηση ενεργειακών πηγών και υποδομών, στο πλαίσιο της κεντρικά σχεδιασμένης κοινωνικοποιημένης παραγωγής, αναπτύσσοντας τις σωστές τεχνολογίες στις απαραίτητες αναλογίες, προστατεύοντας το περιβάλλον και την ανθρώπινη υγεία. Αυτή είναι αναγκαία συνθήκη για να υπηρετούνται οι λαϊκές ανάγκες.

Από το 2010 ο «Ρ» είχε αποκαλύψει πως η απόφαση της Κομισιόν για εναρμόνιση των τιμών στο ρεύμα, απόφαση που η κυβέρνηση συμφώνησε, θα οδηγούσε σε μια τριετία - τώρα δηλαδή - το ρεύμα να είναι είδος πολυτελείας. Αυτός που κόβει το ρεύμα στο φτωχόσπιτο, αντιμετωπίζει το ρεύμα σαν αυτό που πραγματικά είναι στον καπιταλισμό: εμπόρευμα που παρέχεται με σχετικό αντίτιμο. Το ρεύμα, όμως, θα έπρεπε να είναι δικαίωμα για το λαό. Θα έπρεπε να είναι υποχρέωση του κράτους να το παρέχει με βάση τις λαϊκές ανάγκες. Που, όμως, επειδή είναι κράτος των καπιταλιστών, τέτοια «υποχρέωσή» δεν έχει! Ετσι τα λαϊκά στρώματα το πληρώνουν αδρά γιατί χρειάζονται το ηλεκτρικό ρεύμα, διαρκώς και χωρίς εξαιρέσεις για να μαγειρέψουν, να πλυθούν, να ζεσταθούν, να διαβάσουν, να ενημερωθούν, να διασκεδάσουν, να κάνουν ό,τι είναι αναγκαίο για να συντηρήσουν και αναπαράγουν την εργατική τους δύναμη. Την ίδια ώρα, για τους επιχειρηματικούς ομίλους γίνεται ολοένα και φτηνότερο.

Αυτή λοιπόν η ανάγκη έρχεται σε πλήρη αντίφαση με τη σημερινή όξυνση της κατάστασης λόγω κρίσης. Με 500 ευρώ σύνταξη και 700 ευρώ μισθό κανένας δεν αντέχει να πληρώνει χρυσάφι στη ΔΕΗ. Γι' αυτό μόνο φέτος είχαν 350.000 διακοπές ρεύματος. Και πώς θα ήταν αλλιώς όταν σε μια πενταετία το ρεύμα έχει αυξηθεί 50% και οι μισθοί έχουν χάσει 30%;

Ετσι λοιπόν η αξίωση της ΔΕΗ από τους δήμους να την ενημερώνουν για το ποιος δεν μπορεί να πληρώσει, για να επανασυνδέσει το ρεύμα, μόνο ως μέτρο προς εκτόνωση της δυσαρέσκειας εξαιτίας αυτού του οξυμένου προβλήματος μπορεί να κατανοηθεί!

Είναι καθαρό ότι το αστικό κράτος και η «ΔΕΗ του» έχουν άλλες υποχρεώσεις: να παρέχουν τζάμπα ρεύμα στα μονοπώλια και να κυνηγάνε τα νοικοκυριά για να ρεφάρουν τη χασούρα, να ανοίγουν νέους δρόμους για την περαιτέρω δραστηριοποίηση επιχειρηματικών ομίλων στον τομέα της Ενέργειας.

Στις ΗΠΑ σχετικά μ' αυτό το λεγόμενο κίνημα γράφονταν περίπου τα εξής: «Αφού αρχικά αγνοήθηκε από τα αμερικανικά μίντια, το "Occupy Wall Street" και οι μιμητές του έγιναν σύντομα αντικείμενο αυξανόμενου ενδιαφέροντος και ευνοϊκών σχολίων από κεντρώους και προοδευτικούς αναλυτές. Πολλοί Δημοκρατικοί θέλουν να ελπίζουν πως το κίνημα αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως το αριστερό ανάλογο του "κόμματος του τσαγιού", (φράξια στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων με ακόμη πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες θέσεις), δίνοντας κάποια κινηματική αξιοπιστία στο αμερικανικό προοδευτικό κίνημα, που ενώ δεν του λείπουν οι δωρητές, οι δεξαμενές σκέψης κι οι εμβριθείς αναλύσεις, εμφανίζει ατροφικούς κινηματικούς μυώνες, μετά την παρακμή του συνδικαλιστικού κινήματος - που άλλοτε πρόσφερε στην προοδευτική μεσαία τάξη συμμάχους από την εργατική τάξη. Ως τώρα όμως το κίνημα βοήθησε ποικιλοτρόπως στο να μπορέσουν οι προοδευτικοί να καταφέρουν πλείστα πλήγματα στους συντηρητικούς.

Κι γι' αυτό και μόνο το λόγο ο πρόεδρος (Ομπάμα) έχει κάθε λόγο να ευγνωμονεί τους διαδηλωτές ενάντια στην "Γουόλ Στριτ", έστω αν ο ίδιος και οι επιτελείς του έχουν μαζέψει μια περιουσία για την επανεκλογή του προέδρου από δωρητές... στελέχη τους Γουόλ Στριτ». («Occupy Wall Street» and the changing American political landscape. Μάικλ Λιντ, licy Network/ppol.gr, 22/10/2011, αναδημοσίευση στην ιστοσελίδα «Ανανεωτική»).

Επομένως αυτό το λεγόμενο κίνημα το οποίο τόσο πολύ εκθειάστηκε από το ΣΥΡΙΖΑ και από αστικά επιτελεία φαίνεται ότι βόλευε το κόμμα των Δημοκρατικών και τον Ομπάμα. Η παραπάνω ανάλυση δείχνει επίσης ότι λειτουργεί ως μοχλός που τραβά τμήματα της εργατικής τάξης με τα μεσαία στρώματα στην πολιτική των Δημοκρατικών και του Ομπάμα.

Να θυμίσουμε επίσης ότι υπήρξαν δημοσιεύματα ότι ένας από τους υποστηρικτές του λεγόμενου κινήματος «Καταλάβατε την Γουόλ Στριτ» ήταν το ίδρυμα του Τζορτζ Σόρος.

Τι λέει όμως το ρεπορτάζ της «Γκάρντιαν»;

«Μια ομάδα ακτιβιστών του κινήματος "Καταλάβατε την Γουόλ Στριτ" αγόρασε περίπου δεκαπέντε εκατομμύρια δολάρια προσωπικά χρέη κατά τη διάρκεια της χρονιάς ως μέρος του προγράμματος Rolling Jubilee. Στόχος της πρωτοβουλίας ήταν η παροχή βοήθειας προς κάποιους ανθρώπους, προκειμένου να απελευθερωθούν από τα δυσθεώρητα χρέη τους, αλλά και η επιμόρφωση της κοινής γνώμης.

Το πρόγραμμα Rolling Jubilee δημιουργήθηκε από την ομάδα διαγραφής του χρέους του κινήματος "Καταλάβατε την Γουόλ Στριτ". Η ομάδα αγοράζει τα ιδιωτικά χρέη σε καλή τιμή από τις τράπεζες και απελευθερώνει τους πιστωτές από τις οφειλές τους.

Ο Αντριου Ρος, μέλος της Ομάδας διαγραφής Χρέους και καθηγητής κοινωνικής και πολιτισμικής ανάλυσης στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης λέει ότι η αναλογία στην αγορά των δανείων "είναι περίπου στο είκοσι προς ένα" και η συγκεκριμένη αγορά κόστισε 400.000 δολάρια.

Η Λόρα Χάνα, συντονίστρια του προγράμματος αναφέρει: "Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα δεκαπέντε εκατομμύρια δολάρια δεν είναι παρά μία σταγόνα στον ωκεανό της δευτερογενούς αγοράς χρεών, που δεν επηρεάζει ουσιαστικά το σύνολο των οφειλών εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο λόγος για τον οποίο προχωρήσαμε σε μια τέτοια κίνηση, πέρα βέβαια από το να βοηθήσουμε ορισμένους ανθρώπους, ήταν να ενημερώσουμε όσο περισσότερο κόσμο γινόταν για τη δευτερογενή αγορά χρέους".

Το συνολικό χρέος των 14,7 εκατομμυρίων δολαρίων αγοράστηκε σε τρία κομμάτια, με το τελευταίο να ανέρχεται στα 13,5 εκατομμύρια δολάρια ιατρικών οφειλών που χρωστούσαν 2.693 άτομα σε 45 αμερικανικές πολιτείες και στο Πουέρτο Ρίκο.

Η κ. Χάνα προσθέτει ότι στο 62% όλων των προσωπικών πτωχεύσεων τα ιατρικά χρέη διαδραματίζουν κομβικό ρόλο».

Πού βρήκε τα χρήματα το λεγόμενο κίνημα για να αγοράσει τα δάνεια; Ποιος το χρηματοδοτεί; Ποια η δέσμευση των πτωχευμένων απέναντι στους αγοραστές των δανείων, δηλαδή στο λεγόμενο κίνημα; Ποια η σχέση επίσης του λεγόμενου κινήματος με τη δευτερογενή αγορά των δανείων; Πώς, γιατί και με ποιους όρους πουλάνε οι τράπεζες στη δευτερογενή αγορά τα δάνεια των πτωχευμένων; Ολ' αυτά μένουν αναπάντητα και δεν είναι καθόλου αθώο. Είναι επίσης ένα ερώτημα γιατί προβάλλεται από τον αστικό Τύπο στην Ελλάδα. Σε μια περίοδο που έχει ανοίξει η συζήτηση για την αγορά, από διάφορους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, «κόκκινων δανείων» από τις ελληνικές τράπεζες, ή για τους πλειστηριασμούς.

Από το συγκεκριμένο ρεπορτάζ βγαίνουν ορισμένα συμπεράσματα:

Το πρώτο είναι ότι ο αμερικάνικος λαός δανείζεται τεράστια ποσά για να αγοράζει υπηρεσίες υγείας. Είναι τεράστιο ποσό τα 13,5 εκατομμύρια δολάρια για 2.693 άτομα, δηλαδή σε καθέναν αναλογούν 5.013 δολάρια. Που σημαίνει ότι το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και Υγείας είναι εντελώς εμπορευματοποιημένο.

Το δεύτερο συμπέρασμα το λένε οι ίδιοι οι εκπρόσωποι αυτού του λεγόμενου κινήματος, ότι μορφές δράσης σαν αυτές της εξαγοράς δανείων δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα εκατομμύρια εργαζομένων που χρωστούν και δεν μπορούν να πληρώσουν γιατί έχουν πτωχεύσει. Επομένως προς τι ο εκθειασμός αυτής της πρωτοβουλίας; Τι σημαίνει επίσης ότι το λεγόμενο κίνημα στόχευε να ενημερώσει όσο περισσότερο κόσμο γινόταν για τη δευτερογενή αγορά χρέους; Μπορούν οι πτωχευμένοι να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους στη δευτερογενή αγορά και με ποιους όρους; Μ' αυτούς που αγόρασε και το λεγόμενο κίνημα; Ούτε αυτό το απαντάνε.

Φαίνεται ότι οι τράπεζες έχουν ξεγραμμένα τα δάνεια των πτωχευμένων, δηλαδή δεν περιμένουν να πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Οι τράπεζες δε δημιουργούν μηχανισμούς για να κυνηγούν τα πολλά ατομικά δάνεια που είναι μικροποσά το καθένα ξεχωριστά, συγκρινόμενα με το μέγεθος των κεφαλαίων τους και των δανείων στις επιχειρήσεις. Τα πουλούν λοιπόν στη δευτερογενή αγορά και καθαρίζουν από ζημιές, παίρνοντας και ένα ποσό. Τέτοιες ενέργειες εντάσσονται στα προγράμματα εξυγίανσής τους. Η δευτερογενής αγορά φροντίζει, μάλλον με συμφωνίες ανάλογα μ' αυτόν που χρωστά, για να πάρει χρήματα από τα δάνεια και πάντως δεν πρόκειται να χάσει, θα κερδίσει περισσότερα απ' ό,τι έχει πληρώσει στις τράπεζες για την αγορά τους. Αρα το λεγόμενο κίνημα, με τη συγκεκριμένη ενέργεια κάνει διαφήμιση της δευτερογενούς αγοράς, «πουλώντας ελπίδα» στους πτωχευμένους. Τους σπρώχνει να πληρώσουν. Κάνει διαφήμιση συνολικά στο χρηματοπιστωτικό σύστημα που είναι ένα από τα τμήματα του κεφαλαίου στις ΗΠΑ που στηρίζουν τους Δημοκρατικούς και ενίσχυσαν τον Ομπάμα.

Το πιο ουσιαστικό όμως συμπέρασμα είναι άλλο. Οτι μέσω αυτής της διαδικασίας, γίνεται προσπάθεια επίδρασης στις λαϊκές συνειδήσεις ότι υπάρχει μορφή διαχείρισης της φτώχειας και της εξαθλίωσης εντός των τειχών του συστήματος, έτσι που αφενός να εκτονώνει την όποια δυσαρέσκεια, αφετέρου να ενισχύει την ψυχολογία ότι μπορούν να ζουν με μειωμένες απαιτήσεις. Γιατί ό,τι και αν κάνει το λεγόμενο κίνημα «Καταλάβατε την Γουόλ Στριτ» οι συνθήκες ζωής των εργαζομένων στις ΗΠΑ δεν αλλάζουν. Αυτό το «κίνημα» που προβάλλεται ως μοχλός λύσης λαϊκών προβλημάτων, δεν μπορεί ούτε καν να βελτιώσει τη ζωή του λαού, αφού δεν εναντιώνεται, στα μονοπώλια, στο κεφάλαιο που με βάση τα δικά τους συμφέροντα, καθορίζουν τη ζωή των λαών.

Και βεβαίως αν αναλογιστούμε πως αυτό το λεγόμενο κίνημα συνέβαλε στη στήριξη του Ομπάμα κόντρα στους Ρεπουμπλικάνους, καταλαβαίνουμε την πολιτική επιδίωξη και τέτοιων δράσεων, όπως η αγορά των δανείων των πτωχευμένων.

Αυτά αντιγράφει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν προβάλλει τη δική του πολιτική διαχείρισης με συμμετοχή της κοινωνίας όπως λέει, με βάση ανάλογη λογική διαμορφώνει την αντίληψή του για το κίνημα. Για παράδειγμα, για τη διαχείριση των «κόκκινων δανείων», ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να πουληθούν από τις τράπεζες σε άλλο φορέα, τη λεγόμενη κακή τράπεζα, για να εξυγιανθούν οι τράπεζες οι οποίες επίσης θα έχουν και φοροαπαλλαγές, και ο άλλος φορέας, ρυθμίζει και την πληρωμή τους. Πού είναι το πρόβλημα θα πει κανείς; Το πρόβλημα είναι η εξάρτηση «μια ζωή» από τα δάνεια, όταν οι περισσότερες οικογένειες που έχουν δανειστεί, δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη για να ζήσουν. Μονιμότητα στην εξαθλίωση δηλαδή για να μην χάσουν όλα τα δάνεια οι τράπεζες.

Το ουσιαστικό, το θεμελιακό ζήτημα, για την εργατική τάξη και τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι ποιο είναι εκείνο το κίνημα που υπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα κόντρα στον αντίπαλό τους, τα μονοπώλια, το κεφάλαιο. Το ζήτημα όμως αυτό δε χωράει στο σημερινό άρθρο, απαιτεί ως θέμα από μόνο του ανάλυση.

«Δεν είναι καθόλου περίεργο ότι δεν είδα να δημοσιεύονται στον ελληνικό Τύπο τίποτε αφιερώματα ή έστω μια απλή μνεία στο φοβερό λιμό της Ουκρανίας, που κόστισε τη ζωή 3,3 εκατομμυρίων ανθρώπων πριν από 80 χρόνια. Κάτι τέτοιο θα εθεωρείτο αντικομμουνισμός, το οποίο στην Ελλάδα θεωρείται πολύ κακό πράγμα. Επειδή όμως του χρόνου ενδέχεται οι αναφορές στα εγκλήματα του κομμουνισμού να διώκονται βάσει του αντιρατσιστικού, ας προλάβω να θυμίσω τι ήταν αυτή η τρομερή υπόθεση...

Οι αιτίες εντοπίζονται στο δεύτερο κύμα της κολεκτιβοποίησης των αγροτικών καλλιεργειών στην Ουκρανία το 1931. Η απειλή του εκτοπισμού και η υπερβολική φορολόγηση των αντιδρώντων οδήγησαν διά της βίας τους ιδιοκτήτες γης στις κολεκτίβες. Στις τελευταίες, ο Στάλιν παραχώρησε καταχρηστική εξουσία πάνω σε όσους επέμεναν να διατηρούν τη γη τους. Επόμενο ήταν η σοδειά της χρονιάς εκείνης να είναι χαμηλή και η προοπτική λιμού να είναι πλέον πιθανή. Για τον Στάλιν, όμως, προτεραιότητα είχε να μη μειωθούν οι εξαγωγές. Ετσι επέβαλε στις κολεκτίβες την επίτευξη των στόχων του πρώτου πενταετούς προγράμματος, ακόμη και με παράδοση στο κράτος του σπόρου που είχαν φυλαγμένο για την επόμενη χρονιά»...

Μ' ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια α πό τον κύριο Φαλληρέα της δεύτερης σελίδας της «Καθημερινής», 28/11/2013. Και ειρωνεία για την κριτική που γίνεται στο επικίνδυνο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο, με το οποίο κρίνονται ιστορικά ζητήματα με βάση τις σημερινές πολιτικές επιδιώξεις του ιμπεριαλισμού, στο οποίο επιδιώκεται να ενσωματωθεί η εξίσωση φασισμού - κομμουνισμού ως ολοκληρωτικά εγκληματικά καθεστώτα, και η τεκμηρίωση αυτής της άποψης με τη διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας της περιόδου του λιμού στην Ουκρανία, και αντικομμουνισμός - αντισοβιετισμός. Αλλωστε το άρθρο του έχει τον ειρωνικό τίτλο «Είχαν στο κέντρο τους τον άνθρωπο», ενώ με τη δική του εκδοχή για το λιμό, ουσιαστικά τον εμφανίζει ως έγκλημα. Βεβαίως τα μαζικά εγκλήματα των καπιταλιστών κατά των λαών όπως π.χ. με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ο κύριος Φαλληρέας τα αγνοεί ως μη γενόμενα...

Τι ήταν όμως η κολεκτιβοποίηση, στην οποία αντιτάχθηκαν οι κουλάκοι, (καπιταλιστές αγρότες), με τα όπλα και με σαμποτάζ καταστροφής της σοδειάς; Ηταν η δημιουργία μεγάλων συνεταιρισμών στην αγροτική οικονομία, κόντρα στη μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία η οποία δεν είχε εξαλειφθεί. Οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες στην αγροτική παραγωγή, σαμποτάριζαν την ανάπτυξη της σοσιαλιστικής οικονομίας συνολικά, της συνεταιριστικής αγροτικής οικονομίας και ειδικά της βιομηχανίας, φροντίζοντας με διάφορους τρόπους να μην προμηθεύονται τα βιομηχανικά κέντρα αγροτικά προϊόντα. Στόχος τους η οργάνωση της αντεπανάστασης και η ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας.

Επειδή λοιπόν ο κύριος Φαλληρέας βρήκε αφορμή διαστρεβλώνοντας ένα ιστορικό γεγονός να βγάλει την αντικομμουνιστική - αντισοσιαλιστική του χολή (τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού θέλει να στηρίξει με αντισοσιαλιστικά επιχειρήματα), ας δούμε ποια είναι η πραγματικότητα σχετικά με το λιμό στην Ουκρανία:

Πράγματι, την περίοδο 1932-1933 υπήρξε πείνα στην Ουκρανία, αλλά δεν προκλήθηκε από κάποιο φρικιαστικό σχέδιο εξόντωσης των Ουκρανών από τους μπολσεβίκους. Τέσσερα ήταν τα αίτια αυτής της δύσκολης περιόδου: Κατ' αρχήν, θα πρέπει να πάρει κανείς υπόψη του τον εμφύλιο πόλεμο που εξαπέλυσαν οι κουλάκοι και τα αντιδραστικά στοιχεία κατά της κολεκτιβοποίησης της γεωργίας. Οι κουλάκοι αντιστάθηκαν με λύσσα κατά του σοσιαλισμού και της κολεκτιβοποίησης της γεωργίας, εμποδίζοντας τη συγκομιδή των δημητριακών, χαλώντας τις μηχανές, πυρπολώντας την κολχόζνικη περιουσία, σκοτώνοντας ζώα, και αρνούμενοι να σπείρουν και να θερίσουν. Από τα τέλη του 1929 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '30, πραγματοποίησαν 1.800 τρομοκρατικές ενέργειες κατά των Σοβιετικών και των κομματικών στελεχών, των πρωτοπόρων αγροτών.

Τη συγκεκριμένη περίοδο, 1930-1932, υπήρξε σημαντική ξηρασία που έπληξε μεγάλες περιοχές της Ουκρανίας και άλλες περιοχές, ενώ σίγουρα στο λιμό συνέβαλε και η επιδημία τύφου που σάρωσε την Ουκρανία και το Βόρειο Καύκασο εκείνη την περίοδο, με σημαντικό αριθμό ατόμων που πέθαναν από τυφοειδή πυρετό και δυσεντερία.

Ενας ακόμη λόγος που μπορεί κανείς να πει ότι επέδρασε ήταν η αναστάτωση που προκλήθηκε από την αναδιοργάνωση της αγροτικής οικονομίας και την ανατροπή των οικονομικών σχέσεων, που πολλές φορές σηματοδοτήθηκε από την έλλειψη πείρας, τον αυτοσχεδιασμό και τη σύγχυση σε ό,τι αφορά τις οδηγίες για την κολλεκτιβοποίηση, αλλά και την έλλειψη σωστής προετοιμασίας. Εδώ, ωστόσο, θα πρέπει να αναφερθεί ότι πάρθηκαν έκτακτα μέτρα από τη σοβιετική εξουσία και έτσι το 1933 εξασφαλίστηκε η επιτυχής συγκομιδή εκείνης της χρονιάς, ενώ στάλθηκαν στην Ουκρανία σπόροι, τρόφιμα και ζωοτροφές και παραδόθηκαν χιλιάδες τρακτέρ, θεροαλωνιστικές μηχανές και πρόσθετα φορτηγά, αποστάλθηκαν στελέχη για να βοηθήσουν στην οργανωτική δουλειά.

Σε ό,τι αφορά τα θύματα του λιμού, με βάση τα πραγματικά στοιχεία, ήταν γύρω στα 2 εκατομμύρια.

Αυτά για την ιστορική αλήθεια.