Την ώρα που η ΔΕΗ, για να απαντήσει στην κοινωνική κατακραυγή, ανακοίνωνε την «κοινωνική ευαισθησία» της, με αφορμή το θάνατο της 13χρονης στην Ξηροκρήνη, μια ακόμα τραγωδία εξελισσόταν σ' ένα φτωχόσπιτο, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, στο Κορδελιό. Η κυβέρνηση - δέσμια των ταξικών συμφερόντων που υπηρετεί - επέλεξε να απαντήσει στην κατακραυγή με νέα πρόκληση: Ανακοίνωσε «προστασία των ευάλωτων νοικοκυριών και, ταυτόχρονα, βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής βιομηχανίας από το υψηλό ενεργειακό κόστος». Επιεικώς αυτό είναι «δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη». Είναι άθλιος εμπαιγμός, προαγγελία νέας τραγωδίας. Η δήθεν κοινωνική ευαισθησία προς όσους δεν έχουν να πληρώσουν τα πανάκριβα τιμολόγια της ΔΕΗ είναι σκέτη κοροϊδία που πρέπει να απαντηθεί άμεσα: Με οργάνωση της λαϊκής πάλης και έμπρακτη αλληλεγγύη ώστε να μην κοπεί το ρεύμα σε κανένα λαϊκό σπίτι. Διεκδίκηση, παράλληλα, να μειωθούν τα τιμολόγια της ΔΕΗ. Να δυναμώσει η πάλη για ενιαίο κρατικό φορέα Ενέργειας, όργανο της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, στηριγμένο στην κοινωνικοποίηση ενεργειακών πηγών και υποδομών, στο πλαίσιο της κεντρικά σχεδιασμένης κοινωνικοποιημένης παραγωγής, αναπτύσσοντας τις σωστές τεχνολογίες στις απαραίτητες αναλογίες, προστατεύοντας το περιβάλλον και την ανθρώπινη υγεία. Αυτή είναι αναγκαία συνθήκη για να υπηρετούνται οι λαϊκές ανάγκες.

Από το 2010 ο «Ρ» είχε αποκαλύψει πως η απόφαση της Κομισιόν για εναρμόνιση των τιμών στο ρεύμα, απόφαση που η κυβέρνηση συμφώνησε, θα οδηγούσε σε μια τριετία - τώρα δηλαδή - το ρεύμα να είναι είδος πολυτελείας. Αυτός που κόβει το ρεύμα στο φτωχόσπιτο, αντιμετωπίζει το ρεύμα σαν αυτό που πραγματικά είναι στον καπιταλισμό: εμπόρευμα που παρέχεται με σχετικό αντίτιμο. Το ρεύμα, όμως, θα έπρεπε να είναι δικαίωμα για το λαό. Θα έπρεπε να είναι υποχρέωση του κράτους να το παρέχει με βάση τις λαϊκές ανάγκες. Που, όμως, επειδή είναι κράτος των καπιταλιστών, τέτοια «υποχρέωσή» δεν έχει! Ετσι τα λαϊκά στρώματα το πληρώνουν αδρά γιατί χρειάζονται το ηλεκτρικό ρεύμα, διαρκώς και χωρίς εξαιρέσεις για να μαγειρέψουν, να πλυθούν, να ζεσταθούν, να διαβάσουν, να ενημερωθούν, να διασκεδάσουν, να κάνουν ό,τι είναι αναγκαίο για να συντηρήσουν και αναπαράγουν την εργατική τους δύναμη. Την ίδια ώρα, για τους επιχειρηματικούς ομίλους γίνεται ολοένα και φτηνότερο.

Αυτή λοιπόν η ανάγκη έρχεται σε πλήρη αντίφαση με τη σημερινή όξυνση της κατάστασης λόγω κρίσης. Με 500 ευρώ σύνταξη και 700 ευρώ μισθό κανένας δεν αντέχει να πληρώνει χρυσάφι στη ΔΕΗ. Γι' αυτό μόνο φέτος είχαν 350.000 διακοπές ρεύματος. Και πώς θα ήταν αλλιώς όταν σε μια πενταετία το ρεύμα έχει αυξηθεί 50% και οι μισθοί έχουν χάσει 30%;

Ετσι λοιπόν η αξίωση της ΔΕΗ από τους δήμους να την ενημερώνουν για το ποιος δεν μπορεί να πληρώσει, για να επανασυνδέσει το ρεύμα, μόνο ως μέτρο προς εκτόνωση της δυσαρέσκειας εξαιτίας αυτού του οξυμένου προβλήματος μπορεί να κατανοηθεί!

Είναι καθαρό ότι το αστικό κράτος και η «ΔΕΗ του» έχουν άλλες υποχρεώσεις: να παρέχουν τζάμπα ρεύμα στα μονοπώλια και να κυνηγάνε τα νοικοκυριά για να ρεφάρουν τη χασούρα, να ανοίγουν νέους δρόμους για την περαιτέρω δραστηριοποίηση επιχειρηματικών ομίλων στον τομέα της Ενέργειας.