Η Συνθήκη του Μάαστριχτ σηματοδότησε τη στενότερη διακρατική ένωση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου σε οικονομικό, πολιτικό, αλλά και στρατιωτικό επίπεδο.

Σηματοδότησε την καπιταλιστική εμβάθυνση της μέχρι τότε «Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας», της ΕΟΚ, σε «Ευρωπαϊκή Ενωση».

Στην πορεία, μετά από λίγα χρόνια, ακόμα πιο αντιδραστική μετεξέλιξη της Συνθήκης του Μάαστριχτ αποτέλεσε η Συνθήκη της Λισαβόνας, το 2009, που προσέδωσε ακόμη πιο επιθετικά χαρακτηριστικά στην ΕΕ.

Τον Ιούλη του 1992, η Συνθήκη του Μάαστριχτ εγκρίθηκε από το ελληνικό Κοινοβούλιο με τις ψήφους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Φιλελεύθεροι της ΝΔ και κάθε μορφής σοσιαλδημοκράτες (που μετονομάστηκαν στην πορεία είτε σε ΚΙΝΑΛ - ΠΑΣΟΚ είτε σε «ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία)» συντάχθηκαν έκτοτε αποφασιστικά με τις επιδιώξεις της στρατηγικής του κεφαλαίου κατά των συμφερόντων του ελληνικού λαού.

Οπωσδήποτε, εδώ αξίζει να θυμίσουμε ότι ακόμα και κοινοβούλια και κράτη της ΕΕ που αποφάσισαν και έκαναν δημοψηφίσματα, το περήφανο «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΕ» των λαών τους, όπως στη Γαλλία και την Ολλανδία για το λεγόμενο «Ευρωσύνταγμα», το πέταξαν στα σκουπίδια οι κυβερνήσεις και οι αστικές τάξεις των χωρών τους, αλλά και στη Δανία για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όπως και στην Ιρλανδία για τη Συνθήκη της Λισαβόνας, επέβαλαν με εκβιασμούς νέο δημοψήφισμα για να γίνει το «ΟΧΙ» με το στανιό «ΝΑΙ»! Τόσο γνήσια και ατόφια η δημοκρατία τους!

Η στάση του ΚΚΕ σε εκείνο το ιστορικό σταυροδρόμι για τον λαό και τη χώρα - και μάλιστα αμέσως μετά την αντεπανάσταση και την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ - έμπρακτα σηματοδοτούσε ότι παρά το ιστορικό πισωγύρισμα, ο μοναδικός δρόμος για τον λαό ήταν αυτός της αδιάκοπης πάλης σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις, για τον σοσιαλισμό, που η αναγκαιότητά του παρέμενε και παραμένει επίκαιρη και ζωντανή.

Οι αστικές τάξεις των κρατών - μελών της ΕΕ εκχώρησαν περισσότερες αρμοδιότητες και κυριαρχικά δικαιώματα στη διακρατική τους ένωση, την ΕΕ, ώστε να ενισχυθεί η συγκεντρωμένη «δύναμη πυρός» του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, τόσο απέναντι στην εργατική τάξη, όσο και για τους ανταγωνισμούς του με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Είναι, άλλωστε, ακριβώς αυτοί οι ανταγωνισμοί που τροφοδοτούν τόσο την κλιμάκωση της αντεργατικής - αντιλαϊκής επίθεσης σε βάρος των λαών, όσο και τη διαρκή ενίσχυση της στρατιωτικής - πολεμικής μηχανής της ΕΕ.

Στα 30 χρόνια της αντιδραστικής διαδρομής της, η ΕΕ, αυτή η ιμπεριαλιστική ένωση του κεφαλαίου, βαρύνεται με σωρεία εγκλημάτων, πολέμους, επεμβάσεις και αιματοκύλισμα των λαών σε πολλά μέρη του κόσμου.

Αυτήν τη φορά στην Ουκρανία, όπου τα θύματα του πολέμου, οι νεκροί και οι τραυματίες, τα εκατομμύρια πρόσφυγες είναι το τίμημα που πληρώνουν οι λαοί, εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης ανάμεσα στη Ρωσία και στις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Ενας ανταγωνισμός που εξελίσσεται εδώ και χρόνια, πολύ πριν τη ρωσική εισβολή, την οποία το ΚΚΕ καταδίκασε από την πρώτη στιγμή.

Παράλληλα την ίδια περίοδο, για τα δικά της συμφέροντα, η ρωσική ηγεσία προχώρησε στην προσάρτηση της Κριμαίας και στην αναγνώριση των δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Συνεπώς το συσσωρευμένο «εύφλεκτο» υλικό οδήγησε στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία που συνεχίζεται για 36 μέρες.

Οσο κι αν πασχίζουν αυτές τις μέρες τα αστικά κόμματα και τα ευρωατλαντικά επιτελεία να επιβάλουν στον λαό αμνησία, προβάλλοντας την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ως περιστέρια της ειρήνης, ο κατάλογος των εγκλημάτων τους δεν σβήνει από τη συνείδηση των λαών.

Από κοινού με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, αιματοκύλισαν και διαμέλισαν τη Γιουγκοσλαβία και ευθύνονται για τις αλλαγές συνόρων στα Βαλκάνια, με πρωταγωνιστές μάλιστα τότε τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα και της «κεντροαριστεράς» του Πρόντι στην Ιταλία, του Σρέντερ στη Γερμανία κ.ο.κ.

Οι πρόσφυγες όλων αυτών των πολέμων δοκίμασαν τη βαρβαρότητα της ευρωενωσιακής «αλληλεγγύης» με την καταστολή του χωροφύλακα της Frontex, με επαναπροωθήσεις, τον μαζικό εγκλωβισμό τους σε κολαστήρια τύπου Μόριας επί ΣΥΡΙΖΑ και σε υπερδομές φυλακές επί ΝΔ.

Είναι μύθος ότι η ΕΕ «ξύπνησε» στρατιωτικά, μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, γιατί πολύ απλά η ΕΕ ουδέποτε είχε αποκοιμηθεί. Μόλις την τελευταία πενταετία οι κυβερνήσεις των 27 κρατών - μελών συνολικά διπλασίασαν τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς τους. Με βάση αυτή την «παγκόσμια στρατηγική της ΕΕ» επιταχύνθηκε ο ρυθμός ενίσχυσης της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας. Τα τελευταία 8 χρόνια αναπτύχθηκαν 24 στρατιωτικές επεμβάσεις της ΕΕ σε 3 ηπείρους. Σήμερα βρίσκονται σε εξέλιξη 18 επιχειρήσεις της ΕΕ σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η ΕΕ με την «Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας» (ΚΕΠΠΑ) και τον στρατιωτικό της βραχίονα, την «Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας», πολλαπλασίασε τη συγκρότηση επικίνδυνων στρατιωτικών Μηχανισμών, σωμάτων ταχείας επέμβασης, τον Ευρωστρατό, ενώ επιδίδεται σε ένα ατελείωτο ράλι εξοπλισμών.

Εχει καταστρώσει τον αυτοτελή σχεδιασμό της με τη λεγόμενη «Στρατηγική Πυξίδα» - το νέο πολεμικό δόγμα της ΕΕ για «ευέλικτη αυτοτελή επιχειρησιακή δράση» σε όλη την υδρόγειο - καθώς και το οικονομικό υπόβαθρό του που παρουσίασε ήδη η Κομισιόν, την «Παγκόσμια Πύλη» ως απάντηση στη «Ζώνη του Μεταξιού» της Κίνας.

Πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι στην Ελλάδα εδρεύουν από τα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κατασκόπων και ο ευρωενωσιακός Οργανισμός για τη λεγόμενη Κυβερνοασφάλεια (ENISA).

Η κυβέρνηση της ΝΔ, βαδίζοντας στο δρόμο των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε ορμητήριο επιθετικών - πολεμικών βάσεων και υποδομών των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, καθιστώντας τον λαό και τη χώρα μας στόχο αντίπαλων χτυπημάτων, όπως άλλωστε έχουν δηλώσει δυνάμεις που είναι στο στόχαστρο των παραπάνω πολεμικών υποδομών, όπως π.χ. η Ρωσία.

Η εμπλοκή της χώρας μας σε αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, από όλες τις κυβερνήσεις και τη σημερινή της ΝΔ, είναι σταθερά κλιμακούμενη. Ρίχνει «λάδι στη φωτιά» με βάσεις, όπλα και κάθε είδους διευκολύνσεις και μόνο ο ελληνικός λαός με την πάλη του μπορεί να τη σταματήσει.

Αυτό το αγωνιστικό σάλπισμα ενάντια στην εμπλοκή της χώρας σηματοδοτεί η μαχητική και επίμονη δράση του ΚΚΕ, το οποίο συναντούν μπροστά τους οι ΝΑΤΟικοί δολοφόνοι των λαών, χρησιμοποιώντας τη χώρα μας ως ορμητήριο.

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

Εχει τη σημασία του να θυμηθούμε τι μας έλεγαν εκείνα τα πρώτα χρόνια της υπογραφής της Συνθήκης του Μάαστριχτ όλοι όσοι στη χώρα μας και διεθνώς έβαλαν αυτή την υπογραφή.

Μας έλεγαν πως η δημιουργία της ΕΕ και η Οικονομική και Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ) θα έχει ως αποτέλεσμα τη «σύγκλιση» των οικονομιών όλων των χωρών της ΕΕ και την ουσιαστική βελτίωση της κατάστασης για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Και τι δεν έλεγαν για την περιβόητη «κοινοτική αλληλεγγύη» της ΕΕ. Την είδαμε αυτή την αλληλεγγύη τους μέσα στην πανδημία και στο πλιάτσικο που ακολούθησε με τις παραγγελίες των εμβολίων, αλλά και τώρα με τις εξελίξεις στην Ενέργεια, όπου οι ανταγωνισμοί στην ίδια την ΕΕ - εξαιτίας των διαφορετικών συμφερόντων των κρατών - μελών της - οξύνουν τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της και αποκαλύπτουν ξανά τι κρύβεται πίσω από τις βαρύγδουπες διακηρύξεις περί «κοινοτικής αλληλεγγύης»!

Η ΕΕ εμφανιζόταν σαν η «μαγική λύση που ωφελεί εξίσου όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, που θα δουν τις οικονομίες τους να ισχυροποιούνται» και την ίδια στιγμή, «που οδηγεί σε οικονομική ανάπτυξη και σε μείωση των ανισοτήτων», «που τάχα ωφελεί εργαζόμενους και καπιταλιστές».

Αυτό ήταν το κυρίαρχο αφήγημα για την προώθηση της ΕΕ και της ΟΝΕ στη συνέχεια, ώστε να το δεχτούν θετικά οι εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις.

Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό πολιτικό κόμμα που αντιτάχθηκε στην αντιλαϊκή Συνθήκη του Μάαστριχτ, προβάλλοντας από την αρχή τη μεγάλη θεωρητική λενινιστική αλήθεια, ότι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης σε καπιταλιστική βάση δεν μπορεί παρά να είναι μια αντιδραστική ένωση κεφαλαιοκρατών, η οποία πρώτα και κύρια θα καταπιέζει τους δικούς της λαούς και στη συνέχεια τους λαούς όλου του κόσμου.

Η ίδια η πορεία τόσων δεκαετιών ισχυροποιεί επί της ουσίας τη θέση του ΚΚΕ ότι οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, για τις οποίες παλεύουμε εμείς, είτε θα είναι σοσιαλιστικές είτε - στην καπιταλιστική τους μορφή - θα είναι αντιδραστικές.

Το ΚΚΕ προειδοποιούσε για τον αντιδραστικό για τους λαούς χαρακτήρα μιας τέτοιας ένωσης απ' τη μία και για τον νομοτελειακό χαρακτήρα της ανισόμετρης ανάπτυξης και των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών απ' την άλλη.

Καίρια ζητήματα, δηλαδή, τα οποία όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται, αλλά αντικειμενικά διευρύνονται από την ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη και τελικά από την ίδια την πορεία της ΕΕ.

Το ΚΚΕ εξηγούσε με σταθερότητα και επιχειρήματα στον ελληνικό λαό ότι η ΕΕ στρέφεται κατά των δικαιωμάτων των λαών της Ευρώπης και πως ο ίδιος ο χαρακτήρας της καπιταλιστικής ανάπτυξης θα εντείνει τους ανταγωνισμούς και δεν μπορεί να οδηγήσει σε πραγματική «σύγκλιση» των οικονομιών των κρατών της Ευρώπης.

Εξηγούσε ότι δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ποτέ διαδικασία κατάργησης της ανισομετρίας ανάμεσα στα κράτη - μέλη ή σύγκλισης της ανάπτυξης και ευημερίας και μάλιστα προς τα «πάνω».

Σήμερα, 30 χρόνια μετά, ο ελληνικός λαός, συνολικά οι λαοί της Ευρώπης, πιστεύουμε πως μπορούν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους.

Οι καπιταλιστικές οικονομίες των χωρών της ΕΕ αναπτύσσονται και θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται με διαφορετικό ρυθμό. Τα συμφέροντα των μονοπωλίων της μιας και της άλλης χώρας θα συνεχίσουν να αποκλίνουν, πυροδοτώντας οικονομικές, πολιτικές αλλά και στρατιωτικές αντιπαραθέσεις και μεταξύ τους.

Η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου σπρώχνει και θα συνεχίσει να σπρώχνει αντικειμενικά τους επιχειρηματικούς ομίλους κάθε κράτους να ανταγωνίζονται για το μοίρασμα των ίδιων αγορών, για να βρουν πιο προνομιακούς όρους επενδύσεων. Αρκεί να δει κανείς τη μεγάλη απόκλιση των οικονομιών της ΕΕ, τόσο ανάμεσα στον λεγόμενο «σκληρό πυρήνα» και τις υπόλοιπες χώρες, που φάνηκε με έντονο τρόπο την περίοδο της κρίσης του 2008, όσο και την απόκλιση οικονομιών και συμφερόντων ακόμα και μέσα στον ίδιο τον λεγόμενο σκληρό πυρήνα της ΕΕ, όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία.

Την περίοδο του 2008 οι μεσογειακές χώρες - με τα μεγαλύτερα δημοσιονομικά ελλείμματα και το μεγάλο κρατικό χρέος - βαφτίζονταν από τον Βορρά, όχι τυχαία, με το ακρωνύμιο PIGS - δηλαδή γουρούνια - χαρακτηρισμό από τον οποίο δεν γλίτωσε ούτε και η τρίτη σε μέγεθος και ισχύ οικονομία της Ευρωζώνης, η Ιταλία, όπως και η τέταρτη Ισπανία.

Η αλήθεια είναι ότι οι μεσογειακές χώρες εμφάνισαν μεγάλα κρατικά χρέη και σημαντικές δυσκολίες, που στην περίπτωση της Ελλάδας έφθασαν μέχρι μια οιονεί χρεοκοπία την περίοδο με τα μνημόνια.

Αντίθετα, οι ισχυρές χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, πρωτίστως η Γερμανία την ίδια περίοδο, εμφάνιζαν τεράστια αύξηση των πλεονασμάτων και των πιστώσεών τους και προς τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

Η ισχυρότερη Γαλλία βρισκόταν - και συνεχίζει να βρίσκεται - στο μεταίχμιο, περισσότερο εύρωστη απ' την Ιταλία, αλλά χάνοντας απόσταση απ' τη Γερμανία.

Οι εξελίξεις μετά την κρίση του 2008 επιτάχυναν τις συγκεκριμένες τάσεις. Οι οικονομίες της Ιταλίας και της Ισπανίας άργησαν πολύ να επανέλθουν στα προ κρίσης επίπεδα, σε αντίθεση με την ταχύτατη ανάκαμψη της Γερμανίας.

Στη χώρα μας, η ταχύτερη οικονομική ανάπτυξη του κεφαλαίου - σε σχέση με τον μέσο όρο της ΕΕ τη δεκαετία πριν την κρίση του 2008 - οδήγησε τότε σε μια κρίση υπερδιπλάσια απ' τα υπόλοιπα κράτη - μέλη, επιβεβαιώνοντας αυτή την τάση.

Τα ίδια τα στοιχεία, η ίδια η πραγματικότητα αποδεικνύουν ότι διευρύνεται το χάσμα ακόμα και μέσα στον ηγετικό πυρήνα της Ευρωζώνης προς όφελος της Γερμανίας. Αυξάνεται η ανισόμετρη ανάπτυξη των κρατών - μελών. Οξύνονται οι ανταγωνισμοί που δυναμώνουν και τις αποσχιστικές τάσεις.

Το παράδειγμα της Μεγάλης Βρετανίας με το Brexit αποδεικνύει τον βαθμό στον οποίο πολλαπλασιάζονται οι φυγόκεντρες δυνάμεις, που τροφοδοτούνται απ' αυτόν τον ανταγωνισμό.

Ο ανταγωνισμός μεταξύ κρατών και μερίδων του κεφαλαίου, για το ποιος θα κερδίσει περισσότερο στη φάση της ανάπτυξης, μετατράπηκε σε μια διαπάλη για το ποιος θα χάσει στην περίοδο της κρίσης, διαλύοντας έτσι όλες τις αυταπάτες και όλους τους μύθους, για μια τάχα ΕΕ της «αλληλεγγύης», μιας ΕΕ που εκπροσωπεί την «Ευρώπη των λαών»!

Τα μνημόνια που επιβλήθηκαν στα «υπερχρεωμένα» κράτη - μέλη, όπως η χώρα μας, δεν αποτελούσαν ένα προσωρινό πλαίσιο μέτρων για τη μια ή την άλλη χώρα. Συνιστούσαν την ενιαία απάντηση των μονοπωλίων στην ΕΕ, για να θωρακίσουν τα κέρδη τους και την ανταγωνιστικότητά τους.

Λειτούργησαν ως προπομπός αντιδραστικών μέτρων και μηχανισμών που τσακίζουν τη ζωή των εργαζομένων σε όλα τα κράτη - μέλη, όπως:

-- Το «Δημοσιονομικό Σύμφωνο»,

-- Ο αυτόματος «κόφτης» κοινωνικών δαπανών για να μένει «δημοσιονομικός χώρος» για τη χρηματοδότηση των ομίλων,

-- Το «Σύμφωνο για το ευρώ+», που προβλέπει εξισορρόπηση των μισθών στην ΕΕ με αυτούς των εμπορικών ανταγωνιστών της (όπως η Κίνα και η Ινδία),

-- Οι κανονισμοί για το «Ευρωεξάμηνο» και τις «Συστάσεις ανά χώρα», δηλαδή διαρκή μνημόνια σε όλα τα κράτη - μέλη για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.

Η ουσία όμως είναι ότι τα αλλεπάλληλα αντιδραστικά μέτρα, που οι αστικές τάξεις της ΕΕ προώθησαν, δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν το ουσιαστικό πρόβλημα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Αυτό αποκάλυψε και η νέα οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2019 και επιταχύνθηκε σημαντικά με την εμφάνιση της πανδημίας.

Από δω και πέρα, το μεγάλο βάθος εκδήλωσης της κρίσης, η ανισόμετρη εκδήλωση των συνεπειών της στα κράτη - μέλη, η συρρίκνωση της παραγωγής και η μείωση των ιδιωτικών επενδύσεων, οι προβλέψεις για αδυναμία γρήγορης επιστροφής στα προ κρίσης επίπεδα και η ένταση του ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ και την Κίνα επιτάχυναν τη λήψη αποφάσεων για μια μεγάλη κρατική παρέμβαση σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Για να δοθεί ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη στις μεγάλες νέες επενδύσεις της «πράσινης μετάβασης» και του ψηφιακού μετασχηματισμού της οικονομίας, οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ συμφώνησαν στη διοχέτευση 2 τρισ. ευρώ, υπερβαίνοντας τα όρια για το κρατικό χρέος του Συμφώνου Σταθερότητας.

Τον Ιούλη του 2020 κατέληξαν στον προσωρινό και εύθραυστο συμβιβασμό για το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης και το Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο 2021-2027.

Η ανάγκη του κεφαλαίου να συνεχιστεί η «επεκτατική πολιτική» (δηλαδή η πολιτική της μεγάλης κρατικής παρέμβασης στην οικονομία) οδηγεί και στις διαπραγματεύσεις για αναθεώρηση των όρων του Συμφώνου Σταθερότητας.

Και φυσικά, δεν πρόκειται ούτε καν για μια μεσοπρόθεσμη λύση. Κάθε συμβιβασμός των αστικών τάξεων των κρατών - μελών είναι ναρκοθετημένος από τα γεννοφάσκια του. Γιατί δεν μπορεί να αναιρέσει τις αντιθέσεις των κρατών - μελών της ΕΕ που γεννά ο ανταγωνισμός των μονοπωλιακών ομίλων τους. Δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να αναιρέσει την ανισομετρία της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Τα υπαρκτά οφέλη που αντλούν τα κράτη - μέλη της ΕΕ από τη μεγάλη ενιαία ευρωενωσιακή αγορά στον διεθνή ανταγωνισμό με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα συνυπάρχουν με τις φυγόκεντρες δυνάμεις που ενισχύονται. Το πιο σημαντικό είναι ότι σε κάθε περίπτωση, είτε με μεγαλύτερη «εμβάθυνση» είτε με πιο χαλαρές ενωσιακές σχέσεις, οι μεγάλοι χαμένοι από το «σχέδιο ΕΕ» είναι και θα είναι - στον αιώνα τον άπαντα - οι λαοί.

Φίλες και φίλοι,

Η νέα πολιτική της ΕΕ δεν συνιστά μια φιλολαϊκή στροφή, όπως προβάλλουν αποπροσανατολιστικά η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, αλλά πρόκειται για πορεία σε αντιδραστική κατεύθυνση. Κάθε βήμα που ενισχύει την εύθραυστη συνοχή της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας της ΕΕ, ενισχύει μόνο τον πραγματικό αντίπαλο των εργαζομένων, τη δικτατορία του κεφαλαίου.

Ο νέος γύρος βάρβαρης αντιλαϊκής επίθεσης που βιώνουν σήμερα οι λαοί της Ευρώπης, ενορχηστρωμένος από τους καπιταλιστές, τις κυβερνήσεις τους και την ένωσή τους, την ΕΕ αποκαλύπτουν τον χαρακτήρα της.

Το τεράστιο κύμα ακρίβειας, οι νέες αντεργατικές ανατροπές, οι νέες αντιδραστικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, είναι οι βαριές συνέπειες αυτής της πολιτικής. Με βάση μόνο τα επίσημα στοιχεία της ίδιας της ΕΕ, 16 εκατομμύρια είναι οι άνεργοι στην ΕΕ, αλλά και απ' αυτούς που εργάζονται τα 95 εκατομμύρια ζουν στο όριο της φτώχειας. Το ποσοστό των νέων ηλικίας 18 - 24 ετών, οι οποίοι μολονότι εργάζονται, όμως αντιμετωπίζουν κίνδυνο μεγάλης φτώχειας, φτάνει το 11%.

Το πιο φτωχό 20% των νοικοκυριών είχε καθαρό χρέος ύψους 4.500 ευρώ κατά μέσο όρο, ενώ το πλουσιότερο 10% των νοικοκυριών είχε καθαρό πλούτο ύψους 1.189.700.000 ευρώ. Τα νοικοκυριά δαπανούν το 40% ή περισσότερο του μέσου διαθέσιμου εισοδήματός τους για στέγαση.

Σε τουλάχιστον 14 κράτη - μέλη της ΕΕ, 50% των εργαζομένων εργάζονται χωρίς Συλλογική Σύμβαση. Σε 10 κράτη - μέλη της ΕΕ απαγορεύεται ο συνδικαλισμός και σε πάνω από 15 κράτη ισχύουν μέτρα απαγόρευσης/παραβίασης του δικαιώματος στην απεργία.

Στην ΕΕ, από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό πλήττονται ή απειλούνται 95 εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή το 21,7% και ανάμεσα σε αυτούς είναι 1 στα 4 παιδιά κάτω των 18 ετών και το 16,1% των ατόμων ηλικίας 65 ετών και άνω.

Σε αριθμούς δηλαδή, η διαχρονική επιδίωξη της ΕΕ είναι να κάνει διαρκώς φτηνότερη την εργατική δύναμη, για να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων της απέναντι στους αντίπαλους ομίλους των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων και κρατών.

Με βάση τις κατευθύνσεις και τη νομοθεσία της ΕΕ, σε όλα τα κράτη - μέλη της γενικεύονται, σε πρωτόγνωρη έκταση, οι ελαστικές μορφές δουλειάς, η τηλεργασία που καταργεί κάθε όριο ανάμεσα στον εργάσιμο χρόνο και την προσωπική ζωή. Σαρώνουν η «μερική ανεργία» με προγράμματα της ΕΕ, όπως το SURE (και το «ΣυνΕργασία» στη χώρα μας), η απασχόληση με 200 ευρώ.

Ο «Ευρωπαϊκός Πυλώνας Κοινωνικών Δικαιωμάτων» ωθεί στον «πάτο» του ελάχιστου ορίου επιβίωσης κάθε εργασιακό, μισθολογικό και κοινωνικό δικαίωμα των εργαζομένων με ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, εργασιακή περιπλάνηση από χώρα σε χώρα στο όνομα της «κινητικότητας», αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 70+ χρόνια, μείωση των συντάξεων και προώθηση της λεγόμενης «Ενεργού Γήρανσης» των ηλικιωμένων για δουλειά μέχρι το θάνατο με αμοιβές πείνας.

Σφοδρότερη έγινε και η επίθεση ενάντια στις εργαζόμενες γυναίκες, που στο πλαίσιο της πολιτικής «εναρμόνισης οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής» της ΕΕ κατέχουν τα πρωτεία στην ελαστική και κακοπληρωμένη εργασία.

Για τη νεολαία των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων η ΕΕ επιφυλάσσει μέλλον φτηνού και ευέλικτου εργατικού δυναμικού μέσα από τα προγράμματα διά βίου «κινητικότητας» - απόκτησης δεξιοτήτων, ανακύκλωσης εργατικού δυναμικού και επιδότησης των εργοδοτών, όπως τα ονομαζόμενα «Εγγύηση για τη νεολαία», «Πρωτοβουλία για την ανεργία των νέων» ή τα προγράμματα «διά βίου μάθησης», την αντικατάσταση της γενικής εκπαίδευσης από συστήματα κατάρτισης και μαθητείας, απόκτησης «δεξιοτήτων» και «άτυπων προσόντων και άτυπης μάθησης» με εμπορευματοποίηση της Ανώτατης Εκπαίδευσης και Ερευνας στα μέτρα των αναγκών του κεφαλαίου.

Η Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ επιτάχυνε τη συγκέντρωση της παραγωγής στην εμπορία και στη μεταποίηση των αγροτικών προϊόντων. Συνέβαλε επίσης στη συγκέντρωση της αγροτικής γης.

Με τις επιδοτήσεις της ΕΕ που τόσο διαφημίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια, καταστράφηκαν παραγωγικές δυνατότητες και καλλιέργειες, η απουσία των οποίων φαίνεται ιδιαίτερα σήμερα, που ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει ακριβά τη διατροφική εξάρτηση της χώρας μας από τις διεθνείς αγορές.

Οι ενισχύσεις είναι τόσες όσες ώστε να εξασφαλίζουν οι εμποροβιομήχανοι τις πρώτες ύλες που έχουν ανάγκη για την κερδοφορία τους.

Η πολιτική για την «πράσινη και ψηφιακή - ευφυή γεωργία», με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, θα φέρει νέες δυσκολίες στην επιβίωση του βιοπαλαιστή αγρότη.

Οι αυτοαπασχολούμενοι και οι επαγγελματίες βουλιάζουν στα χρέη, στην εξοντωτική φορολογία, στην αδυναμία να ανταποκριθούν στις υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές.

Τα προγράμματα της ΕΕ στηρίζουν τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους που κυριαρχούν, οδηγώντας σημαντικό τμήμα των μικρών επαγγελματιών στη χρεοκοπία. Παράλληλα, οι λαοί πληρώνουν παντού την ΕΕ και τη στρατηγική της πάρα πολύ ακριβά.

Δεν υπάρχει πιο αποκαλυπτικό παράδειγμα από το ξέσπασμα της πανδημίας, το οποίο φανέρωσε σε όλες τις διαστάσεις της τη χρεοκοπία της ευρωενωσιακής στρατηγικής που υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις και προβλέπει απογυμνωμένο δημόσιο σύστημα Υγείας, απαξίωση διάρκειας της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και πάνω απ' όλα κλιμάκωση της εμπορευματοποίησης της Υγείας, με αποτέλεσμα το 60% των θανάτων από Covid να αφορά νοσηλείες εκτός ΜΕΘ.

Ζήσαμε και ζούμε τους ανταγωνισμούς των φαρμακευτικών ομίλων, των κρατών με τις παραγγελίες των εμβολίων, το κρυφτό με τα νέα φάρμακα και θεραπείες που διεξάγεται με κριτήριο τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Με το ίδιο κριτήριο προωθείται το «Νέο ΕΣΥ» των ΣΔΙΤ και των νέων λουκέτων σε νοσοκομεία, στο οποίο ο λαός μπορεί και πρέπει να βάλει εμπόδια με την πάλη του, για την ανάπτυξη ενός δημόσιου και δωρεάν λαϊκού συστήματος Υγείας, που θα μπορεί να καλύψει τις συνεχώς διευρυνόμενες λαϊκές - κοινωνικές ανάγκες.

Ευρωενωσιακός σχεδιασμός όμως αποτελεί και η δήθεν «πράσινη μετάβαση», με στρατηγικό καύσιμο το εισαγόμενο φυσικό αέριο, το «χρηματιστήριο Ενέργειας» και η πολύμορφη ενίσχυση της κερδοφορίας των επενδύσεων στις ΑΠΕ, που εκτίναξαν τις τιμές της Ενέργειας στα ύψη.

Οι «πράσινες» κατευθύνσεις καταστρέφουν και υποβαθμίζουν το περιβάλλον, φορτώνοντας την «ατομική ευθύνη» στον λαό, βγάζοντας «λάδι» τα μονοπώλια και τον πραγματικό ένοχο, το καπιταλιστικό σύστημα.

Η ακρίβεια κατατρώει το εργατικό - λαϊκό εισόδημα, η «ενεργειακή φτώχεια» θερίζει τους εργαζόμενους.

Οι αποφάσεις της ΕΕ και η «απεξάρτηση» από το ρωσικό φυσικό αέριο που μετατρέπεται σε εξάρτηση από την αγορά του πανάκριβου αμερικανικού LNG, προσθέτουν νέα βάρη στον λαό και ανοίγουν νέες λεωφόρους κερδοφορίας στους Ελληνες εφοπλιστές που κατέχουν πλεονεκτική θέση στις διεθνείς μεταφορές LNG, αλλά και έχουν την ιδιοκτησία των σταθμών αποθήκευσης του φυσικού αερίου στην Ελλάδα.

Η επεκτατική πολιτική, το κόψιμο νέου χρήματος οδηγεί νομοτελειακά σε πληθωριστικές πιέσεις, συμβάλλει άμεσα στην ακρίβεια, ενώ η μερίδα του λέοντος των χρηματοδοτήσεων κατευθύνεται στους τομείς προτεραιότητας της «πράσινης ανάπτυξης», επιτείνοντας την ακρίβεια για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Γι' αυτό είναι εκτός τόπου και χρόνου οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων αστικών κομμάτων που υποστηρίζουν ότι η ακρίβεια μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια, ακόμα πιο γενναία, επεκτατική πολιτική!

Η πραγματικότητα είναι πως σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, η δικτατορία του κεφαλαίου ακυρώνει τις τεράστιες δυνατότητες ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, που προσφέρουν η «ψηφιακή μετάβαση» και η χρήση της «τεχνητής νοημοσύνης».

Στα χέρια των μονοπωλιακών ομίλων αυτές οι δυνατότητες αξιοποιούνται μόνο για την αύξηση της εκμετάλλευσης, καθώς και για το ψηφιακό φακέλωμα, ενώ αυξάνονται οι ουρές των ανέργων.

Ολα αυτά δείχνουν ότι είναι υπερώριμη ανάγκη ο σχεδιασμός και η αξιοποίηση των νέων επιστημονικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων να περάσουν στα χέρια της εργατικής τάξης και των κοινωνικών συμμάχων της, των υπόλοιπων καταπιεσμένων στρωμάτων.

Αυτήν την προοπτική που στοιχειώνει τα όνειρά της η ΕΕ την πολεμά με λύσσα, προσπαθώντας να την αποτρέψει. Και για αυτό έχει μακρόπνοο συστηματικό σχεδιασμό, ανεξάρτητα από τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης και τη σημερινή δυναμική της ταξικής πάλης. Για αυτό έχει συγκροτήσει και τον λεγόμενο «Χώρο Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης».

Και για τη δημιουργία νέων και για την ενίσχυση των υπαρχόντων αστυνομικών, δικαστικών, κατασταλτικών μηχανισμών, του ευρω-φακελώματος, της έντασης του αντικομμουνισμού, της κοινής κατασταλτικής πολιτικής ενάντια σε μετανάστες και πρόσφυγες.

Αναγκαία προϋπόθεση των επιδιώξεων των μονοπωλίων και της επερχόμενης αντιλαϊκής λαίλαπας, ήταν η ΕΕ να διακηρύξει σαν κυρίαρχη ιδεολογία της τον αντικομμουνισμό, την ανιστόρητη κατασκευή της εξίσωσης του φασισμού με τον κομμουνισμό, εξαπολύοντας μια τεράστια επιχείρηση ψεύδους, παραχάραξης της Ιστορίας και ιδεολογικής τρομοκρατίας, που οδήγησε και συνεχίζει να οδηγεί στην ποινική δίωξη των κομμουνιστικών ιδεών, της ύπαρξης και δράσης των Κομμουνιστικών Κομμάτων και των κομμουνιστών σε μια σειρά κρατών - μελών της, με ιδιαίτερη έμφαση στα κράτη που έζησαν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και που παρά τις δεκαετίες που πέρασαν, οι θετικές μνήμες εξακολουθούν να υπερισχύουν.

Οι λαοί διαθέτουν σήμερα την εμπειρία και μπορούν να βγάλουν σοβαρά πολιτικά συμπεράσματα, αφού, και σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης και σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης, η ζωή των εργαζομένων χειροτέρεψε.

Η ζωή των εργαζομένων θρυμματίζεται, είτε με την περιοριστική πολιτική των μνημονίων είτε με την σημερινή επεκτατική πολιτική.

Το ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη, τους βιοπαλαιστές αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, τη νεολαία και τις γυναίκες αυτών των κοινωνικών δυνάμεων σε αγωνιστική συμπόρευση, για να δυναμώσει η πάλη για τις δικές τους ανάγκες.

Για να χτιστεί μια ισχυρή κοινωνική συμμαχία ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, την αντιλαϊκή πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων.

Υπάρχει άλλος δρόμος. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα μπορεί στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη να βγει στην αντεπίθεση.

Δεν είναι μοιραίο να αυξάνει καθημερινά η απόσταση, η ψαλίδα ανάμεσα στις σύγχρονες τεχνολογικές και επιστημονικές δυνατότητες για τη διασφάλιση της κοινωνικής ευημερίας και στη σημερινή κατάσταση της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης, της ανασφάλειας που βιώνουν οι μισθωτοί, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι.

Ο λαός μπορεί να κάνει παρελθόν τη φτώχεια, την ανεργία, το βάσανο της αβεβαιότητας για το αύριο, με την εξουσία και την οικονομία στα δικά του χέρια, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό, με αποδέσμευση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, από κάθε ιμπεριαλιστική ένωση.

Μόνο έτσι μπορεί να χτιστεί μια Ευρώπη της φιλίας, της αλληλεγγύης, της αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας ανάμεσα στους λαούς. Ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα τον 21ο αιώνα.

Σ' αυτόν τον αγώνα το ΚΚΕ σε συνεργασία με άλλα ΚΚ δίνει και θα συνεχίσει να δίνει όλες του τις δυνάμεις.

Για το ευτυχισμένο μέλλον των λαών, ώστε όσοι παράγουν τον πλούτο να τον απολαμβάνουν χωρίς εκμεταλλευτές.

Για να γίνουν αδιανόητο, οριστικό παρελθόν οι πόλεμοι των καπιταλιστών - ιμπεριαλιστών.

Είναι ακλόνητη πεποίθησή μας ότι:

ΕΥΡΩΠΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΩΝ, ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ, ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ.

ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ, ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ!

«Τριάντα χρόνια της Ευρωπαϊκής Ενωσης των μονοπωλίων, διαρκούς επίθεσης ενάντια στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα - Η απάντηση του ΚΚΕ». Με το θέμα αυτό πραγματοποιήθηκε χτες η ημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό, για τα 30 χρόνια από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, με κεντρικό ομιλητή τον ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα.

Πλήθος κόσμου, με την τήρηση όλων των απαραίτητων μέτρων προστασίας απ' τον κορονοϊό, παρακολούθησε με αμείωτο ενδιαφέρον τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις που ακολούθησαν την κεντρική ομιλία, οι οποίες πρόσφεραν πλούσιο, πολύτιμο υλικό στους συμμετέχοντες για πλευρές της στρατηγικής της ΕΕ και τις επιπτώσεις τους στη ζωή των λαών.

Παρεμβάσεις έγιναν απ' τους Κώστα Παπαδάκη, μέλος της ΚΕ και ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, που μετέφερε την πείρα από την πάλη του ΚΚΕ στο Ευρωκοινοβούλιο για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και ανάγκες, Γρηγόρη Λιονή, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ, με θέμα «20 χρόνια ευρώ, κέρδη για το κεφάλαιο, μνημόνια διαρκείας για τους λαούς», Αντώνη Δαβανέλο, συνδικαλιστή, συνταξιούχο της «Ολυμπιακής», για τον «σοσιαλδημοκρατικό μύθο της ΕΕ των λαών», Γιάννη Τασιούλα, μέλος της ΚΕ και του Εργατικού - Συνδικαλιστικού Τμήματος της ΚΕ, για «το αντεργατικό πλαίσιο της ΕΕ: Οδηγός για την ανατροπή εργατικών δικαιωμάτων και την ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης», Λευτέρη Νικολάου - Αλαβάνο, ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, για την «Κοινή Πολιτική Ασφαλείας και Αμυνας της ΕΕ: Εργαλείο ιμπεριαλιστικών πολέμων για το μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής με ανυπολόγιστες συνέπειες για τους λαούς», Ρίζο Μαρούδα, μέλος της ΚΕ και του Αγροτικού Τμήματος της ΚΕ για τις επιπτώσεις του Μάαστριχτ και της ΚΑΠ στους βιοπαλαιστές αγρότες, Δημήτρη Βιτάλη, μέλος της ΚΕ και του Τμήματος ΕΒΕ της ΚΕ, με θέμα «Οι αυτοαπασχολούμενοι στις συμπληγάδες της ΕΕ των μονοπωλίων και του καπιταλιστικού ανταγωνισμού», και Μαρία Θεοφίλη, μέλος του Τμήματος της ΚΕ για την Ισοτιμία και τη Χειραφέτηση της Γυναίκας, με θέμα «Η ισοτιμία της γυναίκας είναι ασυμβίβαστη με τη στρατηγική της ΕΕ για την "ισότητα των φύλων"».

Η προγραμματισμένη παρέμβαση του Γιώργου Ροΐδη, αντιναύαρχου ΠΝ ε.α., με θέμα «Συμπεράσματα από την πορεία συρρίκνωσης - ιδιωτικοποίησης της Αμυντικής Βιομηχανίας μέσα στα δεσμά της ΕΕ», δεν στάθηκε δυνατό να πραγματοποιηθεί λόγω έκτακτου προβλήματος υγείας. Εκ μέρους όλων ο Κ. Παπαδάκης ευχήθηκε ταχεία ανάρρωση.

Τα μικροαστικά στρώματα της πόλης, εκτεταμένα σε αριθμό, δεν αγνοήθηκαν από την άρχουσα τάξη και τις αστικές κυβερνήσεις, οι οποίες ανέλαβαν την πρόσδεσή τους στον νέο «εθνικό στόχο» (...) Οπως όμως ήταν αναμενόμενο, η «μεγάλη ευρωπαϊκή αγκαλιά» αποδείχθηκε τελικά αφιλόξενη. Η ένταξη στην ΕΟΚ και πολύ περισσότερο στην ΕΕ ενδυνάμωσε τον ανταγωνισμό και έπληξε μακροπρόθεσμα τις πολύ μικρές επιχειρήσεις και τους αυτοαπασχολούμενους.

Ταυτόχρονα, η στρατηγική ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, που υλοποίησαν με συνέπεια ΕΕ και αστικές κυβερνήσεις, άρχισε να φανερώνει με μεγαλύτερη ένταση το αντιδραστικό της πρόσωπο (...) Οι προτεραιότητες της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων αποκαλύφθηκαν σε όλη τους την έκταση με το ξέσπασμα της βαθιάς οικονομικής κρίσης το 2008, που έβαλε σε νέα βάση τον ανταγωνισμό. Στο πλαίσιο των πολιτικών εξόδου από την κρίση, όπως αυτές συμπυκνώθηκαν στα μνημόνια, σε συνθήκες «ο θάνατός σου, η ζωή μου» σε διεθνές πεδίο για το μεγάλο κεφάλαιο, οργανώθηκε επί της ουσίας εκτεταμένη επίθεση απέναντι στα δικαιώματα των αυτοαπασχολούμενων.

Σήμερα, με τις κατευθύνσεις Πισσαρίδη και τα ομογάλακτα προγράμματα «Ελλάδα 2.0» και «Ελλάδα+» των ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ σε πρώτο πλάνο, οι συγχωνεύσεις των πολύ μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων παραμένουν κύρια προτεραιότητα.

Η ανασφάλεια, ο Γολγοθάς των εκτεταμένων χρεών, τα lockdown και οι συνέπειες της πανδημίας, η γενικευμένη ακρίβεια στην Ενέργεια και στις πρώτες ύλες, που ψαλιδίζουν το εισόδημα, αποτελούν τη νέα κανονικότητα για χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες και επιβεβαιώνουν τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Η διέξοδος για τους χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους βρίσκεται στην αμφισβήτηση της χρεοκοπημένης πια θεωρίας ότι τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Στη σύγκρουση με τη στρατηγική της ανταγωνιστικότητας, που βρίσκεται στον πυρήνα της ευρωενωσιακής πολιτικής και όλων των αστικών κυβερνήσεων. Στη συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Ο δρόμος της λαϊκής αντεπίθεσης και συμμαχίας με την εργατική τάξη και τους βιοπαλαιστές αγρότες είναι το μόνο πραγματικό αντίβαρο για να μπουν εμπόδια στις αντιλαϊκές πολιτικές και να βρεθούν στο επίκεντρο οι σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Για να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την κοινωνία συνολικά, από τις οποίες θα ωφεληθούν και οι ίδιοι οι αυτοαπασχολούμενοι.

(...) Η ΕΕ δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης, διαψεύδοντας επιδεικτικά τους μύθους που διοχετεύονται από όλα τα συγκοινωνούντα δοχεία της σοσιαλδημοκρατίας, με πρώτη εγχώρια εκδοχή της τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και μια σειρά οπορτουνιστικά υποστυλώματα που συμπίπτουν - όλως τυχαίως - στην ερμηνεία ότι οι αντιλαϊκές κατευθύνσεις της ΕΕ είναι θέμα ιδεοληπτικών εμμονών και μείγματος διαχείρισης και όχι σύμφυτες με τη φύση της ως ιμπεριαλιστικής διακρατικής ένωσης του κεφαλαίου (...).

Οσοι έντιμοι αγωνιστές για μια ολόκληρη περίοδο μέσα στην κρίση ανάλωσαν δυνάμεις σε κινηματικές προσπάθειες κάτω από λάθος σημαίες, μέσα σε γραμμές αγώνα και μέτωπα πάλης με λανθασμένο προσανατολισμό, υπηρετώντας ένα πολιτικό σχέδιο που οδήγησε στην ενσωμάτωση ενός υπό διαμόρφωση κοινωνικού ριζοσπαστισμού εκείνης της περιόδου, συστρατεύονται συνειδητά σήμερα με το ΚΚΕ, είναι γιατί αναγνωρίζουν ότι - ειδικά μέσα στις σημερινές συνθήκες απίστευτης υποχώρησης των κοινωνικών αντιστάσεων - αποτελεί τη μόνη στρατηγικά συνεπή πολιτική δύναμη που μπορεί να οργανώσει τους όρους ανασύνταξης του εργατικού - λαϊκού κινήματος σε ταξική επαναστατική κατεύθυνση.

(...) Βασική πλευρά αυτής της επίθεσης του κεφαλαίου σε όλα τα κράτη - μέλη αποτελεί η πλήρης ευελιξία του ημερήσιου και εβδομαδιαίου εργάσιμου χρόνου, ακόμα και του χώρου εργασίας, με στόχο την εντατικοποίηση της δουλειάς (...)

Δίπλα στις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις μέσω της διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου, τα ευρωπαϊκά επιτελεία επεξεργάζονται μια «ευρωπαϊκή στρατηγική για τη φροντίδα». Αυτή η στρατηγική δεν έχει καμία σχέση με τη σύγχρονη ανάγκη των νέων ζευγαριών για ένα δωρεάν, κρατικό δίκτυο βρεφονηπιακών σταθμών, δημιουργικής απασχόλησης παιδιών και ΑμεΑ, στήριξης των ηλικιωμένων και χρονίως πασχόντων. Γιατί λογαριάζονται ως κόστος από το αστικό κράτος. Αλλωστε, διαχρονικά οι κυβερνήσεις φορτώνουν όλα τα βάρη της γονικής μέριμνας στην οικογένεια, απλώς προτείνουν μια ισοκατανομή ανάμεσα στη γυναίκα και τον άνδρα.

Σε αυτό το πλαίσιο, η ΕΕ χρηματοδοτεί και ενθαρρύνει επενδύσεις σε νέα πεδία κερδοφόρας επιχειρηματικής δράσης, όπως είναι ο τομέας παροχής υπηρεσιών φροντίδας της οικογένειας, που αναπτύσσεται δίπλα στο υποβαθμισμένο και υποστελεχωμένο κρατικό δίκτυο ανάλογων υπηρεσιών.

(...) Το σχέδιο δράσης της ΕΕ για την «ισότητα των φύλων» περιλαμβάνει και την ενσωμάτωση κατευθύνσεων στις οικονομικές και εμπορικές συμφωνίες με τρίτες χώρες, στην εξωτερική πολιτική, στη διπλωματία, στη διαχείριση ένοπλων συγκρούσεων κ.λπ.

Οι σχετικές πρωτοβουλίες αξιοποιούνται στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με άλλες ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες όπως των ΗΠΑ, της Κίνας, της Ρωσίας για το μοίρασμα ενεργειακών πηγών και νέων αγορών. Επιδιώκουν τη μεγαλύτερη αξιοποίηση των γυναικών ως μοχλού προώθησης των ιμπεριαλιστικών και στρατιωτικών της σχεδιασμών.

(...) Στον αντίποδα της ταξικής - αντιλαϊκής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των αστικών κομμάτων που την στηρίζουν, φιλελεύθερης και σοσιαλδημοκρατικής απόχρωσης, το ΚΚΕ παλεύει για την ισοτιμία και τη χειραφέτηση της γυναίκας. Αυτός ο αγώνας είναι άμεσα συνδεδεμένος με την πάλη που θα εξασφαλίζει στις γυναίκες σύγχρονα δικαιώματα στην εργασία, με σταθερό ωράριο, με κοινωνική προστασία της μητρότητας και στήριξη των ηλικιωμένων (...)

Η κρίση του 2008 άλλαξε κάπως τις σχετικές ισορροπίες. Οι δεσμεύσεις για τη συμμετοχή στο ευρώ αποδείχθηκαν οδυνηρές και για ένα μειοψηφικό κομμάτι της αστικής τάξης (...) Προβλήθηκε ως διέξοδος η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα (...) Η ανάλυση αυτή διαπράττει το ίδιο «λάθος» με την αντίθετη θέση, στην οποία υποστηρίζει ότι εναντιώνεται. Οπως οι οπαδοί του ευρώ απολυτοποιούσαν το ευρώ ως τη μαγική λύση που μπορεί να λύσει διαταξικά τα προβλήματα, έτσι και οι οπαδοί της δραχμής απολυτοποιούν το εθνικό νόμισμα. Με αυτόν τον τρόπο συγκαλύπτουν ότι όσο το κριτήριο της ανάπτυξης παραμένει η συσσώρευση του κεφαλαίου, το καπιταλιστικό κέρδος και η επένδυσή του, τα μνημονιακά μέτρα, δηλαδή τα μέτρα αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης (...) είναι αναγκαία για το σύστημα (...)

Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο νόμισμα, αλλά στις σχέσεις παραγωγής που υπηρετεί. Η καπιταλιστική ανάπτυξη, με ευρωπαϊκό ή με εθνικό νόμισμα, με περισσότερο περιοριστική πολιτική ή με περισσότερο επεκτατική πολιτική, όπως ακολουθεί η ΕΚΤ σήμερα, είναι από τη φύση της αντιλαϊκή, γιατί η συσσώρευση του κεφαλαίου, η ίδια η ανάπτυξη απαιτεί αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, εξαθλίωση της εργατικής τάξης. Η απάντηση για τον ελληνικό λαό, για τους λαούς της Ευρώπης, δεν βρίσκεται σε μια συζήτηση μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, μεταξύ εθνικού ή ευρωπαϊκού νομίσματος. Βρίσκεται στον δρόμο της ρήξης με την ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη, στον δρόμο για μια πραγματικά φιλολαϊκή οικονομία της εργατικής εξουσίας, στον κεντρικό σχεδιασμό της κοινωνικοποιημένης παραγωγής.

Το Ευρωκοινοβούλιο, ως ένα αστικό Κοινοβούλιο, αποτελεί ένα εχθρικό περιβάλλον για τον λαό. Πρόκειται για ένα όργανο της ΕΕ που στην υπερεξηντάχρονη διαδρομή του, από την έναρξή του το 1958 ως «Ευρωπαϊκή Κοινοβουλευτική Συνέλευση», μέχρι σήμερα, προσαρμόζεται σε κάθε ιστορική φάση, ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου (...) Μια από τις βασικές αποστολές του μέχρι και σήμερα είναι να προσδίδει μια επίφαση λαϊκής νομιμοποίησης και «δημοκρατικότητας» στον ταξικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα της Ευρωένωσης του κεφαλαίου (...) Το συντριπτικό ποσοστό των αποφάσεών του παίρνονται με τη συναίνεση όλων των πολιτικών ομάδων του (Λαϊκό Κόμμα, Σοσιαλδημοκράτες, οι οπορτουνιστές της GUE, φιλελεύθεροι, Πράσινοι και εθνικιστές), στο όνομα της αρχής του συμβιβασμού.

(...) Πολύτιμη συνεισφορά στη διασφάλιση της αυτοτελούς δράσης του ΚΚΕ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην υπηρεσία της ταξικής πάλης αποτέλεσε η αποχώρηση από τη λεγόμενη «ομάδα της αριστεράς - GUE/NGL» που εξελίχθηκε σε απολογητή της ΕΕ, σε μηχανισμό ενσωμάτωσης ΚΚ, μηχανισμό της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού.

Το ΚΚΕ, και η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του, υπερασπίζεται τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, με την παρέμβασή του παίζει πολύτιμο για τον λαό ρόλο ακριβώς γιατί ξεχωρίζει από τον σωρό των χειροκροτητών της ΕΕ και των απολογητών της. Ολων αυτών που την «ξεπλένουν» ζητώντας τάχα τη βελτίωσή της ή να «ξυπνήσει» χρησιμοποιώντας τα γνωστά τεχνάσματα για τον εγκλωβισμό των εργαζομένων (...) Το ΚΚΕ αποτελεί, όλα αυτά τα χρόνια, τα μάτια και τ' αυτιά του λαού στα ευρωενωσιακά κέντρα κι όργανα που συνιστούν «βαριά βιομηχανία» αντιλαϊκών αποφάσεων. Φωνή των εργατών, των απολυμένων, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων, των βιοπαλαιστών αγροτών, της νεολαίας και των γυναικών, για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, προβάλλοντας τα αιτήματά τους.

Εδωσαν ώθηση στην εκμετάλλευση των εργαζομένων, ενώ στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης του 2008 και του 2020 έδωσαν τη δυνατότητα στις αστικές κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ, ανεξάρτητα αν ήταν φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές, να προχωρήσουν σε μια τεράστια μείωση του εργατικού «κόστους», σε μια πολύ μεγάλη υποτίμηση των εργατικών μισθών. Η επικράτηση της «ευελιξίας» στις εργασιακές σχέσεις και η συρρίκνωση των συλλογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων στρώνουν το έδαφος για να προχωρήσουν οι εφιαλτικοί στόχοι του κεφαλαίου για τη νέα «ψηφιακή μετάβαση» και την «4η βιομηχανική επανάσταση» (...)

Αποκαλύπτεται η τεράστια αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Ενώ η αλματώδης ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας δίνει τη δυνατότητα ευημερίας, μείωσης των ωρών εργασίας και αύξηση του ελεύθερου κοινωνικού χρόνου, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο (...)

Στήριξη σε όλη αυτή την αντεργατική πορεία έχει βάλει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, με ηγέτη τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (...)

Το ΚΚΕ είχε μελετήσει αυτές τις αντιδραστικές εξελίξεις ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, είχε προειδοποιήσει την εργατική τάξη της Ελλάδας για τις συνέπειές τους και αξιοποίησε και αυτήν την ανάλυση για να τεκμηριώσει τον αντιδραστικό και αντεργατικό χαρακτήρα της ΕΕ. Ταυτόχρονα, έδωσε όλες του τις δυνάμεις για την ισχυροποίηση της πάλης ενάντια στο κεφάλαιο, στο αστικό κράτος, στην ΕΕ.

Καρπός της πολιτικής του ΚΚΕ ήταν η Απόφαση για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και η συγκρότηση του ΠΑΜΕ το 1999. Η συσπείρωση Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Συνδικάτων και συνδικαλιστών σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, που η δράση τους έβαλε τη σφραγίδα στην πορεία του κινήματος στη χώρα μας.

Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, που θα βάλει ακόμα πιο αποφασιστικά στο επίκεντρο τον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, προβάλλοντας τις τεράστιες δυνατότητες που προκύπτουν από τα αποτελέσματα της ανθρώπινης εργασίας, από την ανάπτυξη των μέσων παραγωγής και της επιστήμης (...).

Σήμερα, βρισκόμαστε σε νέα φάση, που σηματοδοτείται από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία. Η απαράδεκτη εισβολή της Ρωσίας, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ αλλά και η διαπάλη ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα ενισχύουν την τάση για συγκρότηση ισχυρής αυτοτελούς πολεμικής μηχανής της ΕΕ (...) Βεβαίως, 22 κράτη - μέλη της ΕΕ είναι και μέλη του ΝΑΤΟ, ενώ από τα υπόλοιπα τα 4 είναι ενταγμένα στον ΝΑΤΟικό προθάλαμο «Συνεταιρισμός για την ειρήνη» (...)

Με τη Συνθήκη της Λισαβόνας δημιουργείται το πλαίσιο που επιτρέπει την ένταση της στρατιωτικοποίησης της ΕΕ (...) Με την «Παγκόσμια Στρατηγική» της ΕΕ το 2016 ενισχύεται αποφασιστικά το πλαίσιο διεξαγωγής των ιμπεριαλιστικών της επεμβάσεων, με κατευθύνσεις για χρήση όλων των μέσων: Στρατιωτικά και αστυνομικά, δικαστικά, εμπορικά, «αναπτυξιακά κονδύλια», «επίκληση ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Στην έκθεση εφαρμογής της ΚΕΠΠΑ που εγκρίθηκε τον Γενάρη του 2020 θεμελιώνεται η «ικανότητα της Ενωσης να ενεργεί μόνη της όταν διακυβεύονται τα συμφέροντά της» (...)

(...) Τριάντα χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η ΕΕ, αυτή η διακρατική καπιταλιστική ένωση, αναδίδει από παντού μυρωδιά σαπίλας της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, της προσφυγιάς. Μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν διστάζουν να διαπράττουν τεράστια εγκλήματα κατά των λαών, για το κέρδος των ομίλων τους, στο όνομα της «δημοκρατίας», της «ελευθερίας», με απαράδεκτα προσχήματα για «χημικά όπλα», «εθνοκάθαρση» και άλλα (...)

Η κοινωνία της πραγματικής δημοκρατίας, ειρήνης και αλληλεγγύης μπορεί να χτιστεί μόνο μεταξύ λαών όταν αποτινάξουν σε κάθε χώρα την καπιταλιστική εκμετάλλευση, κρατώντας στα χέρια τους τα κλειδιά της εξουσίας και της οικονομίας, οικοδομώντας σχέσεις αμοιβαίου οφέλους και αλληλεγγύης, με αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία.

Το ΚΚΕ επιβεβαιώθηκε. Η συγκρότηση της ΟΝΕ και η αναθεώρηση της ΚΑΠ οδήγησαν στην πλήρη υποταγή της παραγωγής στην κερδοφορία των εμποροβιομηχάνων, δηλαδή το τι παράγεται, τι εισάγεται και τι εξάγεται να καθορίζεται με βάση αυτό το κριτήριο (...) Η χώρα από πλεονασματική έγινε ελλειμματική σε μια σειρά από προϊόντα, όπως το μαλακό σιτάρι, που αποτελεί βασική πρώτη ύλη για το αλεύρι αρτοποιίας αλλά και για ζωοτροφές, με συνέπειες που όλοι τώρα ανακάλυψαν, με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία.

Οι ποσοστώσεις και τα πρόστιμα συνυπευθυνότητας που άρχισαν να εφαρμόζονται από εκείνη την περίοδο οδήγησαν σε συρρίκνωση της παραγωγής σε ολόκληρους κλάδους της, όπως η τευτλοκαλλιέργεια και η παραγωγή ζάχαρης, η καπνοκαλλιέργεια κ.λπ. (...) Παράλληλα χτυπήθηκαν και βιομηχανικοί κλάδοι, όπως η κλωστοϋφαντουργία, η βιομηχανία λιπασμάτων κ.ά.

Σε άλλους αγροτικούς κλάδους τέτοια περίπτωση είναι η γαλακτοπαραγωγός αγελαδοτροφία, όπου η παραγωγή συγκεντρώθηκε σε μια χούφτα καπιταλιστικές γεωργικές ή κτηνοτροφικές επιχειρήσεις.

(...) Στη χώρα μας έχουμε όλες τις εδαφικές, κλιματολογικές, τεχνικές και επιστημονικές προϋποθέσεις, και κυρίως το έμψυχο δυναμικό, για να παράγουμε σχεδόν όλα τα απαραίτητα για την κάλυψη των διατροφικών και άλλων αναγκών του λαού μας. Αυτές οι προϋποθέσεις εμποδίζονται από την καπιταλιστική ιδιοκτησία, το κίνητρο του κέρδους, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, την ΕΕ, από την εξουσία του κεφαλαίου, των μονοπωλίων.

Με αυτήν την εξουσία πρέπει να αναμετρηθούμε, να διαμορφώσουμε το λαϊκό ποτάμι που θα την ανατρέψει. Οριστικό τέλος στο βάσανο της επιβίωσης των βιοπαλαιστών αγροτών μπορεί να μπει μόνο με την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία από την εργατική - λαϊκή εξουσία, με κριτήριο της παραγωγής την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι την καπιταλιστική κερδοφορία (...).

Αναλυτικότερα οι παρεμβάσεις στη χτεσινή ημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ θα δημοσιευτούν σε επόμενα φύλλα του «Ριζοσπάστη».