Τώρα η ΝΑΤΟική παπαρολογία αναβαθμίστηκε. Στην εποχή του θριάμβου των κοινωνικών δικτύων τουιτάρει ασυστόλως, υποθάλποντας ακόμα και τη στοιχειώδη κριτική ικανότητα του κοινού νου, όπως μόλις προχτές, που βγήκε κι έλεγε πως Ελλάδα και Τουρκία τα βρήκαμε στη μοιρασιά και θα συνδιαχειριστούμε και τις πραγματικές και τις παράπλευρες απώλειες των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Κι εδώ θέλει προσοχή. Ειδικά η διάψευση του υπουργείου Εξωτερικών, που διέψευσε όχι τον ίδιο, αλλά τη συμφωνία που δεν προέκυψε απ' αυτόν τον... «τεχνικό διάλογο» με την Τουρκία. Νάτο το τυράκι στη φάκα, νάτη κι η παγίδα. Το «απώλειες» το στρογγυλεύει το «παράπλευρες». Τώρα το «διάλογος» το απομειώνει το «τεχνικός». Δεν πρόκειται βεβαίως για την Αποκάλυψη με πρωταγωνιστή τον Μάρλον Μπράντο. Αλλά η εμμονή μου να ξεψειρίζω τη γλώσσα της εξουσίας δεν έχει βλάψει κανέναν, παρά μάλλον έχει βοηθήσει στο ξεκαμουφλάρισμα της ευπώλητης μοδέρνας προπαγάνδας. Για παράδειγμα πρέπει να θυμηθούμε, κυριολεκτικά όλοι μας, ειδικά οι οπαδοί και ψηφοφόροι του ευρωΝΑΤΟικού ντόπιου πολιτικού φάσματος, με ή χωρίς αριστερό ή δεξιό φερετζέ, πως η διόγκωση των προνομίων της διαβόητης βάσης της Σούδας στην Κρήτη το 2003 έφερε τον νομοθετικό τίτλο της τεχνικής συμφωνίας Ελλάδας - ΗΠΑ. Απλά ...τεχνικό ήταν το ζήτημα της μετατροπής ουσιαστικά της Κρήτης σε αμερικάνικο γιγάντιο αεροπλανοφόρο, ιδιόκτητο, και κυριολεκτικά τζάμπα.

Copyright 2020 The Associated

Με αφορμή τις δηλώσεις και παρεμβάσεις των Αμερικανών αξιωματούχων, τις κινήσεις της Γαλλίας, τις προειδοποιήσεις της ΕΕ για το ενδεχόμενο κυρώσεων στην Τουρκία, τα αστικά επιτελεία λένε πως η χώρα, με τη συμβολή όλων των κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια, έχει διαμορφώσει ισχυρές συμμαχίες, έχει αναβαθμίσει το ρόλο της στην περιοχή. Διαφορετικά - ισχυρίζονται - τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας.

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα;

Η πραγματικότητα είναι πως εκείνο που παρουσιάζουν ως «παράγοντα σταθερότητας» για το λαό και «ασπίδα» για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, η εμπλοκή δηλαδή στα ευρωατλαντικά σχέδια, δεν είναι η λύση αλλά το ίδιο το πρόβλημα.

Η εμπλοκή ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ καμία σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα των λαών της περιοχής ή την υπεράσπιση του «διεθνούς δικαίου», των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Αντίθετα, όλοι αυτοί παρεμβαίνουν με μοναδικό κριτήριο τα συμφέροντα των επιχειρηματικών τους ομίλων, τις γεωπολιτικές επιδιώξεις τους στην περιοχή και ευρύτερα, τα σχέδιά τους απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όλα αυτά δηλαδή που συσσωρεύουν παραπέρα «καύσιμη ύλη» στην περιοχή και στρώνουν το έδαφος σε επικίνδυνες εξελίξεις και διευθετήσεις.

Η εμπλοκή και των ελληνοτουρκικών σχέσεων στα σχέδια αυτά δίνει «αέρα στα πανιά» της επιθετικότητας της τουρκικής αστικής τάξης, περιπλέκει παραπέρα τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις δύο αστικές τάξεις, κάνει την επίλυση των διμερών ζητημάτων ακόμα πιο σύνθετη.

Για παράδειγμα, ο στόχος των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ για τη διατήρηση της ΝΑΤΟικής συνοχής στην περιοχή, για να προχωρήσουν τα επιθετικά ευρωατλαντικά σχέδια απέναντι στους ανταγωνιστές τους, στόχος τον οποίο συμμερίζονται όλες διαδοχικά οι αστικές κυβερνήσεις, που για την αναβάθμιση της αστικής τάξης μετατρέπουν τη χώρα σε «πυλώνα σταθερότητας και σύμμαχο - κλειδί στο ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την ανάσχεση της ρωσικής και της κινεζικής επιρροής», όπως έλεγε πριν από μερικές μέρες ο Αμερικανός πρέσβης, δεν σημαίνει μόνο τη μετατροπή της Ελλάδας σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση, αλλά σηματοδοτεί και επώδυνους συμβιβασμούς με την τουρκική αστική τάξη, ώστε αυτή να παραμείνει στο «δυτικό» στρατόπεδο, με τα ανάλογα ανταλλάγματα.

Αυτό εννοούν οι ΝΑΤΟικοί όταν καλούν για επίλυση των «ανοιχτών ζητημάτων» σε «πνεύμα συμμαχικής αλληλεγγύης», οι ΗΠΑ όταν μιλάνε σταθερά για «αμφισβητούμενα ύδατα», βάζοντας ολοφάνερα στο ζύγι τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας με τις διεκδικήσεις της Τουρκίας.

Αντίστοιχα, για να «τρέξουν» τα ενεργειακά και άλλα σχέδια των Ευρωατλαντικών απέναντι στην Κίνα, στη Ρωσία, σε άλλες περιφερειακές δυνάμεις όπως το Ιράν, «ένα το κρατούμενο» είναι οι διευθετήσεις σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, ώστε να «τρέξουν» τα σχέδια συνεκμετάλλευσης.

Αλλά και στο «μεγάλο παζάρι» της ΕΕ με τον «στρατηγικό εταίρο» Τουρκία, τα κυριαρχικά δικαιώματα μπαίνουν στο ζύγι με τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων που ενώνουν τις δύο πλευρές, αλλά και με τις «γεωπολιτικές προκλήσεις», όπως λέγονται, από τη διαχείριση του Προσφυγικού που προκαλούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, έως το «πόδι» που θέλει να πατήσει πιο αποφασιστικά η ΕΕ σε Μ. Ανατολή και Β. Αφρική.

Και, βέβαια, καμία ασπίδα δεν αποτελούν οι «συμμαχίες» με δυνάμεις όπως η Γαλλία, που απλώνει ασπίδα για τους επιχειρηματικούς της ομίλους, τα τριμερή και άλλα σχήματα, όπως με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ. Η ένταξη δηλαδή των Ελληνοτουρκικών σε ένα όλο και πιο μπερδεμένο κουβάρι αντιθέσεων και ανταγωνισμών.

Αξίζει άλλωστε να θυμηθεί κανείς τα όσα ακούγονταν τα προηγούμενα χρόνια για την εμπλοκή αυτών των δυνάμεων και ενεργειακών κολοσσών στα «οικόπεδα» της κυπριακής ΑΟΖ, που τάχα θα «διασφάλιζε» την Κύπρο, και στην πραγματικότητα αποδείχθηκε παράγοντας επιτάχυνσης των επικίνδυνων εξελίξεων και των σχεδίων συνεκμετάλλευσης, αλλά και των διχοτομικών σχεδίων. Οπως βέβαια και όλη η μέχρι σήμερα πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ακριβώς με την άμεση παρέμβαση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, το ίδιο επιβεβαιώνει.

Το παραμύθι έχει χρεοκοπήσει ξανά και ξανά και θα ήταν και αστείο, αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνο, να πιστεύει κανείς πως εκείνοι που έχουν σπείρει τον όλεθρο στους λαούς της περιοχής, με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους, τις αλλαγές συνόρων και τη διάλυση κρατών, οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί που «γκριζάρουν» χρόνια το Αιγαίο αφού δεν αναγνωρίζουν σύνορα, θα γίνουν οι... εγγυητές της ειρήνης, της ασφάλειας, της σταθερότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Την ίδια ώρα, τα αστικά επιτελεία λένε πως απέναντι στις προκλήσεις της Τουρκίας η κυβέρνηση αντιπαραθέτει το διάλογο και τη διάθεση «να τα βρούμε», και «διερωτώνται» τάχα αν θα ήταν καλύτερο το ενδεχόμενο να οδηγηθούμε σε πολεμικό επεισόδιο λιγότερο ή περισσότερο εκτεταμένο. Μάλιστα, το δίλημμα αυτό «πασπαλίζεται» και με διάφορα επιχειρήματα όπως ότι οι συμβιβασμοί είναι αναγκαίοι, πως «ο μαξιμαλισμός των ελληνικών θέσεων» όλα αυτά τα χρόνια δεν οδήγησε πουθενά, πως μια προσφυγή στη Χάγη είναι η μόνη που μπορεί να δώσει δίκαιη λύση.

Το επιχείρημα ότι δήθεν θα αποφύγουμε τον πόλεμο εάν προχωρήσουμε σε έναν επώδυνο συμβιβασμό με την Τουρκία, δηλαδή στη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και των «οικοπέδων» της Κύπρου, είναι ψεύτικο και επικίνδυνο, τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον, για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, για την ειρήνη στην περιοχή.

Είναι πλαστό δίλημμα, γιατί, όπως δείχνουν και οι ίδιες οι εξελίξεις, πολεμική εμπλοκή και επώδυνοι συμβιβασμοί είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αφού τα «θερμά» περιστατικά που καταγράφονται όλες αυτές τις μέρες που το τουρκικό ερευνητικό αλωνίζει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, η συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων με το δάχτυλο στη σκανδάλη, οι συνεχείς ασκήσεις και απειλές, αποτελούν την άλλη όψη των ιμπεριαλιστικών παζαριών, των εκκλήσεων για «διάλογο» και συμβιβασμούς σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων, των σχεδίων για τη συνεκμετάλλευση.

Το βασικό που προσπαθούν να κρύψουν όσοι διακινούν το πλαστό αυτό δίλημμα είναι ότι και οι όποιες συμφωνίες σκοπιμότητας και συμβιβασμοί καταληχτούν δεν θα τις κάνουν οι λαοί για δικό τους αμοιβαίο όφελος, αλλά οι πολυεθνικές εταιρείες, τα μονοπώλια, οι αστικές τάξεις και ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα σε βάρος των λαών, και βέβαια ανάλογα με τους πολιτικούς, στρατιωτικούς, οικονομικούς και άλλους συσχετισμούς δύναμης, και όχι με το «διεθνές δίκαιο». Οτι δεν μιλάμε σε «κενό αέρος», γενικά κι αόριστα για κάποια σχέδια «αμοιβαίων υποχωρήσεων», αλλά για σχέδια που φέρνουν τη σφραγίδα των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών στην περιοχή απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Αυτού του είδους οι συμφωνίες σκοπιμότητας και ιμπεριαλιστικές «μοιρασιές», όμως, είναι αυτές που με μαθηματική ακρίβεια αποτελούν το «θερμοκήπιο» για τον επόμενο γύρο των ανταγωνισμών, που κάθε φορά είναι όλο και πιο εκτεταμένος, ακόμα πιο επώδυνος για τους λαούς.

Αυτό άλλωστε μπορεί να το δει κανείς όχι μόνο π.χ. στη Συρία, στη Λιβύη, πιο πριν στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν κ.λπ., που έγιναν «στάχτη» όταν οι παλιοί συσχετισμοί και οι «μοιρασιές» των ιμπεριαλιστών άλλαξαν, αλλά και στην ίδια την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Ολοι οι προηγούμενοι «συμβιβασμοί» στους οποίους κατέληξε η αστική τάξη με την τουρκική, με τη σφραγίδα κάθε φορά των ευρωατλαντικών σχεδιασμών, το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου, το Ελσίνκι κ.ο.κ., όχι μόνο δεν εξάλειψαν τους ανταγωνισμούς, όχι μόνο δεν αποτέλεσαν ανάχωμα στις διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης, αλλά έγιναν και το πάτημα για την αναβάθμισή τους, συνολικά για παραπέρα όξυνση.

Χαρακτηριστικές όμως είναι και οι συμφωνίες που ψήφισε πρόσφατα η κυβέρνηση για τον καθορισμό ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο, καθώς και οι ανακοινώσεις για την επέκταση της Αιγιαλίτιδας Ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια στο Ιόνιο, συμφωνίες που ολοφάνερα περιέχουν τέτοιους συμβιβασμούς σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, με στόχο τον «μεγάλο συμβιβασμό» με την Τουρκία για να «τρέξουν» τα σχέδια συνεκμετάλλευσης.

Πρόκειται για συμφωνίες που δημιουργούν επικίνδυνο «δεδικασμένο», όπως η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, τουλάχιστον αυτό της αλιείας στη συμφωνία Ελλάδας και Ιταλίας, η μειωμένη επήρεια των νησιών, που οδηγεί στην υποχώρηση βήμα το βήμα από τον ενιαίο χαρακτήρα της επικράτειας, η οριοθέτηση έως τον 28ο μεσημβρινό και η μερική επέκταση της Αιγιαλίτιδας στα 12 ν.μ., που αφήνουν ανοιχτή την πόρτα στις διεκδικήσεις της Τουρκίας σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο και προϊδεάζουν για το τι θα ακολουθήσει στις διαπραγματεύσεις αλλά και για το ποια θα είναι μια πιθανή απόφαση της Χάγης, η οποία μέσα σε αυτό το πλαίσιο όχι μόνο δεν θα είναι «το τέλος του δρόμου» των ανταγωνισμών, αλλά ο προθάλαμος ενός νέου γύρου.

Εξάλλου, για το τι σηματοδοτούν όλα αυτά ενδεικτική είναι η βρώμικη θεωρία των «μαξιμαλιστικών θέσεων», όπως βαφτίζουν τα αστικά επιτελεία εσχάτως την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, θεωρία που ανοίγει «τις πύλες της αβύσσου», οδηγώντας ακόμα και σε αλλαγές συνόρων, που χαράσσονται πάντα με το αίμα των λαών.

Αλλωστε και η πορεία προς τη Χάγη, προς το Διεθνές Δικαστήριο, που έχει κι άλλα κακά προηγούμενα, βάζοντας π.χ. τη σφραγίδα του στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, επί της ουσίας σημαίνει επίσης αναβάθμιση των τουρκικών διεκδικήσεων, μέσω του «συνυποσχετικού» που με τη μία ή την άλλη μορφή θα βάζει επί τάπητος όλες τις διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης, δημιουργώντας προηγούμενο.

Ο λαός πρέπει να απορρίψει τα εκβιαστικά διλήμματα, να μη δεχτεί καμία υποχώρηση σε κυριαρχικά δικαιώματα. Η θέση η οποία μπορεί να εκφράσει τα λαϊκά συμφέροντα είναι η θέση για καμία αλλαγή συνόρων, καμία αλλαγή των διεθνών Συνθηκών, καμία συμμετοχή σε παζάρια για τη συνδιαχείριση του Αιγαίου, της Ανατολικής Μεσογείου.

Οι εξελίξεις «φωνάζουν», άλλωστε, πως η υπεράσπιση της ειρήνης, των κυριαρχικών δικαιωμάτων, περνάει μέσα από την πάλη ενάντια στα συμφέροντα της αστικής τάξης, ενάντια στην εμπλοκή στα επικίνδυνα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή, για να πάρει ο λαός την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι λαοί μπορούν να λύσουν και τις όποιες διαφορές προς όφελός τους.

Τα αστικά επιτελεία λένε ακόμη πως σε τέτοιες στιγμές στα εθνικά θέματα «δεν χωράνε δεύτερες κουβέντες και τσακωμοί», πως πρέπει όλα τα κόμματα με συναίνεση να αντιμετωπίσουν τη δύσκολη κατάσταση.

Ποια είναι η «εθνική στρατηγική» για την οποία μιλάνε;

Είναι η στρατηγική της αναβάθμισης της αστικής τάξης και των συμφερόντων της στην περιοχή, που περνάει μέσα από την παραπέρα εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.

Με «μπούσουλα» αυτόν το στόχο, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εγκαινίασε τον «στρατηγικό διάλογο» με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, που μετατρέπει τη χώρα σε ορμητήριο «πρώτης γραμμής» των αμερικανικών σχεδιασμών στην περιοχή, προετοίμασε την κατάπτυστη Συμφωνία για τις βάσεις, την οποία υπέγραψαν φαρδιά - πλατιά η κυβέρνηση της ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα.

Για την προώθηση αυτής της στρατηγικής απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, η χώρα έγινε «σημαιοφόρος» των επικίνδυνων σχεδίων της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Βαλκανίων, μεταξύ άλλων και με τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών για το μάντρωμα του γειτονικού λαού σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, την οποία ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα η ΝΔ δηλώνει «θεματοφύλακάς» της.

Με άξονα αυτήν την «εθνική» στρατηγική του κεφαλαίου, εγκαινιάστηκαν τα «τριμερή σχήματα», όπως το Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, που ξεκίνησαν επί ΣΥΡΙΖΑ και «εμπλουτίστηκαν» επί ΝΔ με τη συμμετοχή και των ΗΠΑ, και τα οποία σχήματα περιπλέκουν σήμερα παραπέρα το κουβάρι των ανταγωνισμών στην περιοχή.

Αλλά και στα Ελληνοτουρκικά, την «εθνική» στρατηγική των αστικών κομμάτων οριοθετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, οι σχέσεις ανταγωνισμού και συνεργασίας με τη γείτονα, οι στόχοι της αμερικανοΝΑΤΟικής «σταθερότητας» και «συνοχής» απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, οι επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών ΕΕ και ΝΑΤΟ, στις οποίες συμμετέχει.

Είναι αυτή η «εθνική στρατηγική» που για τα συμφέροντα της αστικής τάξης βάζει το λαό και τη χώρα όλο και πιο βαθιά στο βούρκο των θανάσιμων ανταγωνισμών και σήμερα φέρνει στο προσκήνιο μια ακόμα επώδυνη διευθέτηση με σφραγίδα ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, με κριτήριο την ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής «σταθερότητας» στην περιοχή και για να «τρέξουν» τα σχέδια συνεκμετάλλευσης.

Η στρατηγική αυτή φέρει την υπογραφή όλων διαδοχικά των κυβερνήσεων, όπως και όλων των αστικών κομμάτων, που την υλοποιούν απαρέγκλιτα και με συνέπεια, είτε από κυβερνητικούς θώκους είτε από τις θέσεις της αντιπολίτευσης.

Αποκαλυπτικά εξάλλου ήταν τα όσα ειπώθηκαν προ ημερών στη Βουλή, στη συζήτηση για τις συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο, εκεί όπου ο πρωθυπουργός, απευθυνόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ και θυμίζοντας τη «σκυτάλη» που παρέδωσε στην κυβέρνησή του, έλεγε ότι «πίσω από τις κορόνες δεν υπάρχει καμία ουσιαστική διαφορά (...) λέμε τα ίδια πράγματα» και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τον καλούσε «να μην εκλάβετε τη δική μου τοποθέτηση ως στάση σφοδρής κριτικής απέναντι στην κυβέρνησή σας, αλλά ως εποικοδομητική στάση εθνικής ευθύνης».

Η ταύτιση αυτή στους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης, όπως και η «σκυταλοδρομία» της εμπλοκής ανάμεσα στις αστικές κυβερνήσεις, δείχνουν βέβαια και σε ποιον απευθύνονται τα καλέσματα για «εθνική ομοψυχία» και «συναίνεση». Από το λαό είναι που ζητάνε τη συναίνεση στους επικίνδυνους σχεδιασμούς, να δεχτεί δηλαδή να βάλει το κεφάλι του στον «τορβά» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, να αποδεχτεί τους «στρατηγικούς στόχους» της αστικής τάξης που οδηγούν ολοταχώς σε επώδυνους συμβιβασμούς σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων και σε μεγάλους κινδύνους.

Ο λαός δεν πρέπει να τους δώσει τη «λευκή επιταγή» που ζητάνε. Τα δικά του συμφέροντα, που δεν συναντιούνται πουθενά με αυτά της αστικής τάξης, επιτάσσουν να δυναμώσει ο αγώνας απέναντι στη στρατηγική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, να χαράξει πορεία για να απαλλαγεί από το κεφάλαιο, την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις που τον τραβάνε στη δίνη των επικίνδυνων εξελίξεων.

Σε όλα τα παραπάνω έρχεται τακτικά να προστεθεί και ο... αγαπημένος μύθος της «απομονωμένης» Τουρκίας που, «στριμωγμένη» τάχα από τη «διεθνή κοινότητα», «αντιδρά σπασμωδικά», αλλά και με το βλέμμα του Τούρκου Προέδρου στην εσωτερική πολιτική κατάσταση, που κάνει όσα κάνει ως «κινήσεις εσωτερικής κατανάλωσης».

Οσο και να πασχίσουν οι διακινητές του μύθου αυτού, δεν μπορούν να κρύψουν ούτε τις πάγιες διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης και τη στρατηγική για τη βήμα - βήμα κατοχύρωσή τους, ούτε, πολύ περισσότερο, τη «μεγάλη εικόνα» των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, που δίνουν «αέρα στα πανιά» της επιθετικότητας της Τουρκίας.

Αλλωστε είναι στην τάχα «απομονωμένη» Τουρκία που το ΝΑΤΟ κάνει πλάτες για την επέμβαση στη Λιβύη, ώστε να παίξει το ρόλο του «αναχώματος» στη ρωσική επιρροή. Είναι σε αυτήν την «απομονωμένη» Τουρκία που το ΝΑΤΟ έδωσε το «πράσινο φως» για την επέμβαση στη Συρία, ανοίγοντας - με τη σύμφωνη γνώμη και της ελληνικής κυβέρνησης - έναν ακόμα επικίνδυνο δρόμο αμφισβήτησης των συνόρων στην περιοχή.

Και, βέβαια, την επαφή των μύθων αυτών με την πραγματικότητα δείχνουν και οι συνεχείς εκκλήσεις όλων αυτών των ημερών από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που δηλώνουν σε όλους τους τόνους πως η Τουρκία αποτελεί «πολύτιμο σύμμαχο», καλώντας «όλους να κάνουν ένα βήμα για να μειωθούν οι εντάσεις και να αρχίσουν διπλωματικές συνομιλίες στο θέμα των διενέξεων στην Ανατολική Μεσόγειο» (Μ. Πομπέο).

Προαναγγέλλοντας «διαμόρφωση μηχανισμών για τη στρατιωτική αποκλιμάκωση» «ώστε να βρεθεί μια λύση στις εντάσεις, στο πνεύμα της ΝΑΤΟικής αλληλεγγύης», αφού «Ελλάδα και Τουρκία αποτελούν πολύτιμους συμμάχους και το ΝΑΤΟ μια σημαντική πλατφόρμα για διαβουλεύσεις σε όλα τα ζητήματα που επηρεάζουν την κοινή μας ασφάλεια» (Γ. Στόλτενμπεργκ).

Και μιλώντας για «παράθυρο ευκαιρίας για διευθέτηση»με την Τουρκία ενόψει της προσεχούς Συνόδου Κορυφής, ώστε «να βρεθεί ένα ευρωτουρκικό πλαίσιο αναφοράς στο οποίο θα χωρέσουν και οι εθνικές επιδιώξεις της Ελλάδας και της Κύπρου (...) να κατακαθίσει αυτή η σκόνη για να δούμε πού θα βρεθεί το σημείο ισορροπίας στις ευρωτουρκικές σχέσεις» (Μ. Σχοινάς).

Copyright 2020 The Associated

Στιγμιότυπο από τη συνάντηση για τη Λιβύη, τον περσινό Γενάρη στο Βερολίνο

Σ' αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση διαφημίζει την επικείμενη άφιξη του αεροπλανοφόρου «Σαρλ ντε Γκολ» σε «μυστική αποστολή στη Μεσόγειο», την υπογραφή μέσα στον μήνα της στρατηγικής συμφωνίας Ελλάδας - Γαλλίας, που αναβαθμίζει και τη μεταξύ τους στρατιωτική συνεργασία, αλλά και την πρόθεση της Ελλάδας να αγοράσει γαλλικά πλοία και αεροπλάνα, με το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα που καταρτίζει.

Ιδιαίτερα προβάλλονται και οι δηλώσεις του Γάλλου Προέδρου για τον «επικίνδυνο ρόλο» της Τουρκίας στην περιοχή. Δηλώσεις που η κυβέρνηση της ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα παρουσιάζουν ως «ψήφο εμπιστοσύνης» στις ελληνικές θέσεις για τα Ελληνοτουρκικά.

Η αλήθεια είναι όμως ότι, όπως όλες οι άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που πετούν σαν τα κοράκια πάνω από την Ανατ. Μεσόγειο για να «σημαδέψουν» τη λεία τους, έτσι και η γαλλική αστική τάξη προωθεί τα δικά της συμφέροντα, σε αντιπαράθεση με τους ανταγωνιστές της. Ενας από αυτούς είναι και η τουρκική αστική τάξη, η οποία επιδιώκει να αναβαθμίσει το ρόλο της συνολικά στην περιοχή, απειλώντας μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα ζωτικά συμφέροντα της Γαλλίας.

Σ' αυτήν την αντιπαράθεση, η Γαλλία αξιοποιεί την ένταση στα Ελληνοτουρκικά και την ελληνική εμπλοκή στους ευρύτερους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για να προωθήσει την ατζέντα και τα συμφέροντα των μονοπωλιακών της ομίλων στην περιοχή.

Είναι αποκαλυπτικά τα όσα δήλωνε στις 29 Αυγούστου ο Πρόεδρος Μακρόν, παρεμβαίνοντας στο Φόρουμ για τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή: «Αν κοιτάξουμε σήμερα τη δική μας θάλασσα, τη Μεσόγειο, θα δούμε ότι εκείνοι που διαβεβαίωναν για την ασφάλεια και τη σταθερότητά της, κυρίως η αμερικανική παρουσία, η δομή του ΝΑΤΟ προοδευτικά περιορίζεται, σε κάθε περίπτωση αποσύρεται σημαντικά. Υπάρχει μια απόσυρση αμερικανικών και ΝΑΤΟικών δυνάμεων και ταυτόχρονα βλέπουμε μεγάλες δυνάμεις της περιοχής να εμφανίζονται με το φάντασμα του δικού τους παρελθόντος. Σκέφτομαι ειδικά το πώς ενεργεί η Τουρκία...».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του επανέλαβε ότι η Ανατ. Μεσόγειος αναδεικνύεται σε «πεδίο επανεμφάνισης δύο μεγάλων δυνάμεων της περιοχής (Ρωσίας και Τουρκίας), που καθεμία έχει τη δική της ατζέντα» και κατέληξε: «Σε μας πέφτει το καθήκον να συνθέσουμε κατά κάποιο τρόπο μια "Pax Mediterranea" (σ.σ. Μεσογειακή Ειρήνη) γύρω από το ζήτημα της Ενέργειας».

Η ρευστότητα επομένως που προκαλεί στην περιοχή η ισχυροποίηση της Ρωσίας και περιφερειακών δυνάμεων, όπως η Τουρκία, είναι αυτή που ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά της γαλλικής αστικής τάξης να υπερασπιστεί πιο επιθετικά τα συμφέροντά της, τόσο στη θάλασσα της Ανατ. Μεσογείου όσο και στα παράλιά της, αφού είναι γνωστό ότι η Γαλλία διατηρεί παραδοσιακά επιρροή σε χώρες της Βόρειας Αφρικής, συμπεριλαμβανομένης της Λιβύης, αλλά και σε χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως ο Λίβανος, η Συρία και άλλες.

Ειδικά στη Λιβύη, πέρα από τη γεωστρατηγική της θέση, που προσφέρει ένα αναντικατάστατο σημείο ελέγχου της Κεντρικής Μεσογείου και της ναυσιπλοΐας μεταξύ Γιβραλτάρ και Σουέζ, ο γαλλικός πετρελαϊκός κολοσσός «Total» χαρακτηριζόταν μέχρι πριν μερικούς μήνες «ο μεγάλος ρυθμιστής των πετρελαίων» στη βορειοαφρικανική χώρα. Μόνο στην περιοχή της Σύρτης λέγεται ότι πέρυσι η «Total» επένδυσε άλλα 650 εκατομμύρια δολάρια, αλλά οι δυνάμεις του Χάφταρ, που την ελέγχουν μέχρι τώρα, δέχονται όλο και μεγαλύτερη πίεση από τον αντίπαλό τους, Σάρατζ, που στηρίζει ανοιχτά η Τουρκία.

Και, βέβαια, εκτός από τα «οικόπεδα» της κυπριακής ΑΟΖ, όπου ήδη κάνει γεωτρήσεις, η Γαλλία ενδιαφέρεται και για έρευνες σε θαλάσσιες ζώνες που περιέχονται στην ελληνική υφαλοκρηπίδα - ΑΟΖ, διεκδικούνται όμως από την Τουρκία.

Γι' αυτό η γαλλική «Φιγκαρό» έγραφε σε πρόσφατο άρθρο της πως «για τη Γαλλία δεν μπορεί να υπάρξει ισοδυναμία μεταξύ των τουρκικών αδικημάτων και των θαλάσσιων αξιώσεων, ενίοτε υπερβολικών, της Ελλάδας (...) Ο Μακρόν θέλει το ΝΑΤΟ να βρει το θάρρος να μιλήσει στον "αυτοκράτορα" της Αγκυρας και η ΕΕ να επιδείξει αρκετή αυστηρότητα για να τον συμμορφώσει».

Χαρακτηριστική των γαλλικών επιδιώξεων είναι και η δήλωση Μακρόν κατά τη συνάντησή του με την Αγκελα Μέρκελ στις 20 Αυγούστου. Ερωτηθείς αν η Γερμανία θα έπρεπε «να ενεργεί περισσότερο» για την αντιμετώπιση των τουρκικών ενεργειών, απάντησε:

«Θέλω να δρούμε αποφασιστικά. Απαιτείται συντονισμός (...) Ποια είναι τα αποτελέσματα που θέλουμε να επιτύχουμε; Θέλουμε αποκλιμάκωση, θέλουμε να γίνει σεβαστή η κυριαρχία μας και των Ευρωπαίων εταίρων μας και ταυτόχρονα να επιτύχουμε μια εποικοδομητική ατζέντα για την Ανατολική Μεσόγειο με όλες τις χώρες της περιοχής, ειδικά με την Τουρκία. Με την Τουρκία, όταν οι προκλήσεις υποχωρούν, τότε αποκαθίσταται μια καλή σχέση. Η κυριαρχία μας πρέπει φυσικά να διασφαλιστεί. Αλλά θέλουμε να επιτύχουμε μια θετική ατζέντα, στην οποία θα συνεργάζεται και η Τουρκία, μία ξεκάθαρη ατζέντα για παράδειγμα σε σχέση με τη Λιβύη. Αυτό είναι που πρέπει να γίνει».

Είναι φανερό επομένως ότι η Γαλλία διεξάγει ένα σύνθετο παζάρι με την Τουρκία, για τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα, ασκώντας μ' αυτόν τον τρόπο πίεση και στη Γερμανία, από την οποία ζητάει δυναμικότερες παρεμβάσεις στην Ανατ. Μεσόγειο και στα Ελληνοτουρκικά.

Ως προς αυτό, είναι χαρακτηριστική η επισήμανση της Γερμανίδας καγκελάριου στην ίδια συνάντηση, ότι «υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι δράσης. Ο ένας είναι να κάνουμε ξεκάθαρο ότι προστατεύουμε τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Αυτό μπορεί να γίνει αφενός μέσω αυτού που κάνει η Γαλλία, στέλνοντας ένα πλοίο εκεί και υποσχόμενη υποστήριξη. Από την άλλη, έχουμε εργαστεί για να ξαναρχίσει ο διάλογος μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, ακόμα δεν έχει πετύχει αλλά πάνω σ' αυτό εργαζόμαστε. Από διαφορετικές πλευρές διαμορφώνεται ένα συνολικό σχέδιο. Και από αυτή την άποψη πιστεύω ότι είναι πολύ δύσκολο να "χωρίσει" κανείς τα διαφορετικά κομμάτια αυτού του ενιαίου σχεδίου. Το σημαντικό είναι να μη δουλεύουμε ο ένας εναντίον του άλλου, αλλά να συνεργαζόμαστε».

Για να συμπληρώσει ο Μακρόν: «Αντιμέτωπη με τις περιφερειακές δυνάμεις, η διπλωματία είναι κάτι που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς "κόκκινες γραμμές" ή ακόμα και στρατιωτική παρουσία. Αλλά μία στρατιωτική παρουσία χωρίς διπλωματική λύση είναι αντιπαραγωγική».

Το σίγουρο είναι ότι τα συμφέροντα Γαλλίας και Γερμανίας απέναντι στην Τουρκία δεν ευθυγραμμίζονται, τουλάχιστον στο βαθμό που θέλουν να το παρουσιάζουν. Οπως σημείωνε πρόσφατα και ο προεδρεύων της «Διάσκεψης για την ασφάλεια» του Μονάχου, Βόλφγκανγκ Ισινγκερ, μιλώντας στο «Σπίγκελ» για τα Ελληνοτουρκικά, «φυσικά σήμερα τα γερμανικά συμφέροντα δεν ταυτίζονται με τα γαλλικά. Εμείς θέλουμε να κρατήσουμε την Τουρκία όσο πιο κοντά γίνεται στην Ευρώπη. Η Γαλλία, όμως, έχει δικό της "σημείο εκκίνησης"».

Αυτό ακριβώς αντανακλά και η συνολικότερη στάση της ΕΕ στα Ελληνοτουρκικά, χωρίς να αναιρείται βέβαια ο κοινός τους στόχος, που είναι να υπάρξει διάλογος και συμβιβασμός, με ευρωατλαντική σφραγίδα και με επίδικο τη συνεκμετάλλευση. Πάνω εκεί προσπαθεί ο καθένας να διασφαλίσει και να διευρύνει τα κεκτημένα του.

Από την εξίσωση δεν θα μπορούσαν βέβαια να λείπουν οι ΗΠΑ, που αξιοποιούν επίσης τη σχέση τους με την Τουρκία και το ρόλο τους στα Ελληνοτουρκικά για να προωθήσουν τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα στην περιοχή, σε συνεργασία αλλά και σε αντιπαράθεση με κράτη - μέλη της ΕΕ.

Δεν πάει πολύς καιρός που η Γαλλία κατήγγειλε το ΝΑΤΟ ότι έδειξε ανοχή στην τουρκική προκλητικότητα, όταν πολεμικά της πλοία ανοιχτά της Λιβύης σκόπευσαν γαλλικά, τα οποία συμμετείχαν μάλιστα σε ΝΑΤΟική αποστολή! Ούτε ξεχνάει κανείς τις κατηγορίες των Γάλλων για το «εγκεφαλικά νεκρό ΝΑΤΟ», με αφορμή τις παρασκηνιακές συνεννοήσεις ΗΠΑ - Τουρκίας για την εισβολή της τελευταίας στη Συρία, χωρίς να έχουν ενημερωθεί οι άλλοι εταίροι της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.

Να λοιπόν ποια είναι η μεγάλη εικόνα πίσω από τον εξωραϊσμό της γαλλικής στάσης στα Ελληνοτουρκικά, που επιχειρούν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα στην Ελλάδα.

Το συμπέρασμα που επιβεβαιώνεται είναι ότι το παιχνίδι έχει ανάψει για τα καλά στην Ανατ. Μεσόγειο και όλοι παζαρεύουν με όλους, ο καθένας αξιοποιώντας όλα τα μέσα (διπλωματικά, στρατιωτικά) για να θωρακίσει τα συμφέροντα της αστικής του τάξης. Μέσα απ' αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε και τη «θερμή υποστήριξη» της Γαλλίας στις θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης για τα Ελληνοτουρκικά, με παράλληλη προώθηση του γενικότερου ευρωατλαντικού σχεδιασμού για συνδιαχείριση στην περιοχή, σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Το ζήτημα είναι ότι το κουβάρι των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μπλέκεται ακόμα περισσότερο, επομένως μεγαλώνουν και οι κίνδυνοι από τη βαθύτερη ελληνική εμπλοκή, που παζαρεύει για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και όχι του λαού.

Κάτω απ' αυτές τις σύνθετες συνθήκες, οι εξελίξεις αποκτούν τη δική τους δυναμική, βάζοντας σε κίνδυνο τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά και την ειρήνη για όλους τους λαούς της περιοχής. Τώρα είναι που γίνεται ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη να δυναμώσει η πάλη για απεμπλοκή από τα ευρωατλαντικά σχέδια, αποδέσμευση από τις συμμαχίες του κεφαλαίου και τους βρώμικους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Συγκλονίστηκε όλο το ΝΑΤΟικό «είναι» του ΣΥΡΙΖΑ την Πέμπτη, με το που ανακοινώθηκε και επισήμως η ευρωατλαντική πρωτοβουλία για το μηχανισμό «διευθετήσεων» στα Ελληνοτουρκικά. Τι για τον ελληνικό λαό «που βλέπει τη χώρα (...) να εκτίθεται διεθνώς, διαψεύδοντας με κυβερνητικές διαρροές τον ΓΓ του ΝΑΤΟ» (!) έγραψε στην «πυρ και μανία» ανακοίνωσή του, τι «αμείλικτα» ερωτήματα στην κυβέρνηση απηύθυνε καλώντας τη «να διευκρινίσει εάν η μεσολάβηση του ΓΓ του ΝΑΤΟ εντάσσεται σε κάποια εθνική στρατηγική» και απαιτώντας «να σοβαρευτεί και να ξεκαθαρίσει το μπάχαλο», για να καταλήξει στο «διά ταύτα» ζητώντας εξηγήσεις για το «πώς μπορεί να διαμορφωθεί η εθνική συναίνεση που όψιμα επικαλείται η κυβέρνηση, όταν η αντιπολίτευση ενημερώνεται εκ των υστέρων και από τρίτους». Εμείς πάλι για το πώς γίνονται «καθαρά και παστρικά» οι βρωμοδουλειές του κεφαλαίου και των «διαβολικά καλών» συμμάχων του δεν ξέρουμε, αλλά για να το λέει τέτοιος «νοικοκύρης» των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών, όλο και κάτι παραπάνω θα ξέρει...

Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση για την τοποθέτηση του γγ του ΝΑΤΟ σχετικά με την ύπαρξη συμφωνίας Ελλάδας - Τουρκίας για έναρξη «τεχνικών συζητήσεων»:

«Η αναγγελία του γγ του ΝΑΤΟ για ύπαρξη συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας, προκειμένου να προχωρήσουν τεχνικές συζητήσεις, σημαίνει υποχρεωτικά ένα από τα δύο: 'Η η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει εν κρυπτώ σε κάτι τέτοιο ή το ΝΑΤΟ επιχειρεί να δημιουργήσει τετελεσμένα και να εκβιάσει καταστάσεις, εν γνώσει της κυβέρνησης, που για μια ακόμη φορά είναι εκτεθειμένη. Σε κάθε περίπτωση, αποδεικνύεται ότι το ΝΑΤΟ προωθεί επικίνδυνες διευθετήσεις, στη λογική των ίσων αποστάσεων και της συνδιαχείρισης, υποθάλποντας την τουρκική επιθετικότητα.

Φυσικά, μαζί με την κυβέρνηση της ΝΔ, εκτεθειμένα απέναντι στο λαό είναι και όλα τα κόμματα του ευρωΝΑΤΟικού τόξου, ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η τοποθέτηση για το ζήτημα ουσιαστικά "βγάζει λάδι" το ΝΑΤΟ, για τον βρώμικο ρόλο που παίζει σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.

Καθημερινά επιβεβαιώνεται πόσο επικίνδυνη είναι για το λαό η πολιτική που εμπλέκει τη χώρα στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, των οποίων ο ρόλος συνδέεται με την όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και γενικότερα των ανταγωνισμών στην Ανατ. Μεσόγειο σε βάρος των λαών».

Πρόσθεσε πως «Ελλάδα και Τουρκία αποτελούν πολύτιμους συμμάχους» αλλά και πως «το ΝΑΤΟ αποτελεί μια σημαντική πλατφόρμα για διαβουλεύσεις σε όλα τα ζητήματα που επηρεάζουν την κοινή μας ασφάλεια», για να καταλήξει ότι «παραμένω σε στενή επαφή με όλους τους ενδιαφερόμενους συμμάχους, ώστε να βρεθεί μια λύση στις εντάσεις, στο πνεύμα της ΝΑΤΟικής αλληλεγγύης».

Την Παρασκευή, ο επικεφαλής της λυκοσυμμαχίας επανήλθε διευκρινίζοντας πως οι ελληνοτουρκικές συνομιλίες έχουν ήδη ξεκινήσει σε τεχνικό επίπεδο και «προορίζονται να συμπληρώσουν, όχι να αντικαταστήσουν τις προσπάθειες της Γερμανίας για πολιτική διαμεσολάβηση για αποκλιμάκωση», συμπληρώνοντας ότι «δεν υπάρχει συμφωνία ακόμα, αλλά οι συζητήσεις έχουν ξεκινήσει».

Στον απόηχο της παρέμβασης Στόλτενμπεργκ, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε την Παρασκευή πως «από τις πολλές, υπερβολικές αποστροφές του κ. Ερντογάν θα συγκρατήσω μόνο μία, αυτή για τον διάλογο, και απαντώ με έξι καθαρές λέξεις: Σταματούν οι προκλήσεις, ξεκινούν οι συζητήσεις». Συμπλήρωσε ότι «η χώρα μας και μπορεί και θέλει να συζητήσει τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών στο Αιγαίο με βάση το Διεθνές Δίκαιο, αλλά χωρίς η ίδια να εκβιάζεται και χωρίς να παραβιάζεται η λογική. Ας φύγουν οι απειλές, για να ξεκινήσουν οι επαφές».

Είχαν προηγηθεί κυβερνητικές «πληροφορίες» ότι οι ανακοινώσεις Στόλτενμπεργκ «δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα», για να αποκαλυφθεί στη συνέχεια πως την προηγούμενη είχε πραγματοποιηθεί συνάντηση με τους μόνιμους στρατιωτικούς αντιπροσώπους των δύο χωρών.

Ο δε κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας επιβεβαίωσε «έγγραφο τεχνικού ενδιαφέροντος» που ο γγ του ΝΑΤΟ έδωσε στους εκπροσώπους Τουρκίας και Ελλάδας, σχολιάζοντας ότι αυτό «δεν είναι κείμενο συναίνεσης για επανέναρξη συζητήσεων ή να έχουν συμφωνήσει Ελλάδα - Τουρκία για επανέναρξη διαλόγου» και προσθέτοντας ότι για να γίνει διάλογος χρειάζεται «συνέχεια και συνέπεια» από τη μεριά της Τουρκίας. «Δεν μπορεί να γίνει σήμερα αυτό (σ.σ. παρέμβαση Στόλτενμπεργκ) και αύριο να έχουμε παράνομη ΝΑVΤΕΧ», είπε, για να καταλήξει μάλιστα ότι Αθήνα και Αγκυρα χρειάζεται «να κάτσουμε να λύσουμε το χρόνιο πρόβλημα, την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών, που επηρεάζει τις σχέσεις μας και τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου» και ότι «αν δεν καταλήξουμε κάπου, μπορούμε να καταρτίσουμε συνυποσχετικό και να λυθεί το θέμα στη Χάγη».

Στο μεταξύ, το πλαίσιο των διευθετήσεων αναμενόταν να βρεθεί στο επίκεντρο και της συνάντησης που θα είχε αργά το βράδυ της Παρασκευής (ώρα Ελλάδας) στη Νέα Υόρκη ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Δένδιας με τον γγ του ΟΗΕ, όπου σύμφωνα με την κυβέρνηση θα του επέδιδε επιστολή του πρωθυπουργού στην οποία παρουσιάζονται οι τουρκικές προκλήσεις.

Στην Αγκυρα, το υπουργείο Εξωτερικών ανακοίνωσε ότι «η πρωτοβουλία» του ΝΑΤΟ «στηρίζεται και από την Τουρκία», σημειώνοντας μεταξύ άλλων πως «θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε και με αυτήν την ευκαιρία ότι η Τουρκία είναι έτοιμη να εμπλακεί σε διάλογο με την Ελλάδα χωρίς προϋποθέσεις, με στόχο την εξεύρεση διαρκών, δίκαιων και ισότιμων λύσεων σε όλα τα ζητήματα που εκκρεμούν μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου».

Ακολούθησαν δηλώσεις Τσαβούσογλου, ο οποίος εξέφρασε τη στήριξη της Αγκυρας στην «πρωτοβουλία» του γγ του ΝΑΤΟ, υποστηρίζοντας πως ο Στόλτενμπεργκ «πήρε την έγκριση και της Ελλάδας και έκανε την ανακοίνωση αυτή». Μάλιστα ο Τούρκος ΥΠΕΞ δήλωσε ότι ανάλογη πρωτοβουλία ανέλαβε ο ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής, Ζ. Μπορέλ, την οποία απέρριψε η ελληνική κυβέρνηση.

Των ανακοινώσεων Στόλτενμπεργκ είχε προηγηθεί παρέμβαση των ΗΠΑ, των οποίων ο ΥΠΕΞ Μάικ Πομπέο την Τετάρτη κάλεσε «όλους να κάνουν ένα βήμα για να μειωθούν οι εντάσεις και να αρχίσουν διπλωματικές συνομιλίες πάνω στο θέμα των διενέξεων στην Ανατολική Μεσόγειο».

Αλλωστε οι ΗΠΑ, προχωρώντας στην κλιμάκωση των σχεδιασμών τους απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (Ρωσία, Κίνα κ.ά.), μεσοβδόμαδα ανακοίνωσαν τη μερική και προσωρινή άρση του εμπάργκο όπλων που είχαν επιβάλει τις τελευταίες δεκαετίες στην Κύπρο, στο πλαίσιο της δραστικής ισχυροποίησης της στρατιωτικής συνεργασίας μαζί της και ενόψει νέων πιθανών εξελίξεων στο Κυπριακό.

Τις στοχεύσεις των ΗΠΑ περιέγραψε με μεγάλη ειλικρίνεια άρθρο στο «Atlantic Council», που εξηγούσε ότι η άρση του εμπάργκο αφορά το πώς οι ΗΠΑ θα «βοηθήσουμε έναν δημοκρατικό εταίρο της ΕΕ να καταστεί πιο ικανός να επωμιστεί το μερίδιό του στο φορτίο όσον αφορά τις διεθνικές προκλήσεις ασφάλειας στην περιοχή... Πρόκειται επίσης για την απομάκρυνση του νησιού από ρωσικό εξοπλισμό, χρηματοδότηση και χρήσης λιμένων...». Και πρόσθετε πως η άρση του εμπάργκο «είναι το προϊόν μιας επανεκτίμησης των αμερικανικών συμφερόντων για χρόνια στην Ανατολική Μεσόγειο, που προκάλεσε τη Ρωσία να αναδειχθεί ως ένας σημαντικός περιφερειακός παράγοντας που δραστηριοποιείται εκτός της Συρίας, συμπεριλαμβανομένου του λιμένα της Μεσογείου στη Λαττάκεια. Κινεζικά πλοία πραγματοποιούν κοινές ασκήσεις στη Μεσόγειο με ρωσικά ναυτικά πλοία. Αυτή η επανεκτίμηση (...) θεωρεί την Κυπριακή Δημοκρατία δημοκρατικό κράτος πρώτης γραμμής σε μια μάχη για επιρροή σε μια περιοχή στην οποία έχουν επιστρέψει οι γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις...».

Η δε πρέσβειρα των ΗΠΑ στη Λευκωσία, Τζούντιθ Γκάρμπερ, ανακοινώνοντας την (μερική και προσωρινή) άρση του εμπάργκο στην Κύπρο έσπευσε να επισημάνει ότι αυτή δεν έχει να κάνει με την Τουρκία, η οποία «παραμένει ένας πολύτιμος σύμμαχος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ».

Λίγο πριν από την ανακοίνωση Στόλτενμπεργκ για τις ελληνοτουρκικές συνομιλίες, όμως, είχε γίνει και τηλεδιάσκεψη της Γερμανίδας καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ με τον Τούρκο Πρόεδρο Ρ. Τ. Ερντογάν.

Σε αυτήν πήρε μέρος όλο το υψηλόβαθμο επιτελείο της τουρκικής κυβέρνησης, από τον υπουργό Αμυνας μέχρι τον επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, ενώ στο τραπέζι δεν βρέθηκαν μόνο τα Ελληνοτουρκικά αλλά όλα τα μέτωπα, από τη Λιβύη μέχρι τη Συρία, για τα οποία η ΕΕ οξύνει το σκληρό παζάρι με την Τουρκία.

Στη συνομιλία αυτή ο Ερντογάν «εξέφρασε την ικανοποίησή του για τις προσπάθειες της Μέρκελ προς την επίλυση του προβλήματος στην Ανατολική Μεσόγειο, που προκλήθηκε από βήματα ή πρωτοβουλίες της Ελλάδας ή χωρών που την υποστηρίζουν», ενώ χαρακτήρισε «απαράδεκτη» τη στήριξη που προσφέρουν ορισμένες χώρες προς την «εγωιστική και άδικη στάση της Ελλάδας».

Ο εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης δήλωσε ότι η καγκελάριος «υπογράμμισε την αναγκαιότητα αποκλιμάκωσης περιφερειακών εντάσεων» και ότι το Βερολίνο επιθυμεί να εξαντλήσει «τα όρια των δυνατοτήτων» του για «αποκλιμάκωση». Αλλα ρεπορτάζ μετέδιδαν παρέμβαση της Μέρκελ σε σύσκεψη στελεχών του κόμματός της, προ ημερών, όπου επισήμανε την ανάγκη «στρατηγικής μεταχείρισης της συμμάχου Τουρκίας», την οποία «δεν θέλω να δω σε μια στρατιωτική συμμαχία με Κίνα και Ρωσία».

Την Παρασκευή ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σαρλ Μισέλ, δήλωσε ότι όσον αφορά την Τουρκία «θα καθορίσουμε τα εργαλεία της εξωτερικής μας πολιτικής, μια προσέγγιση καρότου και μαστίγιου», ενώ πρότεινε και την πραγματοποίηση ενός πολυμερούς συνεδρίου για την αποκλιμάκωση στην Ανατολική Μεσόγειο.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, την Τρίτη 8 Σεπτέμβρη αναμένεται να βρεθεί στη Λευκωσία ο Ρώσος ΥΠΕΞ Σεργκέι Λαβρόφ, ενώ την ίδια μέρα η Ρωσία ξεκινά και στρατιωτικές ασκήσεις στα δυτικά της Κύπρου, οι οποίες θα διαρκέσουν μέχρι τις 22 του μήνα. Επίσης, 17 - 25 Σεπτέμβρη η Ρωσία θα κάνει άλλη άσκηση, στα ανατολικά της Κύπρου. Ολα αυτά ενώ η ρωσική πρεσβεία στη Λευκωσία εξέφρασε δυσαρέσκεια, επειδή επιθυμία των ΗΠΑ είναι «να προκαλέσουν ζημιά στις σχέσεις μεταξύ Μόσχας και Λευκωσίας, επιβάλλοντας το αίτημά τους για άρνηση πρόσβασης των ρωσικών στρατιωτικών πλοίων στα λιμάνια της Κύπρου», που η Ουάσιγκτον επανέφερε με αφορμή την ανακοίνωση για την άρση του εμπάργκο όπλων.

Η δε ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα αντέδρασε μέσα στη βδομάδα στη συνέντευξη του Αμερικανού πρέσβη, Τζ. Πάιατ, ο οποίος είπε ότι «η Ελλάδα αποτελεί πυλώνα σταθερότητας και σύμμαχο - κλειδί στο ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την ανάσχεση της ρωσικής και της κινεζικής επιρροής», ζητώντας «να μάθουμε εάν συμφωνεί η ίδια η Ελλάδα με την ως άνω ψευδή "ανάλυση" του χαρακτήρα των ρωσο-ελληνικών σχέσεων».