«Απέναντι σε αυτούς τους νέους κινδύνους (σ.σ. εθνικιστικές, τοπικές, περιφερειακές κρίσεις, λαθρομετανάστευση, όπλα μαζικής καταστροφής, κλπ.) έχουμε μια καινούρια εξέλιξη, όπου οι ευρωατλαντικές χώρες, οι ευρωατλαντικές δυνάμεις, συμφωνούν στην ανάδειξη του ΝΑΤΟ, πλέον, σε αυτή τη νέα μορφή συλλογικού θεσμού ασφάλειας». Αυτά είπε, τις προάλλες, ο Α. Τσοχατζόπουλος σε δημόσια ομιλία του στο συνέδριο του περιοδικού «Economist» και είναι η πρώτη φορά, που τόσο καθαρά και επίσημα, Ελληνας υπουργός ομολογεί ανοιχτά τη μετατροπή του ΝΑΤΟ σε παγκόσμια δύναμη καταστολής και χειραγώγησης των λαών, σ' έναν παγκόσμιο χωροφύλακα της «νέας τάξης» και όσων συμφερόντων αυτή υπηρετεί.

Οσο, για τα προσχήματα των «νέων κινδύνων» θα του απαντήσουμε, με όσα είπε μερικές μέρες πριν ο διάσημος, Βρετανός θεατρικός συγγραφέας Χάρολντ Πίντερ, στη Θεσσαλονίκη: «Στο τέλος του περασμένου χρόνου, ο Πρόεδρος Κλίντον είπε "Εμείς οι Αμερικανοί προσφέραμε στον κόσμο την ελευθερία". Αναμφίβολα κι άλλη παρόμοια γλώσσα θα χρησιμοποιηθεί φέτος, κι άλλες "ηθικές προσβολές", κι άλλες "ανθρωπιστικές παρεμβάσεις" κι άλλα ψέματα κι άλλες βόμβες κι άλλη καταστροφή κι άλλη κονιορτοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων. Τέτοιου είδους ελευθερία προσφέρουν...

Αντιμετωπίζουμε μια τεράστια, βάναυση, μοχθηρή μηχανή. Τη μηχανή αυτή πρέπει να την αναγνωρίσουμε γι' αυτό που είναι και να της αντισταθούμε».

Στην οικονομική χρήση του 1997 βρίσκεται η εκκαθάριση των ποντοπόρων πλοίων, ομολογεί η αρμόδια υπηρεσία του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου (ΝΑΤ), ενώ υπολογίζει ότι υπολείπονται ακόμη 590 πλοία. Κι αν πάρουμε, για παράδειγμα, τα στοιχεία που δημοσίευσε πρόσφατα ο «Ρ» και σύμφωνα με τα οποία, πέντε μόνο ποντοπόρα πλοία χρωστούν στο ΝΑΤ περίπου 400 εκατομμύρια δραχμές μπορεί να καταλάβει ο καθένας ποιες διαστάσεις έχουν πάρει οι εφοπλιστικές οφειλές. Προφανώς, η εισφοροδιαφυγή και η εισφοροκλοπή ζουν και βασιλεύουν πολλαπλασιαζόμενες, ενώ η κυβέρνηση και οι κάθε λογής αρμόδιοι υποτίθεται πως κόπτονται, για τα ασφαλιστικά ταμεία και τα προβλήματά τους, ενώ... μελετούν και ξαναμελετούν τους τρόπους αντιμετώπισης των τελευταίων.

Πληροφορούμε, πάντως, τον νέο υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας -αν δεν έχει προλάβει, να ενημερωθεί σχετικώς- ότι το έδαφος, πάνω στο οποίο «ανθίζει» η πολύμορφη εφοπλιστική ασυδοσία- αποτελείται, κυρίως, από ένα πλέγμα Βασιλικών Διαταγμάτων και χουντικών νόμων, που μέχρι σήμερα όλες οι κυβερνήσεις -και αυτές του ΠΑΣΟΚ- δεν το 'χουν καν αγγίξει. Εχει να πει τίποτε γι' αυτό;

Γρηγοριάδης Κώστας

Και για να εξηγούμαστε: Τι σημαίνει, πως «μόνον η εθνική ενότητα μπορεί να κάνει τη χώρα σεβαστή σε φίλους και εχθρούς, μόνο η εθνική συνεννόηση μπορεί να μας οδηγήσει σε νέα εποχή χωρίς ήττες και απώλειες, αλλά σε νίκες κι ένα καλύτερο μέλλον...», όταν συμπληρώνεται με τη διαπίστωση πως «η εθνική τραγωδία της Κύπρου, που είναι ακόμη σε εκκρεμότητα, δείχνει ότι οι απειλές είναι πάντα υπαρκτές και ο ρόλος της χώρας στον κόσμο δεν είναι δεδομένος»; Και, μάλιστα, χωρίς να λέγεται το παραμικρό για τους, γνωστούς σε όλους τους Ελληνες, εμπνευστές, οργανωτές και καθοδηγητές του Απριλιανού πραξικοπήματος;

Τι θέλει να πει με όλ' αυτά η κυβέρνηση; Καταλαβαίνουμε σωστά το ωμό και προκλητικό δίλημμα, που απευθύνει στο λαό και τους εργαζομένους, «ή συμφωνείτε και συμπαρατάσσεστε με την πολιτική μου ή νέα δεινά και συμφορές θα απειλήσουν τη χώρα»;

Αραγε, μπορεί κάποιος αρμόδιος, να λύσει τις απορίες μας;

Το μεγάλο «επίτευγμα» της κυβέρνησης Σημίτη υποτίθεται ότι είναι πως θα έβαζε τη χώρα ισότιμη στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ, τη ζώνη του ΕΥΡΩ. Στο όνομα του ιερού και εθνικού αυτού στόχου έχει δικαιολογήσει την αντιλαϊκή επέλαση των προηγούμενων χρόνων αλλά και αυτή που έπεται. Το όνειρο όμως δεν κράτησε πολύ. Το όραμα των «ισχυρών εταίρων» στην ΕΕ είναι εντελώς διαφορετικό και ενόψει της Διακυβερνητικής τείνει να γίνει εφιάλτης για τους εγχώριους ευρωλάγνους.

Ιδού τι δήλωσε ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Ιμπέρ Βεντρίν: «Οι μεγάλες χώρες δεν μπορούν να δεχτούν ότι μερικές χώρες, που αντιπροσωπεύουν ένα πολύ μικρό τμήμα του πληθυσμού της Ευρώπης, μπορεί να επιβάλλουν αποφάσεις είτε να τις εμποδίζουν». Δε σταμάτησε όμως εκεί. Ξεκαθάρισε ότι η γαλλική προεδρία στο δεύτερο εξάμηνο του 2000 προωθεί τη δημιουργία ενός Διευθυντηρίου των μεγάλων χωρών, το οποίο θα αναλάβει τις εξουσίες του με τη βοήθεια της αντιστάθμισης ψήφων στο Συμβούλιο Υπουργών και βέβαια με τη χρησιμοποίηση της ειδικής πλειοψηφίας στη λήψη των αποφάσεων. Είπε επί λέξει: «Θεωρούμε επιθυμητό να επεκτείνουμε την ειδική πλειοψηφία και στο κοινωνικό επίπεδο και σε ορισμένες δημοσιονομικές αποφάσεις». Και κατέληξε: «Η ζώνη του ΕΥΡΩ είναι πολύ μεγάλη για να αποτελέσει σκληρό πυρήνα(!). Γι' αυτό προτείνω τη δημιουργία πολλών πυρήνων που δε θα περιέχουν πάντα τις ίδιες χώρες και θα διαφέρουν ανάλογα με το θέμα. Αυτό ονομάζω μεταβλητή γεωγραφία». Πολύ ωραία!

Παρατηρήσατε κάτι αυτές τις μέρες, που ανακοινώνονται από τις τράπεζες οι νέες μειώσεις επιτοκίων; Το γεγονός, βέβαια, δε συμβαίνει για πρώτη φορά. Το ίδιο ακριβώς έχει συμβεί και στις προηγούμενες ανάλογες περιπτώσεις.

Το πρώτο είναι πως το επιτόκιο καταθέσεων ταμιευτηρίου πηγαίνει πλέον στο 6% (για την Εθνική Τράπεζα) και αν αφαιρεθεί και ο φόρος (15%) γίνεται 5,1%, με συνέπεια να γίνονται πενιχρότατες οι αποδόσεις των όποιων αποταμιεύσεων διατηρούν οι μικροκαταθέτες. Το δεύτερο είναι πως τα επιτόκια χορηγήσεων και δανείων, όχι μόνο παραμένουν στο διπλάσιο περίπου των αντίστοιχων των καταθέσεων, αλλά και μειώνονται με μικρότερους ρυθμούς, με συνέπεια να μεγαλώνει συνεχώς η σχετική «ψαλίδα», προς όφελος, βέβαια, των τραπεζικών υπερκερδών. Μισή μονάδα πέφτει το επιτόκιο των καταθέσεων, 0,25 της μονάδας το επιτόκιο των δανείων. Και ποτέ, βέβαια, δεν έχουν δώσει την παραμικρή εξήγηση γι' αυτό. Οπως, ποτέ δεν έχουν εξηγήσει, γιατί να υπάρχουν επιτόκια δανείων της τάξης 14 έως 18%, όταν ο επίσημος πληθωρισμός βρίσκεται στο 2,8%.

Μα έξι φορές πάνω; Τόσο αχόρταγοι είναι τέλος πάντων;

Ας «γευτούμε» στίχους της θρηνικής γλώσσας, που λέει: «Ανοιξε, χείλι μου πικρό, καρδιά φαρμακωμένη,/ και πες τα λόγια που 'ξερες και που ήσουν μαθημένη». Γλώσσα καταγόμενη απ' τον Ομηρο, λάλον ύδωρ του αγιάτρευτου καημού, αφού «Ο Χάρος εβουλήθηκε να φτιάσει περιβόλι,/ να βάνει τις νιες για λεμονιές, τους νιους για κυπαρίσσια,/ να βάνει και τα μικρά παιδιά δυόσμους και καριοφίλια», κι «Ο Αδης έχει έμπατα μα έβγατα δεν έχει», παρακαλεί: «Μαύρε ουρανέ συγνόφιαξε, θάλασσα φουρτουνιάσου/ και αναταράξου μαύρη γης, να βγουν οι πεθαμένοι,/ να βγουν τα μάτια π' αγαπώ/ και τα κορμιά που πεθυμώ». Και λαχταρά: «όπως ανοίγουν τα δενδρά και λουλουδίζουν οι κάμποι/ ν' ανοίγαν και τα μνήματα δυο - τρεις φοράς το χρόνο,/ την απονήστα τη Λαμπρά και του αγιού Γεωργίου,/ όλη τη μέρα να έβλεπε μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα,/ να βλέπαν και τ' αντρόγενα τα πολυαγαπημένα(...)».

Ετσι

που πρόκειται

ξανά

να μας φορτώσει

βάρη

και να μας σφίξει

πιο γερά

στη μέση

το «ζωνάρι»,

ας μην προσμένει

από μας

ψήφο ανοχής

να πάρει.

Ετσι

που πρόκειται

ξανά

να είμαστε

οι χαμένοι,

να περιμένει

απ' το λαό

μόνο γροθιά

υψωμένη,

κόντρα και πάλη

από μας

θα 'ναι

η... «δεδηλωμένη»!

Γρηγοριάδης Κώστας

Παρά την προσωπική του απομάκρυνση, ο ηγέτης της Δημοκρατικής Αριστεράς υπερθεμάτισε υπέρ της παραμονής, στην εξουσία, της κεντροαριστερής κυβέρνησης, χαρακτηρίζοντάς την αναγκαία προϋπόθεση για την εξασφάλιση της σταθερότητας στη χώρα. Επιπλέον, έκρινε ότι η κεντροαριστερή κυβέρνηση θα προκρίνει τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος για την αλλαγή του εκλογικού νόμου, με την εγκατάλειψη της, έστω και εν μέρει, απλής αναλογικής, προκειμένου «να διασφαλίζεται η εκλογή αυτοδύναμων και ισχυρών κυβερνητικών σχημάτων».

Ο ντ' Αλέμα, εκτός από την πρωθυπουργία, πλέον, χάνει και την ηγεσία του κεντροαριστερού συνασπισμού, ενόψει των ερχόμενων εκλογών, που, μέχρι στιγμής, παραμένουν προγραμματισμένες για την άνοιξη του 2001. Ο ηγέτης της Δημοκρατικής Αριστεράς κατάφερε να κρατηθεί στην εξουσία, παρά τα προβλήματα, επί 18 μήνες, μετά την παραίτηση, στην οποία επί της ουσίας εξανάγκασε, τον νυν πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και τότε πρωθυπουργό Ρομάνο Πρόντι, στον οποίο δεν παρείχε την ψήφο του κόμματός του, κατά την ψηφοφορία για τον προϋπολογισμό του 1999. Από την άλλη πλευρά, οι συμμετέχοντες στον κυβερνητικό συνασπισμό ελπίζουν ότι η απομάκρυνση ντ' Αλέμα και η ανάδειξη στην πρωθυπουργία του, μέχρι σήμερα, υπουργού Οικονομικών Τζουλιάνο Αμάτο, θα καταφέρουν να αποκλιμακώσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, που εκφράστηκε με δύο απανωτές εκλογικές ήττες για την κεντροαριστερά, στις ευρωεκλογές και στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές.