Παπαγεωργίου Βασίλης

Μετά απ' όλ' αυτά, τα οποία, ακόμη και αν δεν τα γνώριζε, μπορούσε πολύ εύκολα να τα πληροφορηθεί η «Αυγή», θα προχωρήσει στη στοιχειωδώς επιβαλλόμενη επανόρθωση της αλήθειας; Θα ζητήσει συγνώμη για τις βρώμικες συκοφαντίες και τη λάσπη, που πέταξε στο ΚΚΕ; Ή θα συνεχίσει να επιμένει στις συκοφαντίες, όπως στο χτεσινό φύλλο της;

Η κυβέρνηση προχωρεί στην υλοποίηση του προϋπολογισμού του 2005, έχοντας στόχο την «ήπια προσαρμογή», ώστε να μην πληρώσει ο λαός τα λάθη του ΠΑΣΟΚ. Αυτά είπε, προχτές, για πολλοστή φορά, ο υπουργός Οικονομίας, Γ. Αλογοσκούφης. Και ο κάθε καλόπιστος πολίτης αυτής της χώρας αναρωτιέται: Ποιος πληρώνει, τελικά, «τα λάθη του ΠΑΣΟΚ»; Πάντως, όχι οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και οι κάθε λογής εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας, όπως γίνεται ολοφάνερο από τα τεράστια κέρδη, που ανακοινώνουν αυτές τις μέρες και τους ακόμη περισσότερους «μπουναμάδες», που τους πρόσφερε και συνεχίζει να προσφέρει η κυβέρνηση της ΝΔ. Και, τέλος πάντων, ποια ήταν «τα λάθη του ΠΑΣΟΚ»; Οι λογιστικές αλχημείες, η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, όλ' αυτά μαζί; Οποια απάντηση κι αν δώσουν, οι μόνοι που δεν ωφελήθηκαν ήταν οι εργαζόμενοι. Αλλοι έτρωγαν με «χρυσά κουτάλια». Και είναι οι ίδιοι, ακριβώς, που ενισχύονται πολύμορφα και από την τωρινή κυβέρνηση.

Ας πάψουν, επομένως, να «παίζουν» με τη νοημοσύνη και την απλή λογική των εργαζομένων...

Αποκαλυπτικά -και όχι μόνο...- τα «βασικά δεδομένα φορολογίας εισοδήματος», για την πενταετία 2000 - 2004, που έδωσε προχτές στη δημοσιότητα η Γενική Γραμματεία Πληροφορικών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομίας. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, το δηλωθέν συνολικό εισόδημα αυξήθηκε κατά 34,6% και οι φόροι κατά 38%, έναντι σωρευτικής μεταβολής του επίσημου πληθωρισμού κατά 14,1%. Επειδή, όμως, τα προαναφερόμενα στοιχεία είναι συνολικά και δεν αποκαλύπτουν την ταξική κατανομή, πάρτε υπόψη σας και τα εξής: Πρώτον, η αύξηση μισθών, μεροκάματων και συντάξεων (των λαϊκών εισοδημάτων, δηλαδή) στην αναφερόμενη πενταετία είναι περίπου όση και ο επίσημος πληθωρισμός. Η διαμόρφωση του 34,6% οφείλεται κυρίως στην αύξηση των εισοδημάτων της πλουτοκρατίας. Δεύτερον, στην ίδια πενταετία, θεσμοθετήθηκαν ακόμη περισσότερες φοροαπαλλαγές, προνόμια, κλπ, σε όφελος και για λογαριασμό του μεγάλου κεφαλαίου. Με άλλα λόγια και σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στην αύξηση των εισοδημάτων, η αύξηση των φόρων κατά 38% οφείλεται κυρίως στην άγρια φορολεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων. Ουσιαστικά, όλων των εργαζομένων και των συνταξιούχων, αν αφαιρεθούν όσοι βρίσκονται στο χαμηλότερο τμήμα της πυραμίδας και δηλώνουν συνολικό εισόδημα κάτω από το, απαράδεκτα χαμηλό, αφορολόγητο όριο.

Τα προαναφερόμενα και επίσημα - άρα μη αμφισβητήσιμα από τους αρμοδίους - στοιχεία, όμως, οδηγούν και σε μια σειρά, ακόμη, χρήσιμα συμπεράσματα.

Πρώτον: Τα όσα έλεγαν οι τότε κυβερνώντες και οι παρατρεχάμενοι συνδικαλιστές τους (τα ίδια λένε και οι σημερινοί), περί εξασφάλισης των λαϊκών εισοδημάτων, αφού οι αυξήσεις ήταν περίπου ίσες με τον επίσημο πληθωρισμό, ήταν συνειδητά ψέματα και αέρας κοπανιστός. Οσα έδιναν με το ένα χέρι, τα 'παιρναν στο διπλάσιο και τριπλάσιο με το άλλο. Κι αυτό, χωρίς να παίρνουμε υπόψη την πολύμορφη ιδιωτικοποίηση της Υγείας, της Παιδείας κλπ, κλπ.

Δεύτερον: Τα τεράστια αυτά κρατικά έσοδα, από την άγρια αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων, δε βρίσκονται στα άδεια - όπως όλοι γνωρίζουν σήμερα - κρατικά ταμεία. Στο πολύ μεγαλύτερο μέρος τους - τουλάχιστον - τροφοδότησαν, με τον έναν ή άλλον τρόπο, την άνευ προηγουμένου κερδοφορία των τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων, όπως φαίνεται κι από τα στοιχεία, που οι τελευταίες έχουν δημόσια ανακοινώσει.

Τρίτον: Δικαιώνονται πλήρως οι θέσεις του ΚΚΕ και των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, που, χρόνια τώρα, επιμένουν και προβάλλουν την επιτακτική ανάγκη της αντίστασης κατά της αντιλαϊκής πολιτικής συνολικά. Την ανάγκη επεξεργασίας και προβολής αιτημάτων, που συνδυάζουν όλες τις παραμέτρους του λαϊκού εισοδήματος, τη διεκδίκηση μιας πολιτικής προς όφελος των εργαζομένων και του λαού.

Μελετώντας αρχεία, την ιστορία και τις συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής και τη Συνθήκη της Λοζάνης (1923), που σήμαινε ξεριζωμό 1.200.000 Ελλήνων από τη Μ. Ασία και 350.000 μουσουλμάνων από την Ελλάδα, η συγγραφέας έμαθε από τους γειτόνους της την «ψυχολογία του πρόσφυγα», τα πάθη του ξεριζωμού των Μικρασιατών, την αλληλοβοήθεια, το στεγαστικό βάσανο, τους βιοποριστικούς και κοινωνικούς αγώνες τους στην Ελλάδα, τις οικογενειακές σχέσεις και συνήθειες, τις κοινωνικές αξίες, ήθη και έθιμα, τις πολιτιστικές παραδόσεις τους, παρακολουθώντας και τις δραστηριότητές τους, κυρίως των γυναικών και ιδιαίτερα των ηλικιωμένων και ζούσε όπως ακριβώς ζούσαν εκείνοι. Στην αρχή οι Κοκκινιώτες θαρρούσαν πως η νεαρή Αγγλίδα μελετούσε την Ιστορία της Μικρασιατικής Καταστροφής. Αργότερα κατάλαβαν ότι μελετούσε όχι το πώς ζούσαν και το πώς ξεριζώθηκαν από τη Μικρασία, αλλά τη ζωή και την κοινωνικο-πολιτισμική τους ιστορία στην Ελλάδα. «Ξέρω, ήρθες εδώ για να κάνεις το μάθημα της προσφυγιάς», της είπε μια μέρα μια γεροντογειτόνισσα.

Χρειάστηκαν 174 χρόνια, ώστε κάποια άλλη δύναμη, εκτός των δύο βασικών κομμάτων της αστικής τάξης και της ολιγαρχίας, να αναδυθεί στην εξουσία.

Χρειάστηκαν πέντε χρόνια μετά την είσοδο της χώρας σε βαθιά ύφεση, δεκαετιών οικονομικής αναδιάρθρωσης που κατέστρεψαν όλους τους οικονομικούς και κοινωνικούς ιστούς και δύο χρόνια μετά την ουσιαστική κατάρρευση, και το Frente Amplio {Πλατύ Μέτωπο), υποσχόμενο «μία άλλη Ουρουγουάη» να αναλάβει τα σκήπτρα της εξουσίας... Ενα μέτωπο που δύο από τις κύριες συνιστώσες του είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουρουγουάης και οι Τουπαμάρος. Φυσικά τα όρια αυτής της «αριστερής στροφής» είναι εξαιρετικά σαφή. Η ανάδυσή του ως πρώτη πολιτική δύναμη της χώρας επ' ουδενί δε σημαίνει και την έστω και στο ελάχιστο κατάληψη της πραγματικής εξουσίας.

Εντούτοις, επισφραγίζει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι η Ουρουγουάη συγκαταλέγεται πια στο «λατινοαμερικανικό γαϊτανάκι», που προσπαθεί να τερματίσει τις κανιβαλικές σχέσεις με τις ΗΠΑ και να αλλάξει το συσχετισμό δύναμης.

Χαρακτηριστική, κατά την ορκωμοσία του νέου προέδρου και πρώην δημάρχου του «κόκκινου Μοντεβίδεο», Ταμπαρέ Βάσκες, η σύναξη των «αγροφυλάκων», των προέδρων της Βενεζουέλας, της Βραζιλίας, της Αργεντινής...

Πρώτη απόφαση, η αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Κούβας και Ουρουγουάης, που είχαν διακοπεί τον Απρίλη του 2002. Επίσης, η υπογραφή συμφωνιών για την ενίσχυση της αγοράς Mercosur και η συζήτηση για την ένταξη και της Κούβας. Η επίσημη δημιουργία κοινής ενεργειακής πολιτικής, αλλά και κοινού φορέα ΜΜΕ.