Ο Τζ. Μπους μίλησε για μια «αντιτρομοκρατική» εκστρατεία δεκαετούς διάρκειας. Οι Ντ. Ράμσφελντ και ο Κ. Πάουελ δεν αποκλείουν την επέκταση των στρατιωτικών επιδρομών και σε άλλες χώρες. Το ίδιο κάνει και ο Τ. Μπλερ, εφόσον «υπάρξουν αποδείξεις»... Το FBI, με το δικό του τρόπο, «φωτογραφίζει» το Ιράν και το Ιράκ. Αλλες πηγές του αμερικανικού Πενταγώνου διοχετεύουν σε αμερικανικά ΜΜΕ ότι οι επόμενοι στόχοι βρίσκονται στην Ινδονησία, στις Φιλιππίνες και τη Μαλαισία. Και πάει λέγοντας...

Και την ίδια στιγμή, η μια κυβέρνηση μετά την άλλη εντείνουν τα αντιδημοκρατικά μέτρα και περιορισμούς των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Καλλιεργούν την τρομοψύχωση και την ανασφάλεια. Τα όποια οικονομικά ή άλλα προβλήματα φορτώνονται στη διεθνή τρομοκρατία και, όπως πάντα, αντιμετωπίζονται προς όφελος των ολίγων και σε βάρος των πολλών. Νέες εστίες έντασης εμφανίζονται στον παγκόσμιο χάρτη, καθώς οξύνονται οι αντιθέσεις μεταξύ των «ισχυρών» και η «αντιτρομοκρατική» συμφωνία τους δεν «καλύπτει» τους ανελέητους ανταγωνισμούς και τις διαφωνίες, που προκύπτουν από τη μοιρασιά της λείας.

Ο κόσμος ολόκληρος μπαίνει σ' ένα ολοφάνερα επικίνδυνο μονοπάτι. Είναι ώρες μεγάλης ευθύνης για τους λαούς, τα οργανωμένα μαζικά κινήματα και τον καθένα μας χωριστά.

«Δε βιαζόμαστε να πιάσουμε τον Μπιν Λάντεν, προτιμούμε να κάνουμε πράγματα σωστά παρά γρήγορα...». Αν μη τι άλλο ο φρέσκος Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα είναι πολύ καλά ενημερωμένος για το «πού το πάει» η κυβέρνησή του, όπως φάνηκε από τη «διπλή» συνέντευξη που έδωσε (στα «Νέα» και τον «Ελεύθερο Τύπο»). Και, βέβαια, οι ίδιοι κρατικοί αξιωματούχοι των ΗΠΑ υποχρεώνονται να παραδέχονται ότι στόχος τους δεν είναι η σύλληψη του Μπιν Λάντεν και η «απονομή δικαιοσύνης», ακριβώς για να μπορέσουν να δικαιολογήσουν την παράταση του πολέμου και την επέκτασή του ενδεχομένως και σε άλλες χώρες της περιοχής. Το «κυνήγι των τρομοκρατών» είναι μια πολύ βολική δικαιολογία, την οποία θα χρησιμοποιήσουν κατά κόρο τα αφεντικά της «νέας τάξης» για να επιβάλουν και να σταθεροποιήσουν το καθεστώς τους στον πλανήτη. Στο πρόσωπο των «τρομοκρατών», των «συνεργατών» τους, των «συνοδοιπόρων» τους, κ.ο.κ. έχουν βρει τον «εχθρό» που επιζητούσαν για να μπορούν να δικαιολογούν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις τους. Γι' αυτό και ο Τ. Μίλερ (όπως βέβαια και οι προϊστάμενοί του) ξέρει πολύ καλά τι εννοεί όταν λέει ότι «τούτη η υπόθεση δε θα τελειώσει γρήγορα. Είναι μια εκστρατεία σε πολλά μέτωπα και δεν είναι ένας πόλεμος».

Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς, σοβαρός και εχέφρων άνθρωπος, ότι οι τεράστιες αεροπορικές, ναυτικές και στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ και συμμάχων τους, που συγκεντρώθηκαν στην περιοχή της Κεντρικής Ασίας έχουν ως αποκλειστικό στόχο τη σύλληψη του Οσάμα Μπιν Λάντεν και την ανατροπή των Ταλιμπάν κι όχι τον στρατηγικό έλεγχο της Ευρασίας, απ' όπου διέρχονται οι δρόμοι του πετρελαίου; Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς, όσο αδαής κι αφελής αν είναι, ότι το ξεκίνημα ενός πολέμου, στον οποίο υπάρχει κίνδυνος να εμπλακούν πολλές χώρες και να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, γίνεται μόνο και μόνο για εκδικηθεί ο Μπους και να ευχαριστηθεί ο Μπλερ κι όχι για να λυθούν οι «εκκρεμότητες» με όλες τις χώρες που δεν ελέγχουν, απολύτως, οι ΗΠΑ και η «νέα τάξη» του ιμπεριαλισμού; Είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς, όσο ανιστόρητος κι αν είναι, ότι παλιοί εχθροί και μελλοντικοί αντίπαλοι συντάσσονται με τις ΗΠΑ, μόνο και μόνο γιατί αντιπαθούν τον μουλά Ομάρ και διαφωνούν με την μπούργκα κι όχι για να συμμετάσχουν στη νέα μοιρασιά της γης, διεκδικώντας κάποιο μεράδι;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Και για να μην την αδικήσουμε, κάπου αλλού καλεί να ««ενώσουμε τη φωνή μας με τις δυνάμεις που αγωνίζονται για τον περιορισμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων»..! Αναρωτιόμαστε πόσα εκατομμύρια θύματα Αφγανών και άλλων καταπιεσμένων του πλανήτη θεωρεί δικαιολογημένα, στα πλαίσια των... περιορισμένων στρατιωτικών επιχειρήσεων.

Ετσι είναι τα πράγματα αυτά, όμως. Οταν δεν μπορείς να διακρίνεις τη σχέση ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό, τους πολέμους του και τον όποιον μπιν Λάντεν, φωνάζεις στην αρχή «ούτε..., ούτε...» και στο τέλος καταλήγεις στην αγκαλιά του πρώτου.

Την επιστημονική επιμέλεια του πολύτιμου και χρήσιμου στους πάντες έργου (είναι και προσιτό, 16.640 δρχ.) ανέλαβε ο καθηγητής Γλωσσολογίας, διευθυντής του Τμήματος Γλωσσολογίας του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, Αναστάσιος- Φοίβος Χριστίδης, ο οποίος υπογράφει τον πρόλογο, την εισαγωγή, τα δύο πρώτα κείμενα και τις εισαγωγές των εννέα ενοτήτων και των παραρτημάτων. Οι εννέα ενότητες περιλαμβάνουν συνολικά 123 κείμενα. Θέλοντας να προϊδεάσουμε τον αναγνώστη για το ιστορικό και γλωσσολογικό εύρος του έργου, σημειώσουμε -αναγκαστικά συνοπτικά- τα γενικά θέματα των ενοτήτων. Η πρώτη εξετάζει το φαινόμενο γλώσσα. Η δεύτερη, τη σχέση γλώσσας - ιστορίας. Η τρίτη, το μωσαϊκό διαλέκτων μέχρι την εμφάνιση της «κοινής» στα ελληνιστικά χρόνια. Η τέταρτη, τη δομή και εξέλιξη της γλώσσας (φωνολογία, μορφολογία, σύνταξη, λεξιλόγιο) από τον 5ο π.Χ. έως την ύστερη αρχαιότητα. Η πέμπτη, τις «επαφές» της ελληνικής γλώσσας με άλλες. Η έκτη, τις διαπολιτισμικές και μεταφραστικές σχέσεις της κατά την ύστερη, κυρίως, αρχαιότητα. Η έβδομη, την αντιμετώπιση της αρχαίας ελληνικής από τη γραμματεία, την επιστήμη, τους κοινωνικούς και θρησκευτικούς θεσμούς. Η όγδοη, τις στάσεις απέναντι στη γλώσσα (εκπαίδευση, γραμματικοί, αττικισμός). Η ενάτη, τις ιδεολογικές πλευρές της «πορείας» της αρχαίας ελληνικής στους μέσους και νεότερους χρόνους στην Ευρώπη. Τα παραρτήματα περιγράφουν θέματα γραφής, χρήσης και μηχανισμών.

«Φαΐ» γερό

στους Αφγανούς

από τους σφάχτες

τους τρανούς,

το ρίχνουν πάνω

απ' τα αεροπλάνα

και στο παιδί

δε δίνει η μάνα!

*

Ετσι για ορντέβρ

για «ορεκτικό»

τους ρίχνουν

ένα εκρηκτικό

κι έπειτα, να,

το «πρώτο πιάτο»

που έχει πύραυλο

του ΝΑΤΟ!

*

Κάτω τα πλήθη

«τρων» καλά

«τόμαχοκ», «κρουζ»

με τα κιλά

κι απ' την πολλή

οι δόλιοι «μάσα»

σκάζουν και πάνε

για την κάσα!

*

Φωτιά οι σφάχτες

αμολούν

και για «βοήθεια»

μιλούν

κάθε τους «δέμα»

και «πακέτο»

θάνατο κρύβει

μέσα σκέτο!

Γρηγοριάδης Κώστας

Και ιδιαίτερα, ο νυν ΓΓ, Κόφι Ανάν. Το άλλοτε «δεξί χέρι» του προκατόχου του (Μπούτρος Μπούτρος Γκάλι), που αναρριχήθηκε ταχύτερα απ' το «αναμενόμενο» στο ύπατο αξίωμα των Ηνωμένων Εθνών, με το σπρώξιμο των τότε ενοίκων του Λευκού Οίκου, για να κάνει τον «αόμματο» στους ανελέητους αμερικανοΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς του '99 κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, ή τον κήρυκα του σαβουάρ βιβρ του Διεθνούς Δικαίου στη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου, ή τον ηγήτορα της «σταθεροποίησης» στις από καιρό καμένες γαίες του Κοσσυφοπεδίου και του Α. Τιμόρ...

Ο Κόφι Ανάν άξιζε σίγουρα το Νόμπελ. Μόνο, που αυτό μάλλον δε θα έπρεπε να είναι της ειρήνης...