Παπαγεωργίου Βασίλης

Ωστόσο, το εκλογικό αποτέλεσμα δεν πρέπει να εκληφθεί και ως κάτι το οριστικό και αμετάβλητο, αποσπασμένο από τις γενικότερες συνθήκες της ταξικής πάλης. Το υψηλό ποσοστό συσπείρωσης των δύο κομμάτων δεν αποδείχνει από μόνο του συμφωνία και έγκριση της πολιτικής τους από το σύνολο των ψηφοφόρων. Ούτε παντοδυναμία τους...».

Αυτά εκτιμούσε - ανάμεσα σε άλλα - η ΚΕ του ΚΚΕ, αμέσως μετά τις εκλογές του Απρίλη του 2000, πριν δεκατέσσερις μήνες. Και πολλοί χαμογελούσαν ειρωνικά, αντιτάσσοντας το περίπου 87% που είχαν αποσπάσει συνολικά οι βασικοί εκπρόσωποι του δικομματισμού. Αραγε, τι λένε όλοι αυτοί τώρα;

Και, βέβαια, δεν έχουμε την παραμικρή αυταπάτη - παρά τις εξελίξεις και τα όσα θετικά βήματα αυτές φανερώνουν - ότι ξεπεράστηκαν πλέον τα προβλήματα αναντιστοιχίας της λαϊκής δυσαρέσκειας με την πολιτική και εκλογική συμπεριφορά των εργαζομένων. Αλλωστε, το γεγονός αυτό - δηλαδή, την ύπαρξη ακόμη των προβλημάτων αναντιστοιχίας - επιχειρούν να εκμεταλλευτούν, αλλά και να καλλιεργήσουν παραπέρα, διάφορες πολιτικές δυνάμεις, πρώτα και κύρια οι δυο στυλοβάτες του δικομματισμού. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θέλει να εξαγνίσει και να αναβαπτίσει την αντιλαϊκή της πολιτική μέσα στη συνεδριακή Κολυμπήθρα του Σιλωάμ και, αν χρειαστεί, θα προχωρήσει και σε αλλαγή προσώπων ή σε άλλες ανάλογες κινήσεις. Η ηγεσία της ΝΔ επιχειρεί να εισπράξει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, πρώτον για να ξαναγίνει κυβέρνηση και δεύτερον, για να κρατήσει εγκλωβισμένους τους εργαζόμενους και το λαό στις ίδιες ουσιαστικά με την κυβέρνηση λογικές και πολιτικές των «μονοδρόμων» της ΟΝΕ, της σκληρής μονόπλευρης λιτότητας, των αντιλαϊκών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, κλπ., κλπ. Η ηγεσία του ΣΥΝ κάνει κριτική στο Σημίτη και προσδοκά σε ενδεχόμενες αλλαγές προσώπων στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ζητώντας ουσιαστικά από το συνέδριο του τελευταίου να ανοίξει το δρόμο των «κεντροαριστερών» συνεργασιών. Λες και δεν έχουν δοκιμαστεί, ήδη, οι «λύσεις» αυτές, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με τις γνωστές σε όλους συνέπειες για τους αντίστοιχους λαούς.

Εχοντας μπροστά μας το πολιτικό αυτό σκηνικό. Συνειδητοποιώντας ότι ο καταλύτης των τελευταίων εξελίξεων ήταν ουσιαστικά οι μεγάλες και δυναμικές εργατικές και λαϊκές κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό. Παίρνοντας πάντα υπόψη ότι κάθε άλλο παρά έχουν αδειάσει οι φαρέτρες των εκπροσώπων του δικομματισμού από βέλη, που πάνω τους έχουν τις σφραγίδες των ψευδαισθήσεων, των αυταπατών, των τεχνητών διλημμάτων, κλπ., κλπ., έχει όλη της τη σημασία - και ακόμη μεγαλύτερη από τότε - η παρακάτω εκτίμηση της Απόφασης της ΚΕ του ΚΚΕ, μετά τις περσινές εκλογές:

«Δεν είναι αρκετό να μειωθεί η δύναμη των δύο κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αυτό που σήμερα έχει σημασία είναι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, η ενίσχυση του ταξικού ρεύματος στο συνδικαλιστικό κίνημα, η άνοδος των αγώνων με αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά αιτήματα, που είναι και προϋποθέσεις για τη συγκρότηση του Μετώπου. Οι στόχοι του ΚΚΕ, που ανταποκρίνονται στα λαϊκά συμφέροντα, είναι δυνατό να υλοποιηθούν με την επιλογή και τη συμμετοχή στη δράση των λαϊκών μαζών. Προς τα εκεί είναι η διέξοδος και όχι ποιο κόμμα, ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, θα είναι κυβέρνηση».

«Εμπάτε σκύλοι κι αλέσετε...»! Αυτό είναι το μέλλον που διαγράφεται στις ελληνικές θάλασσες, μετά την ψήφιση του νόμου - «έκτρωμα» για την «απελευθέρωση» των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών, αλλά και από τα όσα ανέφερε ο υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας Χρ. Παπουτσής σε πρόσφατη τακτική συνέντευξη Τύπου στους ναυτιλιακούς συντάκτες. «Καλώ όλους - δήλωσε - να μελετήσουν το καινούριο νομοθετικό πλαίσιο, να αναζητήσουν τις νέες ευκαιρίες που παρουσιάζονται και σε σύντομο χρονικό διάστημα να μας παρουσιάσουν προτάσεις, ιδέες ή να αναλάβουν επιχειρηματικές και επενδυτικές πρωτοβουλίες»!

Μάλιστα, δε δίστασε να πει ότι η υπόθεση της απρόσκοπτης σύνδεσης των νησιών μεταξύ τους και με την ηπειρωτική χώρα είναι... θέμα «φαντασίας» για τους εφοπλιστές, τους οποίους κάλεσε με βάση αυτή (τη φαντασία τους, δηλαδή) να προτείνουν δρομολόγια! Τα όσα εξωφρενικά αναφέρθηκαν από τον υπουργό αποτελούν μία μικρή περίληψη των όσων αναφέρονται στο νέο νόμο, ο οποίος ψηφίστηκε την περασμένη βδομάδα στη Βουλή για να αλλάξει το ισχύον ακτοπλοϊκό θεσμικό πλαίσιο και να εναρμονίσει την ελληνική νομοθεσία με τον Κανονισμό - «τερατούργημα» 3577/92 της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ο οποίος αίρει το καμποτάζ.

Κάποια στιγμή, όμως, ο κ. Παπουτσής ξεπέρασε και τα όρια της πρόκλησης και του κυνισμού. Κι όπως συμβαίνει, συνήθως, σ' αυτές τις περιπτώσεις, προσέγγισε τα όρια του γελοίου. Ηταν η στιγμή, που τα έβαλε δήθεν με τους εφοπλιστές - οι οποίοι απείλησαν να κατεβάσουν την ελληνική σημαία επειδή θέλουν ακόμη περισσότερα, απ' όσα ο νόμος τους δίνει - κι άρχισε να «πετά» κορόνες του τύπου: «Εγώ δε λαμβάνω υπόψη τέτοιους εκβιασμούς»...

Σιγά, κ. υπουργέ, μην εξάπτεσθε... Παραγίνεται φανερό το στημένο παιχνίδι των δήθεν διαφωνιών και αντιθέσεων, που μόνους στόχους έχει αφ' ενός να καμουφλάρει το πραγματικό περιεχόμενο του νομοθετήματός σας και αφ' ετέρου να δώσει άλλοθι στην κυβέρνηση, ώστε να προχωρήσει σε ακόμη περισσότερες παραχωρήσεις και υπερπρονόμια στους εφοπλιστές. Αλλωστε ο νέος νόμος με βάση τον περιβόητο οκτάλογο της Ενωσης Εφοπλιστών Ακτοπλοΐας συντάχθηκε.

Δέσμια

απ' τα δώδεκα

και σκλάβοι

στη μαύρη πρέζα,

στο καννάβι,

πριν τ' άνω χείλος

να χνουδίσει,

παγιδευμένα

στο χασίσι.

* * *

Η «ινδική»

το πρώτο βήμα

και στα δεκάξι

άλλο «σχήμα»,

τώρα αρχίζει

η ηρωίνη,

στις φλέβες μπαίνει

πια στρυχνίνη.

* * *

Δούλοι στην άσπρη

πλέον σκόνη

και η ζωή τους

αργολειώνει,

σωστά ναυάγια

μες στο κύμα,

πριν σβήσουν,

θάβονται στο μνήμα.

* * *

Και διαλαλούν

έπειτα κάποιοι

ως το μεδούλι

μάλλον σάπιοι,

«λεύτερο αφήστε

το χασίσι»,

αυτή στο πρόβλημα

είναι η «λύση»!

Τα ναρκω-δίκτυα αρπάζουν καθημερινά όλο και περισσότερα παιδιά του εργαζόμενου λαού μας. Η «επιδημία», όμως, μπορεί να χτυπηθεί. Ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών μπορεί να κερδηθεί. Με επίμονες, υπόμονες, μικρές και μεγάλες μάχες κάθε γονιού, κάθε οικογένειας, προπαντός κάθε νέου και νέας. Αλίμονο αν συμφωνήσουμε ότι «χάνουμε τον πόλεμο» και επομένως είναι «μάταιος κάθε αγώνας». Ο λαός μας ξέρει από αγώνες. Αντεξε σε καταστροφές και προσφυγιές. Πολέμησε, βασανίστηκε, θυσιάστηκε, αλλά νίκησε όπως λίγοι λαοί το φασιστικό τέρας. Αντιστάθηκε στον Αγγλοαμερικάνο κατακτητή και στα εγχώρια όργανά του. Αμέτρητα παιδιά δόθηκαν στο θάνατο για χάρη της ζωής των επόμενων γενιών. Σημερινών και αυριανών παιδιών. Γι' αυτό οφείλουμε όλοι να πολεμήσουμε το ναρκω-θάνατο. Αυτό είναι το μήνυμα του νέου, λίαν επίκαιρου βιβλίου του Βασίλη Λιόγκαρη «Ενα συνηθισμένο περιστατικό» («Σύγχρονη Εποχή»), που αξίζει να διαβάσει κάθε γονιός και νέος. Ενα μυθιστόρημα αντλημένο από τη θλιβερή καθημερινότητα των ναρκωτικών. «Τοπίο» τα Πετράλωνα. Κεντρικά πρόσωπα, ο κυρ Θοδωρής (θυρωρός σε μια σοκολατοποιία), γιος αγωνιστών, μεγαλωμένος στα ξένα χέρια, εγκαταλειμμένος από τη γυναίκα που αγάπησε, μεροκαματιάρης μια ζωή μεγαλώνει μόνος δυο μικρά κορίτσια. Κι άξαφνα ο κυρ Θοδωρής ξυπνά από το λήθαργό του, μαθαίνοντας ότι η 17χρονη πρωτοκόρη του, η «Εριέτα» - η Ειρήνη όπως λεγόταν η μάνα του - χαροπαλεύει από χρήση ηρωίνης σε κρατικό νοσοκομείο. Τι έφταιξε; Πολλά, όλα σημαντικά. Η έλλειψη της μάνας, ο εφησυχασμός του βιοπαλαιστή πατέρα, ο ατίθασος χαρακτήρας του κοριτσιού, η διαφορά των γενεών, οι παρέες, μια κακή ερωτική σχέση. Η κυριότερη αιτία είναι αυτό που συνειδητοποιεί και λέει δημόσια το κορίτσι, όταν γλιτώνοντας το θάνατο και υπερβαίνοντας τις οδύνες της στέρησης, μαζί με το πατέρα της αρχίζει να ξαναζεί και να μάχεται τη μαστούρα: «Οταν δεν έχεις ελπίδα και ιδανικό κάνεις την αυτοκαταστροφή σου».

Γρηγοριάδης Κώστας

Ως ο πρώτος που επί πρωθυπουργίας του έπεσε ο πρώτος νεκρός διαδηλωτής στη Σουηδία, μετά από 70 χρόνια, δηλαδή από το 1931. Επίσης θα είναι ο πρώτος πρωθυπουργός και ασκών χρέη προέδρου της ΕΕ, που στο έδαφος της χώρας του και ενώ φιλοξενούσε Σύνοδο και διαδηλωτές, η οικουμένη θρηνούσε τον πρώτο νεκρό των διαδηλώσεων κατά της «παγκοσμιοποίησης».

Οταν η τραγική είδηση, αλλά και οι εικόνες από το Γκέτεμποργκ ξέσκιζαν τα σπλάχνα των Σουηδών, αλλά και της οικουμένης, εκείνο που προκαλούσε το μεγαλύτερο σοκ ήταν ότι οι παντελώς άοπλοι από υλικής απόψεως διαδηλωτές, αλλά πλήρως «οπλισμένοι» από ιδέες κατά της ΕΕ, αλλά και της καθεστηκυίας τάξης, αντιμετώπιζαν με σθένος και παρρησία χιλιάδες, εξοπλισμένους σαν αστακούς, αστυνομικούς κατά μέτωπο. Οταν τα όπλα τους εκπυρσοκρότησαν, θα έπρεπε κανείς να είναι κουτός για να μην αντιληφθεί ότι υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο καταστολής και εντολή να πυροβολούν στο ψαχνό αν καταστεί ανάγκη. Και τα σχέδια και οι εντολές εκπονούνται στα κυβερνητικά γραφεία και δίνονται από τις κεφαλές της εξουσίας.

Από την ίδια τη σουηδική κυβέρνηση, αλλά και τον Γκόραν Πέρσον... που εκτελούσαν με τη σειρά τους εντολές. Εντολές που προέρχονται από «ανώτερα κλιμάκια» και θα έπρεπε να τις εκτελέσουν πιστά, με αποτελεσματικότητα και χωρίς αντιρρήσεις και δεν ήταν άλλες από την άνευ όρων καταστολή. Εδωσε «εξετάσεις», τις πέρασε ασθμαίνοντας με το άγχος, το τρακ και τη σπασμωδικότητα του πρωτάρη, κλείνοντας ταυτοχρόνως διά παντός το κεφάλαιο αυτό που κάπως αφηρημένα ονομαζόταν «Σκανδιναβικός Σοσιαλισμός»...