Οταν εκφραστές της αστικής πολιτικής μιλάνε «στρατηγικά», έχουν ψήγματα ειλικρίνειας έστω και αν πρόκειται για μισές αλήθειες. Ετσι θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε βασικό άρθρο της προχθεσινής «Καθημερινής». Τι ακριβώς λέει;

Πρώτον ότι το μνημόνιο ήρθε ως αποτέλεσμα της κρίσης και όχι το αντίστροφο. Πολύ σωστά, όμως δεν μας εξηγούν πώς ήρθε η κρίση, δηλαδή δεν κάνουν τον κόπο να αναφερθούν στον αντικειμενικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που βρίσκεται στη φύση του καπιταλισμού.

Δεύτερον ότι το βασικό δεν είναι ο περιορισμός των δημοσιονομικών, αλλά η προώθηση μεταρρυθμίσεων και αναδιαρθρώσεων. Πολύ σωστά, όμως δεν μας λέει ότι αυτές οι αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις - που προϋπάρχουν της κρίσης ως κατευθύνσεις στο πλαίσιο της ΕΕ - αποτελούν στρατηγική του κεφαλαίου, την οποία θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Κατά συνέπεια, δεν μπορούν τα εργατικά λαϊκά στρώματα να υποστηρίξουν αυτές τις αναδιαρθρώσεις.

Τρίτον, το άρθρο μιλάει για σημάδια καλυτέρευσης της οικονομίας. Πιθανόν αυτό να ισχύει πιθανόν και όχι, το ερώτημα στο οποίο δεν απαντά είναι εάν αυτή η καλυτέρευση θα σημάνει όχι ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών, αλλά έστω επιστροφή στα προ κρίσης επίπεδα της διαβίωσης. Βεβαίως, η απάντηση, που δεν λέγεται, είναι δεδομένη και αρνητική...

Αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης στο 68ο έτος αλλά από το 2030 προβλέπει για την Ελλάδα έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με θέμα «Αξιολόγηση των οικονομικών και δημοσιονομικών επιπτώσεων από τη σύνδεση της ηλικίας συνταξιοδότησης και των συνταξιοδοτικών παροχών για την αύξηση της μακροζωίας». Ηδη, στην Ελλάδα από το 2012 το γενικό όριο συνταξιοδότησης είναι στο 67ο έτος της ηλικίας. Αυτή η λογική της αιτιολόγησης της συνεχούς αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης με την αύξηση του λεγόμενου προσδόκιμου ζωής είναι βολική για το κεφάλαιο προκειμένου να κρατά ως τα βαθιά γεράματα τους εργαζόμενους χωρίς σύνταξη. Γιατί τα όρια αυξάνονται λόγω των συνθηκών δουλειάς. Που λένε ότι οι νέοι, όσοι τα καταφέρουν, μπαίνουν στη δουλειά σε ηλικία 30 χρόνων και πάνω. Ο εργασιακός βίος δεν είναι συνεχής, διακόπτεται από μικρά ή μεγάλα διαστήματα ανεργίας. Ταυτόχρονα, υπάρχουν για πολλούς χρονικά διαστήματα ανασφάλιστης εργασίας. Ετσι, για να συμπληρώσουν 40 χρόνια δουλειάς και να βγουν στη σύνταξη ξεπερνούν κατά πολύ το 70ό έτος. Ποια μακροζωία λοιπόν; Ασε που εργαζόμενους ηλικίας από 55 χρόνων και πάνω τους πετούν στην ανεργία για να πάρουν νεότερους. Ζωή κόλαση δηλαδή...

«(...) στη δική μας χώρα, το σύστημα του κοινωνικού κράτους και της κρατικοδίαιτης οικονομίας ήταν εντελώς στρεβλό και οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια εκεί που φτάσαμε και βρισκόμαστε. Στην εφαρμογή του το κοινωνικό κράτος ισοδυναμούσε με ανορθολογισμό και λεηλασία και το ίδιο ίσχυε στην κρατικοδίαιτη οικονομία που, εκτός των άλλων, συνέβαλε αποφασιστικά στην εκμηδένιση της παραγωγής και στην υποβάθμιση της παραγωγικότητας. Σε όλα αυτά πρωταρχικός ήταν και είναι ο ρόλος της Δημόσιας Διοίκησης, που δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στο ελάχιστο στις ευθύνες της, καθώς αδυνατούσε πλήρως να καθοδηγήσει, να ασκήσει έλεγχο, να εξυπηρετήσει, να εξελιχθεί, να εκμεταλλευθεί τις νέες τεχνολογίες και γενικά να επιβάλει ένα στοιχειώδες πλαίσιο λειτουργίας στην κοινωνία, με τα γνωστά αποτελέσματα». Η εκτίμηση σε άρθρο της «Καθημερινής» 27/12/2013. Αυτό που δε λέει είναι ότι αυτή η «Δημόσια Διοίκηση» είναι το δικό τους αστικό κράτος, που συνέβαλε και συμβάλλει στην ανάπτυξη των επιχειρηματικών ομίλων με επιδοτήσεις παντός είδους, με δημόσιες επενδύσεις σε όφελός τους. Κρύβει ότι δεν υπάρχει μη κρατικοδίαιτη οικονομία. Η κρίση σε συνδυασμό με το μεγάλο χρέος δυσκολεύει τώρα τη χρηματοδότηση των καπιταλιστών γι' αυτό φωνάζουν. Μιλούν για εκμηδένιση της παραγωγής (μέγα ψέμα) και παραγωγικότητας γιατί θέλουν επιδοτήσεις για να κάνουν επενδύσεις σε νέα μέσα παραγωγής. Οσο για το «κοινωνικό κράτος», που πάντα ήταν πίσω από τις λαϊκές ανάγκες, το λένε στρεβλό για να ξηλώνουν εργατικές, λαϊκές κατακτήσεις.

«Από τότε που ξέσπασε η παγκόσμια κρίση το 2008, το βασικό ερώτημα στην Ευρώπη ήταν σε ποιο βαθμό θα πρέπει να μοιραστεί το δημοσιονομικό και το χρηματοπιστωτικό ρίσκο. Η κρίση απέδειξε ότι η Ευρωζώνη χρειάζεται ισχυρή συνεργασία στο πεδίο της δημοσιονομικής και της χρηματοπιστωτικής πολιτικής. Αλλά η κ. Μέρκελ εξακολουθεί να συνδυάζει τις εκκλήσεις για "περισσότερη Ευρώπη" (εννοώντας ισχυρότερη επιτήρηση των κυβερνήσεων της νότιας Ευρώπης) με την επιμονή για λιγότερη Ευρώπη (εννοώντας λίγα ή καθόλου χρήματα για αμοιβαία δημοσιονομική υποστήριξη). Η κ. Μέρκελ οφείλει να εξηγήσει στους Γερμανούς ότι τα εθνικά τους συμφέροντα είναι αδιαχώριστα από αυτά της Ευρώπης. Η ΕΕ θα ευημερήσει όχι παραδίδοντας τα πιο αδύναμα μέλη της στην οικονομική στασιμότητα, αλλά διασφαλίζοντας ότι όλα τα κράτη - μέλη θα προχωρήσουν μαζί». Η παραπάνω εκτίμηση και πρόταση διαχείρισης της κρίσης στην Ευρωζώνη είναι του αμερικανικού πρακτορείου «Bloomberg», που νοιάζεται για τη σωτηρία του κεφαλαίου. Μόνο που είναι ατόφια η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

1877 Πεθαίνει ο πολιτικός Δημήτριος Βούλγαρης, 8 φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας.

1890 Ο αμερικανικός στρατός ανοίγει αναίτια πυρ κατά καταυλισμού των Ινδιάνων Λακότα στο Γούντεν Νι Κρικ, δολοφονώντας σχεδόν 300 άνδρες, γυναίκες και παιδιά («Σφαγή του Γούντεν Νι»).

1917 Η σοβιετική εξουσία εγκαθιδρύεται στη Σεβαστούπολη. Την ίδια μέρα εκλέγεται η πρώτη σοβιετική κυβέρνηση της Λετονίας (Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση).

1929 Το Συνέδριο του Ινδικού Εθνικού Κογκρέσου στη Λαχόρη εγκρίνει απόφαση για την καμπάνια πολιτικής ανυπακοής κατά των δυνάμεων του βρετανικού ιμπεριαλισμού.

1933 Ρουμάνοι φασίστες δολοφονούν τον πρωθυπουργό της χώρας Ι. Δούκα.

1944 Τα τμήματα του ΕΔΕΣ εγκαταλείπουν και την Πρέβεζα κάτω από τα απανωτά χτυπήματα του ΕΛΑΣ. Ολη η Ηπειρος πλέον έχει ξεκαθαριστεί.

1953 Το κιλό αντικαθιστά την οκά ως μονάδα μέτρησης του βάρους στην Ελλάδα.

1965 Η σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων κομμουνιστών από τον ινδονησιακό στρατό φτάνει στο αποκορύφωμά της.

1966 Το Κακουργιοδικείο Θεσσαλονίκης εκδίδει απόφαση με την οποία καταδικάζει για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη τους Κοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη σε 11 και 8 χρόνια φυλακή αντίστοιχα. Οι άλλοι 9 κατηγορούμενοι καταδικάζονται σε ποινές κάθειρξης από 3 έως 15 μήνες. Ολοι θα αποφυλακιστούν λίγο αργότερα από τη χούντα.

1972 Οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ κυκλοφορούν στις εργατογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά προκηρύξεις κατά των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων.

1986 Πεθαίνει ο Σοβιετικός σκηνοθέτης Αντρέι Ταρκόφσκι.