Καμία αμφιβολία δεν είχαμε για τα τεράστια κέρδη που αποκομίζουν τα μονοπώλια που δραστηριοποιούνται στον κλάδο των εγχώριων τηλεπικοινωνιών, ωστόσο, όταν το δεδομένο αυτό γεγονός ομολογείται και από επίσημα χείλη, τότε αποκτά επιπλέον βαρύτητα. Ο λόγος για τις δηλώσεις υψηλόβαθμου στελέχους της «Ντόιτσε Τέλεκομ» σε γερμανικά μέσα ενημέρωσης, το οποίο ερωτώμενο για την πιθανότητα «εξόδου» της γερμανικής εταιρείας από τον ΟΤΕ, απέκλεισε κάθε τέτοιο ενδεχόμενο, καθώς, όπως χαρακτηριστικά είπε, ο ΟΤΕ είναι κερδοφόρος, ενώ κερδίζει συνεχώς ολοένα και περισσότερους συνδρομητές. Πρόσθεσε ακόμη ότι οι διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη με την Ομοσπονδία Εργαζομένων στον Οργανισμό θα μειώσουν επιπλέον το εργασιακό κόστος (σ.σ. έχουν μήπως να πουν κάτι επ' αυτού οι «γαλαζοπράσινοι» και «αριστεροί» εργατοπατέρες;), ενώ αναφέρθηκε με ιδιαίτερα «θερμά λόγια» στην ανάπτυξη της συνδρομητικής τηλεόρασης στη χώρα μας, από την οποία το γερμανικό μονοπώλιο προσβλέπει σε ακόμη καλύτερα οικονομικά αποτελέσματα.

Οταν ο εργαζόμενος λαός πληρώνει βαρύ τίμημα από τη συνεχιζόμενη για τέταρτη χρονιά ύφεση της οικονομίας, δηλώσεις όπως η παραπάνω αναδεικνύουν το μέγεθος του εγκλήματος που διαπράττεται σε βάρος του λαού και της χώρας από τα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων των δύο τελευταίων δεκαετιών.

Ακόμη ένα παράδειγμα, του γιατί ο στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων είναι η μόνη ρεαλιστική πρόταση για έξοδο από την κρίση σε όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, πρόταση που όσο η κρίση βαθαίνει, η υλοποίησή της αποκτά χαρακτηριστικά «ζωής ή θανάτου».

«Μα είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνουν ότι οι επιχειρήσεις καιροφυλακτούν ώστε να απολύσουν τους παλιότερους και να πάρουν άλλους, νεότερους και φτηνότερους;», ήταν η κοινή διαπίστωση όλων σε τηλεοπτική εκπομπή όπου συμμετείχε και ο υφυπουργός Εργασίας Νίκος Παναγιωτόπουλος. Ολοι τους, δημοσιογράφοι και αναλυτές του καναλιού μαζί με το στέλεχος της κυβέρνησης, αντάλλασσαν ...αγανάκτηση για το πόσο υπερβολικές είναι οι απαιτήσεις της τρόικας και - άρα - πόσο απαραίτητο είναι να μεγαλώσει η - δήθεν - αντίσταση της κυβέρνησης.

Η υποκρισία τους δεν έχει όρια. Γιατί όλοι αυτοί που σήμερα καμώνονται τους ανήξερους και εξανίστανται για την αγριότητα των μέτρων είναι οι ίδιοι που, χρόνια τώρα, στρώνουν το έδαφος για να περάσουν αυτά, αλλά κι άλλα πολύ αγριότερα.

Οταν από το πρωί ως το βράδυ κλίνουν σε όλες τις πτώσεις την «ανταγωνιστικότητα» και την «επιχειρηματικότητα», σημειώνουν και ξανασημειώνουν τις ανάγκες τους αλλά και τη σημασία που έχουν οι θυσίες του λαού αρκεί αυτές να αναπτύσσονται, ε, δεν μπορεί μετά να το παίζουν ανήξεροι. Δεν μπορεί όταν συντελείται το έγκλημα που οι ίδιοι έχουν ετοιμάσει, να σκούζουν και να βγάζουν κραυγές για τη φρικαλεότητά του.

Οταν τα αστικά ΜΜΕ και η κυβέρνηση εμφανίζουν τη διάσωση των επιχειρήσεων και των θέσεων εργασίας ως υπεράνω όλων στόχο που πρέπει να διαφυλάξει και ο λαός με τη στάση του (σ.σ. αποδεχόμενος τα σκληρά αλλά απαραίτητα μέτρα, όπως συμπληρώνουν), το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι η μείωση του λεγόμενου «μισθολογικού» και «μη μισθολογικού κόστους». Οταν λένε στους εργάτες «σσςς, μην απεργείς για να μην κλείσει η εταιρεία και χάσεις τη δουλειά σου», όταν πιπιλίζουν το μυαλό τους με την αντίληψη ότι οι εργαζόμενοι θα σωθούν αν «συνεργάζονται» με την εργοδοσία, τότε δίνουν και το «οκ» για τη μετατροπή των τόπων δουλειάς στα γκέτο που απαιτεί η κερδοφορία των μονοπωλίων. Κι ας μην παριστάνουν μετά τις «μωρές παρθένες».

Οπως αναφέρει στον Πρόλογο το Τμήμα Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ: «πρόθεσή μας ήταν το Συνέδριο αυτό, όπως και το προηγούμενο για τον Γιάννη Ρίτσο, να προσεγγίσει το θέμα του ολόπλευρα, διαλεκτικά, ζωντανά και όχι τυπικά, ακαδημαϊκά και επιτηδευμένα. Με άλλα λόγια το περιεχόμενό του δεν απευθύνεται σε ένα στενό κύκλο ειδικών και μυημένων, αλλά στον καθένα που ενδιαφέρεται να γνωρίσει και να κατανοήσει την πρωτοπόρα τέχνη της εποχής μας μέσα από το έργο ενός από τους σημαντικότερους πρωτεργάτες της, σ' όποιον κουράστηκε απ' τον ψευτο-μοντερνισμό της τέχνης της φυγής, των ομφαλοσκοπήσεων και της εσωστρέφειας, και αναζητεί ένα "φωτεινό ρήγμα" στην τέχνη που αφυπνίζει τη λαϊκή συνείδηση, όπως αυτή του Βάρναλη. Προπαντός όμως απευθύνεται στην εργατική τάξη και την αυριανή βάρδιά της, γιατί η πάλη για την πολιτιστική χειραφέτηση είναι αναφαίρετη πλευρά της γενικότερης πάλης της για τη συνολική κοινωνική απελευθέρωση. Αλλωστε η ζωντανή, αμεσολάβητη, ζουμερή, σταράτη, σατιρική γλώσσα του Κώστα Βάρναλη συνομιλεί άμεσα με το λαό. Δε καταγράφει, δε διαπιστώνει, δεν παρηγορεί. Κόβει σα μαχαίρι. Είναι ένα να αισθητικό - πνευματικό όπλο, ένας ακλόνητος οδηγός στον ταξικό αγώνα». Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Γρηγοριάδης Κώστας

Η ατζέντα που έχει καταληχθεί περιέχει τους εξής άξονες: την αγροτική ανάπτυξη και την αναδιανομή της γης, τα πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα που βρίσκονται υπό συνεχείς διώξεις από το κράτος, το κεφάλαιο και τους παραστρατιωτικούς μηχανισμούς του, τον τερματισμό της ένοπλης αντιπαράθεσης και την ένταξή τους στην πολιτική ζωή, εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα του ναρκεμπορίου και την αποκατάσταση των θυμάτων των συγκρούσεων. Ο εκπρόσωπος των ανταρτών υπογράμμισε ότι για να υπάρξει ειρήνη πρέπει να υπάρξουν ριζικές αλλαγές στα προβλήματα του λαού, να σταματήσει η καταλήστευση του πλούτου της χώρας από τις πολυεθνικές και τόνισε: «επιζητούμε ειρήνη με κοινωνική δικαιοσύνη στην Κολομβία και δεν πρόκειται να καταθέσουμε τα όπλα».

Η πρώτη κοινή συνέντευξη Τύπου κυβέρνησης και ανταρτών έδειξε ότι το εγχείρημα των διαπραγματεύσεων δε θα είναι εύκολη υπόθεση, καθώς η πλουτοκρατία της Κολομβίας δε φαίνεται διαθετειμένη να υποχωρήσει.