Παπαγεωργίου Βασίλης

Η διαστρέβλωση του κοινωνικού περιεχομένου κάθε μορφής δικαιώματος έρχεται να λειτουργήσει συμπληρωματικά στη φασίζουσα προπαγάνδα που κυριαρχεί τις τελευταίες δεκαετίες περί «δικαιώματος στην αυτοδιάθεση». Με αυτόν τον τρόπο επιχειρείται να μπολιαστεί στη συνείδηση του λαού η παραίτηση από τη ζωή, να εξισωθεί οποιαδήποτε έννοια ελευθερίας με την εξάρτηση, την πλέον ανελεύθερη επιλογή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, γνωστός για τις θέσεις του στο ζήτημα των ναρκωτικών, έρχεται όχι μόνο να υπερασπιστεί αλλά και να συμβάλει στη ναρκοθέτηση της ελευθερίας του ανθρώπου από τα δεσμά της εξάρτησης, στο «δικαίωμα» στην αυτοκαταστροφή και στη διασφάλιση του αυτοεξευτελισμού. Είναι επικίνδυνοι.

«Με ήλιο τα βγάζουμε, με ήλιο τα βάζουμε, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;». Τη λαϊκή αυτή ρήση θυμίζουν οι περισπούδαστες αναλύσεις, όπως αυτή του ΙΟΒΕ που παρουσιάστηκε τις προάλλες, για το θέμα της ακρίβειας. «Πού χάθηκε η μείωση των μισθών; Γιατί δεν μειώθηκαν αντίστοιχα οι τιμές των προϊόντων;» αναρωτιούνται δήθεν αφελώς. Φυσικά γνωρίζουν πολύ καλά την απάντηση αλλά επιλέγουν να κοροϊδεύουν και να παραπλανούν τα λαϊκά στρώματα. Γνωρίζουν, φυσικά, ότι ο πραγματικός στόχος της «ανεξέλεγκτης» μείωσης των μισθών δεν είναι βέβαια να πέσουν οι τιμές των προϊόντων, αλλά να ενισχυθούν η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Ακριβώς επειδή δεν μπορούν να παραδεχθούν κάτι τέτοιο, οι εν λόγω αναλύσεις εξαντλούνται στις γνωστές διαπιστώσεις, όπως ότι «τη διετία 2010 - 2011 είχαμε σε πραγματικούς όρους σωρευτική μείωση μισθών πάνω από 14%», δίχως αντίστοιχη μείωση των τιμών - αντίθετα, ο πληθωρισμός το 2011 έκλεισε στο 3,3%. Αν και αναγκάζονται να παραδεχθούν ότι η μείωση των μισθών «τελικά απορροφήθηκε από περιθώρια κέρδους», ωστόσο ισχυρίζονται ότι αυτό ...είναι αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα(!), πασχίζοντας προφανώς να εξαγνίσουν τη «λειτουργία της αγοράς», αλλά για να «νομιμοποιηθούν» να προβάλουν στη συνέχεια ως λύση «την άρση των αντικινήτρων» και «την επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων» στο όνομα της βελτίωσης των συνθηκών ανταγωνισμού! Παρουσιάζουν, δηλαδή, ως λύση τη γενεσιουργό αιτία. Το μόνο όμως που στην πραγματικότητα καταφέρνουν είναι να δείξουν ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος εντός των πλαισίων του καπιταλισμού, αλλά προϋποθέτει την ανατροπή του.

«Για μας η μοναδική βιώσιμη λύση είναι ένα εναλλακτικό ευρωπαϊκό σχέδιο, βασισμένο στην αλληλεγγύη και την κοινωνική ανάπτυξη, που θα προστατεύσει τα λαϊκά συμφέροντα και θα στραφεί εναντίον της εξουσίας των τραπεζών και του κεφαλαίου. Για να γίνει αυτό, πρέπει επειγόντως να αλλάξει ριζικά ο ρόλος της ΕΚΤ, ως ένα πρώτο βήμα για μια μεγάλη δημόσια παρέμβαση και για το δημόσιο έλεγχο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα», αναφέρει σε ανακοίνωσή του σχετικά με την έλευση της τρόικας στην Αθήνα το «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς».

Κάτι σαν το «ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι» είναι η πρόταση του ΚΕΑ στους λαούς της Ευρώπης. Οπως το ίδιο ισχυρίζεται, η «μοναδική του λύση» για να υπάρξει, προϋποθέτει να προηγηθεί η ριζική αλλαγή ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας! Ούτε το ένα ούτε το άλλο πρόκειται να υπάρξει. Οσο εξουσιάζουν τα μονοπώλια, λύση υπέρ των λαών δε θα βρεθεί και ούτε οι τράπεζές τους, ακόμα και υπό δημόσιο έλεγχο να τεθούν, πρόκειται να λειτουργήσουν με φιλολαϊκά κριτήρια.

Η Ευρωένωση που τόσο πολύ αγαπά το - σιτιζόμενο απ' αυτήν άλλωστε - ευρωμόρφωμα του οπορτουνισμού είναι φτιαγμένη καθ' εικόνα και ομοίωση της εξουσίας των μονοπωλίων. Για να προωθήσει τις ανάγκες τους, ευχαρίστως κατασφαγιάζει τα συμφέροντα και τις ανάγκες των λαών. Αυτό ισχύει και για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα, ούτε θα μπορούσε στο πλαίσιο της κυριαρχίας των μονοπωλιακών ομίλων να λειτουργήσει προς όφελος των λαών.

Η ΕΚΤ μια χαρά παίζει το ρόλο της. Το ίδιο καλά τον παίζει και το ΚΕΑ και είναι πολλαπλά επιζήμιος για τους λαούς και τα κινήματά τους, αφού στο όνομα της «αριστεράς» εισηγείται θέσεις και προτάσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του συστήματος. Για την κατάσταση που βιώνουν οι άνθρωποι του μόχθου δεν ευθύνονται οι μηχανισμοί, οι θεσμοί και οι δομές που το κεφάλαιο δημιούργησε για να εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντά του. Ευθύνεται η ίδια η εξουσία του. Το ΚΕΑ αυτήν την εξουσία την αφήνει στο απυρόβλητο και γίνεται έτσι νεροκουβαλητής στο μύλο της.

«Με εκπλήσσει δυσάρεστα όταν το ΔΝΤ, η Κομισιόν και η κυρία Μέρκελ πιέζουν τους δανειστές για χαμηλότερα επιτόκια περισσότερο από την ελληνική κυβέρνηση», Αυτός είναι τελικά ο καημός του ΣΥΝ όπως διατυπώθηκε από τον Δ. Παπαδημούλη, με δηλώσεις του στο «Real Fm», Επιβεβαιώνεται έτσι ότι εκείνο που, τελικά, κυριαρχεί στη λογική του συγκεκριμένου κόμματος δεν είναι η γενικευμένη επίθεση που δέχεται το σύνολο των εργαζομένων της χώρας και η ανάγκη ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, αλλά το ...«τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι», για τα επιτόκια που θα ισχύσουν μετά το «κούρεμα» του κρατικού χρέους.

Εμάς, πάλι, δε μας εκπλήσσει καθόλου η έκπληξη του ΣΥΝ, αφού ακόμα και μέσα στις αμφιταλαντεύσεις τους καταφέρνουν πάντα να προβάλλουν με ευκρίνεια τη διαχειριστική αντίληψη με την οποία προσεγγίζουν την οικονομική κρίση και το παράπονό τους ότι οι διαπραγματευτές των μνημονίων δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους...

Στις 7 Ιούλη 1917 η Προσωρινή Κυβέρνηση δημοσίευσε διάταγμα για τη σύλληψη και προσαγωγή του Λένιν σε δίκη. Ο Λένιν με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας της ΚΕ των μπολσεβίκων πέρασε στην παρανομία και από την Πετρούπολη στις 11 Ιούλη κατέφυγε μεταμφιεσμένος στο Ραζλίφ, στις όχθες μιας λίμνης, στην καλύβα ενός μπολσεβίκου εργάτη, του Εμελιάνοφ. Η πλοκή του έργου εκτυλίσσεται στο δίμηνο της παραμονής του Λένιν σ' αυτό το κρησφύγετο, έως τη μέρα που μεταμφιεσμένος, ξυρισμένος, με περούκα, τραγιάσκα και με πλαστή εργατική ταυτότητα με το επώνυμο Ιβανόφ, ξεκίνησε για τη Φινλανδία.

Η λογοτεχνική αφήγηση είναι βασισμένη στα πραγματικά γεγονότα από την περίοδο που ο Λένιν επεξεργάστηκε και έθεσε νέα γραμμή με στόχο την άμεση κατάληψη της εξουσίας από τις επαναστατικές εργατικές δυνάμεις, τις γνωστές «Θέσεις του Απρίλη» του 1917. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις: «Σύγχρονη Εποχή».

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αρκετά μέλη απορρίπτουν την πρόταση του Κατάρ για ανάπτυξη «αραβικής στρατιωτικής δύναμης», τόσο γιατί ανησυχούν για το προηγούμενο που αυτή μπορεί να δημιουργήσει και να στραφεί και εναντίον τους ανάλογα με το διεθνή και περιφερειακό συσχετισμό δυνάμεων. Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι ο εμίρης του Κατάρ διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη. Είναι προφανές ότι η πρόταση κατατέθηκε σε συνεννόηση με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που έχουν συνταχθεί με τη συριακή αντιπολίτευση, οι οποίες, μέχρι στιγμής, εμφανίζονται απρόθυμες να προχωρήσουν σε στρατιωτική επέμβαση τύπου Λιβύης, αλλά επιμένουν σε υπόγειες και έμμεσες παρεμβάσεις διά μέσου μιας «αραβικής στρατιωτικής αποστολής» ή της ενίσχυσης των υπαρχόντων αντιπολιτευόμενων δυνάμεων.