«Στα... αζήτητα η "Ολυμπιακή"», «Χωρίς... γαμπρό και προίκα η Ολυμπιακή», «Στην εντατική η Ολυμπιακή». Είναι ορισμένοι από τους πρωτοσέλιδους τίτλους των χτεσινών εφημερίδων. Των ίδιων εφημερίδων - όπως και πολλών άλλων εντύπων και κύκλων - που έχουν κάνει ό,τι περνά από το χέρι τους, για να προβάλουν και να «φυτέψουν» στη συνείδηση του λαού μας τις αντιλήψεις περί «νόμων της αγοράς», «αναγκαιότητας των ιδιωτικοποιήσεων», κλπ., κλπ.

«Στον ένα χρόνο διαχείρισης της ΟΑ από τους Αγγλους μάνατζερ, σημειώνει η ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, όσοι είχαν αυταπάτες ότι το πρόβλημα της εταιρίας, όπως και των άλλων ΔΕΚΟ, δεν είναι θέμα συνειδητών κυβερνητικών επιλογών, αλλά καλής, τεχνοκρατικής διαχείρισης και ότι η ιδιωτικοποίηση θα έλυνε τα προβλήματα, διαψεύστηκαν οικτρά».

Βέβαια, ούτε εμείς έχουμε αυταπάτες ότι θα σταματήσουν οι προαναφερόμενοι να καλλιεργούν τις παραπάνω αντιλήψεις. Σημειώνουμε, πάντως, ότι άλλος ένας χρόνος, σαν αυτόν που πέρασε, και η ΟΑ ούτε καν για ξεπούλημα αντί πινακίου φακής δε θα κάνει...

Περίπου 70.000.000 (εβδομήντα εκατομμύρια!) φάκελοι με ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, όπως λέει και ο σχετικός ελληνικός νόμος, βρίσκονται στα γραφεία της ιταλικής αστυνομίας. Η αποκάλυψη έγινε προχτές από την εφημερίδα «Ρεπούμπλικα» και περιέχεται σε καταγγελίες που έκανε ο υπαξιωματικός των καραμπινιέρων Βαλέριο Ματιόλι, ο οποίος υποστηρίζει ότι σε κάθε φάκελο υπάρχουν πληροφορίες για πολίτες, που αφορούν την πολιτική και θρησκευτική τοποθέτησή τους, τις συνήθειες και τις παρέες τους και, με λίγα λόγια, τη ζωή τους.

Εδώ, σ' εμάς, πόσοι φάκελοι άραγε να υπάρχουν; Πάντως, μάλλον, περισσότεροι -συγκριτικά με τον πληθυσμό- από την Ιταλία.

Και μη μας πείτε, πως ο Κ. Σημίτης δήλωσε πρόσφατα, ότι το κράτος δεν ενδιαφέρεται για τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών. Αν δεν ενδιαφερόταν, δε θα ψήφιζαν το σχετικό νόμο, που τους δίνει τη δυνατότητα συγκέντρωσης, επεξεργασίας και αποθήκευσης τέτοιων στοιχείων -ακόμη και των λεγομένων ευαίσθητων.

Μέρες που περνάμε - μέρες έντονα και μεθοδικά καλλιεργούμενου θρησκευτικού φανατισμού και απίστευτου σκοταδισμού - πράξεις επαίσχυντες σαν και αυτή του διευθυντή του Β΄ Γυμνασίου Τρικάλων, που απέβαλε μαθητή και μάλιστα σε περίοδο εξετάσεων, γιατί δεν πήρε μέρος στην περιφορά της εικόνας του Αγίου Βελισσαρίου (!), έρχονται να χτυπήσουν καμπανάκι στα μυαλά και στις συνειδήσεις όσων ακόμα μπορούν να σκέφτονται ψύχραιμα και πολιτισμένα, ανεξάρτητα σε ποιον θεό πιστεύουν ή δεν πιστεύουν. Είναι, πρέπει να επισημάνουμε, υποκριτικές οι φωνές που λένε ότι δεν υπάρχει θέμα, αφού στην Ελλάδα είναι κατοχυρωμένη η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης της θρησκευτικής πίστης.

Ας απαντήσουν, λοιπόν, οι διάφοροι «γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές»: Πόσες... αμαρτίες - και μάλιστα όχι δικές του - θα πλήρωνε, για παράδειγμα, ένα παιδί, οι γονείς του οποίου επέλεξαν την ονοματοδοσία και όχι τη βάπτισή του, αν είχε την ατυχία να πέσει σε... δασκάλους σαν τον προαναφερόμενο διευθυντή, που δεν εννοούν να δεχτούν τη... διασάλευση των μυστηρίων; Είναι ή δεν είναι να βάζει ο Αγιος Βελισσάριος το χεράκι του; Και, βέβαια, ουδείς από αυτούς τους πολύ - πολύ... θεοσεβούμενους θα βγει ποτέ να πει γιατί πράττει όσα πράττει. Σου κολλάνε μια «ανάρμοστη συμπεριφορά», όπως έκανε ο συγκεκριμένος διευθυντής, ή ό,τι άλλο τους επιτρέπει το αξίωμά τους, και άντε εσύ να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας... ή... αντίχριστος.

Σταθερή κι ανυποχώρητη στη θέση της για κατάργηση της αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, θέλει να εμφανίζεται η κυβέρνηση. Ομως, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι θα μείνει σταθερή μέχρι τέλους - για να το πετύχει, πάντως, θα πρέπει, εκτός των αντιδράσεων του κ. Χριστόδουλου και της... γνωστής κυρίας Λουκά, να ξεπεράσει και τις αντιρρήσεις πολλών στελεχών του κυβερνώντος κόμματος, ώστε να μην ξαναδούμε το φαινόμενο της άτακτης υποχώρησής της, όπως επί αείμνηστου Τρίτση - δεν είναι δα και κάτι για το οποίο θα πρέπει να της αποδοθούν εύσημα πολιτικής αξιοσύνης. Πολύ περισσότερο που η ίδια δε συνδέει ουδόλως το θέμα των ταυτοτήτων, που είναι το έλασσον, με την αναγκαιότητα χωρισμού Κράτους - Εκκλησίας, που είναι το μείζον πρόβλημα (για να μην αναφερθούμε και στο επίσης μέγιστο θέμα του ηλεκτρονικού φακελώματος). Και είναι μείζον πρόβλημα ο μη χωρισμός Κράτους - Εκκλησίας, διότι, εκτός των άλλων, αποτελεί μέγιστο εμπόδιο για την απεμπλοκή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής από τις αναχρονιστικές θρησκευτικές παρεμβάσεις.

Στο «ντούκου» περνούν συνήθως από τα ΜΜΕ οι καθημερινές κινητοποιήσεις που πραγματοποιούνται, απ' άκρου σ' άκρο της Ελλάδας, κατά της ΝΑΤΟικής άσκησης «Dynamic Mix 2000». (Βλέπετε τα ΜΜΕ έχουν άλλα, πιο σοβαρά, θέματα ν' ασχοληθούν, όπως π.χ. η «σικέ» διαμάχη ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην Ιεραρχία για την αναγραφή ή όχι του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, η αντιπαράθεση Τράγκα - Κακαουνάκη για το αν οι φωτογραφίες του εκπροσώπου Τύπου της ΝΔ στο περιοδικό «Γυναίκα», θυμίζουν Μάρλον Μπράντο ή Ροκ Χάτσον). Ομως, καθόλου στο «ντούκου» δεν περνούν οι κινητοποιήσεις από τους ΝΑΤΟικούς, οι οποίοι, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, βλέπουν μπροστά τους διαδηλωτές να τους φωνάζουν «φύγετε». Ε, δεν είναι και ό,τι καλύτερο γι' αυτούς, να χρειάζονται συνεχώς δίπλα τους, φανερούς ή «μυστικούς», αστυνομικούς για να τους προστατεύουν από κάποιους Ελληνες που, αντί να τους συμπεριφέρονται όπως κάποτε οι... κυρίες της Τρούμπας προς τα ναυτάκια του 6ου Στόλου, τους παρενοχλούν και τους «σιχτιρίζουν»...

Υ.Γ. Φανταζόμαστε, πόσο θα ντρέπεται ο κ. Σημίτης από τις κάθε άλλο παρά... σύγχρονες και «παγκοσμιοποιημένες» αυτές συμπεριφορές...

«Δεν έχω καταλάβει από πού μας προέκυψε η παγκοσμιοποίηση ως μπαμπούλας και όχι ως μια κυρίαρχη τάση της σύγχρονης κοινωνίας» απορεί ο κ. Ι. Κ. Πρετεντέρης στο χτεσινό «Βήμα».

Και, να φανταστείτε ότι δεν έχει δει τίποτε ακόμη...

Οπως είναι βέβαιο ότι η «γλώσσα» της καλής ζωγραφικής παράγει το δικό της ποιητικό «λόγο», έτσι και η καλή ποίηση και πεζογραφία παράγει τις δικές της «εικαστικές» εικόνες. Οταν, μάλιστα, ο συγγραφέας τυχαίνει να ξέρει και τη «γλώσσα» της ποίησης, της ζωγραφικής και του κινηματογράφου, τότε προκύπτουν βιβλία, όπως οι «Χρωματιστοί κύκλοι» που με τη μορφή και δομή του λόγου τους, παράγουν ποιητικών αποχρώσεων ζωγραφικούς «πίνακες» και ευέλικτα χωροχρονικά, γοργών ρυθμών, μακρινά και κοντινά κινηματογραφικά πλάνα. Η γραφή του Α. Λάμπρου, σε γλώσσα άμεση, ρεαλιστική αλλά και ελλειπτική, υπονοηματική, υπαινικτική, κάποτε και τολμηρή λεκτικά, παρουσιάζει μια ολότελα δική της μορφολογική πρωτοτυπία, καθώς ο λόγος από την αφηγηματική πρόζα, που «ζωγραφίζει» εικόνες, ψυχογραφεί και χαρακτηρολογεί τα πρόσωπα, με απρόσμενες και αλλεπάλληλες τομές, με άλματα, περνά σε ένα λόγο είτε καθαρά ποιητικό, είτε προζάτο αλλά σκόπιμα στιχοποιητικά διαταγμένο. Ενδιαφέρον, όμως, δεν έχει μόνο η μορφή αυτού του μυθιστορήματος, αλλά και το πρωτότυπο, επικαιρότατο θέμα του. Κεντρικός «ήρωάς» του είναι ένας πανεπιστημιακός καθηγητής, ο Νίκος Ανδρόνικος. Μέσω της ερωτικής περιπέτειάς του με μια φοιτήτρια, της άρνησής του να συγκαλύψει με την ψήφο του την κατάχρηση κοινοτικών κονδυλίων από διαπλεκόμενα συμφέροντα πανεπιστημιακών κύκλων, σε βάρος μάλιστα της έρευνας, της ηθικής ακεραιότητάς του απέναντι στα φατριαστικά «παιχνίδια» του καθηγητικού κατεστημένου, σε βάρος όσων δεν υποτάσσονται, αποκαλύπτει ένα υπαρκτό πρόβλημα: Τον ιδεολογικό συμβιβασμό και την ηθική διάβρωση της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Αυτή η χώρα

η μικρή

ψυχή έχει

μεγάλη

και δεν ανέχεται

«λουρί»

κανένας

να της βάλει!

* * *

Αυτή η χώρα,

η μικρή

ψυχή έχει

σα λάβα

και να αντέξει

δεν μπορεί

σε ξένους

να 'ναι σκλάβα!

* * *

Αυτή η χώρα,

εδωνά,

του ΝΑΤΟ

δολοφόνοι,

δε σκύβει

κι ούτε προσκυνά,

μα φλάμπουρο

σηκώνει

κι έξω απ'

τα χώματα αυτά

φωνάζει

κι αξιώνει!

Τι έγινε ξαφνικά και ο «έρωτας» των Αμερικανών μετατράπηκε σε «μίσος»; Εξάλλου δεν έδειξαν δυσφορία, όταν ολόκληρη η χώρα σείστηκε από τις διαδηλώσεις των φοιτητών και των Εργατικών Ενώσεων, όπου κατήγγειλαν τη «δικτατορία» Φουτζιμόρι, για τα «τάγματα θανάτου» και το παρακράτος που έχει εξαπολύσει από το 1996 κατά φοιτητών και συνδικαλιστών, προκειμένου να εκκαθαρίσει Πανεπιστήμια και χώρους εργασίας από τα ανατρεπτικά αριστερά στοιχεία, που έχουν άμεση σύνδεση με τις ανταρτικές οργανώσεις. Για την ακρίβεια, έδωσαν και τα εύσημα κατά τη φονική και φασιστική είσοδο των ειδικών κατασταλτικών μονάδων στην ιαπωνική πρεσβεία το 1998, που «θέρισαν» όλους τους καταληψίες αντάρτες. Σιώπησαν με συγκατάνευση, όταν και πάλι φοιτητές, συνδικαλιστές, αλλά και μέλη των πολιτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης κατήγγειλαν την αντισυνταγματική υποψηφιότητα του Φουτζιμόρι για τρίτη συνεχόμενη φορά...

Τι άλλαξε, λοιπόν, και την επομένη του πρώτου γύρου των εκλογών της 9ης του Απρίλη, οι ΗΠΑ «υιοθέτησαν» αναπάντεχα τη θέση της αντιπολίτευσης για ευρύτατη νοθεία; Τι συνέβη και την επομένη του δεύτερου γύρου δήλωσαν ότι οι εκλογές είναι «άκυρες»; Ουδείς μπορεί να γνωρίζει ακόμη με ακρίβεια, δεδομένης και της αφοσίωσης του Φουτζιμόρι, αλλά και της στρατηγικής θέσης του Περού στο Κόλπο Γκρόσο της «διάχυσης του πολέμου» των Αμερικανών, που στρέφεται κατά των ανταρτών στην Κολομβία. Πάντως, ένα είναι σίγουρο, οι μέρες που έρχονται διαγράφονται εξαιρετικά δύσκολες για τον Φουτζιμόρι.