Στο σημερινό τετρασέλιδο «Εργαζόμενοι και Λαϊκή Συμμαχία» μπορείτε να διαβάσετε:

-- Αρθρο: Οι μικροί ΕΒΕ με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στην κάλπη.

-- Νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι: Ελπίδα και διέξοδος με το ΚΚΕ.

-- Ρεπορτάζ από τη σύσκεψη συνδικάτων και συνδικαλιστών που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων με αφορμή τη ΔΕΘ.

-- Ρεπορτάζ από την πανθεσσαλική σύσκεψη των αγροτών, που έγινε στις 3 Σεπτέμβρη στον Παλαμά Καρδίτσας.

Από την τελευταία κινητοποίηση εργαζομένων στα «πεντάμηνα» με άλλους συναδέλφους τους στους ΟΤΑ, έξω από το υπουργείο Εργασίας

Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι άνθρωποι που τα τελευταία χρόνια πέρασαν μεγάλο μέρος της ζωής τους στην ανεργία και αντιμετωπίζουν σαν «τελευταία καταφυγή» τα προγράμματα που επιδοτεί το ΕΣΠΑ, προκειμένου να μπει στο σπίτι ένας μισθός της τάξης των 500 ευρώ περίπου.

Κι αυτά, βέβαια, μόνο στην περίπτωση που ο εργαζόμενος είναι πάνω από 25 ετών. Για τους νεότερους σε ηλικία, ο μισθός είναι ακόμα μικρότερος.

Ελάχιστη αξία έχει να σταθεί κανείς σε περιγραφές για τα προβλήματά τους. Τα ζουν και τα ξέρουν οι ίδιοι καλύτερα από τον καθένα.

Με δεδομένη επίσης την τεράστια ανεργία, δεν υπάρχει σήμερα οικογένεια που ένα μέλος της ή ένας κοντινός της συγγενής, γείτονας και φίλος να μην έχει αναζητήσει σ' αυτά τα προγράμματα ένα πεντάμηνο διάλειμμα από την ανεργία.

Για όσους από τους εργαζόμενους έχουν οικογένεια, ο μικρός μισθός και το γεγονός ότι κι αυτόν θα τον στερηθούν ξανά σε πέντε μήνες, είναι παράγοντας απορρύθμισης της ζωής τους, ανασφάλειας, αδυναμίας σχεδιασμού.

Για όσους πάλι βρέθηκαν στην ανεργία πριν προλάβουν να κάνουν οικογένεια, κυρίως οι νεότεροι σε ηλικία, τα λίγα λεφτά και η επιστροφή στην ανεργία σε σύντομο διάστημα είναι παράγοντες που αναστέλλουν οποιονδήποτε μακροπρόθεσμο σχεδιασμό στη ζωή τους.

Αυτή η κατηγορία των εργαζομένων, όπως και να το δει το ποτήρι, αποκομίζει την ίδια αίσθηση: Αν το δει μισογεμάτο, κυριαρχεί η ανασφάλεια του «τι θα κάνω» όταν το πρόγραμμα τελειώσει.

Αν το δει μισοάδειο, μένει η πίκρα μιας σύντομης παρένθεσης ανάμεσα σε δύο μεγάλα διαστήματα ανεργίας. Και δεν υπάρχει καλύτερος όρος για να περιγράψει κανείς την κατάστασή τους, από το «μισοδουλειά - μισοζωή».

Τι έχουν να περιμένουν όλοι αυτοί οι μισοάνεργοι, από τα κόμματα που σήμερα διαγκωνίζονται να τους αποσπάσουν την ψήφο για να κυβερνήσουν;

Και δίπλα σ' αυτούς, τι έχουν να περιμένουν από τα ίδια κόμματα οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, που - οι πιο «τυχεροί» - θα περάσουν σε κάποια φάση της ζωής τους για πέντε μήνες από αυτά ή από άλλα προγράμματα;

Τι έχουν να περιμένουν οι χιλιάδες απασχολούμενοι με ελαστικές, κατακερματισμένες σχέσεις εργασίας, οι ωρομίσθιοι και οι εποχικοί, οι τετραωρίτες και οι εργολαβικοί;

Μια ματιά μόνο στις προτάσεις όλων των κομμάτων που κυβέρνησαν ή θέλουν να κυβερνήσουν, είναι αρκετή για να αποκαλύψει ότι τίποτα καλό δε θα προκύψει γι' αυτούς, αν με οποιονδήποτε συνδυασμό υπάρξει κυβέρνηση στη βάση της προγραμματικής σύγκλισης που οριοθετεί η ψήφιση και αποδοχή του τρίτου μνημονίου.

Οποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, την επόμενη μέρα η υψηλή ανεργία θα είναι εδώ. Ακόμα και αν τα μέτρα για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων υποβοηθήσουν κάπως την ανάκαμψη της οικονομίας, οι ρυθμοί απορρόφησης των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων στην παραγωγή θα είναι αργοί και εξαντλητικοί, κυρίως για εκείνους που έχουν περάσει πολλά χρόνια στην ανεργία και η ηλικία τους είναι πλέον αποτρεπτική για επάνοδο στην καπιταλιστική αγορά εργασίας.

Επομένως, αυτοί που με την πολιτική τους τάζουν «ανάπτυξη» και «παραγωγική ανασυγκρότηση» και υπόσχονται στους άνεργους ότι μέσω αυτής θα βρουν κι αυτοί δουλειά, τους κοροϊδεύουν ωμά. Η συντριπτική τους πλειοψηφία θα συνεχίσει να περιπλανιέται στην ανεργία, να εναλλάσσεται σε περιόδους με και χωρίς δουλειά.

Η ανεργία είναι σύμφυτη με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και αυτό αποδείχτηκε από την ίδια τη ζωή, σε περιόδους ανάπτυξης και κρίσης. Στην καπιταλιστική κρίση, με την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, η ανεργία εκτοξεύεται.

Στο έδαφος αυτό, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους βρίσκουν την ευκαιρία να τσακίσουν κι άλλο τις εργασιακές σχέσεις, να συμπιέσουν παραπέρα την τιμή της εργατικής δύναμης και να δημιουργήσουν έτσι καλύτερους όρους αναπαραγωγής του κεφαλαίου στη φάση της ανάκαμψης.

Αρα, εκείνοι που δημιουργούν οράματα για αποκατάσταση μισθών και δικαιωμάτων όταν έρθει η καπιταλιστική ανάπτυξη, λένε ψέματα. Η ανεργία μπορεί να μειωθεί σχετικά, όπως σχετικά μπορεί να αυξηθούν και οι μισθοί σε ορισμένους κλάδους. Ωστόσο, η εργατική τάξη στο σύνολό της θα βρίσκεται σε χειρότερη μοίρα απ' ό,τι πριν την κρίση.

Αυτή είναι η μία πλευρά. Η άλλη έχει να κάνει με την αθλιότητα που βιώνουν όσοι απασχολούνται σε αυτά τα προγράμματα, από το κράτος και τους δήμους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η απληρωσιά στην οποία τους καταδίκασαν, παρά το γεγονός ότι οι πρώτοι πενταμηνίτες προσφέρουν ήδη τις υπηρεσίες τους εδώ και δύο μήνες.

Χρειάστηκαν αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις των ταξικών συνδικάτων στους ΟΤΑ της Αττικής, η οργάνωση των «πεντάμηνων» σε Επιτροπές Αγώνα, η επίμονη παρουσία τους έξω από δήμους, υπουργεία και ΟΑΕΔ, για να ανακοινωθεί τελικά μόλις προχτές ότι αποδεσμεύτηκαν τα κονδύλια για την πληρωμή τους, η οποία υποτίθεται ότι ξεκινάει από αύριο.

Για τα άλλα αιτήματά τους, βέβαια, οι αρμόδιοι εξαντλούνται σε προφορικές υποσχέσεις, πέρα από ορισμένες δεσμεύσεις που απέσπασε το κλαδικό Συνδικάτο των ΟΤΑ της Αττικής, μετά από παρεμβάσεις στα αρμόδια υπουργεία. Επομένως, μπροστά και στις εκλογές, ήρθε η ώρα για συμπεράσματα.

Ο εφιάλτης της ανεργίας δεν ξορκίζεται με ψήφο στα κόμματα που έχουν εικόνισμα τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Αλλωστε, έχουν όλοι τους δοκιμαστεί και αποδεδειγμένα πλέον κανείς τους δεν κατάφερε να εξαλείψει την ανεργία, να διασφαλίσει καλύτερους όρους απασχόλησης από τον προηγούμενο.

Η διέξοδος, η ελπίδα βρίσκεται στο δυνάμωμα του ΚΚΕ. Είναι το μόνο κόμμα που πολεμάει την ανεργία στην «πηγή» της, παλεύοντας να ανατραπεί το σύστημα που τη γεννά και την αναπαράγει.

Είναι το μόνο κόμμα που η πολιτική του πρόταση οδηγεί στην πλήρη εξάλειψη της ανεργίας, μέσα από την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής που θα κάνει η λαϊκή εξουσία, τον κεντρικό σχεδιασμό, στην υπηρεσία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και όχι της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Και βέβαια, έξω από την ΕΕ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές ενώσεις του κεφαλαίου.

Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που προτείνει ολοκληρωμένο πλαίσιο άμεσων μέτρων για την ουσιαστική προστασία των ανέργων. Αυτό το πλαίσιο το έχει καταθέσει αλλεπάλληλες φορές και με τη μορφή της πρότασης νόμου στη Βουλή, απορρίφθηκε όμως με κρότο απ' όλα τα άλλα κόμματα.

Το ΚΚΕ, με τις δυνάμεις του στο κίνημα, βρίσκεται στο πλευρό των εργαζομένων στα «πεντάμηνα», των άνεργων, των ημιαπασχολούμενων, διεκδικώντας τα στοιχειώδη δικαιώματά τους, όπως το να πληρώνονται στην ώρα τους οι απασχολούμενοι στην «κοινωφελή εργασία», να μην υφίστανται διακρίσεις σε σχέση με τους συναδέλφους τους με άλλες σχέσεις εργασίας.

Απ' αυτή τη σκοπιά, η ψήφος στο ΚΚΕ θα επιστρέψει πολλαπλάσια σ' εκείνους που αυτή τη φορά θα τολμήσουν να κάνουν το βήμα. Αλλωστε, δεν έχουν τίποτα να χάσουν, ακριβώς επειδή τα κόμματα του κεφαλαίου είτε δεν τους έχουν αφήσει τίποτα, είτε σχεδιάζουν μετά τις εκλογές να τους πάρουν και τα τελευταία που έχουν απομείνει όρθια...

Ενα παραστατικό παράδειγμα για το πού οδηγούν τα μέτρα της ΕΕ και των κυβερνήσεων σε βάρος της αγροτιάς, μετέφερε με ζωντανό τρόπο στη σύσκεψη ο Αποστόλης Θωμόπουλος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Τρικάλων «Η Ανοιξη».

Περιγράφοντας την προσωπική του εμπειρία, είπε μεταξύ άλλων: «Στην περσινή καλλιεργητική περίοδο καλλιέργησα 50 στρέμματα με καλαμπόκι, σόδεψα κάτι παραπάνω από 60 τόνους και, πουλώντας το με 16 λεπτά το κιλό, εισέπραξα κοντά στα 10.000 ευρώ. Σ' αυτά τα έσοδα προστέθηκαν άλλες 2.000 ευρώ - 40 ευρώ το στρέμμα περίπου - από την ενιαία ενίσχυση (σ.σ. «χρονιάτικο τσεκ»), που εισέπραξα με μεγάλη καθυστέρηση και σε δύο δόσεις. Συνολικά, τα χρονιάτικα έσοδά μου ήταν 12.000 ευρώ.

Τα έξοδα καλλιέργειας - σπόροι, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, καύσιμα, συλλεκτικά κ.ά. - ήταν 5.000 ευρώ περίπου. Με τη φορολογική δήλωση για το εισόδημα του 2014 που κατέθεσα πριν λίγο καιρό, φορολογούμαι για τα 5.000 ευρώ, αφού τα 2.000 ευρώ της επιδότησης δε φορολογούνται, επειδή για φέτος ίσχυε το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ, το οποίο, όμως, καταργείται με το νέο μνημόνιο.

Ο φόρος με συντελεστή 13% είναι 650 ευρώ και άλλα 350 ευρώ η προκαταβολή του 55% του φόρου για το επόμενο έτος. Σύνολο 1.000 ευρώ. Για τη χρονιάτικη ασφάλιση στον ΟΓΑ, τη δική μου και της γυναίκας μου, πλήρωσα 1.500 ευρώ (σ.σ. κατώτερη κατηγορία) κι άλλα 500 ευρώ για τον ΕΝΦΙΑ. Συνολικά, για φόρο, ασφάλιση και ΕΝΦΙΑ πληρώνω 3.000 ευρώ και μου έμειναν 4.000 ευρώ "καθαρά" στην τσέπη να ζήσω την οικογένειά μου για ένα ολόκληρο χρόνο, αλλά και για να αγοράσω τα καλλιεργητικά μέσα και εφόδια για τη νέα καλλιεργητική περίοδο.

Κοιτάξτε, τώρα, τι θα γίνει με τα νέα μέτρα που θα εφαρμοστούν στο πλαίσιο του 3ου μνημονίου: Στην καλλιεργητική περίοδο που διανύουμε, τα έσοδα θα είναι περίπου τα ίδια - αν δε μειωθούν κιόλας, αφού οι τιμές των αγροτικών προϊόντων παραμένουν στα ίδια χαμηλά επίπεδα και οι επιδοτήσεις πετσοκόβονται - αλλά τα καλλιεργητικά έξοδα και οι φόροι θα εκτοξευτούν.

Και τούτο γιατί αυξάνεται στο 23% ο ΦΠΑ στα αγροτικά μέσα και εφόδια και κατά 50% περίπου η τιμή του αγροτικού πετρελαίου, καθώς καταργείται η επιστροφή φόρου καυσίμων. Ο συντελεστής φορολόγησης θα πάει το 2016, για το εισόδημα του 2015, στο 20% και το 2017, για το εισόδημα του 2016, στο 26% ή και στο 29%. Η προκαταβολή φόρου για το επόμενο έτος θ' ανέβει στο 100%, θα φορολογείται και η επιδότηση από το πρώτο ευρώ, ενώ θα τριπλασιαστεί η εισφορά στον ΟΓΑ.

Από έναν υπολογισμό που έκανα, τα καλλιεργητικά έξοδα θα ανέβουν στα 6.000 ευρώ, ο φόρος μαζί με την προκαταβολή στα 2.800 ευρώ, οι ετήσιες εισφορές στον ΟΓΑ στα 4.500, ενώ στα ίδια επίπεδα παραμένει ο ΕΝΦΙΑ. Ετσι, τα συνολικά έξοδα θα αγγίξουν τα 14.000 ευρώ, που σημαίνει ότι θα έχω και "έλλειμμα" 2.000 ευρώ! Και ρωτάω: Πώς θα εξασφαλίσω το φαΐ της οικογένειάς μου, το χειμώνα που μας έρχεται; Δε θα τρώμε; Αρκούδες θα γίνουμε, να πέσουμε σε χειμερία νάρκη;»...

Από τη σύσκεψη που έγινε στις 3/9 στον Παλαμά Καρδίτσας

Την κατά τόπους οργάνωση του αγώνα θα αναλάβει το οργανωμένο αγροτικό κίνημα, όπως εκφράζεται από τους Αγροτικούς Συλλόγους και τις Ομοσπονδίες που συσπειρώνονται στην ΠΑΣΥ, καθώς και οι Επιτροπές Αγώνα και οι Επιτροπές των Μπλόκων που λειτουργούν σε τοπικό επίπεδο.

Στο πλαίσιο αυτό, πραγματοποιήθηκε, την περασμένη βδομάδα πανθεσσαλική αγροτική σύσκεψη στον Παλαμά Καρδίτσας, την οποία οργάνωσαν οι Ομοσπονδίες Αγροτικών Συλλόγων των νομών της Θεσσαλίας.

Στη σύσκεψη αποφασίστηκε αμέσως μετά τις εκλογές να οργανωθούν περιοδείες κλιμακίων των Ομοσπονδιών στα χωριά της περιοχής, συσκέψεις και συγκεντρώσεις, με στόχο να ενημερωθούν πλήρως οι αγρότες για το τι τους περιμένει με τα νέα μέτρα του 3ου Μνημονίου και της νέας ΚΑΠ και να διασφαλιστεί η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή τους στις κινητοποιήσεις.

«Στις εκλογές που έρχονται, τα κόμματα που εφαρμόζουν και στηρίζουν την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ και τα μνημόνια, επιδιώκουν να αυξήσουν και να συνενώσουν τις δυνάμεις τους, ώστε να μπορέσουν ευκολότερα να εφαρμόσουν αυτά τα νέα, ακόμα πιο σκληρά, αντιαγροτικά - αντιλαϊκά μέτρα. Κι αν το πετύχουν "θα μας σφάξουν ανάποδα".

Στόχος τους είναι να ξεκάνουν μια ώρα αρχύτερα τους μικρομεσαίους αγρότες, για να περάσει η γη και η παραγωγή στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών - μεγαλοεπιχειρηματιών. Το λέει, άλλωστε, καθαρά και το 3ο μνημόνιο που έφερε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ψήφισε στη Βουλή μαζί με τα κόμματα της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, αναφέροντας συγκεκριμένα ότι στόχος των μέτρων είναι "η συγκέντρωση των μεγάλων αγροτικών εκμεταλλεύσεων".

Κι ας μην προσπαθούν να κοροϊδέψουν τον αγροτικό κόσμο λέγοντας ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ ότι, τάχα, κάποια από αυτά τα αντιαγροτικά μέτρα τελικά δεν θα εφαρμοστούν και στη θέση τους θα μπουν άλλα "ισοδύναμα - αντισταθμιστικά". Πρόκειται για μεγάλη προεκλογική απάτη. Και γιατί δεν λέει κανείς από δαύτους ποια ακριβώς θα είναι αυτά τα "ισοδύναμα - αντισταθμιστικά" και ποιους θα πλήξουν; Προφανώς δεν θα πλήξουν το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο "τη βγάζει καθαρή" και την οικονομική κρίση, τα μνημόνια, όλα τα σκληρά και βάρβαρα μέτρα τα πληρώνει ο λαός.

Μπροστά σ' αυτήν τη νέα λαίλαπα που έρχεται να μας αφανίσει, οι μικρομεσαίοι αγρότες δεν έχουμε άλλη επιλογή, από το να οργανώσουμε την πάλη μας για να αποκρούσουμε την επίθεση. Να περάσουμε στην αντεπίθεση για να ανατρέψουμε την αντιαγροτική - αντιλαϊκή πολιτική. Κι αυτό θα κάνουμε.

Αμέσως μετά τις εκλογές, το οργανωμένο αγροτικό κίνημα, "θα πάρει σβάρνα" τα χωριά, ενημερώνοντας και καλώντας τους αγρότες να βγουν στους δρόμους του αγώνα. Ξέρουμε ότι για να έχει καλή οργάνωση, αποτέλεσμα και προοπτική ο αγώνας μας είναι απαραίτητο να στηρίζεται στη συμμαχία της μικρομεσαίας αγροτιάς με την εργατιά και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Αυτό δεν μας το λέει μόνο η λογική, αλλά, πια, μας το διδάσκει και η πείρα».

Στην παρέμβασή του, ο Ρίζος Μαρούδας, πρόεδρος της Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Λάρισας και μέλος της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής των Μπλόκων, σημείωσε ότι το μπλόκο στα μνημόνια και στην ΚΑΠ είναι όρος επιβίωσης για τη μικρομεσαία αγροτιά, γιατί, αν περάσουν και εφαρμοστούν τα νέα αντιαγροτικά μέτρα, σε δυο με τρία χρόνια δεν θα υπάρχουν στη χώρα μας μικρομεσαίοι αγρότες.

Αναφερόμενος στα νέα φορομπηχτικά μέτρα και στα άλλα χαράτσια σε βάρος των αγροτών είπε χαρακτηριστικά: «Μας ζητούν να πληρώσουμε περισσότερα από όσα εισπράττουμε, δουλεύοντας σαν τους είλωτες και παράγοντας».

Ιδιαίτερα στάθηκε στα εμπόδια και στις δυσκολίες τις οποίες πρέπει να ξεπεράσει το οργανωμένο αγροτικό κίνημα, προκειμένου να πετύχει τους αγωνιστικούς στόχους του, λέγοντας: «Χρειάζεται να πάρουμε όλα τα μέτρα που απαιτούνται για να εξασφαλίσουμε την ενότητα των μικρομεσαίων αγροτών στον αγώνα. Ομως, αυτή η ενότητα πρέπει να στηρίζεται, πρώτα και κύρια, στην κοινότητα των αιτημάτων. Επομένως, δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνει και τους εκπροσώπους των συμφερόντων των μεγαλοαγροτών, των μεγάλων αγροτοκτηνοτροφικών επιχειρήσεων.

Κι αναφέρομαι, συγκεκριμένα, στα διάφορα αγροτοσυνδικαλιστικά σχήματα, παλιά και νέα, που εμφανίζονται να κόπτονται για την οργάνωση της αγροτικής πάλης κατά των νέων αντιαγροτικών μέτρων. Οι παλιοί γνωστοί μας που, όπως πάντα, έτσι και τώρα επιχειρούν να συσκοτίσουν τις αιτίες της κρίσης, να "βγάλουν λάδι" την ΕΕ και την ΚΑΠ και ταυτόχρονα βάζουν πλάτη για να περάσουν τα μέτρα του μνημονίου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η νεοσύστατη, αυτοαποκαλούμενη "Εθνική Επιτροπή Αγροτών" - συναπαρτίζεται, κυρίως, από παλιούς "αγροτιστές" της ΝΔ - η οποία δηλώνει, απροκάλυπτα, ότι συμφωνεί με το προηγούμενο μνημόνιο Σαμαρά - Βενιζέλου για φορολόγηση των αγροτών από το πρώτο ευρώ του εισοδήματός τους με συντελεστή 13% και, μάλιστα, καλεί τους αγρότες να βγουν στο δρόμο διεκδικώντας τη ...φορολόγησή τους!

Είναι αυτοί που εγκατέλειπαν τα μπλόκα αποδυναμώνοντας τη δυναμική τους, δίνοντας χείρα βοηθείας στην εκάστοτε κυβέρνηση. Στόχος τους είναι ένα αγροτικό κίνημα, το οποίο δεν θα συγκρούεται με την πηγή των προβλημάτων που είναι η συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και η ΚΑΠ. Χρειάζεται να αποκαλύψουμε το ρόλο που παίζουν και να απομονωθούν από τους μικρομεσαίους αγρότες και κτηνοτρόφους»...

Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ βρίσκεται στον αντίποδα των άλλων κομμάτων και είναι η μοναδική εναλλακτική πρόταση για τα λαϊκά στρώματα

Γι' αυτό η αντιπαράθεση μπροστά στο λαό από τα κόμματα αυτά είναι κάλπικη. Στην ουσία της αφορά το ποιος μπορεί να υλοποιήσει αποφασιστικά και αποτελεσματικά τις εν λόγω δεσμεύσεις και τα μέτρα που απορρέουν από το μνημόνιο, με τις μικρότερες δυνατές αντιδράσεις από τα λαϊκά στρώματα.

Σε αυτήν την κατεύθυνση αναπαράγεται και το γνωστό τρομοκρατικό δίλημμα «μνημόνιο ή ανείπωτη καταστροφή», με επικεφαλής τον ίδιο τον Αλ. Τσίπρα, δικαιώνοντας για μια ακόμα φορά τους προκατόχους του ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, που για χρόνια χρησιμοποιούν την ίδια επιχειρηματολογία, μαζί σήμερα με το πάντα πρόθυμο Ποτάμι. Οσο όμως εντείνεται ο εκβιασμός από τη «χορωδία των εκβιαστών», άλλο τόσο εντείνονται τα ψέματα και οι υποσχέσεις.

Οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ που βρίσκονται σήμερα εγκλωβισμένοι μεταξύ χρεών και «λουκέτων» και έχουν ήδη «κάψει τη γούνα» τους από τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, έχουν κάθε λόγο να κρατάνε μικρό καλάθι σε ό,τι αφορά τις υποσχέσεις που ακούν από αυτούς που κάποτε τους χάιδευαν τα αυτιά, ονομάζοντάς τους «ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας», και που τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα στα κανάλια για την «καημένη» τη μικρομεσαία επιχείρηση που δεν μπορεί να επιβιώσει.

Σήμερα, υπάρχει πλέον πείρα. Δε βρισκόμαστε στο Γενάρη ή ακόμα πιο πίσω. Εχουν ήδη δοκιμαστεί και πρόσωπα και πολιτικές, μπορούν να βγουν συμπεράσματα.

Παρά το δεδομένο αντιλαϊκό πρόσημο του 3ου μνημονίου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσπαθούσε να «χρυσώσει το χάπι» στους αυτοαπασχολούμενους, λέγοντάς τους ότι η ανάπτυξη στην οποία στοχεύει, θα δώσει ανάσα και στις ατομικές μικρές επιχειρήσεις. Αντίστοιχη επιχειρηματολογία είχαν φυσικά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά η πραγματικότητα τις διέψευσε.

Η εξασφάλιση του «αναπτυξιακού πακέτου», το «ζεστό» χρήμα που θα εξασφαλιστεί «για την επανεκκίνηση της οικονομίας», θα πάει ολόκληρο στις μεγάλες επιχειρήσεις και τους επιχειρηματικούς ομίλους, στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Και είναι κατανοητό ότι ο μικρέμπορος της γειτονιάς, ο κάθε μικρός επαγγελματίας που παλεύει για το μεροκάματο, αποκλείονται εξ ορισμού από τη μοιρασιά της λείας.

Ούτε ένα ευρώ λοιπόν για τους μικρούς, την ίδια ώρα που έχουν χρυσοπληρώσει το δικό τους μερτικό για τα ματωμένα πλεονάσματα, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς με αβάσταχτη φορολογία και περικοπή κάθε κοινωνικής δαπάνης που είχε απομείνει.

Ετσι ερμηνεύεται και η επιμονή στα αντίστοιχα αναπτυξιακά μέτρα - αναδιαρθρώσεις. Τέτοια μέτρα αφορούν την απελευθέρωση και το «άνοιγμα» κλειστών επαγγελμάτων, εμπορευμάτων, ωραρίου και είναι μέτρα που κανένα κόμμα δεν τα αμφισβητεί. Αλλωστε, πρόκειται για μέτρα που συμπεριλαμβάνονται στις κατευθύνσεις της ΕΕ, αλλά και στην περιβόητη «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ.

Πρόκειται για μέτρα κομμένα και ραμμένα στις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυκαταστημάτων, που συμβάλλουν στη διαμόρφωση νέων πεδίων υψηλής κερδοφορίας σε τομείς και κλάδους της οικονομίας που έως τώρα έβρισκαν έδαφος και δραστηριοποιούνταν χιλιάδες μικρές ατομικές επιχειρήσεις και οι οποίες θα δουν το δρόμο της εξόδου και τη διόγκωση των καθημερινών αδιεξόδων τους.

Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω μέτρα, που αντικειμενικά διευρύνουν την υπεροπλία των μεγάλων επιχειρήσεων, του μεγάλου κεφαλαίου έναντι του μικρού, η εκτόξευση της ήδη υπάρχουσας εξοντωτικής φορολογίας θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο την κατάσταση.

Η αύξηση του φόρου προκαταβολής από το 55% στο 75% και σταδιακά στο 100% προσθέτει ένα ακόμη χαράτσι στην πλάτη των αυτοαπασχολούμενων δίπλα στα υπόλοιπα, όπως το τέλος επιτηδεύματος, ο ΕΝΦΙΑ, η φορολογία στο 23% κ.τ.λ., ενώ για τα μονοπώλια όλες οι «νόμιμες» φοροαπαλλαγές βρίσκονται σε ισχύ.

Και έχουν το θράσος να μιλούν για ανακούφιση των αυτοαπασχολούμενων προβάλλοντας το νόμο για τη ρύθμιση των 100 δόσεων. Ποιοι; Αυτοί που υπόσχονταν ότι θα καταργήσουν τα μνημόνια με ένα νόμο, τώρα ζητούν τα εύσημα που θέλουν να εισπράξουν και το τελευταίο ευρώ από τα μνημονιακά χαράτσια, κορυφώνοντας ταυτόχρονα τον ωμό εκβιασμό με την παραπέρα μείωση του ακατάσχετου των λογαριασμών, αλλά και τη διευκόλυνση της επίσπευσης των πλειστηριασμών και των κατασχέσεων.

Γι' αυτό οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ, αξιοποιώντας την πείρα τους, μετρώντας τις υποσχέσεις των κομμάτων και νιώθοντας τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην πλάτη τους, έχουν κάθε λόγο να πουν «ως εδώ!». Να τιμωρήσουν τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, της ΕΕ και των μνημονίων διαρκείας, δίνοντας δύναμη στο ΚΚΕ.

Γιατί το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που τους υπερασπίστηκε σε αυτήν την επίθεση, δίνοντας όλες του τις δυνάμεις για τη στήριξη και τη διεκδίκηση των δίκαιων αιτημάτων τους στο δρόμο, αλλά και στη Βουλή, φέρνοντας προτάσεις νόμου που πραγματικά τους ανακούφιζαν απέναντι στην αντιλαϊκή λαίλαπα που τους τσάκισε (π.χ. βιβλιάρια ασθενείας για όλους, διαγραφή χρεών προς τράπεζες, επίδομα ανεργίας, συντάξεις κ.τ.λ.).

Πάνω απ' όλα, όμως, και οι ίδιοι οι αυτοαπασχολούμενοι χρειάζεται να εκτιμήσουν ότι το ΚΚΕ τούς είπε πάντα την αλήθεια, τους αποκάλυψε έγκαιρα το ρόλο της ΕΕ, της Ευρωζώνης, το ότι θα λειτουργούσε ως «καταλύτης» στον εκτοπισμό τους, όταν όλοι οι άλλοι τους καλούσαν σε πανηγυρισμούς.

Τους ενημέρωσε για τις αιτίες της βαθιάς οικονομικής κρίσης, αποκαλύπτοντας έγκαιρα την ανάγκη σύγκρουσης με αυτό το δρόμο ανάπτυξης που μαστίζεται από κρίσεις, αδιέξοδα, και που δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω στις παλιές καλές μέρες. Σε αυτό το έδαφος καμία κυβέρνηση διαχείρισης αυτής της οικονομίας, που αποδέχεται αυτό το δρόμο ανάπτυξης, που έχει αρχή, μέση και τέλος το κέρδος του μονοπωλίου, δεν μπορεί να δώσει λύση υπέρ των λαϊκών στρωμάτων.

Γι' αυτό και οι αυτοαπασχολούμενοι, που πληρώνουν και αυτοί το δικό τους βαρύ τίμημα, μπορούν να εμπιστευτούν το ΚΚΕ και να μην ξαναγυρίσουν στα ίδια.

Τέτοια περίπτωση κακοπαιγμένου «ριμέικ» είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ 2, το κόμμα του Π. Λαφαζάνη, που συνεχίζει την εξαπάτηση από εκεί που σταμάτησε ο «όλος ΣΥΡΙΖΑ». Με τη γνωστή αντιμνημονιακή επιχειρηματολογία, που κρύβει την πραγματική αιτία, το καπιταλιστικό κέρδος, την καπιταλιστική ιδιοκτησία, που σε συνθήκες κρίσης στρέφεται με μεγαλύτερη ορμή απέναντι στον μικρό επιχειρηματία, όπως και απέναντι στην εργατική τάξη.

Γι' αυτό και δεν λένε κουβέντα ότι τα μέτρα αυτά που περιλαμβάνονται στο μνημόνιο εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες σήμερα, αποτελούν πάγιο συστατικό των κατευθύνσεων της ΕΕ, την οποία οι ίδιοι καθαγίαζαν επί 25 χρόνια συμβάλλοντας στην εξαπάτηση και των αυτοαπασχολούμενων.

Την ίδια στιγμή, η έξοδος από το ευρώ, ως εργαλείο για το ξεπέρασμα της κρίσης που προτείνουν, δεν πρόκειται να αλλάξει τα αδιέξοδα για τους μικρούς ΕΒΕ. Η αναμενόμενη υποτίμηση που θα το συνοδεύσει, θα πλήξει τη λαϊκή οικογένεια και θα έχει άμεση αντανάκλαση και στο δικό τους εισόδημα.

Στους κλάδους που θα χτυπηθούν από την έξοδο από το ευρώ, πρώτες χαμένες θα είναι οι μικρές επιχειρήσεις, που είναι πιο ευάλωτες, όπως επιβεβαιώνει η έως τώρα πείρα. Ενώ στους κλάδους που θα ωφεληθούν, τα αναπτυξιακά πακέτα και οι αναδιαρθρώσεις που έτσι κι αλλιώς είναι στοχευμένα προς όφελος των μονοπωλίων, θα καθαρίσουν το έδαφος από τις μικρές επιχειρήσεις «εν κινήσει».

Εν ολίγοις, είτε με ευρώ είτε με δραχμή, «οδικός χάρτης» εξόδου από την κρίση για τους ΕΒΕ δεν υπάρχει.

Ακόμα περισσότερο, οι αυτοαπασχολούμενοι να μη δηλητηριαστούν από τη φασιστική δημαγωγία της Χρυσής Αυγής, η οποία όχι μόνο δεν αμφισβητεί τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών, των εφοπλιστών, των βιομηχάνων (άλλωστε, γι' αυτούς στήνει τα διάφορα δουλεμπορικά και κάνει Ερωτήσεις στη Βουλή), αλλά επιπρόσθετα κάνει κριτική στην ΕΕ από τη σκοπιά της βελτίωσης της δικής τους θέσης. Δεν είναι τυχαίο ότι αντιτάχθηκε και στις όποιες κινητοποιήσεις αυτοαπασχολούμενων έγιναν το προηγούμενο διάστημα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους (βλέπε ταξί).

Το πρόβλημα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι μικροί ΕΒΕ και τα εργαζόμενα λαϊκά στρώματα της χώρας μας είναι βαθύτερο. Αφορά την ίδια την οικονομία, την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, τον προσανατολισμό της, που δεν είναι άλλος από τη διεύρυνση του καπιταλιστικού κέρδους.

Ολα τα παραπάνω κόμματα αναγνωρίζουν το κέρδος του μονοπωλίου ως «ιερή αγελάδα», αυτό προσδοκούν να αυξήσουν όταν μιλάνε για ανάπτυξη. Κοροϊδεύουν κατάφωρα τον αυτοαπασχολούμενο ότι μπορεί να συμβιώσει δίπλα στα μονοπώλια, την ώρα που η καταστροφή του είναι προαπαιτούμενο προκειμένου να θωρακιστεί η κερδοφορία τους.

Στον αντίποδα βρίσκεται η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, η μοναδική εναλλακτική πρόταση για τα λαϊκά στρώματα.

Γιατί το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που αντιμάχεται, παλεύει για την κατάργηση του καπιταλιστικού κέρδους, της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Γιατί η πρότασή του για εργατική - λαϊκή εξουσία είναι η μόνη που μπορεί να αφαιρέσει τα κλειδιά της οικονομίας από τους καπιταλιστές, να οργανώσει κεντρικά επιστημονικά την οικονομία, απελευθερώνοντας τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας και να δώσει ώθηση στη λαϊκή ευημερία.

Να προσφέρει σταθερή δουλειά, ποιότητα ζωής στους αυτοαπασχολούμενους και τις οικογένειές τους, προστατεύοντάς τους από τις κρίσεις, το βραχνά των χρεών, των «λουκέτων» που τους έχουν γίνει δεύτερη φύση.

Αυτή η πρόταση, η μόνη που οδηγεί σε ξέφωτο, το ΚΚΕ παλεύει να γίνει κτήμα των λαϊκών στρωμάτων, να γίνει η δική τους σημαία στην καθημερινή πάλη. Αναδεικνύοντας τα κοινά συμφέροντα και τον κοινό αντίπαλο, ανοίγοντας μέτωπο στις λογικές του ατομικού δρόμου και του «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Να κατευθύνεται η πάλη προς τον πραγματικό ένοχο, που δεν είναι άλλος από τα μονοπώλια και την εξουσία τους, από το δρόμο ανάπτυξης που κατοχυρώνει και διευρύνει την κυριαρχία τους.

Ετσι θα αποκτήσει αντοχή η πάλη, θα γίνεται δύναμη απόκρουσης της ατελείωτης επίθεσης που δέχονται και θα δεχτούν το αμέσως επόμενο διάστημα οι αυτοαπασχολούμενοι μαζί με τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα και θα ανοίγει ταυτόχρονα το δρόμο για ριζικές αλλαγές υπέρ των σύγχρονων αναγκών τους.

Οι ώρες μέχρι τις εκλογές είναι μετρημένες. Είναι όμως αρκετές ώστε να συζητήσουμε με τους χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους που ήμασταν σε επαφή όλο το προηγούμενο διάστημα. Να βρεθούμε με συναδέλφους από το σωματείο, στον κλάδο και τη γειτονιά, που παλέψαμε μαζί το προηγούμενο διάστημα, που ξεγελάστηκαν από το εμπόριο ελπίδας των προηγούμενων για άμεσες λύσεις.

Να τους βοηθήσουμε να κάνουν το βήμα, να εμπιστευτούν το ΚΚΕ στις εκλογές, με το μάτι στην επόμενη μέρα που έρχεται, που με το λαό πρωταγωνιστή και από καλύτερες θέσεις μπορεί να πυροδοτήσει θετικές εξελίξεις υπέρ τους.

Τόσο εισηγητικά όσο και μέσα από τις τοποθετήσεις των συνδικαλιστών, που πήραν το λόγο, αναδείχτηκε η ανάγκη, με αισιοδοξία, με ζωντάνια και αποφασιστικότητα να δυναμώσει η παρέμβαση του ΠΑΜΕ, των σωματείων που συσπειρώνονται γύρω του, στους κλάδους και στα σωματεία, με συγκεκριμένο σχέδιο κατά κλάδο, χώρο δουλειάς.

Στη σύσκεψη πήραν το λόγο συνδικαλιστές από το χώρο της Υγείας, τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, το χώρο των ΟΤΑ, από τους κλάδους του Μετάλλου, του βιομηχανικού επισιτισμού, του Τύπου - Χάρτου, του Επισιτισμού - Τουρισμού, τις τράπεζες, από τις κατασκευές, αλλά και τις τηλεπικοινωνίες.

Αναφέρθηκαν στις δυνατότητες που υπάρχουν, εξαιτίας και των εξελίξεων, ώστε η παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων να γίνει πιο αποτελεσματική, να συσπειρώσει ακόμη περισσότερους εργάτες και υπάλληλους στον αγώνα για την απόκρουση της επίθεσης που δέχονται, στη γραμμή που παλεύει το ταξικό κίνημα.

Οπως αναφέρθηκε, ενδεικτικά, «οι εξελίξεις, ανοίγουν το παραθυράκι της συνείδησης και αυτή την ευκαιρία πρέπει να την αξιοποιήσουμε, να διευρύνουμε τον κύκλο των εργαζομένων που απευθυνόμαστε».

Σημειώθηκε ότι κόντρα στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, που όψιμα αποστασιοποιείται από τους πολιτικούς του φορείς, και ταυτόχρονα προσπαθεί να εγκλωβίσει τις διεκδικήσεις των εργαζομένων σε συντεχνιακά αιτήματα, είναι αναγκαίο να προχωρά η σύνδεση των επιμέρους προβλημάτων σε κάθε κλάδο και χώρο με το γενικότερο πλαίσιο.

Μεταφέρθηκε η πείρα της οργάνωσης του αγώνα στους εργαζόμενους στα 5μηνα τόσο από την Αθήνα όσο και από τη Θεσσαλονίκη, την προσπάθεια να ενισχυθεί η ταξική ενότητα των εργαζομένων στους δήμους, ανεξάρτητα από εργασιακή σχέση.

Ιδιαίτερα τονίστηκε η ανάγκη να ανοίξει πιο αποφασιστικά η αντιπαράθεση με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, σε όλα τα επίπεδα, που πασχίζει να βάλει τους εργαζόμενους να δεχθούν αδιαμαρτύρητα το τσάκισμα των δικαιωμάτων τους, να στηρίξουν την εργοδοσία και την εξουσία της.

Αναφέρθηκαν, τέλος, περιπτώσεις όπου επιχειρείται να μπουν εμπόδια στην επαφή των εργαζομένων με τις ταξικές δυνάμεις (π.χ. στο βιομηχανικό επισιτισμό και στον τουρισμό). Αποκαλυπτική ήταν η περίπτωση του ξενοδοχειακού συγκροτήματος «Σάνη» στη Χαλκιδική, όπου η εργοδοσία λειτουργεί την επιχείρηση με το 60% των εργαζομένων να είναι πρακτικάριοι σπουδαστές, «νόμιμα» ανασφάλιστοι.

Σ' αυτή την επιχείρηση, εκλεγμένοι συνδικαλιστές του ΕΚ Χαλκιδικής, εμφανίστηκαν και ως εκπρόσωποι της διεύθυνσης και απαγόρευσαν την είσοδο σε συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ.

Στιγμιότυπο από τη σύσκεψη στη Θεσσαλονίκη

Κεντρικό θέμα της συζήτησης ήταν το κάλεσμα που απηύθυνε την προηγούμενη μέρα το ΠΑΜΕ προς την εργατική τάξη και τα συνδικάτα της, για αγωνιστική συμπόρευση και ανατροπές στο συνδικαλιστικό κίνημα, που θα απομονώνουν και θα ακυρώνουν τον προδοτικό ρόλο του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει αποσπάσματα από την εισήγηση που έκανε στη σύσκεψη ο Γιώργος Πέρρος, εκ μέρους της Εκτελεστικής Γραμματείας και ρεπορτάζ από τις τοποθετήσεις άλλων συνδικαλιστών.

Στην εισήγησή του, ο Γιώργος Πέρρος σημείωσε ανάμεσα σε άλλα: «Κάνουμε κάλεσμα συσπείρωσης για ένα ταξικά προσανατολισμένο κίνημα, αντιμετώπισης του υπονομευτικού ρόλου των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ κινείται στην ίδια ρότα με τον ΣΕΒ, όχι μόνο με την απόφασή της για να πει "ναι" στο δημοψήφισμα, αλλά και με την απόφασή της ότι για μια καλή διαπραγμάτευση για το μνημόνιο πρέπει να είναι όλες οι πολιτικές δυνάμεις μαζί, θέλοντας να βάλει και τους εργαζόμενους στη γραμμή αυτή, να γίνουν συνένοχοι και να βγάλουν τα μάτια τους με τα ίδια τους τα χέρια. Να στηρίζουν την εργοδοσία και την εξουσία της.

Βάζουμε στόχο τη διεύρυνση του ΠΑΜΕ με νέες δυνάμεις, την αλλαγή των συσχετισμών σε σωματεία, σε Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα. Τώρα είναι η ώρα για ανατροπές στο συνδικαλιστικό κίνημα, για την αλλαγή του προσανατολισμού του, για την άνοδο του βαθμού οργάνωσης των εργαζομένων, των ανέργων.

Αυτό πρέπει να εκφραστεί και συγκεκριμένα, παίρνοντας υπόψη ότι αυτή η χρονιά είναι η περίοδος που θα γίνουν τα συνέδρια μεγάλων Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων και την άνοιξη του 2016 το συνέδριο της ΓΣΕΕ.

Χρειάζεται να δυναμώνει η οργάνωση σε βάθος, η συσπείρωση που θα προετοιμάζει το κίνημα, με πυρήνες παντού, με σχέδιο κατά κλάδο. Υπάρχει ήδη ένα επεξεργασμένο πλαίσιο θέσεων, στόχων πάλης για όλα τα ζητήματα. Ο στόχος είναι να βοηθάει στην ενοποίηση της πάλης, την ενότητα, τη συμμαχία, την αλληλεγγύη, να αντιμετωπίζονται αποφασιστικά διασπαστικές, συντεχνιακές, αποπροσανατολιστικές παρεμβάσεις.

Ο στόχος είναι να γεννιούνται εστίες αντίστασης παντού, όλη αυτήν την περίοδο και μετά τις εκλογές. Κάθε εστία να επιδιώκουμε να γίνει κέντρο συσπείρωσης και αλληλεγγύης στον κλάδο, στην πόλη και γειτονιά, στήριξη από την κοινωνική συμμαχία. Τίποτα να μη μείνει αναπάντητο. Να μην τους αφήνουμε σε χλωρό κλαρί.

Προετοιμάζουμε την τάξη μας για σκληρές αναμετρήσεις, για κλιμάκωση και δυνάμωμα της σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική, με τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Θα παλέψουμε με νύχια και με δόντια για να βάλουμε εμπόδια στην εφαρμογή των νέων μέτρων, να μην περάσουν.

Βέβαια, αυτό δεν είναι υπόθεση μόνο ενός κλάδου, αλλά όλου του δυναμικού του ταξικού κινήματος και στον αγώνα αυτό θα κριθούμε όλοι μας από το πόσους θα βάλουμε στη μάχη. Η αλληλεγγύη είναι βασικό καθήκον της πάλης μας, όχι μόνο για να αντέξουμε, αλλά για να νικήσουμε.

Αξιοποιούμε την επικαιρότητα και τα νέα προβλήματα που προκύπτουν, ώστε να διατηρούμε σταθερό το μέτωπο αγώνα και διαφώτισης. Ταυτόχρονα, η δουλειά για τη δημιουργία εστιών να δυναμώνει την οργάνωση των εργαζομένων, των ανέργων, τη λειτουργία και διεύρυνση των λαϊκών επιτροπών, των μαζικών φορέων που παρεμβαίνουμε, τη συσπείρωση νέων δυνάμεων, νέων ανθρώπων.

Να βοηθήσουμε στο να βγουν συμπεράσματα από την εργατική τάξη. Πιο ολοκληρωμένα να κουβεντιάζουμε στους χώρους δουλειάς ότι η εργατική τάξη πρέπει να παλέψει με στόχο όχι την αλλαγή των διαχειριστών του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, αλλά να πετάξει από πάνω της την τάξη που έχει τα κλειδιά της οικονομίας, των μέσων παραγωγής.

Μετά τη ΔΕΘ, βάζουμε για συζήτηση το κάλεσμα και το πλαίσιο πάλης σε όλα τα σωματεία και τους μαζικούς φορείς, καλλιεργούμε το κλίμα για ενιαίο πανελλαδικό συντονισμένο αγώνα, για δημιουργία απεργιακού μετώπου από τα κάτω.

Θέτουμε αυτές μας τις προτάσεις στα ΔΣ, αποφασίζουμε μέσα από Γενικές Συνελεύσεις, συσκέψεις, με καλή προετοιμασία της δουλειάς μας και καλό σχεδιασμό των δυνάμεών μας, με άνοιγμα στους εργασιακούς χώρους, παίρνοντας τα κατάλληλα μέτρα.

Από τώρα, πριν τις εκλογές, να ανοίξουμε θέμα για απεργιακή κινητοποίηση μετά τις εκλογές, για να αποκρουστούν νέα μέτρα που έχουν στα συρτάρια. Για μπλόκο στα μέτρα, με νέους, πιο δυναμικούς και μαζικούς αγώνες, με σχέδιο και κλιμάκωση.

Σε αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιούμε την πολύτιμη πείρα του πώς δουλέψαμε για τα συλλαλητήρια του 2014 και 2015, με αποφάσεις από τα κάτω, με συσπείρωση σωματείων που είμαστε μειοψηφία, με Γενικές Συνελεύσεις, συνεδριάσεις ΔΣ, δουλειά σε χώρους, κοινή δράση με συλλόγους ΕΒΕ, γυναικών, φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους, επιτροπές ανέργων, αγροτικούς συλλόγους.

Παράλληλα, αμέσως μετά τις εκλογές και χωρίς καθυστέρηση, επιδιώκουμε το κάλεσμα του ΠΑΜΕ προς την εργατική τάξη της χώρας και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις μαζί με το πλαίσιο πάλης να αποτελέσουν θέμα για συζήτηση στα σωματεία και τους μαζικούς φορείς, με στόχο τη μαζική πανεργατική πανελλαδική απεργιακή απάντηση απ' όλους τους κλάδους, την περίοδο που η κυβέρνηση θα θελήσει να προχωρήσει στην υλοποίηση του μνημονίου, φέρνοντας τα προαπαιτούμενα.

Σε αυτήν την κατεύθυνση οργανώνουμε την πάλη, κλιμακώνουμε, αξιοποιώντας όλες τις μορφές, συλλαλητήρια, πορείες ως και πανελλαδική συγκέντρωση.

Είναι βήμα μπροστά στην κλιμάκωση της παρέμβασής μας στο κίνημα να διαμορφωθεί κλίμα αγώνα από τα κάτω, παραμερίζοντας τις τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, με εκατοντάδες αποφάσεις σωματείων και φορέων του κινήματος όπου είμαστε μειοψηφία».