Στο σημερινό τετρασέλιδο Εργαζόμενοι και Λαϊκή Συμμαχία, μπορείτε να διαβάσετε:

-- Αρθρο: Εργασιακά και Ασφαλιστικό στη μέγκενη της συμφωνίας στο Γιούρογκρουπ.

-- Ο «Ριζοσπάστης» συζητά με εργαζόμενους της «Nestle» για την επίθεση στους μισθούς.

-- Εργοδότες, εργατοπατέρες και Διεθνές Γραφείο Εργασίας «ροκανίζουν» το δικαίωμα στην απεργία.

-- Ιστορικό: Μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις το 1975.

Το δίκαιο αίτημα για κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών απασχόλησης βρίσκεται στον αντίποδα όσων δεσμεύεται να κάνει και η νέα συγκυβέρνηση

Κάτι τέτοιο βέβαια δεν ισχύει. Πρώτον, επειδή το σύνολο των μέτρων που περιέχονται στη συμφωνία και αφορούν την τόνωση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου θα ενισχύσουν το σημερινό αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο, ώστε, ακόμα κι αν δεν αλλάξει τίποτα στις συντάξεις και τα εισοδήματα, οι εργαζόμενοι και ο λαός θα ζουν και θα δουλεύουν με χειρότερους όρους. Δεύτερο, επειδή στα αντιλαϊκά μέτρα που ψηφίστηκαν έως σήμερα περιέχεται το σπέρμα μελλοντικών ανατροπών σε εργασιακά και ασφαλιστικό, με παραπέρα αρνητικές συνέπειες για τους εργαζόμενους, συνολικά για το λαό.

Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα που αφορούν τα εργασιακά:

• Η κυβέρνηση δεσμεύεται «να προχωρήσει σε μια σταδιακή νέα προσέγγιση στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, με ισορροπία μεταξύ ευελιξίας και δικαιοσύνης». Στην πραγματικότητα, δεσμεύεται να διατηρήσει και να επεκτείνει το σημερινό απαράδεκτο πλέγμα των ελαστικών μορφών απασχόλησης, με τις οποίες δουλεύει ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός όσων καταφέρνουν να βρουν δουλειά. Αυτό σημαίνει ότι οι επόμενες γενιές θα ζήσουν ακόμα χειρότερα, αφού σταδιακά εξαλείφεται κάθε έννοια σταθερής και μόνιμης εργασίας, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
• Η κυβέρνηση εκφράζει επίσης «τη φιλοδοξία για εξορθολογισμό και σε βάθος χρόνου την αύξηση του κατώτατου μισθού με έναν τρόπο που θα διαφυλάσσει την ανταγωνιστικότητα και τις προοπτικές της απασχόλησης. Η έκταση και το timing των αλλαγών στον κατώτατο μισθό θα γίνουν με διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους και τους Ευρωπαϊκούς και Διεθνείς Θεσμούς (συμπεριλαμβάνεται το ILO) και θα λάβει σοβαρά υπόψη τις συμβουλές ενός νέου ανεξάρτητου σώματος για το αν οι αλλαγές στους μισθούς είναι σε συνάρτηση με τις εξελίξεις στην παραγωγή και την ανταγωνιστικότητα».

Η σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα δεν είναι βέβαια κάτι καινούργιο στον καπιταλισμό. Αυτό που ξεχωρίζει όμως στις διατυπώσεις της κυβέρνησης είναι η πρόθεσή της να συγκροτήσει έναν ακόμα μηχανισμό επιβολής των μισθών πείνας στους εργαζόμενους. Ο μηχανισμός αυτός, που θα γνωμοδοτεί ως προς την αντιστοίχηση των μισθών με την ανταγωνιστικότητα, θα είναι η «ομπρέλα» και θα διαμορφώνει την «οροφή» σε κάθε διαπραγμάτευση για τον κατώτατο μισθό.

Να σημειώσουμε ότι τέτοιος μηχανισμός υπάρχει και σήμερα. Προβλέπεται από το νόμο 4172/2013 της προηγούμενης συγκυβέρνησης, με ισχύ από 1/1/2017. Το πνεύμα αυτής της ρύθμισης διατηρεί αυτούσιο ο ΣΥΡΙΖΑ, σε μια προσπάθεια να κρατήσει καθηλωμένους τους μισθούς στα σημερινά επίπεδα ή, στην καλύτερη περίπτωση, να τους αυξήσει λίγο.

• Για τους ανέργους, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεσμεύεται: «Να επεκτείνει και αναπτύξει τα υπάρχοντα σχέδια που παρέχουν προσωρινή απασχόληση στους ανέργους, σε συνεργασία με τους κοινωνικούς εταίρους και όταν υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια. Παράλληλα να αναβαθμίσει τα προγράμματα επιμόρφωσης των μακροχρόνια ανέργων». Με συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι περιφέρονταν από πρόγραμμα σε πρόγραμμα για πέντε μήνες και μετά επέστρεφαν στην ανεργία. Ακόμα κι αν η νέα συγκυβέρνηση αυξήσει το χρόνο των προγραμμάτων, το δρομολόγιο ανεργία - υποαπασχόληση - ανεργία, δεν πρόκειται να αλλάξει κι αυτό δεν πρέπει κανένας νέος να το αποδεχτεί.

Σε ό,τι αφορά το Ασφαλιστικό, η συγκυβέρνηση σχεδόν πανηγυρίζει, επειδή σκοπεύει να εφαρμόσει όλους τους «μνημονιακούς» νόμους που έφτασαν στο χείλος του γκρεμού τους συνταξιούχους και τους ασφαλισμένους. Σύμφωνα με το κείμενο της συμφωνίας, «η Ελλάδα δεσμεύεται να συνεχίσει τον εκσυγχρονισμό του συνταξιοδοτικού συστήματος» (!). Δηλαδή, ό,τι έγινε μέχρι σήμερα αποτελεί εκσυγχρονισμό του συστήματος, τον οποίο μάλιστα η νέα συγκυβέρνηση δεσμεύεται να συνεχίσει και να διευρύνει...

Αυτό σημαίνει ότι νομιμοποιείται μια κι έξω το κόψιμο των συντάξεων, κύριων και επικουρικών, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, η κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για τις γυναίκες, τις μητέρες με ανήλικα, τα ΒΑΕ, η καθιέρωση της 40ετίας αντί της 35ετίας για το δικαίωμα στην πλήρη σύνταξη, η διάλυση της Επικουρικής Ασφάλισης.

Πέρα από αυτά, που παραμένουν αυτούσια, ας δούμε τι συμφώνησε η κυβέρνηση και τι σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους και το λαό. Η συμφωνία προβλέπει ότι:

• «Οι αρχές θα συνεχίσουν να εργάζονται σε διοικητικά μέτρα για την ενοποίηση και τον εκσυγχρονισμό των συνταξιοδοτικών πολιτικών και την εξάλειψη των "παραθύρων" και κινήτρων, που αυξάνουν τον υπερβολικό ρυθμό των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων σε όλη την οικονομία και, πιο συγκεκριμένα, στον τραπεζικό και δημόσιο τομέα». Η συγκεκριμένη εξαγγελία αφορά την παραπέρα υπονόμευση έως κατάργηση του δικαιώματος που διατηρούν ακόμα ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων να βγαίνουν νωρίτερα στη σύνταξη απ' ό,τι προβλέπουν τα γενικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση σκοπεύει να αυξήσει και πάλι τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Πέρα από τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και τις τράπεζες, που «δείχνει με το δάχτυλο» η συγκεκριμένη ρύθμιση, υποψήφια θύματα είναι επίσης οι ασφαλισμένοι πριν το 1983, ένστολοι και άλλες κατηγορίες.
• «(Οι αρχές δεσμεύονται να) ενοποιήσουν συνταξιοδοτικά ταμεία προκειμένου να υπάρξει εξοικονόμηση». Η μέχρι τώρα εμπειρία από τις ενοποιήσεις Ταμείων δείχνει ότι αυτές γίνονται για να συρρικνωθούν και όχι για να διευρυνθούν τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Αλλωστε, για τον ίδιο λόγο η ενοποίηση όλων των ταμείων σε τρία ήταν από τις «σημαίες» της αντιασφαλιστικής πολιτικής και της προηγούμενης κυβέρνησης.
• «(...) καταργήσουν σταδιακά τις χρεώσεις υπέρ τρίτων με δημοσιονομικά ουδέτερο τρόπο». Η συγκυβέρνηση δεσμεύεται να συνεχίσει το ξήλωμα των λεγόμενων κοινωνικών πόρων από εκεί που το άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση. Σε πολλές περιπτώσεις όμως, όπως σ' αυτήν του ΟΓΑ, η κατάργηση του λεγόμενου «κοινωνικού πόρου» θα σημάνει είτε τη διάλυση του ταμείου είτε την επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού με το κόστος των συντάξεων, που στην καλύτερη περίπτωση θα σημάνει και τη μείωσή τους. Πάντως και εδώ υπάρχει η ρήτρα να καταργηθούν οι πόροι με τρόπο «δημοσιονομικά ουδέτερο», που σημαίνει να μην αναμιχτεί το κράτος στην αναπλήρωσή τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα ταμεία και τα ασφαλιστικά δικαιώματα.
• «(...) εδραιώσουν ένα στενότερο δεσμό μεταξύ των συνταξιοδοτικών εισφορών και των εισοδημάτων». Εδώ η συγκυβέρνηση δείχνει κατά κύριο λόγο τα Ταμεία των αυτοαπασχολούμενων, όπου οι εισφορές φαίνεται να συνδέονται με τα εισοδήματά τους, κάτι που σε αρκετές περιπτώσεις θα οδηγήσει σε μείωση και των μελλοντικών τους συντάξεων.
• «(...) εκσυγχρονίσουν τα επιδόματα». Εδώ ακολουθείται κατά βήμα ο «οδηγός» που έδωσε στην προηγούμενη κυβέρνηση ο ΟΟΣΑ για τον «εξορθολογισμό» των επιδομάτων αναπηρίας και πρόνοιας. Ηδη τα ΚΕΠΑ κόβουν και ράβουν προς αυτήν την κατεύθυνση, προσαρμόζοντας τα ποσοστά αναπηρίας (και άρα το δικαίωμα για αναπηρική σύνταξη και σε επιδόματα) στις κατευθύνσεις για δραστική συρρίκνωση των κονδυλίων που αφορούν την πρόνοια για τους ανάπηρους...

Σε σύσκεψη καλεί όλα τα σωματεία της Αττικής η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Γάλακτος - Τροφίμων και Ποτών. Η σύσκεψη θα γίνει την Κυριακή 1 Μάρτη, στις 10.30 π.μ. στα γραφεία της Ομοσπονδίας (Πειραιώς 1). Θέμα είναι ο προγραμματισμός δράσης για τις ΣΣΕ και το πλαίσιο αιτημάτων της Ομοσπονδίας και των Συνδικάτων του κλάδου. Θα συζητηθούν, επίσης, μια σειρά προβλήματα των εργαζομένων του κλάδου, όπως η απληρωσιά και οι εργολαβίες.

Από παλιότερη κινητοποίηση με τη συμμετοχή του κλαδικού Συνδικάτου

Για την κινητοποίηση και τις πρωτοβουλίες του Συνδικάτου, τις δυσκολίες που συναντά αλλά και τους δρόμους που ανοίγει, ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τον Αποστόλη Γαρμπή, πρόεδρο του Συνδικάτου Γάλακτος - Ποτών - Τροφίμων Αττικής, και τους Κώστα Ρούση και Χρήστο Ασπιώτη, μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του και εργαζόμενους στη «Nestle».

Η αντίδραση του Συνδικάτου στις μειώσεις, που «έσκασαν» τη Δευτέρα 16 Φλεβάρη, ήταν άμεση. Η εργοδοσία ξεκίνησε να καλεί τους εργαζόμενους από τις 6.30 το πρωί έναν έναν να υπογράψουν την ατομική σύμβαση. Μετά από λίγες ώρες, αντιπροσωπεία του Συνδικάτου και της Ομοσπονδίας βρέθηκαν στο εργοστάσιο του Ταύρου και έκαναν παρέμβαση, απαιτώντας να σταματήσουν οι μειώσεις.

Ζήτησαν τριμερή συνάντηση, ενώ κάλεσαν σε Γενική Συνέλευση την ίδια βδομάδα. «Υπήρξε ανταπόκριση των συναδέλφων που πήραν μέρος στη συνέλευση, για πρώτη φορά μαζικά, με διάθεση για κινητοποίηση, που εκφράστηκε και με νέες εγγραφές στο Συνδικάτο», σημειώνει ο Κ. Ρούσης.

Το κλαδικό Συνδικάτο είναι γνωστό στους εργαζόμενους στη «Nestle», καθώς η προσπάθεια να παρεμβαίνει στο χώρο, είναι σταθερή τα τελευταία χρόνια. Για παράδειγμα, στον Ασπρόπυργο είχε γίνει καταγγελία στο ΚΕΠΕΚ για τις συνθήκες εργασίας, έχουν πραγματοποιηθεί παρεμβάσεις για εργατικά ατυχήματα, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το σοβαρό «ατύχημα» που έγινε μόλις πριν από τέσσερις μήνες.

Το Συνδικάτο έχει μέλη και από τους τρεις χώρους της επιχείρησης στην Αττική, δηλαδή τον Ασπρόπυργο, τον Ταύρο και το Κορωπί. Αρκετοί εργαζόμενοι πήραν μέρος στις αρχαιρεσίες τον περασμένο Δεκέμβρη. Τα μέλη του Συνδικάτου αντιστάθηκαν σε πιέσεις της εργοδοσίας για μέτρα που επηρέαζαν αρνητικά την εργασία τους και τη ζωή τους, κάλεσαν και τους συναδέλφους τους να κάνουν το ίδιο. Για παράδειγμα, δε δέχθηκαν να τους μεταφέρουν από το εργοστάσιο του Ταύρου σε αυτό που λειτουργεί στα Οινόφυτα, τακτική που εφαρμόζει η εταιρεία.

Ωστόσο, όπως εξηγούν οι συνδικαλιστές, μαζική αντίδραση και κινητοποίηση δεν είχε σημειωθεί. «Η εικόνα του "καλού" εργοδότη υπήρχε και οι εργαζόμενοι δεν έδειχναν αγωνιστικές διαθέσεις. Μετά από αυτό όμως που έγινε, το κλίμα έχει αλλάξει», εξηγεί ο Χ. Ασπιώτης και συνεχίζει: «Οι εργαζόμενοι έχουν "ψυλλιαστεί", έχουν φοβηθεί, έχουν θυμώσει. Οι μειώσεις ήταν ένα χαστούκι. Και ο τρόπος που έγιναν επιβεβαιώνει ότι η επιχείρηση είχε σχεδιάσει και προετοιμάσει την επίθεση με κάθε λεπτομέρεια. Ετσι, στις 6.30 το πρωί άρχισαν να καλούν έναν έναν τους εργαζόμενους, ακόμα και αυτούς που δεν ήταν εκείνη την ώρα η βάρδιά τους, να υπογράψουν».

Ο Α. Γαρμπής μεταφέρει στη συζήτηση το πώς περιέγραψαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που πήραν το λόγο στη Γενική Συνέλευση, τον τρόπο με τον οποίο απέσπασε η εργοδοσία τις υπογραφές τους: «Συνάδελφος που αρνήθηκε να υπογράψει κατήγγειλε πως τον έβαλαν μόνο του σε άλλο γραφείο, ώστε να μην έρθει σε επαφή με τους υπόλοιπους συναδέλφους του. Στον καθένα έλεγαν ότι ο προηγούμενος υπέγραψε, για να του ασκήσουν πίεση. "Ακουσα για τη μείωση της τάξης του 25% και πήγα να πέσω από την καρέκλα. Ζήτησα ένα περιθώριο να το σκεφτώ και μου απάντησαν: Γιατί, θα το γυρίσεις στην πολιτική;", ανέφερε συνάδελφος. "Αν δεν υπογράψουν οι ψυκτικοί έχουμε λύση, έχουμε προτάσεις από εξωτερικά συνεργεία", είπαν σε άλλους. Κάτω από αυτές τις συνθήκες υπογράφηκαν οι ατομικές συμβάσεις».

Οπως επισημαίνουν οι συνδικαλιστές, η μάσκα του «καλού» εργοδότη έκρυβε πίσω της το αληθινό πρόσωπο της εργοδοσίας. «Δείγματα υπήρχαν και από πιο παλιά. Οταν, για παράδειγμα, η επιχείρηση προχωρούσε σε "οικειοθελείς αποχωρήσεις", με δόλωμα μια μεγαλύτερη αποζημίωση. Ετσι, απέλυαν εργαζόμενους και ανέθεταν τη δουλειά τους σε εργολάβους. Αυτό έγινε με τις καθαρίστριες. Τις απέλυσαν και τις ξαναπροσέλαβαν μέσω εργολάβου με τα μισά λεφτά», λέει ο Κ. Ρούσης.

Ο Χ. Ασπιώτης προσθέτει: «Η μείωση του προσωπικού οδηγεί και σε εντατικοποίηση, σε δουλειά κάτω από πίεση και άγχος. Λιγοστεύουν τα άτομα ακόμα και στους μηχανικούς στην παραγωγή. Κάποτε υπήρχαν 17 χειριστές και τώρα έχουν μείνει 10. Η δουλειά πέφτει σε αυτούς που μένουν».

Αξίζει ακόμα να σημειωθούν οι συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι εποχικοί εργαζόμενοι: «Τους εποχικούς τους προσέλαβαν φέτος με 2ήμερη και 3ήμερη εργασία. Οι πιο "τυχεροί", 20 άτομα όλα κι όλα δουλεύουν πενθήμερο, και για τις θέσεις αυτές έγινε κλήρωση!», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Κ. Ρούσης. Οσο για την επίθεση, όπως εξηγεί, αυτή συνεχίζεται: «Την περασμένη βδομάδα η επιχείρηση ανακοίνωσε μεγάλες μειώσεις και στους αντιπροσώπους που κάνουν τη διανομή του παγωτού. Μάλιστα, μείωση σε αυτούς είχε γίνει και πέρσι, ενώ παράλληλα η εταιρεία είχε διακόψει τα συμβόλαια ορισμένων».

Η πρόταση του Συνδικάτου στη Γενική Συνέλευση και το κάλεσμα που συνεχίζει να απευθύνει στους εργαζόμενους είναι, πρώτα απ' όλα, να πάρουν οργανωμένα πίσω όλες τις υπογραφές στις ατομικές συμβάσεις. Παράλληλα, να θέσουν στην ημερήσια διάταξη την πάλη για την υπογραφή κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Επιπλέον, το Συνδικάτο σχεδιάζει και υλοποιεί πρωτοβουλίες, για να γίνει η εξέλιξη γνωστή στους εργαζόμενους του κλάδου.

«Αυτές οι μειώσεις δεν αφορούν μόνο εμάς, αλλά θα επεκταθούν και σε άλλους χώρους», εξηγεί ο Κ. Ρούσης και υπογραμμίζει τη σημασία που έχει ένα πρόγραμμα εξορμήσεων που θα φέρουν σε πέρας από κοινού εργαζόμενοι από τη «Nestle» και οι δυνάμεις του Συνδικάτου.

Τέλος, από την πρόταση του Συνδικάτου, αλλά και από όσα είπαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στη συνέλευση, φάνηκε η ανάγκη να φτιαχτεί μια Επιτροπή Αγώνα, να γίνουν βήματα στην οργάνωση στο χώρο δουλειάς. «Οπως είπε ένας συνάδελφος, ακόμα κι αν οι μειώσεις μισθών παρθούν πίσω, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε. Οντως, οι ατομικές συμβάσεις και οι μειώσεις στους μισθούς πρέπει να γίνουν αφορμή για να οργανωθούν οι εργαζόμενοι. Σε αυτή την κατεύθυνση χρειάζεται να συνεχιστεί η συζήτηση και στην επόμενη Γενική Συνέλευση», σημειώνει ο Κ. Ρούσης.

Ο Α. Γαρμπής εξηγεί πως οι δυνάμεις του Συνδικάτου έχουν πραγματοποιήσει πλατύ άνοιγμα στους χώρους δουλειάς: «Το κάλεσμα για οργάνωση και αγωνιστική ετοιμότητα έχει μεταφερθεί σε όλους τους χώρους του ομίλου της "Nestle". Στη Βόνιτσα, όπου υπάρχουν εγκαταστάσεις εμφιάλωσης, στα Οινόφυτα, που λειτουργεί το εργοστάσιο καφέ, στο Κορωπί και φυσικά στον Ταύρο και στον Ασπρόπυργο. Εχουν ενημερωθεί δηλαδή οι εργαζόμενοι σε όλο τον όμιλο, ώστε να είναι προετοιμασμένοι να αντιδράσουν στην περίπτωση που σημειωθούν ανάλογα κρούσματα.

Ακόμα, μοιράστηκε η ανακοίνωση σε δεκάδες χώρους δουλειάς, με πρωτοβουλία μιας σειράς επιχειρησιακών σωματείων, όπως έγινε στην "Tasty", στην "ΕΒΓΑ", στη "ΦΑΓΕ". Μάλιστα, η συγκεκριμένη εξέλιξη προκάλεσε συζήτηση στον κλάδο όχι μόνο στην Αττική, αλλά και πανελλαδικά. Το παράδειγμα της "Nestle" είναι χαρακτηριστικό για πολλούς συναδέλφους από μεγάλους χώρους δουλειάς και το ενδιαφέρον ήταν έντονο, κυρίως σε επιχειρήσεις που οι εργαζόμενοι θεωρούν ότι ο εργοδότης τους είναι "καλός", που βλέπουν πως η επιχείρηση πηγαίνει καλά, έχει δουλειά και κέρδη. Πολλοί είδαν με έκπληξη αυτό που έγινε στη "Νestle" και άρχισαν να σκέφτονται πως κι ίδιοι δεν είναι απίθανο να βρεθούν σε αντίστοιχη κατάσταση».

Η δράση του Συνδικάτου συναντά εμπόδια και δυσκολίες, αφού παράλληλα με αυτήν ο αντίπαλος ξετυλίγει τη δική του παρέμβαση. Οπως τονίζουν οι συνδικαλιστές, η εργοδοσία καλλιεργεί κλίμα αναμονής και εφησυχασμού. Στην ίδια κατεύθυνση συμβάλλει η κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας, που αμέσως μετά την τριμερή έσπευσε να διαβεβαιώσει για τη «διατήρηση των υφιστάμενων όρων» για τους εργαζόμενους, χωρίς να υπάρχει καμία δέσμευση της εργοδοσίας για ανάκληση των ατομικών συμβάσεων.

«Στόχος της εργοδοσίας είναι να αποκόψει τους εργαζόμενους από το κλαδικό συνδικάτο και τις ταξικές δυνάμεις», επισημαίνει ο Α. Γαρμπής. Εξηγεί πως η πείρα του κλάδου αποδεικνύει πως οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί: Λίγα χρόνια νωρίτερα, σε άλλη επιχείρηση, η εργοδοσία έστησε δικό της επιχειρησιακό σωματείο, βάζοντας τους διευθυντές της στη διοίκησή του, για να διεμβολίσει την εργοστασιακή επιτροπή του Συνδικάτου, σε μια περίοδο που πάλευε για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης.

«Το θέμα, τελικά, είναι πολύ πιο σύνθετο από το να στηθεί ένα σωματείο ή μια επιτροπή. Χρειάζεται οργάνωση και πάλη με κατεύθυνση τα συμφέροντα των εργαζομένων. Πρέπει να τσακίζεται η λογική του "μικρότερου κακού", της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, της αντίληψης ότι μια κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει την κατάσταση. Το Συνδικάτο αφιερώνει στην προσπάθεια αυτή όλες τις δυνάμεις του», καταλήγει ο συνδικαλιστής.

Από συνεδρίαση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO)

Ο συνδικαλιστής της ΠΣΟ σχολιάζει στο άρθρο του την πρωτοβουλία της ITUC να απευθύνει έκκληση στα συνδικάτα να μετατρέψουν τη 18η Φλεβάρη σε Παγκόσμια Ημέρα Δράσης για το «δικαίωμα στην απεργία». Οπως σημειώνει, «η έκκληση αυτή θα ήταν αστεία, αν δεν επρόκειτο για μια μεγάλη επίδειξη υποκρισίας και ψεύτικου ενδιαφέροντος για ένα "δικαίωμα" που η ITUC και οι σημαντικότερες οργανώσεις της έχουν προ πολλού εγκαταλείψει».

Ο ίδιος παραθέτει ορισμένα αποκαλυπτικά παραδείγματα για τη στάση που κρατούν μεγάλες οργανώσεις - μέλη της ITUC απέναντι στην απεργία. Αναφέρει μεταξύ άλλων: «Πόσες φορές οι συνδικαλιστές των συνομοσπονδιών της TUC στη Βρετανία, AFL - CIO στις ΗΠΑ, LO στη Σουηδία, LO στη Δανία, στη Φινλανδία, στην Αυστραλία, στην Αυστρία, στην Ελβετία κλπ. έχουν ακούσει από τις ηγεσίες τους ότι γενική απεργία δεν πρόκειται ποτέ να οργανωθεί από αυτές, επειδή είναι "πάρα πολύ πολιτική" μορφή πάλης; Ας μη λησμονούμε ότι η τελευταία γενική απεργία στη Βρετανία έγινε το 1926, στις ΗΠΑ το 1936 και στην Αυστραλία το 1976!

Ενα άλλο παράδειγμα έρχεται από τη Γερμανία. Η συνομοσπονδία DGB, που φιλοξένησε το τελευταίο συνέδριο της ITUC, ήταν εκείνη που επιτέθηκε ανοιχτά στην απεργία στον τομέα των μεταφορών το 2014 και υποστήριξε μαζί με τους εργοδότες νομοσχέδιο της κυβέρνησης που απαγορεύει το δικαίωμα της απεργίας σε μικρότερα συνδικάτα!

Επίσης, στην Ισπανία, οι κύριες Συνομοσπονδίες UGT και CCOO, που λαμβάνουν τα εκατομμύρια της κρατικής χρηματοδότησης, εργάζονται από κοινού με την κυβέρνηση κατά των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Το 2011, οι UGT και CCOO υπέγραψαν ένα "κοινωνικό συμβόλαιο" με την κυβέρνηση και την ένωση των εργοδοτών, το οποίο περιελάμβανε μια μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος που αύξησε την ηλικία συνταξιοδότησης κατά δύο έτη, από 65 σε 67. Επίσης, συμφώνησαν με τους εργοδότες να γίνουν μισθολογικές περικοπές. Φυσικά, δεν μπορούν να οργανωθούν απεργίες από αυτές τις συνομοσπονδίες ενάντια σε μια πολιτική που συν-αποφασίζουν με τους "κοινωνικούς εταίρους" τους.

Στην Ελλάδα, οργανώθηκαν πάνω από 35 πανελλαδικές και εκατοντάδες απεργίες στους κλάδους και τις επιχειρήσεις, κάτω από την πίεση των λαϊκών προβλημάτων και την παρέμβαση του ΠΑΜΕ, στη διάρκεια των τελευταίων 5 ετών. Η ηγεσία της Γενικής Συνομοσπονδίας (ΓΣΕΕ), μέλος της ITUC και της ΣΕΣ, όταν δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο για να αποτρέψει τις απεργίες, έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να υπονομεύσει την πραγματική συμμετοχή των εργαζομένων».

Το άρθρο του Νοτιοαφρικανού συνδικαλιστή αναδεικνύει μια ακόμα ενδιαφέρουσα πλευρά με την οποία είχε ασχοληθεί και παλιότερα ο «Ριζοσπάστης», με αποκαλυπτικό δημοσίευμα. Πρόκειται για τη συζήτηση που βρίσκεται σε εξέλιξη στο πλαίσιο της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO), αναφορικά με το αίτημα των εργοδοτών να παρθούν μέτρα περιστολής του δικαιώματος της απεργίας μέχρι και κατάργησή του. Ο αρθρογράφος υπενθυμίζει με νόημα ότι ο σημερινός Γενικός Διευθυντής της ΔΟΕ είναι ο πρώην γγ της ITUC, Guy Ryder.

Θυμίζουμε ότι ο ILO έχει έδρα τη Γενεύη και ιδρύθηκε το 1919, με σκοπό να θέσει διεθνείς κανόνες σχετικά με την εργασία. Από το 1946 αποτελεί εξειδικευμένο οργανισμό του ΟΗΕ. Σήμερα - και κάτω από το βάρος των αρνητικών διεθνών συσχετισμών - αποτελεί έναν οργανισμό βαθιά γραφειοκρατικό, όπου βασιλεύει κι αποθεώνεται ο λεγόμενος «κοινωνικός διάλογος» και ο τριμερής κοινωνικός εταιρισμός του καπιταλιστικού συστήματος: Οι κυβερνήσεις, η Διεθνής Ενωση των Εργοδοτών και η Διεθνής Συνδικαλιστική Συνομοσπονδία (γνωστός συνεργάτης του κεφαλαίου ανά τον κόσμο), η οποία κυριαρχεί στη «Διεθνή Ομάδα των Εργαζομένων» του Οργανισμού.

Στο πλαίσιο του ILO, με πρωτοβουλία των εργοδοτικών ενώσεων, διεξάγεται τα τελευταία χρόνια μια εντατική συζήτηση γύρω από τα «όρια» του δικαιώματος στην απεργία, με σαφή στόχο τον περιορισμό του. Η συζήτηση αυτή συνεχίστηκε χτες και προχτές.

Ο ILO έχει ψηφίσει μια σειρά από διεθνείς Συμβάσεις, οι οποίες στη συνέχεια επικυρώνονται από κάθε κράτος χωριστά. Μια από τις «θεμελιώδεις» Συμβάσεις είναι η Νο 87 «Περί συνδικαλιστικής ελευθερίας και προστασίας του συνδικαλιστικού δικαιώματος», που υιοθετήθηκε το 1948, κάτω από την πίεση της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας και ως αποτέλεσμα των θετικότερων διεθνών συσχετισμών που είχαν δημιουργηθεί μετά από το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου. Σ' αυτήν τη Σύμβαση αναγνωρίζεται και το δικαίωμα στην απεργία.

Αυτήν τη διεθνή Σύμβαση εργοδότες, αστικές κυβερνήσεις και «κίτρινος» συνδικαλισμός θέλουν σήμερα να αχρηστεύσουν, προκειμένου να έχουν τα χέρια τους λυμένα στην προσπάθεια που κάνουν να ξεμπερδεύουν μια κι έξω με το δικαίωμα στην απεργία.

Οι εργοδότες ισχυρίζονται ότι η «Σύμβαση Νο 87» δεν περιλαμβάνει το δικαίωμα στην απεργία κι ότι γίνεται «λάθος» και «μονομερής» ερμηνεία της όλα αυτά τα χρόνια. Σε επίσημη έκθεση, ο ILO αναγνώρισε ότι «οι εργοδότες δε συμφωνούν πως υπάρχει το δικαίωμα στην απεργία στη Σύμβαση Νο 87» και μ' αυτόν τον τρόπο νομιμοποιούν την αμφισβήτηση της συγκεκριμένης Σύμβασης από τους εργοδότες, σε ό,τι αφορά την απεργία.

Οι εργοδότες επανήλθαν σε επόμενες συνεδριάσεις για να ισχυριστούν ότι «δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά, ούτε μία πρόβλεψη στο δικαίωμα στην απεργία και τη συλλογική δράση στη Σύμβαση 87». Αναφέρουν, επίσης, ότι η αναγνώριση του δικαιώματος στο πλαίσιο της συγκεκριμένης Σύμβασης σημαίνει ότι «οι κυβερνήσεις δεν είχαν νομική βεβαιότητα ως προς το τι συμφωνούσαν με την επικύρωσή της»!

Οι εργατοπατέρες βάζουν σταθερά πλάτη στην υπονόμευση του δικαιώματος στην απεργία, αναγνωρίζοντας το «βάσιμο» των αιτιάσεων που θέτουν οι εργοδότες. Τελευταίο επεισόδιο είναι η πρόταση που κατέθεσε η ITUC στο πλαίσιο του ILO να παραπεμφθεί και να απαντηθεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης το ερώτημα αν θα πρέπει να υπάρχει το δικαίωμα στην απεργία και ποιοι «περιορισμοί» θα πρέπει να ισχύουν!

Αυτό σημαίνει ότι η ITUC θέλει να παραπέμψει ένα θεμελιώδες εργατικό δικαίωμα, που έχει κατακτηθεί με αιματηρούς αγώνες, σε ένα συμβουλευτικό, δικαστικό όργανο, το οποίο δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ουδέτερο.

Την κίνηση αυτή της ITUC υποδέχτηκε με μεγάλη ικανοποίηση και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Σε συνεδρίαση που έγινε στις αρχές του μήνα στο Ευρωκοινοβούλιο, σχετικά με «τη συζήτηση που διεξάγεται στο πλαίσιο του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας για το δικαίωμα στην απεργία», η Επίτροπος Απασχόλησης, Μ. Τάισεν, ενίσχυσε την εργοδοτική επίθεση, δηλώνοντας ότι η ΕΕ αναμένει τα αποτελέσματα της ανεπίσημης τριμερούς συνάντησης του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας στα τέλη Φλεβάρη και τη σχετική γνωμάτευση από το Διεθνές Δικαστήριο «αν το απεργιακό δικαίωμα είναι νομικά κατοχυρωμένο».

Η «ανεπίσημη» αυτή συνεδρίαση έγινε χτες και προχτές στη Γενεύη. Η επίσημη αιτιολογία που δίνει η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας γι' αυτήν τη συνεδρίαση είναι ότι ετοιμάζει την εισήγηση που θα αποτελέσει βάση για συζήτηση στη συνεδρίαση του ΔΣ του ILO, που είναι προγραμματισμένη για τις 6 - 25 Μάρτη. Στην πραγματικότητα, κυβερνήσεις, εργοδότες και ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες αποφάσισαν να προτείνουν την παραπομπή της ερμηνείας της «Σύμβασης No 87» στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Μετά απ' όλα αυτά, ο Lulamile Sibanda εύστοχα σημειώνει στο άρθρο του: «Τώρα που ο ρεφορμισμός έχει επικρατήσει στις ηγεσίες πολλών - παλιά αγωνιστικών - συνομοσπονδιών, αποδυναμώνοντας το συνδικαλιστικό κίνημα, τώρα που οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις έχουν παραβιάσει κατ' επανάληψη το δικαίωμα της απεργίας, φυλακίζουν ηγέτες των εργαζομένων και απαγορεύουν τις απεργίες χωρίς καμιά διαμαρτυρία από την ITUC και τις κύριες οργανώσεις της, τώρα που η ITUC έχει στρώσει το κόκκινο χαλί για τους εργοδότες και τις κυβερνήσεις να πατήσουν πάνω στα δικαιώματα των εργαζομένων και να γίνουν τόσο αδίστακτοι, ώστε να ζητήσουν ακόμη και την πλήρη νομοθετική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας, τώρα η ITUC καλεί για μια παγκόσμια μέρα δράσης!

Και γιατί καλούν σε μια παγκόσμια μέρα δράσης; Για να συνεχίσουν να υπηρετούν τον πραγματικό σκοπό τους ως μακρύ χέρι των εργοδοτών και των κυβερνήσεων μέσα στο εργατικό κίνημα. Η ITUC υπάρχει προκειμένου να ελέγχει και να διαχειρίζεται την αναπόφευκτη οργή και αγανάκτηση των εργαζομένων κατά της αντεργατικής πολιτικής, ώστε να διοχετεύεται σε αβλαβείς αγώνες που θα μπορούσαν κάποια στιγμή να καταφέρουν να μακιγιάρουν τον καπιταλισμό, αλλά ποτέ δε θα αμφισβητήσουν το μηχανισμό που δημιουργεί τα προβλήματα στους εργαζόμενους.

Αυτός δεν είναι άλλος από την αντίφαση μεταξύ κοινωνικοποίησης της παραγωγής και της ατομικής ιδιοποίησης του πλούτου, της εκμετάλλευσης με σκοπό το κέρδος. Με άλλα λόγια, οι σκλάβοι πρέπει να παραμείνουν σκλάβοι. Ισως μπορούν να φτιάξουν συνδικάτο, να οργανώσουν διαμαρτυρίες και να γίνουν εκσυγχρονισμένοι σκλάβοι, αλλά θα πρέπει να παραμείνουν σκλάβοι!

Η ΠΣΟ, αντιθέτως, λέει ότι το δικαίωμα στην απεργία μπορεί να προστατευτεί και να ανακτηθεί στην πράξη, από την άσκηση του δικαιώματος στην απεργία και από τον ενωμένο και ταξικό αγώνα των εργαζομένων».

Πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» για μεγάλη απεργία των οικοδόμων που χτυπήθηκε απ' τις δυνάμεις καταστολής τον Ιούλη του 1975

«Αιτίες των κινητοποιήσεων και απεργιακών αγώνων των εργατοϋπαλλήλων είναι η αύξηση των οικονομικών και κοινωνικών τους προβλημάτων στα 7,5 χρόνια της δικτατορίας και μετά, καθώς και η παραβίαση των συνδικαλιστικών τους ελευθεριών και δικαιωμάτων, οι απάνθρωπες και καταθλιπτικές συνθήκες δουλειάς που επικρατούν στις επιχειρήσεις.

Οι απεργίες έχουν μαζικό και μαχητικό χαρακτήρα, μερικές από αυτές ήταν μεγάλης χρονικής διάρκειας, όπως των μεταλλωρύχων του Μαδέμ - Λάκο, των τσαγκαράδων και των Ναυπηγείων Ελευσίνας (...) Το πρώτο εξάμηνο του 1975 υπολογίζεται (μετά από πολύ πρόχειρο υπολογισμό) ότι ο αριθμός των απεργιών και στάσεων εργασίας ήταν 170, και ο αριθμός των απεργών γύρω στις 230 χιλιάδες (...)

Λόγω του ότι σε πολλές πρωτοβάθμιες οργανώσεις υπάρχουν στις διοικήσεις και χουντικά στοιχεία σε μεγάλο αριθμό απεργιών και αγώνων έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο οι απεργιακές συντονιστικές επιτροπές των εργαζομένων».

Σε προηγούμενο φύλλο παρουσιάσαμε τη μεγάλη απεργία στα μεταλλεία της Χαλκιδικής, που τότε ήταν ιδιοκτησίας Μποδοσάκη. Η απεργία του «Μαδέμ Λάκο», όπως επικράτησε να λέγεται, ξέσπασε στις 16 Γενάρη 1975 και κράτησε 82 μέρες. Ο «Ριζοσπάστης» συνεχίζει σήμερα την ανασκόπηση των εργατικών αγώνων τα πρώτα χρόνια της λεγόμενης «μεταπολίτευσης», παρουσιάζοντας δύο ακόμα απεργιακές μάχες με μεγάλη διάρκεια.

Στις 29 Μάη 1975 ο επιχειρηματίας Ανδρεάδης προχωρά σε απολύσεις στα Ναυπηγεία Ελευσίνας. Οι εργαζόμενοι αντέδρασαν με τους φλογοχειριστές να απαντούν την ίδια μέρα με στάση εργασίας. Πριν από λίγο καιρό, η εργοδοσία είχε βγάλει σε διαθεσιμότητα 30 εργαζόμενους, οι οποίοι αμείβονταν μόνο με το 50% του μισθού τους. Στις 30 Μάη οι εργαζόμενοι ξεκινούν «λευκή» απεργία, που θα κρατήσει 37 μέρες.

Παλιές μηχανές στο εργοστάσιο της Χαρτοποιίας «Λαδόπουλος» στην Πάτρα

Το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη», που γράφτηκε στη μέση του απεργιακού αγώνα, περιέγραφε ως εξής τις συνθήκες δουλειάς στα Ναυπηγεία: «Δουλεύουν μέσα σε διπύθμενα φορτηγά πλοία, στα "τάνκια" (αμπάρια των τάνκερ) και στην επιφάνεια. Οι καπνοί και οι αναθυμιάσεις μέσα στους κλειστούς χώρους δημιουργούν αφόρητη ατμόσφαιρα, ενώ όσοι εργάζονται στην επιφάνεια των πλοίων αντιμετωπίζουν ακάλυπτοι τις καιρικές συνθήκες. Στα "τάνκια" υπάρχει μια μικρή τρύπα μονάχα για τον εξαερισμό και ο φωτισμός δεν είναι πάντα ο κατάλληλος.

Κοντά στους αμμοβολιστές αναγκάζονται συχνά να δουλεύουν και εργατοτεχνίτες από άλλες ειδικότητες (...). Σοβαρός εξάλλου είναι και ο κίνδυνος ατυχημάτων. Δέκα εργάτες τραυματίσθηκαν πριν 4 περίπου μήνες από έκρηξη στο φορτηγό "Ατθαία" (...) Τα μεροκάματα των εργατοτεχνιτών κυμαίνονται από 220 - 240 δραχμές κι αυτά μικτά. Το ποσό είναι ασήμαντο για τη συντήρηση ενός μόνο ατόμου και πολύ περισσότερο μιας οικογένειας».

Η εργοδοσία απάντησε στις 31 Μάη με 48ωρο λοκ-άουτ, μέθοδο προσφιλή στους εργοδότες. Αργότερα, στην προσπάθειά της να σπάσει την απεργία - χωρίς να τα καταφέρει - έφερε εργολαβικά συνεργεία στη θέση των απεργών, ενώ έκανε τακτικά ομαδικές απολύσεις. Η κυβέρνηση στάθηκε στο πλευρό της εργοδοσίας. Για να καλλιεργήσει κλίμα τρόμου, αρχικά έστειλε δυνάμεις χωροφυλάκων και λιμενοφυλάκων και αργότερα, όταν αναγκάστηκε να ακούσει τους απεργούς, αρνήθηκε να επέμβει για το σταμάτημα των απολύσεων και την αύξηση των αποδοχών.

Οι απεργοί, που είχαν συγκροτήσει Απεργιακή Επιτροπή, συνέχισαν ανυποχώρητα τον αγώνα. Καθ' όλη τη διάρκεια της απεργίας, δεν έπαψαν να δείχνουν τη δυσαρέσκειά τους για τη διοίκηση του σωματείου. Σε υπόμνημα της Επιτροπής, αναφέρεται μάλιστα ότι η διοίκηση του σωματείου δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει τις απολύσεις που γίνονταν στη διάρκεια της απεργίας και ξεπέρασαν τις 200.

Στις 7 Ιούνη, η εργοδοσία προσπάθησε - ανεπιτυχώς - να σπάσει την απεργία, φέρνοντας συνεργεία από τον Πειραιά. Από την αρχή της κινητοποίησης και σε όλη σχεδόν τη διάρκειά της, έγιναν ανεπιτυχείς προσπάθειες από διάφορα κέντρα να εμποδιστεί η συνεργασία των απεργών με συνδικάτα άλλων κλάδων. Στον αντίποδα, το κύμα αλληλεγγύης απλώθηκε σε όλη την Ελευσίνα, όπου στις 20 Ιούνη πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση του λαού της περιοχής, στην πλατεία Ηρώων. Ανακοινώσεις συμπαράστασης εξέδωσαν και Οργανώσεις της ΚΝΕ.

Η απεργία έληξε στις 4 Ιούλη, μέρα που οι απεργοί συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα, έξω από τη Βουλή. Αντιγράφουμε από το φύλλο του «Ριζοσπάστη» στις 5 Ιούλη: «Στους γύρω δρόμους είχε συγκεντρωθεί πλήθος κόσμου που διαδήλωνε τη συμπαράστασή του (...) Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις είχαν περικυκλώσει τους απεργούς (...) Πολλές φορές επιτέθηκαν στους συγκεντρωμένους τους οποίους απώθησαν βίαια».

Στη συγκέντρωση εκείνη αποφασίστηκε να λήξει η απεργία, αφού ο επιχειρηματίας ακύρωσε, χωρίς όρους, όλες τις απολύσεις που έγιναν από τις 29 Μάη. Ακόμα, έδωσε 6% αύξηση στο μεροκάματο, προσαύξηση περίπου 7% για τις τρεις ώρες τη βδομάδα που θα δουλεύουν υπερωριακά, εξίσωση στα επιδόματα πολυετίας με τους εργατοτεχνίτες των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, 15 μεροκάματα της απεργίας με τη μορφή δανείου.

Η απεργία στη «Χαρτοποιία ΕΓΛ» στην Πάτρα άρχισε στις 16 Σεπτέμβρη και κράτησε 93 μέρες. Οι 750 εργάτες διεκδικούσαν καταβολή δεδουλευμένων ημερομισθίων, ορισμό τακτικών ημερομηνιών, στις 20 και 5 κάθε μήνα για την καταβολή των ημερομισθίων κ.ά. Η κινητοποίηση ξεκίνησε με στάσεις εργασίας και ήταν χαρακτηριστική η αδιαφορία που επέδειξαν η ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο Πάτρας απέναντι στους απεργούς.

Στις 26 Σεπτέμβρη η Συντονιστική Επιτροπή των απεργών έκανε έκκληση στα συνδικάτα, στους φοιτητικούς συλλόγους και σε ολόκληρο τον πατραϊκό λαό για υλική και ηθική συμπαράσταση. Η ανταπόκριση σε τρόφιμα και χρήματα ήταν μεγάλη. Τους απεργούς επισκέφθηκε αντιπροσωπεία της Οργάνωσης Πάτρας της ΚΝΕ, η οποία στη συνέχεια είχε καθημερινή παρουσία. Στις 27 Σεπτέμβρη επισκέφθηκε τους απεργούς αντιπροσωπεία του ΚΚΕ.

Ενώ ο αγώνας μπήκε στη 17η μέρα, προσχώρησαν σε αυτόν και οι οδηγοί της επιχείρησης. Η εργοδοσία έβαλε τους προϊσταμένους και τον διευθυντή παραγωγής να ξεφορτώσουν τη χαρτομάζα.

Στις 2 Οκτώβρη, το Δημοτικό Συμβούλιο της Πάτρας, εκφράζοντας έμπρακτα την απόφαση να συμπαρασταθεί στους απεργούς, πρόσφερε στον αγώνα τους 50.000 δραχμές. Οι εργάτες της ηλεκτρομεταλλουργίας «Πραπόπουλου» κατέβηκαν σε 4ωρη στάση εργασίας σε ένδειξη συμπαράστασης, ενώ οι πρατηριούχοι γάλακτος έδιναν δωρεάν κάθε μέρα γάλα στα παιδιά των απεργών. Στις 16 Οκτώβρη έγινε μαζικό συλλαλητήριο. Περίπου 10.000 εργάτες της Πάτρας πλημμύρισαν την πλατεία Γεωργίου, εκφράζοντας τη συμπαράστασή τους.

Την 1η Δεκέμβρη έγινε συζήτηση στη Βουλή για τη συγκεκριμένη απεργία. Το ΚΚΕ ανέδειξε τις ευθύνες της κυβέρνησης, η οποία δεν έκανε τίποτα για να υποχρεώσει την εταιρεία να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της στους εργαζόμενους. Επεσήμανε ότι στην εταιρεία αυτή «όπως και σε άλλες εταιρείες, έχουν χορηγηθεί από το κράτος προνόμια, και γίνονται φοροδιαφυγές. Στην προκειμένη περίπτωση, αντί η εταιρεία να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της που έχει από το νόμο, να καταβάλει τα δεδουλευμένα και τα δικαιώματα των εργαζομένων που κατά τη διάρκεια της δικτατορίας βρήκε την ευκαιρία να περικόψει, προβαίνει σε εκβιασμούς».

Η απεργία έληξε στις 18 Δεκέμβρη με νίκη των απεργών. Σύμφωνα με συνδικαλιστές ικανοποιήθηκε το 85% των αιτημάτων τους.

Στις 16 Σεπτέμβρη 1975 έγινε ξανά 24ωρη απεργία στα ορυχεία του Μποδοσάκη στο «Μαδέμ Λάκο» στη Χαλκιδική. Λίγους μήνες πριν, οι ίδιοι εργάτες είχαν κάνει 82 μέρες απεργία, που έληξε με νίκη. Τούτη τη φορά απαιτούσαν το επίδομα τριετιών και μερίδιο από τα κέρδη της εταιρείας, σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της εργοδοσίας.

Τα αιτήματά τους δεν ικανοποιήθηκαν και γι' αυτό προχώρησαν σε 48ωρη απεργία στις 19 Σεπτέμβρη. Στις 27 Σεπτέμβρη, οι 500 μεταλλωρύχοι ξεκίνησαν νέα απεργία διαρκείας που κράτησε 74 μέρες. Και αυτή τη φορά ο Μποδοσάκης κήρυξε λοκ-άουτ στην 1η Οκτώβρη, ενώ μέσα σε μια βδομάδα προχώρησε σε 130 απολύσεις.

Η απεργία έληξε στις αρχές Δεκέμβρη με τους εργάτες να παίρνουν αυτά που ζητούσαν. Ακόμα, η εργοδοσία δεσμεύθηκε να καταβάλει από 1.500 δραχμές στους εργάτες επιφανείας σαν έκτακτη οικονομική ενίσχυση για το λοκ-άουτ που κράτησε μέχρι και την τελευταία μέρα της απεργίας.