Με γνωστές εδώ και μια βδομάδα τις βαθμολογίες των πανελλαδικών εξετάσεων, οι υποψήφιοι βρίσκονται στη διαδικασία συμπλήρωσης του μηχανογραφικού δελτίου, που θα μπορούν να καταθέτουν από την Τετάρτη 1 Ιούλη μέχρι και τη Δευτέρα 20 Ιούλη.

Την τελευταία βδομάδα, οι λαϊκές οικογένειες, που τα παιδιά τους έδωσαν εξετάσεις, μετρούν μόρια και, μαζί, μετρούν το κόστος της επόμενης μέρας. Για όσους νέους φαίνεται να πετυχαίνουν την εισαγωγή τους στην πόλη όπου διαμένουν ή στη σχολή που επιθυμούσαν, τα πράγματα φαντάζουν ευκολότερα. Βέβαια, τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών, που με πολλούς κόπους και θυσίες πέτυχαν τους στόχους τους, θα βρεθούν και αυτά αντιμέτωπα αύριο, ως φοιτητές, με τις τεράστιες ελλείψεις στις σχολές τους, που συχνά θα καλούνται να καλύπτουν από την τσέπη τους, θα βρεθούν πιθανά αντιμέτωποι με την ανάγκη να εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους για να συμπληρώνουν το οικογενειακό εισόδημα και, ταυτόχρονα, θα βρίσκονται αντιμέτωποι με όλο το πλέγμα των αναδιαρθρώσεων στην ανώτατη εκπαίδευση που υποβαθμίζει τις σπουδές και υποτάσσει το σύνολο της λειτουργίας των ΑΕΙ στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Την ίδια στιγμή, η ανακοίνωση των βαθμολογιών βρίσκει χιλιάδες λαϊκές οικογένειες, που τα παιδιά τους δεν εισάγονται σε κάποια σχολή, που δεν εισάγονται στη σχολή που επιθυμούν ή που δεν μπορούν να αντέξουν το βάρος της «φοιτητικής μετανάστευσης» για να σπουδάσουν σε άλλη πόλη, να συζητούν για το ...«και τώρα τι;». Γιατί γνωρίζουν ότι οι «εναλλακτικές λύσεις», οι διαφόρου τύπου σχολές κατάρτισης, που κατά κύριο λόγο είναι ιδιωτικές, είναι και πανάκριβες, και χαμηλού μορφωτικού επιπέδου. Οι νέοι αυτοί, που αναζητούν λύση για τη συνέχεια των σπουδών τους μετά τις εξετάσεις, και οι οικογένειές τους βλέπουν μπροστά τους σήμερα μια σειρά «αδιέξοδα», για τα οποία οι ίδιοι δεν έχουν καμιά - μα καμιά - απολύτως ευθύνη. Δεν οφείλονται στην «αποτυχία» των νέων παιδιών τα αδιέξοδα που ορθώνονται μπροστά τους. Δε φταίνε τα παιδιά και οι οικογένειές τους που αναγκάστηκαν να ξοδέψουν τεράστια ποσά σε φροντιστήρια, νιώθοντας τώρα ότι μπορεί και να ήταν χωρίς αντίκρισμα. Δε φταίνε τα παιδιά και οι οικογένειές τους που το Λύκειο, από την αρχή μέχρι το τέλος του, τους προετοιμάζει για τις πανελλαδικές εξετάσεις, οι οποίες έχουν πάρει πια το χαρακτήρα «μονόδρομου».

Η ανυπαρξία, για παράδειγμα, ενός συστήματος δημόσιων και δωρεάν Επαγγελματικών Σχολών υψηλού επιπέδου, για όσα επαγγέλματα δεν απαιτούν επιστημονική ειδίκευση, βαρύνει τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις και την πολιτική τους, που επιδιώκει να εξυπηρετεί τις επιχειρήσεις με κάθε δυνατό τρόπο και μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα. Για να το πούμε ξεκάθαρα: Ο καπιταλισμός δε θέλει να βγάζει ολόπλευρα μορφωμένους εργάτες, τους θέλει μισομορφωμένους, μισοκαταρτισμένους, διαρκώς συμβιβασμένους με την υπερεκμετάλλευσή τους.

Αντίστοιχα, η ανυπαρξία σίγουρης και αξιοπρεπούς επαγγελματικής προοπτικής, τόσο για τους νέους που εισάγονται στην ανώτατη εκπαίδευση, όσο και για όλους τους υπόλοιπους, δεν είναι σε καμιά περίπτωση δική τους ευθύνη, όπως θέλει να τους πείσει το σύστημα (ότι έκαναν, τάχα, λαθεμένες επιλογές ή ότι δεν προσπάθησαν ώστε να τα καταφέρουν). Είναι σύμφυτο στοιχείο του καπιταλισμού. Μόνο σε μια σχεδιασμένη οικονομία με κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής θα υπάρχει μια δουλειά για τον καθένα. Γι' αυτό χρειάζεται να παλέψουν οι λαϊκές οικογένειες και οι νέοι. Εκεί βρίσκεται η λύση και για το ζήτημα της μόρφωσης των παιδιών τους και για το δικαίωμά τους στη δουλειά.