Ενας ιδιωτικός ντέτεκτιβ ειδικευμένος στις παρακολουθήσεις, προσλαμβάνεται από την ηλικιωμένη χήρα ενός μεγιστάνα που βασανίζεται από μια ταινία μικρού μήκους που βρέθηκε μέσα στο χρηματοκιβώτιο του συζύγου της. Παρουσία του οικογενειακού δικηγόρου παρακαλεί τον ιδιωτικό ντέτεκτιβ να δει την ταινία. Είναι αυθεντική; Ο ντέτεκτιβ αναγκάζεται να παρακολουθήσει μια φρικιαστική ταινία, η οποία παρουσιάζει το βιασμό και τη στυγερή δολοφονίας της ανήλικης κοπέλας από ένα μασκοφόρο ανθρώπινο τέρας. Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει μια επικίνδυνη περιπέτεια. Ο σκοπός του είναι να εντοπίσει την ταυτότητα του θύματος αλλά και των υπόλοιπων «συντελεστών» της μακάβριας αυτής παράστασης. Ενας υγιής άνθρωπος εισχωρεί βαθιά στη σαπίλα του Χόλιγουντ και είναι φυσικό να κινδυνεύσει τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Αναφορά στην ταινία «Οκτώ μιλιμέτρ», που είδαμε τις προάλλες στο βίντεο. Εξαιρετική η ερμηνεία του Νίκολας Κέιτζ.

Ποτέ δε με ενδιέφεραν τα γλυκά εκτός από εκείνα του κουταλιού, τα μαρόν γκλασέ, τη μιλ φέιγ μια φορά στα δέκα χρόνια να δοκίμαζα, πάντα με την προϋπόθεση ότι ήταν τέλεια. Και την πάστα φλόρα. Τώρα που το σκέπτομαι νομίζω ότι έχω να φάω «πάστα φλόρα» από την εποχή που ήμουνα είκοσι ετών. Πιθανόν τώρα να μη μου αρέσει πια. Αλλάζουν τα γούστα μου. Ας δοκιμάσουμε και βλέπουμε. Θα χρειαστούμε λοιπόν: ένα φλιτζάνι βιτάμ, τρία φλιτζάνια αλεύρι, 1/3 του τσαγιού ζάχαρη, ένα φλιτζανάκι του καφέ κονιάκ, έναν κρόκο αυβγού, ένα κουταλάκι μπέικιν πάουντερ, μια κουταλιά της σούπας ξύσμα λεμονιού, και ενάμισι φλιτζάνι του τσαγιού μαρμελάδα βερίκοκο. Κοσκινίζουμε το αλεύρι και το ανακατεύουμε με το μπέικιν πάουντερ. Επειτα το βάζουμε σε μια λεκάνη, ρίχνουμε λιωμένο το βούτυρο, το αβγό, τη ζάχαρη, το λεμόνι, το κονιάκ και ζυμώνουμε μέχρι να γίνει η ζύμη μαλακή. Θα τη χωρίσουμε σε δυο κομμάτια, θα ανοίξουμε φύλλο χονδρό δυο εκατοστών και θα το στρώσουμε σε ένα ταψάκι. Θα κόψουμε από την άλλη ζύμη ένα κομμάτι, θα το πλάσουμε κορδόνι και θα το τοποθετήσουμε γύρω γύρω από το φύλλο, αφού πρώτα θα το έχουμε αλείψει με το ασπράδι του αβγού ή με λίγο νερό. Θα αδειάσουμε μέσα στο ταψί, πάνω στο φύλο τη μαρμελάδα και με την υπόλοιπη ζύμη θα πλάσουμε λεπτά κορδόνια και θα τα τοποθετήσουμε πάνω στη μαρμελάδα με τέτοιο τρόπο ώστε να σχηματίζονται μικρά τετραγωνάκια. Θα το ψήσουμε σε μέτριο φούρνο για σαράντα λεπτά της ώρας. Οταν ψηθεί θα αφήσουμε να κρυώσει εντελώς για να πήξει η μαρμελάδα και θα την κόψουμε σε μικρά κομμάτια. Η ώρα της δοκιμής έφτασε.

Σταθμός στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων μπορεί να χαρακτηριστεί το 704 π.Χ. οπότε έλαβαν μέρος και αθλητές από άλλες πλην Πελοποννήσου πόλεις της Ελλάδας. Το 688 π.Χ. μαζί με τα προηγούμενα αγωνίσματα προστέθηκε και η πυγμαχία... Το 680 η τέθριππος αρματοδρομία, το 648 η ιπποδρομία και το παγκράτιο που ήταν ένας συνδυασμός πάλης και πυγμαχίας. Το 520 ο δρόμος οπλίτη με πανοπλία.

Αργότερα προστέθηκαν κι άλλα αθλήματα και έγιναν 18. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες αρχικά συμμετείχαν μόνο άνδρες αλλά από το 632 επιτράπηκε να αγωνίζονται και παιδιά. Γυναίκες, όχι μόνο δε συμμετείχαν στους αγώνες αλλά ούτε και να τους παρακολουθήσουν.

Η μόνη γυναίκα που εξαπάτησε τους διοργανωτές ήταν η Καλλιπάτειρα που ήταν κόρη του Ολυμπιονίκη Ρόδιου Διαγόρα που επίσης είχε τρεις αδελφούς Ολυμπιονίκες. Η καταδίκη της σε θάνατο λόγω της εξαπάτησης ήταν βέβαια. Αλλά προς γενική κατάπληξη η Ελλανόδικος επιτροπή την αθώωσε.

***

Η έναρξη των αγώνων άρχιζε με τον ήχο σαλπίγγων και αμέσως μετά γινόταν η αναγγελία τους από τους κήρυκες. Ακολουθούσε στη συνέχεια παρέλαση των μετεχόντων αθλητών μέσα στο στάδιο και τελείωνε το τελετουργικό με την παρουσίαση και προσφώνηση του ονόματος, το όνομα του πατέρα και της πόλης. Ακολουθούσε ο όρκος των αθλητών.

Μετά το τέλος του αγώνα ανακοινωνόταν ο νικητής του κάθε τελικού αγωνίσματος και η στέψη γινότανε από το μεγαλύτερο σε ηλικία Ελλανοδίκη. Στα πρώτα ιστορικά χρόνια των Αγώνων δίνονταν βραβεία μεγάλης υλικής αξίας. Ομως από τους 7ους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά από Δελφικό χρησμό, καθιερώθηκε να απονέμεται στους νικητές για έπαθλο, κλαρί αγριελιάς πλεγμένο σε στεφάνι, ο κότινος. Αυτό ήταν βραβείο σωματικής και ψυχικής υπεροχής. Ηταν έπαθλο Αρετής.

Στο τέλος των Αγώνων οι στεφανωμένοι νικητές έκαναν θυσία στο ναό του Δία - κι άλλων θεών - για να τους εξευμενίσουν.

***

Οι Ολυμπιονίκες ήταν τα πιο τιμώμενα πρόσωπα στην αρχαία Ελλάδα. Κάτι περισσότερο από ήρωες και τους κατέτασσαν στο πάνθεον των ημιθέων. Στους αγώνες προσέρχονταν οι διασημότερες προσωπικότητες και οι μεγαλύτερες πολιτικές φυσιογνωμίες. Καθώς φιλόσοφοι, στοχαστές, τραγωδοί, ποιητές και καλλιτέχνες... Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Θεμιστοκλής, Αλκιβιάδης, Γοργίας, Λυσίας, Ισοκράτης κ.ά.

Χάρις στην ψυχική καλλιέργεια και τη σωματική αγωγή, στο πνεύμα και στις αρχές του Ολυμπισμού ξεπήδησαν οι μεγάλοι φιλόσοφοι Σωκράτης, Πλάτωνας, Πυθαγόρας. Ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Πίνδαρος και οι εικαστικοί Φειδίας, Πραξιτέλης, Ικτίνος κ.ά.

Οι Ολυμπιονίκες όταν γύριζαν στην πατρίδα τους απολάμβαναν μεγάλες τιμές και η υποδοχή τους είχε θριαμβευτικό χαρακτήρα. Συμβολικά γκρεμίζονταν τα τείχη της πόλης για να περάσει ο νικητής.

***

Στη ροή του χρόνου, τα ήθη, οι συνήθειες, οι αντιλήψεις και οι θεσμοί αλλάζουν και επέρχονται σταδιακά θεμελιώδης μεταβολές στο πνεύμα και το ιδεώδες του Ολυμπισμού. Οργανώνονται άλλης μορφής αγώνες με ρωμαϊκές θηριομαχίες, κονταρομαχίες κλπ.

Αρχίζει η περίοδος παρακμής τους. Η μεγαλύτερη πάντως αιτία της παρακμής τοποθετείται στη βυζαντινή περίοδο, την εποχή που στιγματίστηκε από τον ασκητισμό και τη θρησκοληψία. Αλλαξε εντελώς η πολιτισμική συμπεριφορά και κουλτούρα.

Ακολούθησαν τα μαρμάρινα χρόνια του σκοταδισμού και τα στάδια, τα γυμναστήρια και οι παλαίστρες, ερήμωσαν κυριολεκτικά. Χρειάστηκε να περάσουν περισσότερα από 1.500 χρόνια για να ανατείλει δειλά δειλά η ιδέα της επανασύστασης των αγώνων.

Η αρχή είχε γίνει. Πρωτοπόρος σ' αυτήν την κίνηση ήταν η χώρα μας, όπου λίγο μετά την αποτίναξη από τον τουρκικό ζυγό αρχίζει να διοργανώνει αγώνες σύμφωνα με τα ελληνιστικά πρότυπα.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1892 ο Γάλλος βαρόνος Πιερ ντε Κουμπερτέν συλλαμβάνει την ιδέα της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων.

Με τη θετική μεσολάβηση του Ελληνα Δημ. Βικέλα που ζούσε στο Παρίσι, ανατέθηκε στην Ελλάδα η οργάνωση των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, στο ανακαινισμένο από το Γ. Αβέρωφ Παναθηναϊκό Στάδιο από τις 5 μέχρι τις 15 Απρίλη 1896.

Από τη διεξαγωγή των πρώτων αγώνων της Αθήνας το 1896 και με μόνη διακοπή το 1912 - Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και 1940-1944 Β' Παγκόσμιος Πόλεμος - οι αγώνες τελούνται κανονικά κάθε 4 χρόνια. Οι τελευταίοι ήταν στο Σίδνεϊ το 2000.

Από την εποχή εκείνη συνεχίζεται μια ανοδική πορεία, το ολυμπιακό κίνημα εξαπλώνεται αλματωδώς για να φτάσουμε στο σημερινό φιάσκο που έχει αμαυρωθεί κάθε έννοια Ολυμπιακού ιδεώδους και έχει μεταβληθεί σε μια εμποροπανήγυρη αθλητικού αλισβερισιού και εμπορίου.

Αυτό ήταν μια σύντομη αναδρομή στη γένεση και την πορεία των Ολυμπιακών Αγώνων. Ομως η ελπίδα παραμένει πως κάποτε στην Ολυμπία θα ηχήσουν ξανά οι σάλπιγγες και οι κήρυκες θα αναγγείλουν την αναγέννηση της Ολυμπιακής ιδέας και το ξεπέρασμα της εμπορευματοποίησης!

«Το αποτέλεσμα είναι συνήθως ορατό και μονοσήμαντο, η αιτία είναι συνήθως απροσδιόριστη και πρισματική, Οι αθλητικοί αγώνες που πρωτοεμφανίστηκαν στην Ελλάδα, με κορωνίδα τους Ολυμπιακούς και στη συνέχεια με τα Πύθια, Ισθμια και Νέμεα, έχουν ποικίλες αιτίες για την προέλευσή τους, αλλά όλοι μαζί δίνουν ένα θαυμάσιο και ορατό αποτέλεσμα. Αυτοί οι πανελλήνιοι αγώνες (και το εμφανές αποτέλεσμα είναι η έννοια πανελλήνιοι), μπορούν να συμβολιστούν με ένα θαυμάσιο, πολύφυλλο άνθος. Στα πέταλά του απαριθμούνται οι διάφορες αιτίες της προέλευσής τους, αλλά ολόκληρη η ανθρωπότητα χαίρεται τώρα την ωραιότητα και την ωφέλεια του θαυμάσιου αυτού άνθους». Απόσπασμα από το εισαγωγικό σημείωμα της Ελένης Λαδιά στο λεύκωμα «τήνελλα καλλίνικε» (εύγε ένδοξε νικητή), που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Gema».

Γλυκιά που είναι η Αρτα. Κάθε τόσο βρίσκει μια αφορμή να μας γλυκάνει. Σήμερα η Κυρά Ντίνα αποκαλύπτει τα δικά της μυστικά σε εμάς που είχαμε την τύχη να τα έχουμε ήδη γευτεί.

Για κάθε κιλό (πράσινο σύκο) θα χρειαστούμε 1 κιλό ζάχαρη.

Τρυπάμε τα σύκα μ' ένα καλαμάκι από σουβλάκι σε δύο διαφορετικά σημεία. Στη συνέχεια τα τοποθετούμε σε ασβεστόνερο για 1 ώρα περίπου. Υστερα τα ξεπλένουμε αρκετές φορές και τα βράζουμε μέχρι να μαλακώσουν λίγο. Τα ξαναπλένουμε με κρύο νερό και τα βράζουμε μαζί με τη ζάχαρη με 2-3 ποτήρια νερό, 4 γαρύφαλα και 1 κομμάτι κανέλα, έως ότου «δέσει» το σιρόπι.

Για κάθε κιλό ακτινιδίων θα χρειαστούμε ενάμιση κιλό ζάχαρη.

Διαλέγουμε μικρά ακτινίδια (πριν ωριμάσουν), τα καθαρίζουμε, τα τρυπάνε με μια οδοντογλυφίδα (ή με ένα καλαμάκι από σουβλάκι). Τα τοποθετούμε σε ασβεστόνερο για μια ώρα κι ύστερα τα ξεπλένουμε. Τα βράζουμε για λίγο να μαλακώσουν, τ' αφήνουμε να κρυώσουν και τα ξεπλένουμε κι ύστερα τα ξαναβράζουμε με τη ζάχαρη και 3 ποτήρια νερό.

Για κάθε κιλό μικρό, πράσινο νερατζάκι θα χρειαστούμε 2 κιλά ζάχαρη.

Τρυπάμε ένα ένα τα νερατζάκια από τη μια άκρη ως την άλλη (στην περιοχή όπου ο μίσχος συγκρατεί το νερατζάκι στο δέντρο) και αφαιρούμε ένα μέρος, διαμέτρου μιας οδοντογλυφίδας. (Υπάρχει και ειδικό όργανο για διευκόλυνση). Ξεπλένουμε καλά τα νερατζάκια και τα βάζουμε να πάρουν μια βράση μόνο με νερό. Στη συνέχεια αλλάζουμε το νερό και τ' αφήνουμε για 3 μέρες ανανεώνοντας το νερό μια φορά την ημέρα.

Αυτή τη διαδικασία την επαναλαμβάνουμε 2 ακόμα φορές. Τη δέκατη μέρα βράζουμε το νερατζάκι με τη ζάχαρη και 3 ποτήρια νερό, μέχρι να «δέσει» το σιρόπι.